Do the tides command this ship [HALLOWEEN EVENT]

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Ze was zat dat ze minder werd behandeld dan dat ze was. Ze was Skadi. De beste young-one van Bloodclan, slim genoeg om weg te komen met brandstichting en het verminken van een andere young-one in de Elite. Sterk genoeg om mee te hebben mogen gevochten in het gevecht met Shadowclan terwijl ze eigenlijk te jong was geweest en goed genoeg om Cobra als haar mentor te hebben gehad.

Het nieuwe leiderschap, Brat, leek dit echter niet in te zien. Misschien omdat de kattin niet veel van haar had gedacht als kitten, maar dat zou haar niet blind moeten maken tot hoe geweldig ze nu was. Of misschien was de rode kattin gewoon dom. Dom genoeg om haar op te zadelen met een mentor die ze moest delen met een zeverende kitten. Dom genoeg om haar geen uitdagingen te geven die waardig waren aan haar niveau. Haar kinderen waren immers ook niet erg slim.

Maar nee, ze was het zat. Ze hield van de vrijheid die de Elite haar gaf. Ze had genoeg dingen uitgespookt die moraal zeker over de lijn waren gestapt. Zelfs al voor dat ze zich bij de Elite had gevoegd. Maar dat was iets dat niemand leek te begrijpen. Nee, ze zagen haar allemaal nog als dat zwakke poesje uit de clans. Een plek waar ze nooit thuis had gehoord. Een plek waar ze nu zeker ook al wel weggejaagd zou zijn geweest. Ze hadden daar al moeilijk gedaan dat ze een oliedomme apprentice geen respect had gegeven. Waarom zou ze? Ze verdienden dat van haar niet. Ze zouden haar respect moeten geven, dat was de belofte die haar was gedaan. Macht over anderen en respect. Maar dat leek moeilijk. Dus als die idioten haar niet zo wilden respecteren, dan zou ze het wel uit angst gaan opwekken.

Ze was de uitverkorene van StarClan; ze verdiende het.

Maar voor nu? Voor nu was ze doodop. Niet van een uitputtende training, maar van het rondlopen tussen domme katten die niets snapten. Het was dan ook geen wonder dat ze zich geërgerd in haar nest had laten valen en zich zelf in slaap had gewild. Het was toch zo saai in de toren dat dat niet veel moeite had gekost.

Is Something You Were Born With

doesn't play well with others

De kilte van Dark Forest deed haar weinig meer. De eeuwigheid die ze daar al leek te hebben gespendeerd was genoeg om de meeste ongemakken van die afschuwelijke omgeving te eroderen. Alleen haar poot. De constante, zeurende pijn in haar achterpoot, daar zou ze nooit aan kunnen wennen. Oh, het was geheeld, maar nog altijd leek ze de botsplinters door haar vel te voelen prikken. Maar ergens was dat niet erg, oh nee, het zorgde ervoor dat ze nooit zou vergeten welk onrecht haar was aangedaan, en welk ze de rest van de wereld ook toe zou delen.

Toch was dit wel fijn. Thuis waren de bomen altijd hetzelfde, altijd zo saai. Ja, daar was zij altijd maar te gast, een thuis waar ze kon blijven, maar die ze nooit zou bezitten. Maar in de dromen van anderen, was dat anders. Hier was de wereld van haar, hier waren ze haar gast. En dat was toch wel een prettige afwisseling, soms. En toch, toch had ze deze keer niets gedaan aan deze wereld, hij was gelijk aan de hare. Een beetje jammer, want ze kon prachtige en machtige dingen maken, maar speciaal voor Skadi had ze Dark Forest in haar glorie gelaten. De verstikkende mist zou ze niet verbannen, nog het rode licht dat hier scheen doven. Immers sprak ze met de uitverkorene, niet? Rattenkind.

