F̸̨̯̋͘ă̸̟̊m̴͍͠i̷̠̽̓l̷͈̄y̶̠̻̾͠

Amberstorm sliep amper - maar dat was niet nieuw. Wat wél nieuw was, was dat ze.. Niets te doen had. Niets anders dan verzuipen in haar eigen hoofd. Maar ze verdiende dit, nietwaar? Dit was haar straf. Haar Dark Forest terwijl ze nog leefde. En het enige goede dat ze had, was dat ze kon toekijken. Dat ze van op veilige afstand naar haar kittens kon kijken, naar Windclan kon kijken, en kon zien hoe veel beter het met hen beiden ging nu zij niet meer verantwoordelijk was. Nu de clan en haar kittens in competente poten waren. De bruine tabby slikte moeizaam. Ze zat in een hoekje van het camp, groene blik op het zand onder haar poten gericht. Haar poten waren vol oude krabwondjes; van hoe ze keer op keer tevergeefs probeerde haar poten schoon te krijgen, starclanverdomme, maar het bloed van Gorsekit leek eeuwig op haar geplakt. Haar korte bruine vacht was dof en warrig en ze was duidelijk vermagerd. Maar de jonge elder at amper, hoe zeer haar maag ook gromde. Ze was het niet waard. Dat eten zou zo veel goeds kunnen doen - en zij was een monster, dus waarom zou zij dat dan verdienen? Nee, de eeuwigdurende pijn in haar maag was enkel de zoveelste straf. Ze verdiende dit.

+ Falconpaw