I don’t care about the government and I really need a hug

Na een tijd in zijn nest gewoeld te hebben gaf hij het op. Van slapen zou het niet meer komen, al verveelde hij zich de hele dag dood. Het liefst wilde hij weer gaan trainen, zijn verloren tijd inhalen, maar Shrimp en Coyote hielden hem tegen en zijn lichaam zakte na een paar stappen al in elkaar. Alles was waardeloos. Hij kon niet eens lopen. Op twaalf moons warrior worden kon hij wel vergeten. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond en hij sloot zijn ogen weer in een poging om te rusten. Maar rust had StarClan hem niet gegund, want bij het herkennen van een bekende geur sprongen ze weer open. Zowel paniek als withete woede overvielen hem en bijna wilde hij opstaan om haar een klap te geven. In plaats daarvan besloot hij voor een "Ga weg." te gaan. Zijn stem was zwak, maar de boodschap was duidelijk. Van iedereen die had kunnen komen, was zij het minst welkom.

+ Crystalstar

Haar lichaam was weer het hare: Slank en gestroomlijnd. Natuurlijk voelde het nog niet helemaal zoals voor de zwangerschap, maar het logge gevoel waarmee ze de afgelopen moon had rondgelopen was verdwenen. Vier dagen na haar bevalling was Crystalstar eindelijk opgestaan voor een belangrijk bezoek. Ze wist wat er met Hermitpaw, haar apprentice, was gebeurd. Het nieuws was haar de ochtend na die uitputtende namiddag verteld. Aangevallen door niemand minder dan Skadi, zijn zusje. Toen ze het den waar hij lag binnenkwam en hem zag liggen zag ze direct dat hij bij bewustzijn was, dat was nog een meevaller. Ze liep tot aan de rand van zijn nest en keek op hem neer. Nog voordat ze hem had kunnen mededelen dat ze er was scheen Hermitpaw zijn oordeel al klaar te hebben. Crystalstar negeerde het verzoek. "Er zijn drie gezonde kittens geboren, met dank aan jouw geduld." Ze wist wel dat dat de woede voor het feit dat ze hem geen invalmentor had gegeven niet weg zou nemen, maar hij mocht het toch weten. "Is je vader al langs geweest?" Het enige waar ze wat common ground hadden: Icecream.

Natuurlijk liep ze door, ze kon ook niet anders. Alles moest altijd volgens haar wil, zelfs nu. In plaats van haar excuses aan te bieden begon ze over haar kinderen. Ze had zelfs het gore lef om hem te bedanken voor zijn "geduld", alsof hij niet was verbannen als hij nog één keer tegen haar inging. Vervolgens vroeg ze naar zijn vader, of hij al langs was geweest. "Ja, natuurlijk." zei hij kortaf zonder haar aan te kijken. Wat een achterlijke vraag. Natuurlijk had zijn vader hem al bezocht. Hij kwam tenminste niet een paar dagen te laat. Welke mentor deed dat nou? Als ze hier kwam voor smalltalk dan kon ze beter meteen opdonderen.

Het antwoord verbaasde haar niet. Natuurlijk was Icecream al bij zijn eigen zoon langs geweest. Crystalstar voelde de minachting van haar apprentice zelfs nu, zonder dat ze zijn gezicht kon zien en met slechts die twee korte woorden. "Ik zou eerder zijn gekomen. Maar dat kon nog niet." Haar stem werd wat zachter, ze was niet bij met hun relatie, hun afstand. Ze had Icecream moons geleden beloofd goed voor Hermitpaw te zorgen, en nu was dit gebeurd. Was het haar schuld geweest? "Ben je daarheen gegaan omdat je boos was op mij?" De vraag was er al uit voordat ze het zelf doorhad. Het toonde zwakte, liet zien dat ze niet compleet de koudbloedige leider was die ze wilde zijn.

Hij begreep heus wel dat ze niet eerder had kunnen komen, maar dat zou hij niet uitspreken. Nu was wel het laatste moment voor hem om begripvol te doen. Ze had gedreigd met verbanning en dat zou hij haar nooit vergeven. Kon ze niet gewoon haar kinderen of de clan die ze leidde lastigvallen? Hij was dan ook niet blij toen ze haar bek weer opentrok, en al helemaal niet met de vraag die eruit kwam. Langzaam draaide hij zijn hoofd en keek hij haar aan. "Ik ben gegaan omdat ik dat zelf wilde." De brok in zijn keel maakte zijn stem nog schorder dan deze al was. Misschien zat er toch een kern van waarheid in, want wat moest het anders zijn? Was er een uitleg voor de plotselinge dwang om zijn psychopatische zusje op te zoeken? Hij voelde tranen opkomen en keek weer weg, vechtend om niet in huilen uit te barsten. Ze zag hem al op zijn zwakst. Dit kon hij er niet bij hebben.

