I bite back

De schemering begon langzaamaan te vallen. Hoewel Aura niet veel met regels had en ze dus nooit echt in het kamp was als wat anderen zouden classificeren als "op tijd", was ze deze keer wel vrij vroeg in het kamp. Ze had er geen specifieke reden voor, behalve dan dat het een beetje saai begon te worden om buiten het kamp rond te dwalen en niemand tegen te komen waar ze een interessant gesprek mee kon hebben. Op dit uur zouden er niet veel apprentices van andere Clans zijn die hun gezichten buiten hun territoria durfden te laten zien en dat vond ze wel jammer, want er was niks zo angstaanjagend als de vallende avond, de duisternis en iemand het gevoel geven dat diegene helemaal alleen was. Maar goed, die fun moest ze dan maar houden voor een andere keer. De kattin was echter nog niet van plan om naar de young one's tower te gaan en beet in plaats daarvan achteloos op de botjes van de muis die ze zojuist in een paar happen verorberd had. Haar scherpe blik gleed door het kamp heen en bleven kort hangen op Aegir. Voor iemand van een andere Clan die naar de Elite was gekomen, was hij eigenlijk helemaal niet lelijk. Het viel haar weer eens mee dat ze een knappe kater kon ontdekken in haar groep; ze had het idee dat het alleen maar de oudere katten waren die buiten haar bereik lagen die de goede looks hadden. Hun blikken kruisten elkaar toevallig en Aura besloot om zijn reactie te testen door een zwoele blik in zijn richting te werpen en flirterig naar hem te knipogen, al meende ze er natuurlijk helemaal niks van.

De avonden begonnen steeds eerder te vallen. Aegir was nog aan het kauwen op de vleugel van een oude kraai die hij neer had weten te halen. Zijn eerste echt grote prooi. En om eerlijk te zijn, was hij er best trots op. Ze werden niet heel veel jagen geleerd. Helemaal niet met Brat als zijn mentor, ze leek dat alles behalve interessant te vinden. En jagen zat niet in zijn bloed, hij zou een visser moeten zijn. Maar elke keer als hij aan de waterkant zat, was hij net zo waardeloos als ieder ander. Misschien moest hij dat ook eens aan Lilypool vragen hoe dat moest, maar dat had hij nog niet gedurfd. Het was immers Riverclans prooi, niet de zijne. Dan nam hij wel genoegen met een oude kraai die hij bij het vuilnis had gevangen.
Opeens kruiste zijn blik met een rode poes. Aura, iets jonger dan hij was. Hij keek even verbaasd toen ze opeens naar hem knipoogde. Uhm.. Ze had hem nog nooit eerder een blik waardig gegeven, waar kwam dit opeens vandaan. Hij likte langs zijn lippen en kantelde zijn kopje iets. ‘Uh.. hoi?’ miauwde hij wat ongemakkelijk. Wat moest ze van hem. Hij probeerde altijd optimistisch te zijn. Misschien probeerde ze gewoon vriendelijk te zijn...

Aura voelde voldoening in haar opkomen toen ze zag dat ze hem ongemakkelijk maakte met haar flirterige gedrag. Hij leek van uit een heel ander hout gesneden te zijn dan Skadi en dat interesseerde haar ergens wel. Ze wist dat hij samen met Skadi van RiverClan naar BloodClan was gehaald en ze had zich altijd al afgevraagd of er veel verschillen zouden zitten tussen hun karakters. Ze nam aan dat ze dat nu uit kon vinden. Toen dat hij haar begroette, stond ze op en liep ze sierlijk naar hem toe. “Hey,” sprak ze op een zachte toon en ze schonk hem nog een knipoogje. Ze liet haar blik naar de kraai glijden die hij aan het eten was en ze moest toegeven dat het best een mooie vangst was, al ging ze dat natuurlijk niet hardop zeggen. Als de ex-visvreter een compliment wilde hebben, moest hij maar weer teruggaan naar zijn Clan. “Zou je niet liever een muis willen eten dan dat ding?” vroeg ze en ze knikte naar de kraai. Ze had zelf al wel eens kraai gegeten en de smaak was nu niet echt iets om “u” tegen te zeggen, maar smaken konden natuurlijk verschillen.

