Where everybody goes to be alone

De schemering begon langzaamaan te vallen. Nu het sneller donker werd, leken de dagen steeds korter te worden en had Icepaw het gevoel alsof ze steeds minder tijd had om voldoende training te hebben. Ze probeerde dit dan ook dikwijls op te dringen aan Irishunter, maar zoals gewoonlijk trok hij zich er niks van aan, zei iets wat haar moest kalmeren en gaf iets aan dat erop leek dat ze nog zeeën van tijd hadden. Icepaw had voor haar gevoel geen zeeën van tijd, maar ze wist dat ze haar veel te kalme mentor toch niet op andere gedachten kon brengen en dus ging ze op haar rustdagen trainen. Het maakte haar echter na een tijdje wel ontzettend moe, maar Icepaw weigerde om het op te geven en dus was ze al half aan het slapen tegen de tijd dat ze in het kamp was. De twee muizen die ze had weten te vangen, zwierde ze op de prooistapel en omdat ze op dit moment zo moe was dat ze geen interesse had in een prooi liep ze maar naar de apprentice’s den en plofte ze daar neer, waar ze wat afwezig luisterde naar het opgewonden gemompel van haar denmates. Omdat ze zich niet wilde laten kennen tegenover haar broers en haar mentor ging ze nog niet haar den binnen om te slapen en dus was ze meer bezig met het verwoed knipperen van haar ogen om wakker te blijven dan dat ze echt aandacht besteedde aan haar omgeving.

+ Hollypaw