Who run the world?

Haar blik gleed kort naar haar drie broers. Ze waren gezamenlijk aan het eten en met elkaar aan het praten. De spieren die rimpelden onder hun vacht toonden aan dat ze al een behoorlijke training achter de rug hadden en Icepaw kreeg een wrang gevoel in haar binnenste bij het idee dat ze nog een hele training te gaan had eer dat ze net zo goed zou zijn als zij. Ze lagen immers vier manen voor met hun training en er leek voor haar een enorme kloof te zitten tussen hun moment dat zij warrior zou worden en dat zij dat deden. Maar ze was van plan om die kloof te overbruggen. Ze wilde net zo goed zijn als zij. Nee, ze wilde beter zijn dan hun. Ze wilde aan haar Clan laten zien dat ze niet met haar mochten sollen. Dat niemand haar mocht pesten, dat niemand haar mocht treiteren. Dat niemand ook maar mocht denken dat ze het niet zou halen. Zij zou haar training op dezelfde maan afronden als dat zij dat deden en niemand zou haar stoppen. Icepaw kwam overeind en trippelde langs haar broers, hun geen blik waardig keurend. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat zij ook overeind kwamen en haar blik speurde door het kamp, maar ze kon Clawtongue niet vinden. Haar mentor leek niet in het kamp te zijn en geïrriteerd liep ze het kamp uit. Dan maar zonder hem. Ze was haar training echter nog maar net begonnen en veel verder dan de basistechnieken van het jagen, was ze nog niet gekomen. Het irriteerde haar dat ze niet veel anders kon doen dan wachten totdat Clawtongue haar zou halen voor een nieuwe training. Ze besloot om dan maar naar the Sunningrocks te gaan. Ze wist niet wat haar broers zouden denken als ze haar zouden zien zonnen, maar ergens wist ze ook dat ze hun mening van zich af moest zetten. De kattin liep verder en bereikte algauw the Sunningrocks, waar ze ging liggen en een tikkeltje mismoedig naar de overkant keek, naar het RiverClan territorium.

De stilte heerste weer eens in zijn kop terwijl zijn blik was gericht op de grond toen hij van zijn muisje zat te eten. Het muisje was erg klein, maar meer had hij niet nodig om even op energie te komen voor de hele dag verder te kunnen. Toen de bruine kater klaar was en rechtop ging staan merkte hij dat een witte poes uit het kamp liep. De poes leek echter nog vrij jong te zijn, een nieuwe apprentice ofzo, schatte hij.  De kater liep voor de zekerheid gewoon achter haar aan, soort van veiligheid. De reputatie van zijn geliefde en beste clan mocht niet veranderen naar ‘willekeurige apprentices gaan dood hier’. Dat mocht niet gebeuren. Snel maar stilletjes trippelde de bruine warrior achter haar aan en zag hoe ze bij de Sunningrocks aankwamen en zij ging neerliggen. Even bleef hij staan en observeerde haar wat, hij herkende haar eindelijk. Icepaw ja. “Icepaw”, bromde de kater en kwam wat dichterbij, een boze blik in zijn gouden ogen krijgend. Een apprentice moest doen wat er van ze verwacht werd, niet willekeurig gaan zonnen wanneer ze normaal gezien zouden moeten trainen. “Hoor jij niet aan het trainen te zitten?”

En alsof het nog niet erg genoeg was dat haar broers op dit moment vooruitgang aan het boeken waren in hun training en zij haar mentor niet kon vinden, werd ze blijkbaar ook nog als een luilak aangezien door één van de warriors in haar Clan. Ze draaide haar kopje met een ruk om en er brandde een fel vuur in haar ogen toen hij zijn woorden sprak. Icepaw had het niet zo op rangen en was ook niet bepaald onder de indruk geweest als Thornstar voor haar neus had gestaan en zijn woorden had gesproken. Iedereen die haar ook maar een beetje kende of moeite wilde doen om haar te leren kennen, wist dat zij geen luilak was en dat ze hier niet zomaar zat te zonnen. Ze wilde trainen, er op uitgaan, voortgang boeken, maar ze kon haar mentor niet vinden en daarom zat ze hier. En niet omdat ze een luilak was. Kwaad kwam ze overeind en keek boos naar Irishunter. “Wil jij dan mijn mentor voor vandaag zijn? Want ik kan de mijne nergens vinden,” beet ze hem nijdig toe. “Ik kan er niks aan doen dat ik nog maar pas met mijn training ben begonnen en nog niet genoeg technieken ken om iets te betekenen voor de Clan!” Ze vouwde haar oortjes witheet van woede in haar nek en keek Irishunter nu eerder geagiteerd dan kwaad aan. “Als je denkt dat ik hier zomaar zit te relaxen, dan heb je het mis! Ga een andere apprentice lastigvallen die daadwerkelijk zijn tijd aan het verdoen is, maar laat mij met rust!”