Aegir kauwde op zijn taaie vlees, terwijl de poes opstond, hem groette toen ze bij hem kwam en weer een knipoog naar hem schonk. Hij kauwde met een verwarde blik door en fronste even, terwijl hij zijn neus weer in zijn prooi stopte. Ze deed vreemd. Waarom deed ze vreemd? Ze praatte nooit met hem, waarom nu opeens wel? Hm, misschien deed ze gewoon aardig, probeerde ze vrienden te maken. Maar waarom deed ze dan zo... vreemd? Zijn blik ging weer naar de poes toen ze begon te praten. Liever een muis? Hij haalde zijn schouders op. ‘Dit is meer,’ miauwde hij. Hij was niet zo kieskeurig als het om eten ging, behalve dan vis. Vis was het allerbeste, het was gewoon de smaak waarmee hij was opgegroeid, dat thuis was. En buiten de visjes die hij af en toe stiekem deelde met Lilypool, was het maar een smaak die hij zelden proefde. Helemaal nu de rivier vergiftigd was. Aegir betrapte zichzelf erop dat hij in zijn gedachten was verdwaald, en realiseerde dat hij misschien onbeleefd was. ‘Sorry, wilde je ook wat?’ vroeg hij haar, tussen een hap en een slik door.

Als Aura moest kiezen, dan zou ze eerder voor minder en voor meer kwaliteit gaan dan voor meer en voor minder kwaliteit, maar dat kon ook aan haar liggen. Ze liet haar blik naar hem glijden en zag dat hij wegzonk in zijn gedachten. Haar gedachten gingen kort naar haar gesprek met Skadi en ze vroeg zich af of de kater over zijn Clanleven aan het nadenken was. Ze wist dat het een stuk makkelijker zou zijn om uit hem informatie te halen dan dat dat bij Skadi was en ze ging langs hem zitten toen hij haar wat van zijn prooi aanbood. “Nee, het is helemaal voor jou,” zei ze met een knipoogje tegen hem. Ze liet haar blik van de prooi naar hem glijden en trok kort met haar oortje. “Denk je soms nog aan ze?” vroeg ze plotseling op een zachte toon. Haar toon was veel zachter dan ze normaal gebruikte en dat deed ze voor een reden. “Het moest vast lastig voor je zijn om alles wat je lief was opeens zo achter te laten,” ging ze op een zachte toon verder, al moest ze haar blik kort naar zijn prooi richten om te voorkomen dat hij de valsheid in haar ogen zou zien. Ze had moeite met het pretenderen van emoties die ze niet bezat, maar ze wist dat het nu belangrijk was dat ze dat juist wel deed. Hoe sneller hij haar zou vertrouwen, hoe meer ze hem kon manipuleren.

Aura besloot dat ze niets van zijn kraai wilde hebben. Oké dan. Hij haalde zijn schouders wat op, voordat hij zijn tanden weer in de zwarte vogel zette. Hij vond haar maar vreemd. Waarom moest ze steeds naar hem knipogen. Hij betrapte zichzelf er dan ook steeds weer op dat hij haar met een lege blik aan het aanstaren was. Totdat ze opeens een persoonlijke vraag stelde en hij zijn oren naar achteren draaide. Zijn kin kwam iets omhoog van zijn prooi. Wat was ze aan het doen? Hij kende haar niet, zij kende hem niet. Waarom vroeg ze naar Riverclan? Een frons kwam op zijn gezicht terwijl hij haar aanstaarde, om vervolgens langs zijn lippen te likken. ‘Waarom vraag je dat?’ miauwde hij wat vijandig. Als ze zich normaal had gedragen, had hij met al het plezier verteld over Riverclan. Maar hij was niet dom. Ook hij werd een dagje ouder. Ze zouden hem uitlachen, zoals ze allemaal zo lang hadden gedaan. En bovendien, íedereen had een dubbele agenda hier. Hij geloofde ergens haar oprechtheid niet. En het werd tijd dat hij zichzelf wat meer begon te beschermen.

Oh, dus het kleintje had toch nog pit. En verstand. Hij was dus niet zo dom als Skadi had laten blijken, al had Aura natuurlijk altijd wel haar tactieken om antwoorden te krijgen. Ze liet haar blik naar hem glijden toen hij zijn vraag stelde en ze haalde op een nonchalante manier haar schouders op. “Je bent minder goed in het verbergen van je emoties dan je misschien zou willen. En ik had hier en daar van een paar anderen iets opgevangen, dus ik dacht dat het misschien wel fijn voor je zou zijn als er iemand eens oprechte interesse zou tonen.” Ze draaide haar oortjes wat naar achteren en richtte haar groene blik naar haar poten, alsof ze daadwerkelijk gekwetst was. “Het spijt me als ik een gevoelige snaar bij je hebt geraakt. Dat was niet mijn bedoeling.” Ha, natuurlijk niet. Dwaas.