Advena [Mathias]

Hij wilde verder komen in deze wereld vol gevaren. Zijn nieuwe huis was fijn, en veilig, maar niet genoeg. Caesar was op zoek naar meer. Natuurlijk kon hij zich neerleggen bij het feit dat hij voor nu een veilige plek had waar genoeg te jagen viel. Maar dat was toch geen nalatenschap? Hij wilde niet alleen overleven, hij wilde léven, gezien worden, bewonderd en gevreesd worden. Hij wilde zijn gebied uitbreiden, en wilde dat iedereen wist dat het Caesar was die dat gebied bestuurde. Maar dat kon hij niet alleen, en dat wist hij ook wel.

Hij had de grote, gespierde kater een tijdje van een afstandje gadegeslagen, voordat hij de definitieve keuze maakte om op hem af te stappen. "Hey daar, grote vriend." Begon hij met een glimlachje terwijl hij langs de ander heenliep en hem aankeek. Als dit werkte, was hij al een stap dichterbij zijn doel, en het leek erop dat dit een grote stap zou zijn.

Het voelde als de dag van gisteren, hoewel weg gedrukt in de donkerste hoek van zijn gedachten voelde hij de pijn nog even sterk. Verstoten en alleen had hij rond gezworven, snakkend naar sociaal contact, een thuis om te kunnen verdedigen en delen. Wellicht was dat waarom hij de vreemde kater iets te enthousiast begroette, alhoewel dit natuurlijk te beargumenteren viel, de kater was altijd een enthousiaste geweest, en zeker in tijden als deze was een goed gesprek niet iets wat hij zou weigeren. "Hey!" mauwde hij dan ook behoorlijk geïnteresseerd in zijn, blijkbaar, nieuwe vriend, daar kon hij zich wel in vinden in ieder geval. "Nu al vrienden?" geamuseerd snorde de grote kater "Wat is je naam vriend?" noem de kater te open, noem de kater makkelijk, op het einde van de dag kon hij er een vriend bij hebben, kon zijn leven weer in het teken staan van iemand anders, zou hij niet meer zo alleen zijn als de afgelopen drie dagen, wilde niet iedere kat deel uitmaken van iets?

De reactie die hij kreeg was enthousiast en Caesar was verbaasd dat hij niet eens zijn best hoefde te doen om een mogelijke vijandigheid we te nemen. Hij grinnikte genegen toen de grote kater reageerde op zijn aanname dat ze al vrienden waren. "Uiteraard, het zou stom zijn om een onbekende mijn vijand te noemen." Sprak hij met een knikje. Hij was nieuwsgierig naar de ander, maar waardeerde zijn openheid in ieder geval. Hoe makkelijk hij te bespelen was viel nog te bezien, maar misschien kon hij al sneller dan verwacht zijn slag slaan. "Ik ben Caesar, en om er maar zo weinig mogelijk omheen te drentelen: Ik ben op zoek naar katten die onderdeel willen zijn van een groep. Los van die clans, of degenen die zich de Elite noemen." Het was een enorm risico om er meteen zo hard voor te gaan. Maar misschien was dit wel dé manier.

"Uiteraard, het zou stom zijn om een onbekende mijn vijand te noemen." antwoordde de kater tot Mathias' zijn genoegen, de afgelopen dagen had hij genoeg vijandigheid onder ogen moeten nemen, het was verfrissend iemand tegen te komen met open armen. "Ik ben Caesar, en om er maar zo weinig mogelijk omheen te drentelen: Ik ben op zoek naar katten die onderdeel willen zijn van een groep. Los van die clans, of degenen die zich de Elite noemen." verbijsterd door de vele woorden van de kater knipperde de grote rossige kater kort met zijn ogen, nam de woorden een aantal keer goed door. Een groep net als zijn vorige? Zo maar voorgeschoteld alsof de ander wist waar hij het meest naar verlangde? Het was bijna te goed om waar te zijn. "E-een groep?" stamelde hij een beetje, zijn ogen iets wijder dan ze daarvoor waren geweest. Caesar had gesproken over Clans, de elite, het waren dingen waar de kater hier en daar wel over gehoord had maar veel wist hij er niet van. Duidelijk hier meer over wetend dan hem kon hij toch niks anders dan de woorden van de kleinere, bovendien ouder lijkende, kater aannemen als de waarheid? Als hij een groep wilde los van hen, een groep die hij thuis kon noemen, weer iets van belang kunnen zijn, dan zou hij deze kans hoe dan ook aanpakken. "Ik" kort liet hij zijn blik over het pad achter hem glijden, alsof hij zo terug de tijd in kon kijken, kon zien wat hij allemaal had achtergelaten, was het het waard om dit zo maar af te sluiten? Knikkend keerde hij zijn blik weer terug naar die van Caesar "Dat klinkt veel belovend Caesar" mauwde hij, hoewel plechtig, je hoefde niet echt ver te zoeken om het enthousiasme in zijn blauwe puppy ogen te vinden "Je wilt niet weten hoelang ik heb moeten lopen om zo'n mogelijkheid te krijgen" kort lachte hij, zijn poten, hoewel altijd erg sterk geweest, waren vermoeid, hij had rust nodig, even stoppen met lopen en eindelijk zich ergens kunnen vestigen, het was een idee te zoet voor woorden "Ik zou meer dan blij zijn een deel uit te maken van jou groep vriend" snorde hij vervolgens voor ook hij kort knikte, proberend niet een gat in de lucht te springen. "De naam is Mathias trouwens, het is aangenaam kennis met je te maken! met jeugdige vreugde had de kater zich voorgesteld, trots als hij was op de naam gegeven door de beste poes ter wereld, het enige wat hij nog van d'r had, Mathias, ja, dat was zijn naam.

