[FINISHED] This doesn't look like much

De enige manier om aan de klauwen van zijn moeder te ontsnappen en aan haar tong die vervelend over zijn vacht likte, was blijkbaar om weg te gaan van de nursery. Sharkkit negeerde de bezorgde kreten achter hem terwijl hij door het bladerdek kroop en zijn blik op het halflege kamp richtte. De katten die in het kamp waren, hadden hun aandacht voor andere dingen. Perfect. Niemand zag de kleine grijze tabby over de open plek kruipen. Hij had geen idee waar hij zich voor zijn moeder kon verschuilen, maar als hij wat tijd kon rekken, dan zou hij alles doen wat mogelijk was. Het liefste zou hij zijn klauw hard over haar tong halen telkens als ze naar hem toe kwam, maar hij wist dat hij dan in de problemen zou raken. Niet dat het hem ook maar iets uitmaakte, maar hij wilde op zijn zesde maan graag een apprentice worden en met zo’n actie ging dat waarschijnlijk niet lukken. Sharkkit richtte zijn groene oogjes op de den voor hem en hij liep naar binnen. Het zag er niet bepaald indrukwekkend uit en wat verveeld liet Sharkkit zijn blik door de ruimte dwalen. Hij herkende sommige geuren van apprentices en nam aan dat hij in de apprentice’s den was. Dat werd nogmaals bevestigd toen hij zijn blik kort richtte op een kater wie hij meende apprentice te hebben zien worden tijdens de vorige ceremonie. Zijn moeder probeerde hem altijd in de nursery te houden tijdens Clanmeetings, maar Sharkkit had daar maling aan. Sharkkit liet zijn groene oogjes kil op de apprentice voor hem rusten en toen hun blikken elkaar ontmoetten vroeg hij: “Eigenlijk stelt deze ruimte helemaal niks voor, of wel soms?”

De apprentice stelde hem een vraag en Sharkkit liet een kille lach horen. "Ik denk dat vergeleken de nursery alles wel meer voorstelt," zei hij op een schampere toon. Zijn blik gleed door zijn toekomstige den heen, maar hij kon niet bepaald iets opmerken dat hem zinde. Misschien het feit dat de geur van melk en moederkatten afwezig was. Dat leek dan ook het enige voordeel te zijn. Sharkkit had geen idee met hoe veel apprentices ze waren, maar hij zag het niet bepaald zitten om met zijn allen half op elkaar te slapen. Hij zou zijn nest dan ook zorgvuldig uitkiezen als hij hier zou liggen, het liefste zo beschut en zo ver mogelijk weg van iedereen. En zo ver mogelijk van de ingang zodat hij expres op wat staarten en poten kon trappen als hij zich naar de uitgang zou begeven. "En ontsnappen zou ik het niet noemen. Ik doe waar ik wil en waar ik zin in heb en niemand houdt me tegen," zei hij kortaf tegen de ander. Om dat punt te bevestigen, ging hij op zijn kont zitten en richtte zijn kille groene ogen strak op de kater voor hem.

De kater voor hem begon een zwak verhaal over dat als je wilde doen waar je zin in had goed was, maar dat je ook naar anderen moest luisteren van tijd tot tijd. Blegh! Als het even kon, zou hij helemaal naar niemand luisteren. Dan zou hij iedereen achter zich laten en voor zichzelf willen zorgen. Hij wist dat dat echter een droom was dat niet realistisch was en dat hij binnen enkele dagen weer met hangende pootjes terug zou komen omdat hij geen idee had hoe hij voor zichzelf zou kunnen jagen, überhaupt voor zichzelf zou kunnen zorgen. Maar wacht maar. Zodra hij oud genoeg zou zijn, zou hij de katten in zijn Clan wel eens laten zien wie hier de beste was en wie naar wie had te luisteren. “Dat is een loos dreigement,” gromde hij naar de apprentice. “Jij en ik weten beiden goed genoeg dat ze me niet voor eeuwig een kitten kunnen laten blijven. Uiteindelijk zullen ze me wel mijn apprenticenaam moeten geven. Bovendien heb ik ze tot nu toe nog geen enkele reden gegeven om me straf te geven.” De apprentice besloot om al even hard terug te staren en een sinistere grijns speelde om Sharkkit’s lippen. Hij kon het wel appreciëren dat de apprentice hem probeerde te levelen, al zou dat natuurlijk nooit gebeuren. Als de apprentice iets van verstand had, zou hij dat ook wel voor zichzelf kunnen uitmaken. “Maar was jij vroeger dan een heel brave kitten?” vroeg hij kil aan de ander. Was er überhaupt wel één ShadowClan kitten die écht braaf was geweest tijdens zijn tijd in de nursery? Hij kon zich met de saaie dagen die hij daar nu moest slijten eigenlijk nauwelijks voorstellen, maar je had natuurlijk altijd van die bizarre uitzonderingen die op de wereld leefden.

