Lightning and the thunder

Met zijn amberkleurige ogen, die negen naar goud, nam Blazekit zijn omgeving in zich op. Het was hard aan het regenen en zo nu en dan woei er een koud windje door de nursery waardoor een korte rilling door hem heen ging, al resteerde deze niet lang omdat hij een vrij lange vacht had. Niet zo lang als sommige katten, maar wel lang genoeg om hem te beschermen tegen de ergste kou. Zijn blik ging weer naar boven toen hij iets hoorde grommen, alleen was het niet in het kamp. Of ook weer wel. Hij kon het niet goed omschrijven; het leek wel alsof StarClan aan het grommen was. Plotseling voelde hij iets in zijn vacht prikken en kort dwaalden zijn ogen naar beneden, waar hij de priemende blik van zijn vader kon vinden. Hij trok kort met zijn oortje toen zijn vader hem afwachtend aan leek te kijken en voordat hij een reactie kon geven, werd het grommen luider totdat het alles leek te overstemmen. Een knal die hij tot in zijn poten voelde natrillen weerklonk en Blazekit onderdrukte de neiging om zijn oren in zijn nek te vouwen. Hij mocht geen zwakte tonen. Niet nu zijn vader naar hem keek en hij een kans had om zichzelf te bewijzen.

En net op dat moment moest er natuurlijk weer iets gebeuren waardoor hij nog meer als een dwaas leek in de ogen van zijn vader. Blazekit vervloekte Argentkit toen zijn vaders mondhoeken zich spottend omhoog krulden toen Argentkit aan Blazekit vroeg of StarClan soms boos was. Ze gedroeg zich verdomme als een kitten van twee manen oud en niet als iemand die bijna apprentice zou worden! Hij wist inmiddels wat het grommen boven hun kopjes was: het was donder. “Natuurlijk is StarClan niet boos,” snauwde hij naar Argentkit. “Dat is gewoon donder dat je hoort.” Hij deed een paar stappen naar opzij zodat hij zichzelf ervan kon verzekeren dat ze geen veiligheid bij hem ging zoeken, maar het kwaad was al geschied: zijn vader liep het kamp uit zonder zijn zoon nog een blik waardig te gunnen en geïrriteerd trok Blazekit met zijn oortjes. “Waarom gedraag je je als een bange kitten terwijl je binnenkort apprentice wordt?” vroeg hij op een directe, geïrriteerde toon aan haar, al wist hij dat zijn woede jegens haar voornamelijk werd veroorzaakt omdat hij weer werd afgewezen door zijn vader. Dat dat oneerlijk was, was een feit waar hij nu niet naar wilde kijken. Nu wilde hij zijn woede op iemand botvieren en jammer genoeg voor haar was zij dat.

“En denk je soms dat ik dat wel weet?” snauwde hij naar haar. StarClan, waarom kon ze hem gewoon niet met rust laten? Dankzij haar dacht zijn vader nog écht dat hij een zwakkeling was die zich ook nog eens moest ontfermen over bange kittens. Hoewel dat naar zijn idee meer over haar zei dan over hemzelf, maar ja. Zijn vader zou het toch wel weer draaien zodat het in zijn nadeel uit kwam en Argentkit er goed vanaf zou komen. Of misschien was Argentkit al even min waard in de ogen van zijn vader als hemzelf. Blazekit zag het liever anders: dat Argentkit niet veel waard was in de ogen van zijn vader en hijzelf wel. Misschien dat gemeen, maar aan het einde van de rit gaf Blazekit meer om wat zijn vader van hem dacht dan een kitten waar hij geen specifieke band mee had en waar hij gewoon de den mee deelde. “Kun je nagaan met welke rampscenario’s je allemaal rekening moet houden als je warrior wordt,” sneerde hij naar haar. “Als, als, als… Denk je niet dat het wat dwaas is om jezelf op deze manier bang te maken?” Hij keek haar afkeurend aan. Geen wonder dat zijn vader zo afkeurend naar hun tweeën keek. Als hij dezelfde instelling als deze kitten zou hebben, zou zijn vader daar het volste recht toe hebben. Maar hij was niet zo. Hij was niet bang voor een beetje donder. Echt niet!

Blazekit rolde zijn ogen toen dat ze hem een grote lomperik noemde, al deden die woorden diep in zijn hart meer pijn dan dat hij toe wilde geven. Hij draaide haar echter zijn rug toe en sloeg afwerend met zijn staartje naar haar. Haar volgende woorden deden zijn schouders echt weer strak staan van woede en met een woedende blik boorde hij zijn goudkleurige ogen in haar richting, al zag ze dat niet omdat ze naar haar moeder liep. “Ik stel voor dat je je mond houdt als je niet weet waar je over praat,” snauwde hij kwaad in haar richting. Zijn vacht zette zich op en alles in hem wilde op haar springen zodat hij haar het zwijgen op kon leggen. En alhoewel het ergens wel een eer was dat ze hem vergeleek met zijn vader was het vooral in de negatieve zin en dat kon hij niet hebben. “Praat niet zo over mijn vader als ik dat ook niet over jou familie die, mislukte haarbal,” spuugde hij haar nog toe, terwijl hij haar vanaf zijn positie uitdagend aankeek. Hij was al van één ding zeker: met haar ging hij geen vrienden worden. Nooit niet!

