Alright

Het was afgehandeld. Een paar uur naar de ceremonie zat Crystalstar in de opening van haar den in alle rust na te denken. Rookchirp was niet zomaar boos geweest, ze had gevonden dat Starclan een fout had gemaakt en dat zíj, Crystalstar, en haar nieuwe deputy niet geschikt waren Riverclan te leiden. Was dat hetgeen geweest dat haar zo geraakt had? Misschien nog wel meer dan het feit dat zij als leader werd beledigd? Misschien was het trots geweest, wilde ze de kritiek van een jonge warrior niet aanhoren. De grijze kattin keek het kamp rond en zag haar apprentice zitten. Hij was vergezeld door Myrtlepaw, die haar kop dicht bij die van hem had gestoken, alsof ze iets geheims fluisterde. Hij was voor haar opgekomen, bedacht Crystalstar zich. Het was zo uit het niets gekomen dat ze hem niet eens bedankt had. Met een zachte kreun, waarvan ze de oorzaak nu wel geraden had, stond ze op en liep op Hermitpaw toe. Zijn vriendin scheen het gevaar al hebben opgemerkt en dartte vlug richting het apprentice den. Crystalstar glimlachte zwakjes terwijl ze Myrtlepaw nakeek. ”Is ze aardig?” Vroeg ze aan haar apprentice voordat ze bij hem kwam zitten. ”Ik wilde je bedanken voor je optreden bij de ceremonie. Dat was erg vriendelijk van je.” Sprak ze op gedempte toon, ze wilde hem niet te erg in de verlegenheid brengen, stel je voor dat een van zijn vrienden zou horen dat zijn oma hem complimenteerde.

[Hermit]

Het was fijn om buiten je zus om een goede vriend te hebben, dacht hij terwijl hij Myrtlepaw met een glimlach aankeek. Alleen leek hun momentje vandaag niet lang te mogen duren, want ze leek Crystal te hebben opgemerkt en zei dat ze hen even alleen zou laten. De vraag van zijn mentor maakte hem wat ongemakkelijk. Bedoelde ze daar soms iets mee? "Jahoor." zei hij droogjes. Ze was vast gekomen om te praten over wat er na de ceremonie was gebeurd. Dat bleek te kloppen, en ze bedankte hem zelfs. Haar waardering voelde verrassend goed, beter dan tijdens de trainingen. Met een onderdrukt glimlachje keek hij haar aan. "Ik kon die sukkel niet zo over jou laten praten." zei hij kortaf. Hij wist niet goed wat hij anders moest zeggen. Het was toch niet alsof dit iets tussen hen zou veranderen. Crystal bleef de strenge mentor en hij de "koppige" apprentice, zo zat het nou eenmaal.

Natuurlijk was het ergens een plagerige opmerking geweest. Ze had al eerder gemerkt dat Myrtlepaw steeds dichter naar haar apprentice toe was gegroeid. Op zich was daar niks mis mee, maar Crystalstar maakte zich ergens zorgen dat de twee elkaar zouden versterken, het slechtste in elkaar naar boven konden halen: Myrtlepaw hield het net zomin nauw met de regeltjes als Hermit zelf. Op haar woorden van dank reageerde hij met een lichte verbazing, en ze dacht de schim van een glimlach te herkennen. Ze grinnikte zachtjes bij zijn reactie, eigenlijk mocht hij Rookchirp niet zo noemen, maar voor deze ene keer corrigeerde ze hem niet. ”Je kwam op voor iemand die je, naar wat ik weet, niet extreem graag mag. Alleen omdat je dacht dat dat het juiste was. Dat is behoorlijk nobel.” Drukte ze hem, zo vriendelijk als haar recent versterkte strenge houding toeliet.

Het voelde vreemd om haar zo positief over hem te horen praten. Het enige goede wat ze ooit over hem zei had te maken met trainen, en dat was lang niet zo persoonlijk. Wat moest hij zeggen dan? "Dankje, alles is weer goed en vanaf nu zijn we vrienden"? Echt niet. Hij was gewoon voor haar opgekomen omdat hij haar een goede leader vond. Heel diep ging dat niet. "Ik vond wat ze zei gewoon overdreven. Het is geen big deal." zei hij met een schouderophaal. "Jij had hetzelfde gedaan."