Nog even staarde hij haar koud en boos aan totdat ze opeens uitbarstte, vol met woede. Zijn oren vlogen in zijn nek en de grote kater wachtte tot ze klaar was. “Zeg, chill nou eens even”, bromde de kater simpelweg en kwam weer wat dichterbij, zijn oren weer rechtop zettend. Deze reactie had hij zeker niet van haar verwacht, maar de bruine tom kende haar ook amper. Had ze nu echt verwacht dat hij haar binnenste als buitenste volledig zou kennen als ze bijna nooit tegen elkaar hadden gepraat? De kater moest al bijna grommen bij de gedachte. Apprentices waren zo eigenwijs en irritant. “Het kan me niet schelen of je niet lui bent of dat je je mentor niet kan vinden. Van mij part hoef je niet eens te trainen, maar loop gewoon niet gewoon helemaal in je eentje naar een gevaarlijke plek zoals deze toe”. Zijn stem was hard en bot. Alles dat hem nu kon schelen was de veiligheid van een jong lid van zijn clan, niet omdat hij gaf om de apprentice, maar omdat hij niet wilde dat er iemand in gevaar zou lopen terwijl hij er iets aan kon doen.

Icepaw maakte een snuivend geluid toen hij aangaf dat ze moest kalmeren. Eerst beschuldigde hij haar dat ze een luilak was en nu moest ze kalmeren? Ja, dat ging ze dus echt niet doen. Ze wilde haar bekje openen om weer iets te zeggen, maar hij verbaasde haar volledig toen hij zijn volgende woorden sprak. Even trok ze met haar oortje en keek hem nietszeggend aan. “Ik kan best voor mezelf zorgen,” kwam er uiteindelijk uit. Ze kende alleen nog geen vechttechnieken en zou dus geen idee hebben hoe ze zichzelf moest verdedigen, maar dat terzijde. Irishunter hoefde niet te weten dat ze nog niet zo ver in haar training was, al leek haar de kans groot dat hij dat wel kon raden. Hij leek van een leeftijd te zijn dat hij zelf al een apprentice had getraind, dus ze nam aan dat hij wel wist in welke volgorde wat voorkwam in de training. “Waarom moet ik eigenlijk begeleiding hebben als ik het kamp uit ga?” vroeg ze verbouwereerd aan hem. “Is er soms acuut gevaar voor ThunderClan op dit moment?” Ze draaide haar lichaam een kwartslag naar hem toe en keek hem vragend aan, wachtend op wat hij ging antwoorden.

De poes zei dat ze voor zichzelf kon zorgen maar hij had allang ondervonden dat als een apprentice of kitten dat zei, er altijd wel iets fout zou lopen of het hen gewoon niet lukte. Hij trok zijn oortje wat bij haar volgende woorden. “Natuurlijk zijn er gevaren, heel veel zelfs. Eén daarvan is de kattenmoordenaar die nu op de loer hangt. Daarom moeten we alert zijn als een apprentice zomaar het kamp buitengaat zonder mentor”, mauwde hij en keek haar strak aan. “En dat is waarom ik je ben gevolgd. Om te checken of je veilig bent”. Er was ook die bekende gezegde, er loeren gevaren om elke hoek, en hij nam die erg serieus. Natuurlijk ging hij niet kijken om elke hoek maar hij zou zijn clangenoten wel beschermen van alle mogelijke dangers. Er waren altijd wel wat addertjes onder het gras verstopt, en die kwamen naar boven op het slechtste moment. En dan heeft ze nog niet eens gehoord van de katten die letterlijk ontvoerd waren door twolegs, maar hij was te lui om dat te gaan uitleggen. De grote, bruine kater ging naast haar zitten omdat rechtstaan... Moeite was. Naast zijn grote loyaliteit aan de clan was de loyaalheid aan zichzelf de nummer twee.