"Hoi Skadi, het is tijd om wakker te worden,"haar staart lag keurig over haar poten terwijl ze naar de poes glimlachte. Haar dromen waren moeilijker te betreden, gezien ze niet meer tot de clans behoorde. Maar het was haar geloof dat genoeg was om Tansystep toch op visite te laten komen. Oh, Skadi toch, dat ambitieuze meisje. Iemand die grootse dingen kon doen, zelfs al was het enkel door haar waanzin.

Niet dat Tansy iets van genegenheid tegenover haar voelde. Ze verachtte haar, net als dat ze ieder wezen met een kloppend hart verachtte. Maar dat van Skadi zou voorlopig nog mogen kloppen.

x x /

litch

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Haar onderbewustzijn was nooit een rustige plek. Er was geen eindeloos donker zonder dromen. Nee, Skadi had plannen in haar kop zitten, ideeën en delusies al mocht ze het zelf niet weten. Haar onderbewustzijn zette dat om in haar dromen, donkere dromen.

Haar nieuwe omgeving zou haar dan ook niet afschrikken. Maar ze was ook niet bang, voor niets of niemand niet. De jonge kattin opende haar ogen langzaam bij het horen van haar naam en de instructie dat ze wakker moest worden. De donkere, krakende bomen boven haar kop die naar haar leken te grijpen, het rode licht wat door gaten in de stronken scheen en een bloederige gloed over de omgeving gaf, lieten haar niet bibberen in haar plek. Noch de kattin die haar gewekt had. Die misschien nog het minst.

Ja okay, misschien was de mist die zo dik hing dat het verstikkend was een beetje irritant, maar Skadi was er zeker van dat dit een droom was. Hoe wakker en echt het ook mocht voelen, haar onderbewustzijn was hier niet in de opperhand voor een keer, ze wist dat ze in haar nest in de tower in slaap gevallen was. En dus keek ze de kattin voor haar neus maar aan, nieuwsgierig naar wat hier aan de hand was. Blijkbaar moest ze wakker worden, maar waarvoor. “Wat is dit?” Ze liet er geen gras over groeien, dat deed ze amper.

Is Something You Were Born With

doesn't play well with others

Geen greintje angst te onderscheiden in haar ogen. Oh! Ze was de eerste, en ook meteen de grootste dwaas. Ze was blind voor de macht die Tansystep hier had, over hoe ze de wortels uit de grond op kon laten kruipen en haar ingewanden laten doorboren. Zij had niets meer te verliezen, pijn was slechts een vaag concept en de dood iets om over te lachen. Skadi... Skadi had nog alles, en ze zou op haar gore knieën mogen smeken om dat te behouden.

Een opgetogen glimlach lag op haar lippen. Voor nu was het even genoeg, ze zou misschien zelfs die directheid vergeven. Hoe onbeleefd ze wel niet was, niet eens zichzelf voorstellen. Natuurlijk wist ze allang wie ze was, oh, Tansystep wist genoeg over wat haar had gemaakt. Even gniffelde ze. "Ook hallo, Skadi," haar haast onnatuurlijk blauwe ogen richtten zich op haar gast. Gelukkig had zij nog wel iets van manieren. "Ik ben Tansystep en je doet er goed aan dat te onthouden," Oh, vandaag zou ze Skadi haar leven veranderen. Dat was de reden dat Tansystep haar hoogmoed slikte, niet diens lichaam een liet worden met de rottende aarde hier. Want haar klauwen waren scherp, en haar hersenen nog scherper. Ze zou worden wat Tansystep wilde, en wat Skadi zelf ook wilde.

"Je bent in Dark Forest, Skadi. Ik zou goed luisteren, want Lethal had het fout,"

x x /

litch

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Yada yada yada. Deze Tansystep moest persé staan op die poespas van elkaar voorstellen. Ze hoefde niet iedereens naam te weten die ze ooit één keer zag en dan nooit meer. Ze wilde gewoon weten wat dit was en meer niet. Toch kreeg ze nog onnuttige informatie over wie de kattin voor haar was en dat ze haar naam moest onthouden. Sprak ze dat vaak in voor haar eigen spiegelbeeld?