Het sprak voor zich dat Hermitpaw het compliment probeerde te ontwijken. Hij beweerde dat het was omdat Rookchirp nogal had overdreven, en dat zíj hetzelfde voor hem zou hebben gedaan. Crystalstar knikte langzaam, daar had hij wel gelijk in. "Ik misschien wel, Hermit.. Maar lang niet iedereen is bereid zich zo zonder eigenbelang voor iemand anders te werpen." Vertelde ze hem met een indringende blik. "Het is één van de belangrijkste deugden voor een deputy of leader; onzelfzuchtigheid." Dat moest toch iets in hem losmaken? Aangezien hij er zo op gebrand was dat hij deputy zou worden. Plots besefte Crystalstar ook dat dit de eerste keer was dat ze haar apprentice bij slechts zijn voorvoegsel genoemd had.

Ze probeerde hem dus echt een compliment te geven, dat was nu wel duidelijk. Als het onoprecht was dan zou ze niet zo doordringen. Maar dat was niet wat hem verbaasde. Nee, het wat het feit dat ze hem zojuist "Hermit" noemde. Duidelijk verward keek hij haar kort aan, waarna zijn blik snel weer langs haar gleed. Had ze het door? Blijkbaar niet, want ze ging weer verder. Deze keer zei ze iets wat hem daadwerkelijk verraste, en dat was dat ze hem basically een goede Deputy zou vinden. "Vind je dat?" vroeg hij met onderdrukte blijdschap. Hoewel hij zichzelf altijd al een goede kandidaat had gevonden, had hij nooit verwacht dat Crystal ook zo over hem zou denken.

Misschien had ze iets te veel gezegd toen ze begon over deputies, maar hij mocht het best weten. Hermitpaw keek nog steeds verbaasd maar nu zag Crystalshell ook iets van een blijdschap doorschemeren. Ze knikte en glimlachte zowaar naar hem. "Ja, dat vind ik. Je hebt nog veel te leren, maar je hebt in ieder geval een goed deel van de mentaliteit als in handen." Vertelde ze hem. Dat moest toch goed voelen? Dat was in ieder geval één ding dat haar strenge trainingen hadden opgeleverd: Elk compliment telde voor tien.

Natuurlijk begon ze over dat hij nog veel te leren had, maar hij besloot het compliment maar van haar aan te nemen. Dit was het aardigste dat ze ooit tegen hem had gezegd. Met een knik en een glimlach liet hij weten dat hij het waardeerde, want een uitgesproken "dankje" voelde te ongemakkelijk. Vervolgens was het enkele momenten stil. Misschien had hij toch iets moeten zeggen, maar daar was het nu al te laat voor. "Dus, hoe bevalt leader zijn?" vroeg hij om de stilte te doorbreken.

Een glimlach, het was de eerste keer dat ze dat uit hem had gekregen, en ze was er blij mee. Crystalstar wist dat het belangrijk was om eerst een goed woordje bij Hermitpaw te doen, voordat ze hem het nieuws zou vertellen. Dan zou hij waarschijnlijk een stuk minder gezellig reageren. Voordat ze daar echter mee kon beginnen had hij zelf al weer een vraag gesteld. Ze stootte en korte grinnik uit, wat bijna een zucht was. "Weet je, het is wat ik wilde, en het kwam veel te vroeg. Maar ik denk wel dat ik degene voor de taak ben. Het voelt goed om het voor het zeggen te hebben." Vertelde ze, strak voor zich uitstarend.

Hij had een nep, gepland antwoord verwacht, zoiets als "ik zou alles voor de clan doen." Het kwam dan ook als een verrassing toen ze toegaf dat gezag hebben goed voelde. Niet omdat hij dat niet van haar had verwacht, maar omdat ze het tegen hém zei. Begrijpend knikte hij met zijn hoofd. Nog nooit was ze zo open tegen hem geweest als nu, zelfs niet toen hij nog niet haar apprentice was. Het was net alsof er een totaal ander persoon voor hem stond. "Ja, het lijkt mij ook wel een topfunctie." grapte hij, al was het duidelijk gemeend. Ze wist dan ook allang waar hij op doelde en leek de ambitie ook nog eens goed te keuren. Althans, dat was wat hij eruit haalde.

Waarom was híj degene tegen wie ze dit zei? Was het niet belangrijk om wat afstand te bewaren tijdens zijn training? Ze had zelf duidelijk gemaakt dat ze niet zijn vriendin was. Er was toch nog genoeg tijd om het gezellig te hebben zodra hij warrior was? Maar nee, ze had het hem verteld omdat hij het mocht weten: Zij was de juiste persoon om deze taak te vervullen en ze was zeker van zichzelf. Hermitpaw sprak nogmaals, op zijn manier, zijn ambitie uit en Crystalstar knikte opnieuw. "Het is veel druk, maar je bent volledig vrij in je keuzes. Wat ik zeg gebeurd, dat staat in de code." Vertelde ze, hem weer aankijkend. "Dat is wat jij wilt, of niet dan?"