Icepaw moest eerlijk toegeven dat ze niet echt op de hoogte was van de laatste nieuwtjes binnen haar Clan. Ze was meer bezig met beter worden en zo snel mogelijk haar final assesment binnen slepen dan met andere dingen. Sociale activiteiten waren niet aan haar besteed en als ze even alle drukte kon missen, dan deed ze dat ook. Haar ouders hadden haar als kitten zijnde ook niet geïnformeerd over de gevaren, al had ze daar wel een hint van gekregen toen ze hoorde dat haar vader was gedood door een BloodClanner. Ze had geen diepe band met hem gehad omdat hij haar niet vaak kwam bezoeken, maar soms waren er momenten dat ze zich afvroeg hoe het zou zijn geweest als hij nog had geleefd. Haar moeder besteedde wel aandacht aan haar, maar zij werd ingenomen door verdriet en had niet zoals Icepaw en haar zoons de kracht om de façade op te houden, wat een reden was voor de vier katten om haar en haar verdriet zo veel mogelijk te mijden door zich vol op hun taken te storten. “De kattenmoordenaar?” vroeg ze. Ze voelde daar niet echt iets bij omdat ze geen beeld had bij wat er gebeurd was, al herinnerde ze zich nu wel vage hinten van gesprekken die ze opgevangen had. Ze wierp hem een droge blik toe toen hij zei dat hij haar gevolgd was om te checken of ze veilig was. “Weet je zeker dat je me niet gewoon bent gevolgd omdat je zin had me een standje te geven?” vroeg ze op een droge toon aan hem, maar maakte plaats toen hij langs haar ging liggen. Hij had een norse attitude, maar hij bekommerde zich duidelijk wel over haar veiligheid. Eigenlijk was hij zo erg nog niet, concludeerde ze voor zichzelf.

En opnieuw protesteerde de poes. Waarom moest iedereen altijd tegen hem zijn? Hij deed iets goeds en de anderen braken zijn punten af met andere argumenten. Een zucht kwam uit de kater zijn bek. “Nee Icepaw. Ik kwam voor veiligsheidsredenen, niet voor domme argumenten te geven”, mauwde de kater geïrriteerd en staarde naar de grond naast hem.  Er waren zoveel gevaren op de loer, zeker voor een apprentice van die leeftijd. En het kon hem amper iets schelen, hij wilde enkel dat er niemand stierf of gewond raakte zodat ze lekker naar de elders den konden verhuizen. Dat was dan goede tijdverspilling en dat wilde hij voorkomen door anderen te beschermen, ookal gaf hij absoluut niets om hen. Zelf was de tom misschien niet de voorzichtigste geweest, en daardoor heeft hij allemaal slechte dingen meegemaakt en moeilijke keuzes moeten maken. Maar het verleden was het verleden, het was iets stoms en het zou nooit meer gebeuren dus. Hij wilde toch de tijd van de apprentice besparen in plaats van een drama te starten. "Vind je het leuk om te trainen?", veranderde hij het onderwerp toen hij wat afgekoeld was.

Icepaw klemde haar kaken op elkaar toen Irishunter zijn woorden tegen haar sprak. Ondanks dat ze letterlijk één minuut geleden voor zichzelf had geconcludeerd dat hij nog niet zo erg was, irriteerde het haar dat hij geïrriteerd op haar reageerde. En dat terwijl ze niet eens had gevraagd dat hij haar veiligheid moest bieden. Ze was geen kitten meer! Ze wilde hem dan ook van repliek dienen, maar zag dat zijn blik naar de grond was gericht en klemde haar kaken nog steviger op elkaar om te voorkomen dat ze een ruzie zou starten, al schreeuwde alles in haar binnenste om het wel te doen. De volgende keer hield ze zichzelf voor. De volgende keer als hij me nog eens beledigt, zal ik eens laten zien hoe bits ik kan zijn. Irishunter besloot net op dat moment om het ijs te breken en te vragen aan haar of ze het trainen leuk vond. Icepaw dacht daar even over na. Vond ze het echt leuk om te trainen? “Ik vermoed dat ik er plezier in heb als het me meteen lukt,” zei ze nadenkend. Ze haalde haar schouders naar hem op. “Ik heb drie oudere broers rondlopen die vier manen ouder zijn en die binnenkort hun final assesment gaan doen. Ik kan het me niet permitteren om mijn training als een leuke taak te beschouwen dat afgewerkt moet worden. Hoe sneller ik mijn training afrond en warrior word, hoe beter.” Ze richtte haar blik op hem. “Vond jij je training dan wel leuk?” vroeg ze aan hem. Ze kon het zich met zijn norse attitude nauwelijks voorstellen, maar wie weet zou hij nu wel eens verrassend uit de hoek kunnen komen.