“Nee, het is niet waar!” riep hij kwaad naar haar toe. Ze had geen gelijk. Geen gelijk. Geen gelijk. Geen gelijk! Stomme haarbal. Zijn klauwen drongen zich diep in de aarde onder hem toen dat ze hem ervan beschuldigde dat hij zijn vader wilde imponeren, wat… eigenlijk wel waar was. Hij had zijn vader willen imponeren. En het had niet gelukt. Omdat zij aan zijn zijde had gestaan en zich als een bange kitten had gedragen. Maar zou het zonder haar wel gelukt zijn? Een stemmetje in hem wist wel het juiste antwoord, maar hij weigerde om ernaar te luisteren. “Ach, kruip toch lekker tegen je moeder aan en houd je bek, bangerik,” zei hij met een hint van spot in zijn stem. “Jij zal nooit weten hoe het is als je je ouder moet imponeren om zijn aandacht te trekken, dus houd je kop als je niet weet waar je over praat, ja?” Boos keerde hij haar de rug toe terwijl tranen van boosheid zich in zijn ogen begonnen te verzamelen. Hij dwong zichzelf echter om niet naar dat dieptepunt te zakken en probeerde dus ook te voorkomen dat hij zou gaan huilen. Hij hield zijn rug demonstratief naar haar toegekeerd en liet zijn gouden ogen strak voor zich uit glijden. Hij had geen zin meer in haar en haar aandacht.

Blazekit wilde al geen aandacht meer aan haar besteden, maar toen verraste de kitten door iets te doen waarvan hij niet had gedacht dat ze het ging doen. Ze spurtte langs hem heen, recht de regen en het onweer in. Blazekit kwam lichtelijk overeind uit zijn zittende houding terwijl hij naar haar keek. Hij ontmoette haar blik… en moest eerlijk toegeven dat hij toch wel iets van bewondering voelde voor haar actie. Zijn oortjes vouwden zich in zijn nek en met een nijdige blik keek hij haar aan toen ze aan hem vroeg wie hier de bangerik was. Hij stond op en wilde zich al bij haar voegen in de regen, maar op dat moment lichtte de hemel fel op. Het vuur in zijn ogen was voor een paar seconden duidelijk te zijn. Daarna werd het weer donker en klonk er niet veel later een ontzettend harde klap, zo hard dat heel de grond onder hun poten denderde. Voordat Blazekit wist wat hij deed, schoot hij al naar voren en plaatste zijn poten aan weerszijden van Argentkit’s lichaam. Ze was kleiner dan hem en dat was ook de reden dat hij makkelijk kon gaan staan zonder dat hij haar zou pletten onder zijn gewicht. De regen zwol steeds harder aan en maakte zijn pels binnen een mum van tijd nat, maar Blazekit gaf daar weinig om. “Ga terug naar binnen,” siste hij haar toe. “Het is niet veilig hier.” Hij zou haar op elk punt het tegendeel willen bewijzen en aan willen geven dat hij niet bang was, maar hij wilde ook geen leven op zijn geweten hebben omdat hij haar uitgedaagd had. En hij wist niet goed waarom hij hier half over haar heen hing zodat, als het mis zou lopen, hij de grootste klap zou opvangen, maar daar wilde hij ook niet te veel bij nadenken. Ze moest terug naar binnen en dat was dat.

De regen kletterde neer op de bosgrond onder hun. Zijn pels was inmiddels zwaar doorweekt en hij voelde de vermoeidheid al opkomen. Hij wist dat hij straks geen moeite zou hebben om in slaap te vallen, maar voor nu duwde hij die aanzwellende vermoeidheid weg terwijl hij boos naar Argentkit keek. Hij had haar beschermd tegen een mogelijke klap en dit was hoe ze hem bedankte? Hij nam aan dat dat wel te verwachten viel met het gedrag dat hij eerder had getoond, maar daar wilde hij nu niet te veel bij stilstaan. Dit was Argentkit’s schuld, niet het zijne. “Ik denk dat je niemands hulp nog nodig hebt als je geraakt wordt door zo’n flits,” sprak hij op een boze toon tegen haar. “Zeg dan maar gedag tegen je siblings en je moeder en hallo tegen StarClan.” Kwaad stond hij op en liep langs haar heen, maar niet voor haar nog een duw te hebben gegeven met zijn schouder. “Maar zoek het zelf maar uit. Jij bent mijn zorg niet meer.”

Blazekit had enkel met zijn ogen gerold toen ze haar woorden had gesproken. Hij had geen zin om nog meer woorden te verspillen aan haar. Ze kon niet eens dankbaarheid tonen omdat hij haar had proberen te beschermen voor die flits, iets waarvan hij zelf helemaal niet zeker was waarom hij dat nu juist had gedaan. Het was helemaal niet alsof hij haar aardig vond en eigenlijk had hij weinig reden gehad om het überhaupt te doen, dus waarom had hij het dan gedaan? Hij probeerde er niet al te veel bij stil te staan, maar wist ergens ook wel dat hij het waarschijnlijk had gedaan omdat hij, hoewel hij haar irritant vond, hij nu ook weer niet had gewild dat haar iets was overkomen. Hij mocht misschien geen fan zijn van iedereen in zijn Clan, maar dat wilde niet per se zeggen dat hij ze het slechtste toe wenste. Hij had echter niks meer tegen haar te zeggen voor nu en dus liep hij terug naar zijn eigen nest, waar hij haar expres de rug toekeerde. Dit gesprek was afgelopen.