Maar de reden waarom ze hier was kwam er al gauw achteraan. Waarschijnlijk was het een leugen. Ze was immers een uitverkorene van Starclan. En was het Dark Forest niet het tegenovergestelde van die goede dode katjes. Zouden ze dan niet liegen om ze tegen te gaan. Maar misschien deelden het Dark Forrest en Starclan hun voorspellingen wel.

Ze liet in ieder geval niet haar verwardheid doorkomen op haar gezicht. Nee, haar emoties hield ze zo neutraal als mogelijk. “En wat is dan wel de waarheid.” En het liefst een antwoord zonder doekjes er omheen gewonden.

Is Something You Were Born With

Tansystep

So frickin evil

Oh, haar wereld kon ze betreden, maar haar gedachtes niet. Het was een van de zaken die haar altijd tegen de haren instreelde. Zelfs wanneer ze haar schedel stuk zou slaan tegen de grond, zou de roze drek uit haar kop nooit vertellen wat er achter haar ogen omging. Gedachtes waren een geheim, een grote black box. Maar Tansystep kon ze wel kneden, tot een juist geheel.

De waarheid? De waarheid was dat ze slechts een slaaf was, een tandwiel in de machine. Maar een belangrijke, eentje die steviger was dan de anderen. Oh, zelfs wanneer ze in Tansysteps ogen niets was dan een kakkerlak wiens harde schil ze met één stap kon doorbreken, zag ook zij wel haar potentieel in. Voor nu, oh ja, voor nu. Voor nu mocht ze denken wat ze wilde, hoe hoog het pedestal ook was waar ze zichzelf op zette. "Dat Starclan bestaat uit een stel gore lafaards," ze spuugde de woorden haast uit, kotste van het idee alleen al, haar stem plots met een zwaardere lading die spoedig weer verdween. Met zachte passen stapte ze naar de ander, haar achterpoot sleepte over de grond achter haar aan. "Het is Dark forest die je heeft uitverkoren, die jou gekozen heeft, Skadi." haar ogen gleden af naar de hemel, waar de melkachtige figuren van hemelse voorouders tussen de wolken sliepen. "Starclan eist van katten dat ze de warrior code volgen. Het woord van je clanleader is wet, deel je eten met de zwakkeren en moord niet." ze rolde met haar ogen. Ieder van hen was arrogant, narcisten die zichzelf letterlijk de hemel in prezen. En voor katten zoals zij? Voor haar was geen plaats, geen leven. Ze had de sterren zien vonkelen in het kwijl van de hond die haar poot had verbrijzeld, en ze zou niet rusten totdat ze ieder licht aan de hemel had gedoofd. "Denk je echt dat die schijnheilige narcisten een plek voor jou in hun midden hebben?" onrustig gerommel liet de wereld schudden. Oh! Deed ze het gewoon weer. Iedere keer liet ze zich weer zo meeslepen in haar verhaal, foei. Met een zwiep van haar staart bracht ze de onrust tot een einde. "Ik weet wat er in je ziel ligt, Skadi. Hier zou je groter kunnen worden dan ooit. En ik kan je daarbij helpen,"

El4a

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Ze was nog steeds skeptisch, maar ze kon niet ontkennen dat de woorden van Tansystep een zeker waarheid sloegen. Starclan had haar volgens Lethal uitgekozen, maar ze hadden nooit hun kop voor haar verroerd, of haar dromen betreden zoals nu gebeurde; het was haar al wel duidelijk dat Tansystep niet tot Starclan behoorde.

En dat beaamde de kattin dan ook, door de naam van het Dark Forrest te noemen. Skadi kon zich nog vaag herinneren dat dat een plek zoals Starclan was, waar alle ‘slechte’ katten heen gingen. Tenminste, dat was de lariekoek die de elders haar graag hadden verteld toenertijd. Tansystep leek echter niet bepaald ‘slecht’. Ze straalde een kracht uit die, alhoewel ze nog niet bepaald respect had verdiend bij Skadi, niet om mee te sollen was. Het was iets wat haar wel aanstond, dus toen er verteld werd dat de Dark Forest haar had uitgekozen, ging ze er niet tegen in. Ze bleef geïnteresseerd luisteren waar dit heen ging.