De poes zei dat ze het leuk vond als het haar lukte vanaf het begin en een heel verhaal over haar broers. De kater knikte en opeens vroeg ze ofdat hij trainen leuk vond. Het was erg fijn om te trainen, maar alles dat hem gebeurde als apprentice viel het moeilijk te maken. “Ik vond het wel leuk om te trainen”, zei de tom kalmpjes. Zonder verdere context, hij vond het leuk, en het was ook waarheid. Een weggedropen waarheid bedekt met een doekje van leugens, donkere leugens die het leven probeerden beter te maken, maar het juist verpestten. Voor hem was het waarheid, een goede waarheid, en niemand kon hem van gedachte veranderen. “Heb je al geleerd te jagen?", kwam er vervolgens uit zijn bek, zijn gouden ogen naar haar kijkend, afwachtend op een reactie. De kater vroeg het uit nieuwsgierigheid, een kleine nieuwsgierigheid. Toen hij nieuw was aan het apprentice zijn, had hij eerst wat gevechtstraining gehad. Maar misschien was het voor haar anders? Het verschilde altijd per mentor en dat was ook cool.  

Icepaw probeerde de verbazing van haar gelaatstrekken te houden toen de kater aangaf dat hij het leuk vond om te trainen. Voor de één of andere reden vond ze het lastig om zich voor te stellen dat Irishunter ook maar iéts leuk vond en hem voorstellen als een norse apprentice was ook niet zo heel moeilijk, maar ze nam aan dat Irishunter meestal gewoon een norse attitude opzette om anderen op afstand te houden. Een beetje zoals zij bits reageerde om te voorkomen dat anderen haar diepste emoties konden zien of konden zien dat ze toch heel onzeker was. Die onzekerheid werd dan ook weer naar boven gehaald toen Irishunter vroeg of ze al geleerd had om te jagen. “Ja, maar ik ben er nog niet zo goed in,” gaf ze met een lichte hint van ergernis in haar stem toe. “Ik ken alle technieken en ze zitten in mijn hoofd, maar als ik ze in de praktijk moet brengen, dan lukt het me voor de één of andere reden niet. Mijn mentor schudt het altijd van zich af en zegt dat we nog zeeën van tijd hebben, maar als ik dit onderdeel niet onder controle krijg, kunnen we niet met het volgende doorgaan.” Er klonk duidelijk frustratie door in haar stem. “Waren er onderdelen van jouw training waar jij het moeilijk mee had?” probeerde ze op een nonchalante toon aan Irishunter te vragen, maar er verscheen toch een lichte blik van hoop in haar ogen.

Hij luisterde naar wat ze te zeggen had- dat ze niet zo goed was in het jagen en dat de technieken uitvoeren haar soms dwars zat. En dat haar mentor zijn job blijkbaar niet goed deed. “Wanneer je het niet meer weet, sluit even je ogen en denk goed aan wat je geleerd hebt. Dan voer je het uit”, gaf de tom snel nog mee en keek haar aan toen ze hem vroeg of zij deeltjes had met training waar hij bij vastzat. “Ik was behoorlijk goed in alles. Maar het probleem was dat ik werd afgeleid…”. Hij zou het vervolg niet zeggen. Hij zou niet zomaar aan iemand die hij niet volledig vertrouwt alles vertellen- zijn hart was veel te gesloten daarvoor. En het feit dat zijn hart juist was afgesloten vanwege die afleiding zat hem soms wel dwars, maar hij probeerde er niet aan te denken. Zijn Clan was belangrijker, zijn loyaliteit was belangrijker. “En hoe zit het met je vechttraining, gaat daar alles goed, of ben je nog niet eens begonnen daar aan?”, zei hij terwijl hij het onderwerp zo kalm mogelijk veranderde. Ook wilde de kater wel weten hoe het zat met de training van de apprentice, hoe de mentor van haar het aanpakte- want als die het slecht deed, zou hij eens een heftig woordje met hem uithalen.

