Liefde was zo iets prachtigs en zo iets dodelijks. Liefde kon geluk brengen maar ook zoveel verdriet. Liefde kon je in leven houden maar je ook doden. Het kon voor je poten liggen en toch ongrijpbaar. Het liet je hart duizendmaal harder kloppen maar ook verscheuren. Zij had het meegemaakt, had gevoeld wat hij voelde toen ook haar grote liefde voor een ander koos. Enkel hij leefde nog, was niet door de klauwen van zijn grote liefde vermoord. Vergeten was hij het, maar zij nooit. Hij had zelfs misschien wel nieuwe liefde gevonden.. in een heel speciaal meisje. Iemand van een andere clan, uit Windclan verbannen en opgenomen bij de aardvijand. Iets wat nooit gedacht was dat zou gebeuren en toch gebeurd was. Een tom zo loyaal aan zijn clan dat zijn leven er om draaide.. en nu misschien wel zijn hart onbewust aan een ex windclanner had gegeven. Maar was die liefde wel wederzijds? Of was het net zoals bij haar van één kant? Zou zijn hart weer gebroken worden zoals jaren lang geleden met Silvercloud? Hoever zou hij dit keer gaan om eindelijk een vrouw aan zijn zijde te krijgen? Hoever zou hij gaan om haar te krijgen? Hoe bang was hij om alleen te sterven? Alles kon, vooral met haar krachten. Hij hoefde het maar te zeggen.. en ze zou ervoor zorgen dat hij de liefde kreeg die hij verlangde.. al tegen een kleine betaling natuurlijk. Hoewel Desertshrew graag hielp deed ze niet aan liefdadigheidswerk. Waarom zat ze anders ook de in Dark forest?

Toen zijn ogen dicht vielen viel haar schaduwen over hem heen. Duisternis trok hem in een strakke doek en bracht hem mee waar zij hem naar toe sleepte. Zijn ziel ging mee naar haar podium. Het toneelstukje meteen van start.. zodra hij zijn ogen opende zal hij Shatteredice zien verdrinken. Helaas zou hij niet op haar afkunnen, want hij zat ingewikkeld aan ruwe dikke doornstengels waar geen tand en klauw doorheen kon.. al was er andere een optie om er uit te komen, een pijnlijke optie wel helaas. Als hij zijn schouder zou ontwrichten dan zou hij zich er uit kunnen wurmen om haar daarna te redden uit het zwarte slijm water. Maar daar kwam dus weer de vraag.. hoe ver zou hij gaan voor haar? Ze ging het zien.

Ze zou toekijken vanuit de tribune.

Slijmerig water als donker als de nacht. Hoewel ze streed om haar kop boven water te houden verdween ze telkens weer onder de smurrie water. Lynxfang deed wat ze had verwacht, verwondende zichzelf om haar te redden. Echter was dit nog maar de start van haar toneelstuk, een spannend begin die steeds meer zal oplopen. Als een trap zo stijl dat je uit je balans zou schieten en meters naar beneden zou vallen. De tom sprong zonder aarzel in het water maar toen hij onthult werd met dezelfde duisternis voor zijn ogen werd zijn pels niet nat. Nee, hij plofte keihard op de grond. Het water was verdwenen alsof het er nooit geweest was. De grond barstte als een spiegel onder hem door de smakkerd die hij maakte. Uit de gebroken lijnen gloeide rode lichten die steeds warmer en warmer werden. Rook begon op te stijgen, wat eerst wit en weinig was maar daarna tot dikke donkere grijze pluimwolken zette die je verstikte. Uit de spleten spatte vonken uit tot het eindelijk als grote vlammen om hem heen danste. Vlammen die veder op in een cirkel vormde met haar in het midden, schreeuwend van de pijn door het vuur die haar steeds meer insloot. Maar niet enkel haar gekrijs vulde de lucht, maar ook die van een kitten.. een kitten die op hen leek. Hun kitten.

Hoe gek hij ook op haar zou zijn, hoe sterk zijn gevoel was.. hoe graag hij zijn leven zou willen geven om door het vuur te springen. Het was de instinct die hem telkens terugdreef. De vlammen sloegen steeds meer omhoog wanneer hij weer in de buurt kwam. Hem geen kans gevend om een gaatje te vinden in de cirkel of vlammen. Nu kwam Desertshrew ter voorschijn. Haar rode vacht was net als de kleur van het vuur. Zelfs haar knalgroene ogen flikkerde de oranje vlammen mee. “Liefde doet pijn, niet?” Begon ze met een zucht. Hoewel het geluid van de vlammen bijna overheersend was voor het oor kwam haar stem duidelijk en helder erdoorheen. Alsof het geluid voor dempte zodat ze kon spreken. “Ik had alles over voor mijn partner, de liefde die ik voelde voor hem.. het was sterker dan welke angst ooit.” Ze keek naar de tom. “Hoeveel is ze waard? Jullie kind?” Haar kopje draaide zich vragend om. “Ik kan haar helpen. Ik kan jullie helpen.. je hoeft het alleen maar te zeggen.” Als tikte de tijd snel door. Nog een paar seconde en Shatteredice en hun kitten zal als as op de grond vallen. Wat ging Lynxfang doen? Hoeveel had hij ervoor over? Haar tanden blinkte grijnsend bloot. Ze hield van dealtjes maken.

Zijn kwade ogen, zijn gesis, ze keek er dwars doorheen. Hij had wanhoop en dat voelde ze van hem afstralen zo heet als de vlammen om hen ook was. Een grijns was dan ook op haar lippen getekend terwijl ze zijn woorden negeerde; wachtend op enkel het gene wat ze wou horen. Wat ze wou, van hem, voor om die zwakkeling te redden. Het was misschien een illusie maar eentje die zo echt voelde en uitzag.. Eentje waar je je wonden mee zal terug nemen naar je ontwakende lichaam. ''Ik wil dat je een boodschap doorgeeft voor me.'' Zo simpel als dat. Hij zal wat voor haar doen, als betaling, en zij zou het vuur stoppen die Shatteredice verslond. Haar groene ogen gleden naar zijn blik toe, haar ogen flikkerend als de vonken die door de lucht knetterde. ''Maar de tijd tikt..'' Ze keek weer naar de she-cat voor hen, die verdronken leek te zijn in oranje golvend water. Hij hoefde enkel akkoord te gaan, ze konden later wel onderhandelen wat hij precies moest doorgeven.. nadat haar spelletje voorbij was.

Wat voorn boodschap het zou zijn, dat zou hij snel genoeg horen. Eerst moest hij de deal aannemen voor hij er achter zal gekomen wat ze precies wou dat doorgegeven moest worden. Ze speelde geen spelletjes, alles moest gaan zoals in haar gedachten en daar konden geen kiertjes tussen zitten waar hij onder door kon wringen om te ontsnappen. De she-cat greens haar tanden bloot en knikte. ''Deal..'' Met een zwiep van haar lange staart liet ze de wind draaien waardoor de rook en vuur bijeen cirkelde in de vorm van een tornado die zich daarna in de lucht zoog en zich uit eindelijk uitvormde tot een diepe rode ondergaande zon. Haar eigen vorm verdween en liet hem hierdoor in zijn eentje achter met een ineen gedoken bolletje vacht in de verte. Net zoals de keer dat hij haar gevonden had in de verbrandde velden.