Hij had de kracht die deze kater uitstraalde hard nodig als hij zijn plannen wilde voortzetten, een groot territorium kwam niet aangevlogen. En hij zou in zijn eentje nooit een groep kunnen verjagen of zijn gebied kunnen verdedigen. Daarom zocht Caesar naar anderen, soldaten die naar hem zouden luisteren en in ruil daarvoor veilig onderdak, eten en een slaapplek hadden. Ze moesten gaan geloven dat híj meer macht droeg dan hij in werkelijk deed. "Ik kan goed begrijpen dat je naar zoiets op zoek was. En hoewel het nog niet veel is, beloof ik dat we binnen enkele dagen meer gezelschap zullen hebben." De eerste ja was binnen, en het was een goede. Een grote en sterk-uitziende kater die makkelijk te beïnvloeden leek. Caesar was blij met hem, en glimlachte vertederend bij de enthousiaste blik van de kater die Mathias bleek te heten. "Insgelijks vriend. Je bent welkom om bij mij te komen wonen. Ik heb een prachtig en rustig leegstaand mensenhuis tot mijn beschikking, aan de rand van deze plaats. Genoeg ruimte voor een goede groep. En zo hebben we meteen een plek om te jagen." Vertelde Caesar aan zijn nieuwe compagnon.

"Ik kan goed begrijpen dat je naar zoiets op zoek was. En hoewel het nog niet veel is, beloof ik dat we binnen enkele dagen meer gezelschap zullen hebben." Mauwde de vriendelijke kater, veel belovende woorden waren het, het was muziek voor de tom's oren. "Insgelijks vriend. Je bent welkom om bij mij te komen wonen. Ik heb een prachtig en rustig leegstaand mensenhuis tot mijn beschikking, aan de rand van deze plaats. Genoeg ruimte voor een goede groep. En zo hebben we meteen een plek om te jagen." legde de kater uit waarop Mathias zijn enthousiasme onmeetbaar leek te zijn, een huis? Lang was dat niet meer dan een warme herinnering voor de kater geweest. Een herinnering uit een tijd waar alles nog simpel was, als hij geen dagen achter elkaar had gelopen zou hij nu zeker op en neer springen van geluk, zou hij er een heel feest van maken. "Een huis?!" zijn luide stem galmde door de straten, zijn lichaam mocht dan wel uitgeput zijn, zijn stem zou dat nooit worden "Dat klinkt geweldig, oh- ik heb al zo lang niet meer in een huis gewoond" snorrend keek hij naar zijn nieuwe vriend "Ik ben alleen niet echt een geweldige jager, maar vechten dat kan ik wel! Kijk!" met het laatste beetje energie die hij had deed de kater een gekke move, slaant in de lucht alsof deze zijn gehele familie had uitgemoord "Als dat een kat was geweest, dan had hij nu een vet groot probleem!" enthousiast en breed glimlachend wende hij zich tot de kater " Of zoals dit!" waarop hij iets wat naar rechts sprong om de kater niet te raken tijdens zijn uiterst interessante demonstratie, een demonstratie die al gouw zou eindigen met een onhandig val zodra de kater een steen over het hoofd zag, een val gelukkig opgevangen door zijn dikke pels, niet pijnlijk wel grappig.