Denk je echt dat die schijnheilige narcisten een plek voor jou in hun midden hebben?” Het was een retorische vraag, maar een met emotie er achter. Het was duidelijk dat de kattin voor haar neus geen liefde had voor de hemelse katten in ze silverpelt. Skadi moest ook toegeven dat ze haar teleurgesteld hadden in haar tijd bij Riverclan en ook haar tijd hier. Maar het haat van de kattin leek de wereld te doen rommelen. ”Ik weet wat er in je ziel ligt, Skadi. Hier zou je groter kunnen worden dan ooit, En ik kan je daarbij helpen.” Ieder andere kat had het waarschijnlijk omnieus gevonden en het niet hebben vertrouwd, maar het waren precies de woorden, precies het doeleinde wat Skadi wilde horen. “En hoe precies zouden we dat doen?”

Is Something You Were Born With

Tansystep

does not play well with others

Ah, dan had ze nu toch eindelijk haar aandacht. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze knipperde tevreden met haar ogen. De naam Dark Forest liet duidelijk een belletje rinkelen, en het juiste belletje. Oh, hoe vaak ze meeluisterde naar de verhalen van elders, en oh hoe hard ze altijd moest lachen om die bange gezichtjes van de kittens. Alleen werd nooit haar verhaal verteld. Nee, haar naam was vergeten. Maar niet voor lang. Zelfs de oudste wond kon opengetrokken worden wanneer er nog een korst op zat, en zij had het bloed nooit volledig op laten drogen.

Ze gniffelde om de woorden van de ander. "Oh, jij gaat het grootste deel doen, hoor," haar blauwe ogen vonden die van de ander terwijl een spanning dik in de lucht hing en de bomen deed kreunen. "Je ziet jezelf op een dag de kroon van Bloodclan dragen, niet? Maar waarom zou je daar stoppen?" oh, Tansystep zou haar niet helpen met het gepeupel. Iedereen wist dat Bloodclanners het vaak niet lang overleefde, de stomme zwerfhonden die het waren. Gelukkig had zij nog het bloed van het bos in zich... En bovenalles had Skadi haar. "En hoe je dat gaat doen? Nou, laten we maar simpel beginnen. Ik heb twee kleine, leuke stukjes informatie voor je," haar blik verduisterde enigszins.

"Tenzij je het heel naar zou vinden om je adoptiebroertje pijn te doen..?"

El4a

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Ze onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen toen ze werd verteld dat zij het meeste werk moest doen. Natuurlijk moest miss-I’m-a-ghost al het werk naar haar delegeren. “Ik ga geen slaafje zijn, zolang we dat maar weten,” Reageerde Skadi simpel weg. Ze wilde respect, macht over anderen en dat zou ze niet krijgen als ze alles maar voor iedereen deed en nooit op haar eigen vier poten zou staan. Daarnaast was de kattin voor haar neus al dood, dus zoveel kon ze haar toch niet aan doen. Toch ging de ander verder met haar preek. Skadi kon haar woorden niet echt ontkennen; ze was beter als de rest, dus waarom zou ze niet hun leider moeten zijn. De koningin boven alles. Toch bleef ze sceptisch over hoe de kattin haar daarmee kon helpen, aangezien deze dood was.

Maar nu kwam het interessante deel. “En hoe je dat gaat doen? Nou laten we maar simpel beginnen. Ik heb twee kleine, leuke stukjes informatie voor je.” Dat trok zeker wel haar aandacht. Klauwen waren een wapen, maar informatie kon net zo goed werken. “Tenzij je het heel naar zou vinden om je adoptiebroertje pijn te doen..?” Voegde Tansystep er nog aan toe. Skadi rolde nu wel met haar ogen. Was dat uberhaupt een serieuze vraag. “Aangezien ik hem al bijna eens van een toren heb afgeduwd en genoeg krassen heb gegeven denk ik dat het antwoord nee is,” reageerde ze sarcastisch.

Is Something You Were Born With