Dat het druk was maakte hem niet uit. Het was toch niet alsof hij stil kon zitten. En de vrijheid en autoriteit klonken voor hem aardig goed. Hij kon zich niet voorstellen hoe iemand genoegen had met gewoon warrior zijn, hoe veel je ook deed voor de clan. "Wilt niet iedereen het?" vroeg hij, al wist hij wat het antwoord was. Er waren genoeg anderen die het ver schopten op andere manieren, zoals bij het trainen van apprentices of het fulltime verzorgen van kittens. Maar nee, dat was niet voor hem weggelegd. Hij wilde wat Crystal had en was stiekem best jaloers. "Ik in ieder geval wel ja." gaf hij toe. Het was niks beschamends, zeker niet na wat ze zelf had toegegeven.

Ambitie was goed, maar kon ook gevaarlijk worden. Crystalstar wist dit, en wist ook dat het in haar Apprentice zat om die ongezonde zucht naar vooruitgang te pakken te krijgen. Dus ze moest voorzichtig met hem zijn. "Niet iedereen wil of kan leader zijn..." De uitspraak betekende nu meer voor haae dan ze liet merken. Ze had de rang net, en zou hem nu al even moeten neerleggen. En daarbij kwam dat ze hém daar ook mee zou deren. Het was nooit de bedoeling geweest om zijn training te onderbreken. Op het moment met Smokegaze was het niet eens door haar gedachten gegaan. "Hermitpaw, ik moet je iets belangrijks vertellen. Als je mentor en als familielid." Een diepe zucht, gevolgd door een voorzichtige blik naar beneden; naar haar buik. "Ik ben zwanger, dat betekent dat je voor even geen training zult krijgen. Het zal niet lang duren, maar ik vertrouw je niet aan een andere mentor toe." Hij was haar project, niemand mocht daarin dwarszitten. Als het een moon langer apprentice zijn zou betekenen: dan was dat hoe het was.

Bijna wilde hij tegen haar ingaan, maar iets in haar stem hield hem tegen. Toen ze zei dat ze iets belangrijks wilde vertellen leek dat een goede keuze geweest te zijn. Haar aankondiging was iets wat hij totaal niet had verwacht. Ja, zij en Smokegaze waren duidelijk samen, maar kittens? Voor hij haar kon feliciteren zei ze iets waar zijn hart van zakte. "Dit kan je niet maken." stootte hij uit. Ze deed alsof hij van haar was, alsof niemand anders hem aan zou kunnen. Newsflash: hij was zijn eigen persoon en kon prima leren van een invalmentor. Maar nee, ze was een controlfreak en daar mochten anderen weer de dupe van zijn. "Je weet dat je me nu later warrior laat worden, vuile egoïst." spuugde hij giftig, zijn ogen strak in de hare. Hij dacht niet eens aan de kittens in haar buik, of aan het geluk dat ze haar en de clan zouden brengen. Hij voelde alleen maar onmacht en woede.

Ze had de reactie wel verwacht, en bleef hem rustig aankijken terwijl hij haar voor een vuile egoïst uitmaakte. Hij wilde niet weten hoeveel geluk hij had om Icecream's zoon te zijn: Ieder ander had die uitspraak niet zomaar zonder consequenties over zijn lippen gekregen. Crystalstar knikte langzaam, ja, ze wist het. En het moest, want hij was nog steeds van haar. "Ik ben niet dom, Hermitpaw, hoe graag je dat ook wilt geloven. Je bent een lastige apprentice, en alleen ik weet echt wat je nodig hebt." Haar stem vertoonde niks meer van de warmte van een moment geleden. Ze was weer Crystalstar: Hard en sterkgewild. "Dit was niet gepland, maar hun leven is even belangrijker voor me dan jouw training. Laten we zeggen: Een halve moon, dan pakken we het weer op." Het was een idioot korte tijd voor een queen om in de nursery te liggen, maar voor een leader en mentor was het nu eenmaal nodig.

Haar kalmte en gecalculeerde antwoord maakte hem nog bozer. Hoe kon ze dit zomaar zeggen? De enige reden waarom hij lastig was, was zij. En als ze echt zo goed wist wat hij nodig had dan had ze ook geweten dat hij zou moeten blijven trainen. Dat ze zo nodig de bosjes in had moeten duiken was niet zijn probleem. Ze moest maar iets voor hem regelen. Daar hield ze toch zo van, anderen commanderen? "Die schijtkinderen van je zouden mijn training niet moeten beïnvloeden." mauwde hij kwaad, zich niet bewust van hoe respectloos hij was. "Ik zoek wel iemand anders en probeer me maar niet tegen te houden." ging hij verder. Er lag een dreigende toon in zijn stem. Hij meende het.