Hun laatste echte gesprek was niet op de beste manier geëindigd. Het was nog wel zo goed begonnen, maar toen moest Crystalstar mededelen dat ze zwanger was en zijn training verlengt zou moeten worden. En vanaf dat moment was het allemaal bergafwaarts gegaan. Ze had angst gevoeld, niet voor hem maar voor de schim van iets duisters dat ze gedacht had in hem te zien. Ze zag toe hoe de kater zich sterk probeerde te houden door weg te kijken. "Het spijt me.. Van je training, en ik had gewild dat ik het had kunnen voorkomen. Dat jij niet hoefde te lijden voor mijn geluk. Maar ik blijf bij mijn punt, ik kan het beste uit je halen. En dat zal ik ook doen." Hoelang had ze dat al niet gezegd? Dat iets haar speet?

Hij verwachtte een standje, dat ze hem vertelde hoe dom het was dat hij was gegaan. In plaats daarvan zei ze iets wat hij haar nog nooit had horen zeggen: sorry. Verbluft keek hij van haar weg, nog steeds vechtend tegen de tranen. Natuurlijk bleef ze bij haar punt en moest ze zichzelf toch op een manier goedpraten, maar ze had toch echt sorry gezegd. Zijn egoïstische, machtslustige en veel te trotse mentor had haar excuses aangeboden, en daar was alleen een bijna dood ervaring voor nodig. Wat nu, was alles weer goed? Het zou nooit meer zoals vroeger worden, zoals toen hij nog een kitten was en zij zich aan hem en zijn zusjes voorstelde. Alles was compleet verpest. En toen brak hij. Een hoge snik ontsnapte uit zijn mond en al snel volgden er tranen. Moeizaam draaide hij zich om, met zijn rug naar haar toe. Ze mocht hem niet zo zien. Alsjeblieft, ga gewoon weg.

Het brak hem. En hoewel Crystalstar het niet had zien aankomen was ze ook niet verbaasd: Na al die moons zat het er aan te komen. Iets ging die harde uitstraling doorboren en alles naar buiten brengen. De kattin slaakte een zucht en richtte zich weer op. "Rust maar goed uit, ik zal je vader straks wel sturen." Haar stem was bijna verslagen, alsof ze liever bij hem was gebleven om nog even met hem te praten, om iets goed te maken. Maar ze wist niet hoe ze dat moest doen, en dus draaide ze zich om, en was al van plan het den weer te verlaten. Toch draaide de leader zich bij de uitgang opnieuw om. "En kom binnenkort op bezoek, als je ze nog steeds niet als familie wilt zien, dan in ieder geval als clangenoot."

Ergens vond hij het een opluchting dat ze wegging, maar iets in hem hoopte op dat ze bleef. Hij wilde zijn vader niet. Hij wilde haar. Voor het eerst in zijn leven wilde hij dat ze bleef, en toch liep ze weg. Toen hij dacht dat ze al was verdwenen hoorde hij haar opeens weer, over hoe hij op bezoek moest komen. Ja, dat klonk mooi. "Oké." zei hij kortaf, maar deze keer niet uit woede. Praten lukte hem gewoon even niet meer. Hij zou wel eens willen zien of die kittens dit allemaal waard waren.

Ze twijfelde nog een tel aan haar besluit om zo snel weer weg te gaan, maar wist dat er niks goeds zou komen uit nog langer bij Hermitpaw's nest staan. Hij beloofde eens bij haar kittens langs te komen en Crystalstar knikte, alvorens ze het den echt verliet. Toen ze buiten was, stormden de zware gedachtes door haar kop. Ze hoorde dat iemand haar in het voorbijgaan aansprak, maar niks kwam echt binnen. Snel liep de kattin richting haar den en keek daar verwilderd om zich heen. Was het haar schuld? had ze haar apprentice zo in gevaar gebracht?

[Topic uit]