[HALLOWEEN EVENT] A fallen soul that failed to reach heaven

I took the hard way, and my life only became harder for me

De kattin was vermoeid vandaag. Ze had laatste tijd heel erg veel moeite gehad met haarzelf. Nu had ze een straf die ze elke dag weer als grote last op haar schouders moest dragen en het deed zeer vanbinnen, zelfs al had ze het zelf geaccepteerd. Ze had gekozen voor vrede en gehoopt op een goede uitweg. Maar nog steeds was ze zo verdomd woedend op die stomme apprentice en haar broer. Met haar broer had ze gedacht het goed te maken, maar zelfs hij geloofde nooit iets van wat ze zei. Het was niet eerlijk, niets was eerlijk. Haar vader had haar verlaten bij geboorte en de rest van haar familie haatte haar. Ze durfde niet zo vaak meer in de buurt te komen van anderen, ze was bang van haarzelf. Nu had de grijze kattin geen keuze gehad, maar in haar slaap kon ze niets verkeerds doen. Het was het enigste moment waarop ze haar goede rust kon krijgen en kon ontsnappen aan het dagelijkse, hatende leven. Iedereen haatte haar, er was niemand voor haar. Niemand die haar steun bad, zelfs haar moeder niet meer. Iedereen had hun voeten aan haar geveegd en haar de rug toegekeerd en ze had er echt wel genoeg van. Genoeg van haar woede en haar onbewuste acties. Ze was nog steeds zo kwaad; maar die woede moest ze nu omzetten in rust om goed te kunnen slapen. De kattin was zo moe van alle woede en alle stommigheden die haar pad hadden gekruisd... Met die gedachtes sloot ze haar ogen en voelde ze zich eindelijk eventjes rustig in de comfortabelheid van haar nest.

window blues

Misschien was het niet het verstandigste om naar de poes te gaan die de veroorzaker was van het lijden van een van haar andere slachtoffers, maar aan de andere kant wist ze dat ze ze juist mogelijk op deze manier tegen elkaar op kon spelen. En dan was het ook nog eens mooier dat Fallenflight de zus van Windclan's huidige deputy was en daarmee mogelijk nog goed van pas kon komen voor haar. Ze had voor een open plek in het donkere bos gekozen om de poes te ontmoeten en wachtte dan ook tot ze verscheen. "Fallenflight," Riep ze de naam van de poes, maar bleef op een afstandje toekijken. Ze zou eerst zien hoe de poes zich zou gedragen wanneer ze doorhad waar dit mogelijk was.

I took the hard way, and my life only became harder for me

Eindelijk was er even rust, maar toch voelde er iets dat niet echt klopte. Voor ze het wist werd haar naam geroepen. Wie riep haar, wat was het probleem nu weer? Had ze weer iets verkeerds gedaan? Ze deed ook nooit iets goeds of wel. Haar ogen openden en het eerste wat ze zag was dat ze in een donkere, open plek was. Op een afstand zat er een kattin toe te kijken, een kattin die ze niet herkende. De grijze poes zette zich recht en zette zich defensief, maar gromde niet zoals ze gewoonlijk deed. Ze wilde niet weer iets verkeerds doen, straks zou ze nog meer lasten op haar schouders gaan dragen. “Wie ben jij en wat is… dit?!”, vroeg ze boos. Ze wilde haar rust en ze wilde het goede doen. Nu zat ze weer in een situatie. Het kon nooit echt goed lopen of wel? De poes zwiepte haar staart heen en weer en keek rond. Echt waar, wat is dit? En hoe kwam ze hier?

window blues

Dit was alleen niet helemaal wat ze verwacht had, de poes leek wat milder dan ze had verwacht. Alsof ze zich mogelijk inhield. Nee, dat moest ze niet hebben. Dan zou dit alles niet werken, dus dan was het toch misschien tijd om haar wat uit te lokken. "Lunarfrost is de naam en dit is een speciale plek voor speciale katten." Ze zou voor nu wat meegaand zijn, zodat ze Fallenflight mogelijk naar haar poot kon zetten. "En je weet vast wel wat het betekent nu dat je hier bent toch?" Een gliimlach sierde haar gelaat terwijl ze de poes aankeek, afwachtende met wat voor een antwoord ze zou komen.

They say, 'take the hard way'. But when I took it, things only turned out for the worse

Haar houding was nog steeds defensief. Haar goudgele ogen waren gevormd tot spleetjes terwijl ze de zwartwitte kattin aankeek. Ze had geen idee wat die van haar wou of waarom dat ze hier was. Het kon van alles zijn. Misschien was dit niet eens echt en was het haar domme verbeelding maar. ‘Lunarfrost is de naam en dit is een plek voor speciale katten’, vertelde de kattin haar. De poes verkalmde haar zet en zette zich normaal recht. “Speciale katten…?”, vroeg ze zachtjes. Wat bedoelde ze daarmee? Was zij zo’n speciaal iemand? ‘En je weet vast wel wat het betekent nu dat je hier bent toch?’. Ze zag hoe er een glimlach op de poes haar gezicht kwam. Hoe zij lachte terwijl zij al in manen niet meer gelachen had, zelfs geen kleine glimlach. Ze was in een donkere, open plaats met een zwart witte kattin. Haar naam kwam niet bekend voor in de oren. Het was hier eng en donker, net zoals haar hart nu. “Ben ik zo’n speciale kat?”, vroeg ze verward en krulde haar staart wat op naast haar poten, haar stress eventjes weglatend. Misschien was dit zo slecht nog niet.

window blues