Eaglepaw lachte toen de kleine kitten hem vertelde dat het een loos dreigement was, en dat hij toch niet altijd kitten kon blijven. ‘Je kan de keuzes van de leider niet voorspellen’, zei hij toen serieus, het had een haartje gescheeld en hij lag nu nog met deze kitten in een hol. Dit was dus een positief geval, maar hij kende ook echt wel apprentices die later warrior waren geworden. ‘Als je wil, ga ik meteen naar Acornstar toe en vertel hem dat je bijna het kamp uit bent ontsnapt’, voegde Eaglepaw nog toe op een haast kille stem, maar echt kil kon hij zelf niet zijn. De apprentice wist zelf ook wel dat hij niet meer dan een enge blik kon maken, voor een kille stem was hij helaas te onschuldig. De jonge kater schrok van de gemene grijns die op de snoet van de kleine kitten verscheen, maar herstelde zich al snel, het is maar een kitten... ‘Nee, ik heb misschien dingen tegen de regels in gedaan, maar ik heb nooit iets gedaan wat mij of de clan in gevaar bracht.’ Eaglepaw was nog steeds verbaasd over de kille stem en gemene grijns die de grijze kitten kon maken, hij had nog nooit eerder een kitten gezien die... “zo” was. ‘Maar ik weet nog niet of jij de clan nooit in gevaar zult brengen, dus misschien houdt ik wel een oogje op je. Er zijn trouwens echt wel lieve kittens in de Shadowclan, een clan zegt niet alles over een kat.’

De sinistere grijns om zijn lippen werd breder toen Eaglepaw hem opnieuw begon te bedreigen. “Ik geef niks om Acornstar’s mening,” zei hij op een kille toon tegen de ander. “Maar vooruit. Ga maar tegen hem liegen. Zeg maar dat ik bijna ontsnapte uit het kamp terwijl al wat ik deed was naar hier toe lopen. Tenzij dit de uitgang van het kamp is.” Licht sarcastisch liet hij zijn blik door de ruimte glijden, om vervolgens weer naar Eaglepaw te kijken toen deze verder sprak. Omdat Sharkkit vrij goed was in het opmerken van emoties van anderen had hij wel in de gaten dat zijn blik de ander iets deed, al probeerde hij het nog zo te verbergen. De apprentice bootste een kille stem na, maar het klonk nog niet half naar wat Sharkkit kon presteren en een haast spottende uitdrukking verscheen op het gelaat van de jonge kitten. “Die opmerking doet me pijn, Eaglepaw,” zei hij zogenaamd gekwetst, al bleef de sinistere grijns wel om zijn lippen spelen. “Nu lijkt het net alsof je indiceert dat ik mijn Clan in gevaar zal brengen.” Dat klonk eigenlijk nog niet als een slecht idee. Die dwazen hier in deze Clan verdienden niet meer dan dat, als je het hem vroeg. Sharkkit keek Eaglepaw niet bepaald onder de indruk zijnde aan toen de apprentice aangaf een oogje op hem te zullen houden. Sharkkit verminderde de afstand tussen hun door een paar stappen naar voren te doen en keek de ander met een ijskoude blik aan. “Doe wat je wilt,” begon hij op een kille toon. “Maar beroof me van mijn vrijheid, verspreid leugens over me of val me constant lastig en je zal wensen dat we elkaar nooit ontmoet hadden.” Ondanks dat Eaglepaw groter dan hem was, richtte Sharkkit zijn kopje hooghartig naar omhoog en keek de ander uitdagend en kil aan. Dit was zijn eigen dreigement die hij op de apprentice afvuurde. En Eaglepaw deed er maar beter goed aan om dit serieus te nemen.