Natuurlijk maakte hij het allemaal ietsje mooier dan het was: Het huis was niets minder dan een rotzooi die zie niet zelf op konden ruimen. Maar het was beter dan niets, en Caesar dacht dat het hen zou sparen van ongewilde mensen die een bezoekje wilden brengen aan de plek. Het enthousiasme van Mathias was aanstekelijk, maar Caesar hielt zichzelf koel. Hij wilde een serieus aanzien hebben, hij wilde dat anderen binnen zijn toekomstige groep zouden weten dat híj de leider was en dat zijn woorden met ernst behandelt dienden te worden. Direct leek de grote kater zich te willen bewijzen, Caesar zelf deed een stapje terug en keek geamuseerd toe. Hij wist weinig van vechten, maar alleen al de grootte en spieren die Mathias zou brengen zouden genoeg zijn voor de meeste katten. "Oké, oké... Genoeg." Mauwde hij langzaam toen de goudkleurige kater tegen de grond smakte. "Ik geloof wel dat je het in je hebt, en daarbij: Ik mag niet kieskeurig zijn met mijn eerste lid. Ik kan je wel één ding beloven: Wanneer onze groep zich uitbreid zal ik voor jou een belangrijke functie weggelegd hebben. Zolang je trouw blijft aan onze doelen... En aan mij." Als hij die lichtelijke ondergeschiktheid niet kon accepteren was het nu al finito en moest hij toch verder zoeken.

"Oké, oké... Genoeg." hoorde hij zijn nieuwe vriend zeggen tussen zijn eigen luide gelach heen, hoewel zijn stem serieus genoeg was geweest om het al snel te doen doven. Eenmaal uit hief de grote kater zich weer op, schudde hij het beetje losse zand uit zijn dikke pels en keek hij met vonkelende blauwe ogen naar de kater, hij had het in zich, dat wist hij zeker, de andere wisten niet wat ze miste toen ze hem wegstuurde. "Ik geloof wel dat je het in je hebt" enthousiast draaide hij zijn oren richting de kater voor hem, groeide de glimlach op zijn gezicht, hij wist het wel! "en daarbij: Ik mag niet kieskeurig zijn met mijn eerste lid." kort fronste de kater een beetje, wat nou niet kieskeurig, was hij er dan wel uitgeknikkerd? Wat? Ach wat maakte het ook uit, hij had eindelijk weer iets om voor wakker te worden, vrienden om te verzorgen, om bij te staan, het idee alleen al deed zijn hart luid genoeg kloppen om de enkele twijfelende gedachten in zijn koppie te doen sussen. "Ik kan je wel één ding beloven: Wanneer onze groep zich uitbreid zal ik voor jou een belangrijke functie weggelegd hebben. Zolang je trouw blijft aan onze doelen... En aan mij." ging caesar verder. Een goede functie? Verrast keek de kater op, niet dat het hem veel uit had gemaakt, maar iets te betekenen hebben was zeker geen ding waar de kater nee tegen zou zeggen. Snorrend knikte de kater enthousiast, glinsteringen van blijdschap in zijn ogen , loyaal was de kater altijd geweest, Caesar, voor een vriend altijd. "klinkt als een goed plan vriend, je zult er geen spijt van hebben dat beloof ik!" hij zou bewijzen wat hij voor de kater kon betekenen, zou hem niet teleurstellen, hij was Mathias, een naam die je niet zo maar vergat, daar zou hij voor zorgen.

Eindelijk had hij de basis van zijn grootste droom kunnen leggen. Hij was nog lang niet oud, maar Caesar wist dat hij nog minstens een half leven nodig zou hebben om alles te bereiken wat hij wilde. Maar hij was bereid om dat halve leven te spenderen. Mathias stemde ermee in en hij glimlachte weer. "Ooit zul je op deze dag terugkijken en niet eens meer kunnen bevatten hoe je leven toen was. we zullen boven het moeilijke leven van straatkatten uitrijzen en écht iets opbouwen." Beloofde de kater plechtig. "Kom mee, dan breng ik je naar je nieuwe huis.' Vervolgde hij terwijl hij zich omdraaide en weer terug begon te lopen.