“Is dat niet wat je altijd doet wanneer je aan het trainen bent?” kon Icepaw het niet laten om op een droge toon aan de kater te vragen. Ze moest eerlijk toegeven dat hoe meer tijd ze met elkaar doorbrachten, hoe meer ze zijn aanwezigheid begon te appreciëren. Hij was een beetje nors en zijn attitude was niet de vrolijkste, maar dat was die van haar ook niet. En hij gaf goede raad, op zijn eigen manier dan. Ze voelde zich ontspannen om met hem te praten over wat haar dwarszat en ook al was hij niet haar mentor had Icepaw ergens wel het idee dat hij haar wel zou helpen met haar training als ze een keertje écht zou vastzitten. Irishunter begon met antwoorden op haar vraag, maar klapte dicht en Icepaw keek hem een tikkeltje nieuwsgierig zijnde aan. De kater wilde er echter niks over kwijt en Icepaw besloot om er ook niks over te zeggen. Hij stelde haar in plaats daarvan een vraag. “Ik ben er nog niet aan…” Voordat ze haar zin af kon maken, vloog er opeens een horde wezens over hun kopjes heen. Icepaw had de beestjes nog nooit gezien, maar instinctief dook ze naar beneden en duwde ze haar vacht geschrokken tegen die van Irishunter aan. Haar klauwen schoten uit hun hulzen en pas toen de luid piepende beestjes weg waren, kwam ze overeind. Ze schaamde zich een beetje omdat ze steun bij de kater had gezocht en meteen zorgde ze voor afstand door een paar stappen naar opzij te doen. “Wat wás dat?” vroeg ze aan Irishunter. Een beetje twijfelend voegde ze er aan toe: “Zijn ze gevaarlijk en komen ze nog terug?”

Zijn ogen keken nog steeds erg koud naar de poes, maar een toon van nieuwsgierigheid was ook te vinden in zijn blik. Alhoewel die nieuwsgierigheid snel naar lichtelijk geschrokken veranderde toen de jongere kattin besloot tegen hem aan te kruipen voor een stelletje vleermuisjes. Die piepers waren zo irritant, ze krijsten en ze vlogen over je heen en leidden je af. De witte apprentice nam weer wat afstand en vroeg aan hem wat het waren; en of ze gevaarlijk waren. “Dat zijn vleermuizen, irritante, vliegende, piepers zonder hersenen”, vertelde de kater en checkte in de lucht of er nog een was, en inderdaad vloog er nog eentje voorbij. “Ze doen je niets, ’t zijn gewoon stomme beesten die rondjes vliegen opzoek naar duisternis”. En over het feit dat de poes bescherming bij hem zocht negeerde hij voorlopig maar, iedereen schrok wel eens van die zwarte vlodderbeestjes als je ze nog nooit eerder gezien had. Hopelijk kwamen er niet nog meer voorbij, ze waren echt stom. En de informatie dat ze soms wel eens durfden bijten heeft hij er uit gelaten, hij wilde de apprentice niet nog banger maken.

Irishunter negeerde voor het gemak even het feit dat ze steun bij hem had gezocht en daarom was het voor Icepaw ook gemakkelijker om het te negeren. Ze zou nooit het einde ervan horen als haar broers dit te weten kwamen. Haar broers, die vonden dat emotie tonen één van de grootste zwaktes was wat er kon zijn. Wat zouden zij lachen of haar afkeurend aankijken als ze wisten wat er zich hier nu afspeelde. Icepaw’s vacht prikkelde zo erg door dat idee dat ze nog een stapje naar opzij deed om de afstand tussen haar en de kater te verzekeren. Irishunter begon uit te leggen wat de wezentjes waren en Icepaw gaf een knikje. Icepaw wilde net nog iets vragen toen het overige beestje dat zich niet bij de groep had gevoegd opeens met een rotvaart haar richting op kwam gevlogen. Icepaw verhief zich naar haar achterpoten, blies kwaad en sloeg met haar nagels naar het wezentje. Piepend vloog het van haar weg en met wild kloppend hart keek Icepaw het na, waarna ze haar vuurspuwende ogen op Irishunter richtte. “Jij zei dat ze je geen kwaad deden!” snauwde ze hem toe. “Wat was dat dan?” Boos inspecteerde ze haar poot, maar ze kon niks van bloed vinden en ze likte er nog één keer aan waarna ze haar poot neerzette en haar kwade blik op Irishunter richtte.