'Dat zullen we nog wel is zien als ik het hem echt vertel, want wie zou hij eerder geloven, een apprentice of een kitten', reageerde Eaglepaw op Sharkkit, deze kitten leek al zo volwassen op zijn kleine leeftijd, en de apprentice kon zich niet herrineren dat hij dit soort dingen zijn toen hij zo oud was als de grijze kitten nu. Zijn blik bleef echter neutraal, niet boos, maar ook niet hartelijk, zoals hij bij andere kittens zou doen. Hij besloot voor nu maar niks tegen Acornstar te zeggen en liet het voor wat het was. Eaglepaw was verrast over de volgende woorden van Sharkit, en zijn gemene grijns. Hij leek haast al een warrior, en een bittere ook. 'Ik geloof ook best dat je daar toe in staat zou zijn, Sharkkit', zij hij op dezelfde spottende toon als de kleine kitten, maar die sinistere grijns zou hij maar niet imiteren. Eaglepaw keek geërgerd naar Sharkkit toen die op hem af liep, hem koud aankeek en arrogant richting hem keek. Hij was absoluut niet bang voor deze kitten, of zijn dreigementen, maar wel verbaasd over zijn karakter. Tuurlijk waren er wel is krijgers in verhaaltjes geweest die zou bitter en gemeen waren, maar een kitten in zijn eigen clan. Eaglepaw vroeg zich af wat deze kitten zo had gemaakt, zo kil en koud dat hij op zo'n jonge leeftijd al dreigementen uitsprak naar zijn meerdere. 'Is er iets met je, dat je zo... zo bent?' Vroeg de apprentice toen. In zijn stem klonk geen spot of kilheid, alleen maar bezordheid en verbazing. Als deze kitten warrior werd, waar zou hij dan toe in staat zijn?

“Ik denk dat ik heel overtuigend kan zijn als ik wil, maar laten we vooral zien wat er gebeurt,” zei Sharkkit haast op een uitdagende toon toen Eaglepaw aan hem vroeg wie dat hij dacht dat Acornstar eerder zou geloven. Acornstar was een dwaas. Sharkkit had zo zijn manieren om anderen te misleiden en Acornstar was daar geen uitzondering op. En wat ging de leader doen? Hem verbannen? Hij had nog niet eens iets fout gedaan en als hij zou handelen puur op basis van Eaglepaw’s beschuldigingen, dan zou hij zijn Clan geen dienst bewijzen en zou hij enkel bewijzen wat voor een dwaas dat hij was. Sharkkit richtte zijn groene ogen kil op Eaglepaw aan hem vroeg waarom hij zo was. De bezorgdheid in de stem van de kater deed hem vrij weinig, de verbaasde blik nog minder. Hij haalde zijn schouders op. “Wat maakt mij anders van andere kittens?” vroeg hij op een uitdagende toon. “Dus als ik niet vrolijk rond huppel, geen dwaze spelletjes doe en ik laat zien dat ik een eigen mening heb, dan is er al meteen reden tot bezorgdheid? Misschien moet je eens bij jezelf gaan nadenken, Eaglepaw. Misschien zit het wel allemaal in je hoofd.” Hij grijnsde de ander kil toe, al lachten zijn ogen niet mee.