"Ooit zul je op deze dag terugkijken en niet eens meer kunnen bevatten hoe je leven toen was. we zullen boven het moeilijke leven van straatkatten uitrijzen en écht iets opbouwen." beloofde de Tom plechtig, het was als muziek voor de grote bruut. Altijd verlangde hij naar gezeldschap, ergens wat betekenen, het was een wonder dat zo maar na verstoten te worden een nieuwe kans zo maar uit de lucht was komen vallen alsof een hogere macht het beste voor hem wilt. Het was dan ook nooit zijn fout geweest, ze hadden hem verstoten voor geen enkel goede reden! Toch? "Kom mee, dan breng ik je naar je nieuwe huis.' vervolgde zijn nieuwe vriend, diegene die hem alle kansen had aangeboden als een hogere macht dit niet deed. Van blijdschap snorrend en gevuld met een overweldigende enthousiasme hopte de grote kater achter hem aan "Klinkt goed caesar!". De omgeving goed in zich opnemend  zou hij een nieuwe route nu ingaan, een route met caesar. De kater diens woorden hij zeker niet vergeten was, woorden die hem eerder op vragen had gebracht die hij, nu hij eenmaal zijn plaats en vaardigheden bewezen had, een plaats die nu volgens hem vast stond, eindelijk kon stellen. "Dussss, wat zijn deze clans en bloodclan?" begon hij dan ook nieuwsgierig, wat maakte hen zo fout dan?

Zijn nieuwe verwerving liep opgewonden achter hem aan, en terwijl Caesar zijn rug naar hem keerde, grijnsde hij heel even neerbuigend. Hij had altijd geweten dat hij een goede spreker was, maar om een kat zó snel van zijn zaak te overtuigen, hij moest wel exceptioneel zijn. Maar het bleek dat zijn woorden niet slechts toewijding hadden gebracht, maar ook nieuwsgierigheid. Nou, dat moest geen groot probleem zijn, hij moest immers laten zien dat hij zoveel als nodig wist over hun toekomstige allianties...of vijanden. "De clans zijn vier groepen wilde katten die controle hebben over het woud en en de gebieden die daarbij horen. Vreemde lui, vinden zichzelf geweldig en vereren hun doden als een soort leiders." Hij schudde even minachtend zijn kop. "Maar ze zijn ook op zichzelf, dus we hoeven van hen weinig te verwachten zolang we ze met rust laten. Bloodclan echter, is een ander verhaal." Zijn toon verharde even terwijl hij nadacht over zijn moeder en zus. Ze waren vermoord, ogenschijnlijk zonder goede reden. En zijn vader was gevlucht, of misschien had hij zich bij die vuilniskatten gevoegd. "Zei leven in het park... maar hebben zo'n beetje het hele gebied van de mensen in hun grip. Ze doden zonder reden en moeten altijd met grote achterdocht benadert worden. Maar ze zouden behulpzaam kunnen zijn." Zijn stem stierf nadenkend weg. Bloodclan was niet zijn keuze van gezelschap, maar ze waren sterk.. En met veel. Hij zou erover na moeten denken, moeten afwegen of hij zou heulen met de moordenaars van zijn familie om machtiger te worden.

"De clans zijn vier groepen wilde katten die controle hebben over het woud en en de gebieden die daarbij horen. Vreemde lui, vinden zichzelf geweldig en vereren hun doden als een soort leiders." Legde de kater voor hem uit, waarop Mathias kort knikte, zich afvragend hoe dit in zijn werk ging. Nooit stond hij echt stil bij de doden, had er eigenlijk nog nooit over nagedacht waar het leven heen ging zodra deze uit het lichaam verdween. Wel hoopte hij dat het een plek van genot was, waar de enkeling die het verdiende rust vond. Nee, zeker niet iedereen verdiende het naar zijn mening, sommige geesten hield hij liever er ver weg, sommige katten wilde hij nooit meer weder zien. "Maar ze zijn ook op zichzelf, dus we hoeven van hen weinig te verwachten zolang we ze met rust laten. Bloodclan echter, is een ander verhaal." trok de kleinere kat voor hem nogmaals zijn aandacht. Mathias draaide nieuwsgierig zijn oortjes naar voren, maar nog voor hij verder kon vragen had zijn nieuwe vriend al zijn gedachten gelezen. "Zij leven in het park... maar hebben zo'n beetje het hele gebied van de mensen in hun grip. Ze doden zonder reden en moeten altijd met grote achterdocht benadert worden. Maar ze zouden behulpzaam kunnen zijn." Volledig in gedachten opgenomen viel Caesars stem weg, zette hij Mathias aan het denken. Behulpzaam? Voor wat? Waar konden ze nut vinden in een groep moordenaars die blijkbaar de gehele omgeving onder de duim hadden? "Behulpzaam?" echode de bruut, zijn blik op Caesar gefocust "Grote plannen, vriend?" Een kleine grijns speelde op zijn kop, een speelse flits in zijn jeugdige blauwe ogen.