Does this ring a bell?

Een koude blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij het kamp verliet. Zijn goudkleurige ogen gleden over zijn omgeving en met zijn neus nam hij de geuren in het territorium in zich op. Niks wees erop dat er iets vreemds was of iets waar hij zich zorgen om moet maken, maar toch hield Thawrage zijn omgeving nog altijd strak in de gaten terwijl hij met grote passen door het territorium begon te lopen. Omdat hij groter dan de gemiddelde WindClanner was, kwam hij bij elke stap flink wat vooruit en had hij het kamp dan ook binnen no time achter zich gelaten. Hij twijfelde kort voor een moment en vroeg zich af of hij Oakpaw moest gaan halen zodat ze een trainingssessie konden doen en wat konden werken aan hetgeen wat zijn broertje hem in vertrouwen verteld had, maar besloot dat de apprentice wel wat rust verdiende en vervolgde zijn pad. Het leek voorlopig nog stil te zijn en even dankte Thawrage wat daar boven dan ook mocht zijn dat er geen anderen waren die hem in de weg liepen. Hoewel hij als warrior zijnde vaker op zichzelf kon zijn dan toen hij nog maar een apprentice was, was het nu ook weer niet zo dat hij alle rust kreeg die hij naar zijn idee verdiende. En ook nu drong de zoete geur van één van zijn denmates tot hem door en negeerde hij de neiging om geïrriteerd met zijn ogen te gaan rollen. In plaats van echter te wachten tot ze bij hem stond, bleef hij met stevige passen door wandelen. Als ze echt een praatje met hem wilde maken, moest ze er maar wat moeite voor doen.

De kattin had al wat kunnen eten en was al een tijdje op. Toch viel de vermoeidheid nog steeds tegen, zelfs al had ze goed kunnen uitrusten na gisteren hard te hebben gewerkt. Ze was bezig met het trainen van haar apprentice geweest en algemeen Moor Runner werk. Maar goed, ze had nu goed gegeten en misschien had ze dan wel genoeg kracht voor vandaag. Daar zag ze ook één van haar denmates voorbij de kampwand gaan en de rode kattin besloot hem ook de volgen, misschien was hij wel in voor een gesprek, zelfs al wist ze dat Thawrage niet een man van praten was. Met haar korte poten wist ze hem toch goed bij te houden. “Goeiedag Thawrage!”

De pootstappen achter hem werden al snel luider. Thawrage hoefde zich niet om te draaien om te weten dat het Peonybell was en hij rolde kort met zijn ogen toen ze hem vrolijk begroette. “Laat dat goede maar weg,” bromde hij op een koude toon tegen haar, al draaide hij wel kort zijn kopje zodat hij haar een knikje over zijn schouder kon geven. Wat was het toch aan katten in zijn Clan die hun het idee gaven dat hij openstond voor gezellige gesprekken? Het was niet alsof hij er heel gezellig uitzag of zo. Hij hield zijn pas niet in terwijl hij verder struinde door zijn territorium en trok met zijn oortje in haar richting. Hij was niet erg goed in het onderhouden van een gesprek en hij had tot dusver zijn sociale skills ook nog niet heel veel moeten gebruiken, al brachten zijn Clanmates daar de laatste tijd voor de één of andere reden wel verandering in. “Is er iets?” vroeg hij haar uiteindelijk op een koude toon, zijn blik weer richtend naar haar.

En zoals verwacht, was de kater niet bepaald warmhartig. Hij reageerde erg koeltjes op haar begroeting en vroeg zelfs of er iets was. Hij leek haar gezelschap niet erg fijn te vinden en hij zag er ook niet echt uit om dat te vinden, maar je mocht nooit iemand beoordelen op uiterlijk. Misschien was dit dan wel een uitzondering, maar toch. De rode kattin behield een zachte glimlach op haar gezicht terwijl ze een warme blik in haar groene ogen had, zelfs als hij weigerde het te zien. "Ach, doe niet zo mal Thawtje toch”, zei ze terwijl ze giechelde. “Een gesprekje kan altijd wel deugd doen”. Daarom bleef ze hem ook volgen, misschien wat warmte proberen te vinden diep verborgen in zijn hart. Komop, het moest toch ergens te vinden zijn? Deze kat was toch geen blok gemaakt van ijs of wel soms?

Als hij ergens een gore hekel aan had, dan was het wel dat anderen bijnamen voor hem gebruikten. Gelukkig was de meerderheid in zijn Clan zo slim om te weten dat ze dat niet moesten doen en hoorde hij er vaak ook geen, maar Peonybell leek duidelijk niet op de hoogte te zijn van hoe geïrriteerd hij kon worden als het dan toch gebeurde. Thawrage hield abrupt halt en draaide zich om, waarna hij zijn gezicht zowat tegen het hare drukte en hij zijn gouden ogen in haar groene boorde. “Ik kan mij herinneren dat onze leader mij heeft erkend als warrior een hele tijd geleden en mij toen een naam heeft gegeven die zogenaamd goedgekeurd werd door al die dode katten die van boven uit op ons neerkijken,” gromde hij in haar gezicht. “Ik wens dan ook om met die naam aangesproken te worden. Nog één keer die bijnaam en je komt erachter waarom ze mij de suffix gegeven hebben die ik in mijn naam draag.” Hij wierp haar nog een vuile blik toe en draaide zich van haar weg, afwijzend zwaaiend met het puntje van zijn staart naar haar. “En wat laat jou denken dat ik het soort kat ben dat geïnteresseerd is in een zogenaamd deugd doend gesprekje?” vroeg hij over zijn schouder alsof hij haar zojuist niet half en half had bedreigd.