Eaglepaw luisterde aandachtig naar het verhaal van de kitten over rondhuppelen, spelletjes en eigen mening, en wist dat er een kern van waarheid in zat. ‘Ja, je heb...’ Midden in zijn stopte hij, en dacht helder na. Sharkkit probeerde hem te laten geloven dat er geen reden voor bezorgdheid, maar hij wist wel beter. Als iemand deze kitten niet ging helpen, en zijn ouders deden dat blijkbaar niet, kon het nog is slecht met hem aflopen. Hijzelf kon misschien niet veel indruk maken, maar kon in ieder geval gewoon praten, en de kitten kon met zijn woorden doen wat hij wilde. ’Sharkit’, begon hij op serieuze, maar nog steeds vriendelijke toon. ‘Ik denk niet dat het in mijn hoofd zit, maar daar gaat het niet over. Ik denk dat je misschien... moet proberen om wat vriendelijker te doen tegen sommige katten. Er zijn best wat kittens die het niet zo leuk zouden vinden als je gemeen tegen ze doet zoals.. nu.’ Eaglepaw praatte zelfverzekerd, maar had geen flauw idee of hij de goede woorden zij. Toch ging hij maar verder, het was maar een kitten, een hele “volwassen” kitten. ‘Heb je.. heb je geen ouders die met je praten over dit soort dingen?’

Een lichte glimlach van voldoening kwam om zijn lippen toen de apprentice voor hem hem zijn gelijk wilde geven, maar stierf weer even snel weg toen de ander zichzelf afkapte. Hij onderdrukte een geïrriteerde zucht en deed moeite om niet met zijn ogen te rollen. Wanneer ging deze kitten nu eens ophouden met zijn complottheorieën? Als hij de apprentice mocht geloven, ging hij dadelijk nog een heel slecht pad op. Terwijl het enige wat hij deed was anderen negeren, kil op ze reageren en hier en daar eens een pesterij veroorzaken of aan mee doen. Het was niet omdat deze apprentice als een te vrolijke dwaas was opgegroeid dat Sharkkit dat ook maar automatisch moest doen. Sharkkit trok met zijn oortje toen Eaglepaw een heel verhaal begon te doen over dat hij vriendelijker moest zijn tegen andere kittens omdat het hun gevoelens zou kwetsen als hij dat niet deed. “Dan moeten ze maar hun bek houden tegen mij,” zei hij op een kille toon. “Ik denk dat het zelfs voor de jongste kitten niet moeilijk moet zijn om te zien dat ik geen zin heb in hun te vrolijke, achterlijke gedoe.” Toen de apprentice over zijn ouders begon, werd Sharkkit’s blik al helemaal emotieloos. “Ik heb geen idee wie mijn vader is en mijn moeder moet met haar poten van me afblijven. Ik heb haar liefde niet nodig,” gromde hij. “Praten over je gevoelens is voor watjes. En toegeven aan je gevoelens is al helemaal iets wat je niet moet doen. Misschien kom je daar nog wel achter.” Hij keek de ander kil aan, daarmee aangevend dat hij het topic over zijn ouders moest droppen. En wel heel snel.

Dan moeten ze maar hun bek houden tegen mij. Het was zo frustrerend, al die bijdehandse opmerkingen, de hele tijd die kille stem om naar te luisteren. Had deze kitten helemaal niks van empathie, alsof jonge kittens wisten dat hij geen zin in ze had. ‘De wereld draait niet altijd alleen maar over jou, er zijn ook nog anderen om rekening mee te houden’, vertelde hij geërgerd. Hun achterlijke gedoe, alsof kleine kittens ook maar een besef hadden van wat juist was om te doen en wat niet. Hij begon zich nu wel af te vragen of Sharkkit vroeger als kleine kitten al zo was geweest, of ook “achterlijk gedrag” vertoonde. Waarom konden ze niet gewoon een normaal gesprek voeren, waarom moest elke zin, elke vraag tot een discussie komen. Het was waardeloos, elke keer als hij iets vertelde was de grijze kitten het er niet mee eens, of het boeide hem niet. En elke keer werd hij weer verrast door zijn antwoorden, zoals nu. Hij had geen liefde nodig, sure. Eaglepaw wist dat het verkeerd was om zo te denken, maar op dit moment mocht de kitten ophoepelen van hem. Helaas zou hij waarschijnlijk straf krijgen als er maar iets met hem gebeurde, en hij er mee te maken had. ‘Ik merk inderdaad dat je niet over gevoelens praat, en ook niet mét gevoel.’ Het leek wel alsof elk woord dat Sharkkit uitsprook dezelfde kille en emotieloze toon had, zonder gevoel.

