Dark Fantasy

De kater deed niet zo heel veel in de tijd dat hij op Slate wachtte. Eigenlijk vooral rondlopen, wandelen, genieten van de zon en de planeten om hem heen, en daarnaast ook nog eens de rust hebben te spelen met de vlinders in het veld. Tenminste, zolang hij met rust gelaten werd en niet boos toegesproken zoals nu. Even keek hij omhoog om te kijken of Innerstar eindelijk de moeite genomen had hem tot de orde te roepen. Maar het bleek al snel dat hij het lager moest zoeken, en een beetje teleurgesteld stelde Tall vast dat het een gepikeerde riverclanner was. In zijn hoofd zocht hij haar naam, maar moest het uiteindelijk doen met een opgetrokken wenkbrauw. "Ken ik jou?" Was zijn reactie, waarna hij zijn hoofd schudde. "Pardon, ik bedoel natuurlijk: ook hallo! Kennen wij elkaar? Hoe mag ik je noemen?" Een licht spottende grijns was op zijn gezicht te zien. De ander leek klaar voor een gevecht, maar zou het hier niet wagen. Hoopte Tall in ieder geval.

Even stond hij met stomheid geslagen toen de andere kat haar naam noemde, voor hij haar eens goed van top tot teen bekeek en een flinke grijns op zijn gezicht verscheen. Hoe kon hij zoveel gemist hebben, en.. hoe kon er zoveel gebeurd zijn. "Wacht," Mauwde hij, een poot opstekend en met een twinkeling in zijn ogen haar volgende vraag negerend, hij zat nog bij de geschiedenis. "Wil je nou zeggen dat jij..." En hij bekeek haar weer, "Leider bent in plaats van die maniak?" Panther zou bloed over het hele woud vergoten hebben, of tenminste, dat was hoe Tall de stoïcijnse kater zag. En misschien was dat hypocriet want eigenlijk had hij dat natuurlijk gedaan, maar geen Panther en in plaats daarvan.. dit. Dat was wel weer een wending die hij niet aan had zien komen.

Het gevoel alsof er een blok ijs in haar maag plofte overviel Crystalstar toen ze de brede grijns zag. Wat had hij om over te grijnzen? Tallshadow negeerde haar vraag en scheen er ontzettend veel plezier in te hebben om te weten te komen dat zij nu leider van Riverclan was. "Pantherstar is Leider geweest, maar nu vervul ik die plaats, ja." Miauwde ze stijfjes, eens niet goed wetend hoe ze moest reageren. Ze had hem met zoveel afkeer bekeken dat het moeilijk was nu een redelijk gesprek te voeren. "Hij was geen maniak, niet zoals jij." Kwam er uiteindelijk uit, haar keel voelde koud en droog. De herinnering aan Pantherstar deed haar geen goed. 

Zijn geluk kon niet op, deze grap was nu de leider van de vissengroep, in plaats van de kater met wie hij zijn hele leven al ruzie had gehad. Enkel en alleen omdat die tijdens de journey besloten had dat Tall onzin was, terwijl de kater het andersom ook besloten had. Wat een goed leven. En hoeveel beter dat de poes voor hem de neiging voelde hem te verdedigen tegenover Tall, terwijl zelfs Slate met haar gouden hart zou weten dat dit een verloren zaak was. Contrary to popular belief vond Tall de meeste katten aardig en vermakelijk, maar zijn relatie met de toenmalig deputy, blijkbaar ooit leider, inmiddels verwijderde kater - waar was Pantherstar, toch zeker niet overleden? - was niet te redden. "Dat zal," Mauwde hij met een schouderophaal, niet per se geïnteresseerd in een gesprek over zijn sanity als hij ook kon vragen over waar zijn rivaal heen verdwenen was. "Dus moet ik je condoleren of feliciteren?" Want het bleef een vreemd gegeven dat een feest gepaard ging met een overlijden, al kon de kater met zekerheid stellen dat ook het leiderschap een vorm van sterven was dus misschien was het meer het geval dat er altijd twee katten stierven bij een wisseling van de wacht.