Een overig vleermuisje dat even de weg kwijt was had Icepaw gebeten, maar daar was echt de meest logische verklaring voor. Een grote zucht kwam uit zijn bek terwijl hij haar na keek. “Vleermuizen zijn zoals bijen; ze doen je niets als jij hen niets aandoet”, verklaarde de kater en keek lichtjes gefrustreerd toe hoe ze haar poot likte terwijl er amper iets te zien was. Likken zou het juist meer pijn doen. “Die vleermuis was verdwaald, en als jij gewoon had blijven zitten zonder hem slaag te geven, dan was je niet gebeten”. De grote kater had ondertussen wel al doorgekregen dat de witte poes een erg prikkelbare kant had en snel furieus werd om de kleinste dingen, maar oh, er waren nog veel ergere dingen dan een kleine beet. En hij was immuun voor andere katten met veel woede, hij had zijn eigen problemen en die anderen moesten gewoon even een regenboog in hun gezicht krijgen.

Icepaw keek haar mentor nu eerder met een ongelovige blik aan dan dat hij echt op onweer stond. “En dat had je me niet even kunnen vertellen voordat ik in de aanval ging?” vroeg ze boos aan hem. Alsof hij dacht dat ze alles wist van een vleermuis. Nog steeds mokkend wendde ze haar blik van hem af, al schoot die al weer even gauw naar de kater toe toen hij zijn laatste opmerking maakte. “Goh, ik zal het onthouden,” begon ze op een sarcastische toon. “Weet je wel, voor als er nóg een zwerm verdwaalde vleermuizen over onze kopjes vliegt.” Waarom kon hij niet gewoon weggaan als hij haar hier de hele tijd ging bekritiseren? Aan de andere kant zat er ook wel iets van waarheid in zijn woorden, al was Icepaw te koppig om dat toe te willen geven. “Zijn er verder nog dingen waar ik op moet letten als we geconfronteerd worden met een zwerm beesten waar ik nog nooit eerder mee te maken heb gehad?” ging ze op licht sarcastische toon verder, al werd haar grijze blik iets milder toen ze hem aankeek.

De apprentice deed weer eens lekker sarcastisch en koppig. Natuurlijk kon ze alles niet weten op de wereld, zelfs hij niet. Maar dat betekende niet dat ze zo moest doen, het was enkel waarheid dat er uit zijn bek kwam. “Je weet toch dat je hier enkel jezelf mee belachelijk maakt als je je zo gaat gedragen, hè”, merkte hij op en ging weer rechtop staan, zijn korte staart gefrustreerd heen en weer zwiepend voor zover het kon. Hij keek op naar de lucht en vervolgens weer naar haar witte pels. De vleermuizen waren allemaal weggedoken, er was geen geluid of geritsel meer in de verte, alles was stil nu. De kust was volledig veilig. “Maar goed, dan ga ik je laten hierbij”, verkondigde hij weer koeltjes, zoals in het begin, waarna de bruine tom zich weer omdraaide en maakte dat hij wegkwam, zelfs als de apprentice hierbij alleen zou gelaten worden.



+Irishunter is topic uit UwU

Haar uitdrukking werd er één van pure irritatie toen Irishunter zijn opmerking maakte. “Ik gedraag me niet belachelijk. Ik geef alleen de feiten aan,” zei ze op een bitse toon tegen hem. Ze keek naar hem op toen hij zich tot zijn poten verhief, maar deed geen moeite om hetzelfde te doen. Ze had nog steeds nood aan rust en nu ze Irishunter’s opmerkingen over zich heen had gekregen, was dat er niet bepaald minder op geworden. En dus trok ze enkel met haar oortje en gaf ze hem al een even koel knikje toen dat hij aankondigde dat hij wegging. Ze wilde nog sarcastisch tegen hem zeggen dat hij toch echt diegene was die er iets op tegen had gehad dat ze hier alleen was, maar ze besloot om het te laten. Soms was het beter om geen strijd te zoeken waar er geen gezocht hoefde te worden, al wilde dat niet zeggen dat het er niet moeilijker op maakte om haar bek te houden. Ze richtte haar blik echter naar de andere kant en wachtte tot hij weg was, waarna ze haar kopje weer op haar voorpoten liet rusten. Ha. Eindelijk rust!