“Niet?” vroeg Sharkkit en hij deed net alsof hij gechoqueerd was, al kon hij die blik niet lang aanhouden voordat het weer veranderde naar de kille blik waar hij altijd de wereld mee in de gaten hield. “En ik maar denken dat dat wel zo was. Mijn hart is nu echt gebroken.” Een onheilspellende grijns verspreidde zich om zijn lippen en zijn groene ogen leken zowat te fonkelen terwijl hij de ander aankeek. Dit was duidelijk een apprentice met een rechtvaardigheidsgevoel en Sharkkit had echt een hekel aan dat soort katten. Het soort katten die dachten dat ze de wereld konden verbeteren gewoon door hier en daar wat advies te geven en de katten die er meer tegendraads in waren berispend toe te spreken. Hij was het dreigement van de apprentice ook nog niet vergeten en zodra hij zelf apprentice zou worden, zou Eaglepaw merken dat dat soort opmerkingen zich heel snel tegen hem konden keren. Heel snel. “En heb je daar soms een probleem mee?” vroeg Sharkkit op een kille toon toen Eaglepaw zei dat hij niet met gevoel sprak. Hij snoof en maakte toen een afwerend gebaar met zijn staart. “Geef maar geen antwoord op die vraag. Het lijkt me wel duidelijk wat je van me denkt. Niet dat het me ook maar iets interesseert,” sprak hij kil. Wat zou het hem dan ook?

Voor de zoveelste keer die dag rolde Eaglepaw met zijn ogen, door de sarcastische opmerkingen die Sharkkit bleef maken. Hij kon ook best wat, maar zo kil als deze kitten, dat nooit. Of hij daar een probleem mee had, dat hij geen gevoel leek te tonen? Tuurlijk, maar tegen de kitten besloot hij een ander antwoord te geven. ‘Nee, tuurlijk heb ik daar geen probleem mee. Als jij zo harteloos wil blijven doe je dat lekker.’ Hij begon nu echt kwaad te worden, en daar had hij genoeg reden tot. Maar hij mocht zijn woede niet laten zien, niet naar een kitten. Het was dus tijd om te gaan. Eaglepaw negeerde Sharkkits laatste opmerking en begon al met lopen, righting de kampuitgang. ‘Ik moet trainen. Manewolf staat op me te wachten.’ Dit was natuurlijk niet waar, maar hij moest hier weg voordat hij echt boos werd, hij kende zichzelf. Hij ging wel jagen, dicht bij het kamp, deze keer echt. Chagerijnig liep hij weg van de kitten die zijn humeur had verpest, en draaide niet meer om. Hij wilde liever nog niet nadenken over het moment dat het Sharkpaw zou worden, en hij in een den met hem moest slapen. Voor nu liep hij nog even in het kamp en Eaglepaw in het territorium. Dat zou helaas snel genoeg veranderen.

Topic uit voor Eagle!

“Geweldig. Ten minste één iemand die me met rust laat,” sprak hij op een kille toon tegen de kater. Hij was alert en zag dus heus wel de houding van de kater. Hij wilde het niet laten doorschemeren, maar Sharkkit had heus wel in de gaten dat de kater boos op hem begon te worden. Het was dat hij als kitten zijnde niet veel kon doen tegen een apprentice, anders had hij de kater allang op zijn plaats gezet. Maar wacht maar, totdat hij wat ouder was en hij vechttraining had gehad. Dan zou hij Eaglepaw op zijn plaats zetten en dan zouden ze het écht meemaken. Eaglepaw mocht niet denken dat hij Sharkkit zomaar in de gaten kon houden zonder dat de kitten daar iets tegen kon doen. Sharkkit draaide Eaglepaw demonstratief de rug toe zodra deze aangaf dat hij moest gaan trainen en wandelde toen van hem weg. Hij keek echter nog één keer over zijn schouder en grijnsde kil toen hij zag dat de spieren in Eaglepaw’s schouders strak aangespannen stonden. De apprentice was boos op hem en dat deed Sharkkit goed. Hij had liever vijanden dan dat hij vrienden had en het leek erop dat zijn missie voor vandaag weer geslaagd was. Op naar het volgende slachtoffer.