[HALLOWEEN EVENT] Howl On A Moonless Night

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Hij was vroeg zijn nest in gegaan, eigenlijk het gene wat hij de laatste weken alleen maar deed. Zijn breuken heelde maar niet goed genoeg. Hoewel hij deed alsof hij nergens last van had was het niet te verbergen. Er was niks meer van hem over dan een gebroken lap vlees dat zijn dagen weg sleet in zijn nest. Hij hoorde elke dag weer hoe er les gegeven werd, hoe zijn apprentices getraind werden door de Windclanner in plaats van hem. Zij de eer gekregen had. Het was zijn enige wens geweest voor het leven, om zijn clan te dienen en op een dag al zijn kennis over te brengen op zijn apprentice.. maar nee. Starclan had het hem afgenomen omdat hij gewond was geraakt en nu mocht hij niet eens zijn kleine zusje helpen om in zijn pootstappen te treden. Natuurlijk had hij wel wat dingen aan haar geleerd, zover het hem gelukt was met zijn verwondingen, maar het meeste zal overgebracht worden door die haas. Zijn neus was geïrriteerd opgekruld terwijl hij wachtte tot Pepperpaw kwam slapen. Hij was blij dat ze nog bij hem kwam en niet liever bij Routnose of die andere idioot sliep. Daarbij, hij had niet toegestaan dat die twee hier sliepen in zijn den. Nee, ze mochten lekker ergens anders slapen. Dit was zijn den. Hij zal zich niet laten verjagen. Hoewel Starclan zijn rang afgepakt had zou hij zijn beloftes niet hierdoor verbreken. Hij bleef Bloodhound, de medicine cat van Shadowclan. Hij bleef elke nacht roepen naar de sterren.

Pepperpaw was gekomen en krulde zich bij hem in het nest. Haar neusje in zijn dikke pluizen staart. De tom knorde en legde zijn grote poot beschermend over haar heen maar vannacht was zijn bescherming niet genoeg. Pepperpaw werd bezocht en hij volgde er snel achteraan. Elke dag geroepen naar de hemel maar de gene die nu eindelijk reageerde vandaag waren niet gevuld met de sterren.

Was hij echt zo verbitterd geraakt?

Ze snapte goed hoe deze kater zich moest voelen. Hoe hij in de steek gelaten leek te zijn door bijna iedereen om hem heen. Ze deden misschien of ze voor hem zorgden, maar dat was allemaal maar schijn. Stuk voor stuk zouden ze ooit hun echte kant laten zien. Ze wachtte dan ook tot hij verscheen in het donkere bos. Ze ging hem niet eens proberen voor te houden dat dit Starclan was. Hij zou weten dat het niet klopte, maar wie weet zou ze hem wel tegen Starclan kunnen keren. Tenslotte hadden ze hem alles afgepakt en ze waren niet de enige. De clan was niet anders. "Bloodhound," Het was een enkele naam die ze uitsprak, maar ze hoopte dat het genoeg was om hem wakker te krijgen.