Ze zag de woede in zijn ogen rijzen, wist dat hij opnieuw zou uithalen. Toen hij haar kinderen er bij betrok trok er even een duistere grimas over Crystalstar's gecontroleerde gelaat. Ze wist niet wat erger was: Dat hij haar ongeboren kittens beledigde of dat hij haar gezag ondermijnde. "Jij gaat helemaal niemand anders zoeken of vinden." Sprak ze terwijl ze opstond. Ze was nog steeds een stuk groter dan hij en kijk net zo dreigend terug. "Denk je soms dat je hoger staat dan anderen? Dat je de dingen die ik, de leader, zeg zomaar in de wind kan slaan? Als ik zeg dat alleen ik je train, dat gebeurt dat. Zo is het en zo zal het nog wel even blijven." Alle vriendschap van daarstraks was alweer vergeten, ze stonden weer in hun oude posities: tegenover elkaar. "En laat mijn kinderen erbuiten wil je, ze zullen ook jouw familie zijn."

Zijn woorden kwamen nóg slechter aan dan verwacht. Ergens had hij gehoopt dat ze veranderd was, dat ze inderdaad toch om hem gaf, maar die fantasie viel in brokken uiteen. Het toneelspel dat ze de laatste tijd hadden gevoerd was tot een einde gekomen. Ze liet haar ware aard weer zien: die van een machtsgeile egoïst. "Ja, ik vind mezelf geweldig." reageerde hij op spottende toon. Dacht ze nou echt dat hij niet naar haar luisterde omdat ze leader was? Zag ze nou echt niet in wat voor een vreselijk persoon ze kon zijn? "Icecream is dan misschien mijn vader, maar wij zijn geen familie." spuugde hij zonder oogcontact te verliezen. Wie die kittens dan ook zouden worden, hij zou ze nooit als familie zien. "Weet je wat ik denk?" begon hij terwijl hij zich onbewust groter maakte. "Je geeft alleen maar om jezelf, je "titel". Je doet alsof je het o zo best voor hebt met de clan en nu krijg je een lief, warm gezinnetje. Maar mij hou je niet voor de gek, Crystal." het laatste woord spuugde hij uit, alsof het een onsmakelijk stuk vlees had dat net iets te lang in de zon had gelegen. Dat zijn reactie niet bepaald gepast was voor de situatie besefte hij nog niet zo goed, maar de frustratie lag dan ook veel dieper dan dat.

Oh, wat was hij goed in onder haar huid gaan zitten. Ze keek Hermitpaw met samengeknepen ogen aan terwijl hij verkondigde dat ze geen familie waren. Crystalstar haatte dat die uitspraak haar pijn deed. Ze had helemaal geen grootmoeder willen zijn op haar nog jonge leeftijd, maar dat nu nog een tweede van haar drie kleinkinderen haar verloochende stak enorm. Zijn volgende tirade ging echter veel dieper, en deed haar blik eindelijk trillen. Haar groene ogen schoten vuur terwijl ze een stap in zijn richting zette. "Pas op je woorden, muizenbrein. Er zijn katten verbannen voor minder, en zoals je al zei: We zijn geen familie. Verwacht dus geen speciale behandeling. Ik ben je leader, en je toont respect voor mij, of je gaat je zusje achterna." Het was het ergste wat ze had kunnen bedenken, en daarom zei ze het ook: Hij moest weten hoe het zat, moest begrijpen dat met haar niet meer te spotten viel.  

Eindelijk drong hij tot haar door. Hij zag het in haar ogen, haar houding verslapte even. Een lichte vlaag van spijt ging door hem heen en even vroeg hij zich af of hij misschien té hard was geweest, maar dat verdween meteen toen ze haar bek weer open trok. Het begon met de uitspraak dat ze inderdaad geen familie waren, iets wat hij niet van haar had verwacht. Ze moest kappen met zich zo hoog houden en gewoon een normaal gesprek met hem voeren. Maar nee, natuurlijk was ze zoals altijd weer ijskoud. Wat hem pas echt raakte was wat ze daarna zei, over zijn zusje. Een laag gegrom ontstond in zijn keel. "Ik heb maar één zusje, en dat is Shrimp." zei hij terwijl hij dreigend naar haar toe bewoog. De scherpe pijn die hij voelde was alleen te horen als je er echt op lette, als je wist hoe het zat. Met alle macht hield hij zich sterk. Hij keek haar nog steeds ononderbroken aan. De volgende woorden waren zacht, bijna een fluistering. "Crabkit is dood."