Little miss sneaky you are!

Het was ochtend, maar iedereen lag nog te slapen. Argentkit sprong uit het nest en rekte zich uit. Ze wilde wat te doen hebben, maar ook Emberkit lag nog in dromenland! Wat moest ze nu doen? Zachtjes sloop de kitten de nursery uit. Buiten was het al druk. Elke kat die meer te doen had dan slapen, spelen en eten was druk, te druk om zich om een kitten te bekommeren. Argent trippelde van de ene warrior naar de andere zelfs de katten die veel bij de nursery rond hingen hadden het nu druk. Het Blauw/witte jong trippelde naar het hol van de elders. Misschien was een van hen wakker om een verhaaltje te vertellen. Maar toen ze net het hol binnen kwam zag ze al dat zelfs de elders nog lagen te snurken. Met een zucht draaide de kitten zich om en trippelde op snelle pootjes verder. Het was dood saai zo. Toen kreeg ze de boom in zicht die ze al vaker gezien had en er vele nursery verhaaltjes over gehoord had, maar van dichtbij had Argentkit de boom nog nooit bekeken. Ze trippelde er een rondje om heen en besnuffelde het even. Het leek een dood gewone boom. Net als die in het woud die ze voor een maan terug gezien had. Toen had ze in een boom moeten klimmen met haar zusje en had Tigerblaze de honden afgeleid gehad. Ze steigerde en planten haar voorpootjes er tegen aan. Ze had het toen gekunnen, waarom zou Argent het nu niet ook kunnen... Ze zetten zich af met haar achterpootjes en sloeg haar klauwtjes diep in het schors. Deze boom was ruwer dan die ze eerder beklommen had, maar Argentkit hield haar oogjes op de eerste de beste tak gericht net zoals ze toen gedaan had en klom verder. Deze stam helde iets opzij naar het ravijn toe waardoor de klim opeen gegeven moment gemakkelijker werd. Het Blauw/witte kitten staakte het klimmen even. Poeh! Als je niet door honden gepakt zou worden was dit veel lastiger. Haar pootjes trilde, maar ze bleef vast houden nog even en ze zou in de vork van de boom kunnen gaan zitten. Het laatste stukje ging weer recht omhoog. Argentkit zetten haar achterpootjes verder onder haar buik en drukte zichzelf omhoog waarna ze met haar voorpootjes zichzelf weer verder omhoog hees. Nog een klein stukje! Na een beetje onhandig gekrabbel wipte zichzelf bijna aan de andere kant weer er bijna vanaf tuimelde, maar de kitten wist zichzelf waar nog van te kunnen weer houden. Hijgend en rillend van de inspanningen leunde het blauw/witte jong tegen de stam aan en keek uit over het kamp. Het was net alsof ze het zicht van een vogel of eekhoorn nu had gekregen. Het was een prachtig uitzicht. Je kon zelfs een beetje het woud in kijken, al was dat niet ver helaas door alle bomen die dicht opeen groeide.

@Mistynose

Haar kittens zouden al bijna apprentices worden, al zo groot. Het was bijna niet te geloven maar daarnaast ook weer wel. Het leven leek opeens zo snel te gaan sinds ze een queen was; een echte moeder. Daarom had ze de rust die ze net had gekregen wel goed gebruikt, maar nu was het weer tijd om wakker te worden. Haar andere drie kittens lagen lekker te slapen, maar ze besefte dat er eentje miste. De grijze kattin merkte op dat alle andere kittens in de nursery nog sliepen en zo ook de andere queens, maar haar kitten was nergens te bekennen. Rustig stond ze op en legde zachtjes wat mos over de andere kittens heen om ze nog steeds zo warm te houden als ze waren toen ze onder haar pluizige staart zaten. De kattin stapte stilletjes naar buiten, merkte andere warriors op die druk waren met voor te bereiden op de ochtendpatrouilles en jachten terwijl zij rondkeek. Uiteindelijk viel haar blik op de grote boom in het kamp, daar waar de zon net door de takken heen scheen door de ochtend. Met haar groene ogen keek ze er bewonderend naar, ook iets kleins merkend. Was het een eekhoorn? Het was moeilijk te zien door de zon, maar het was een kitten, een blauwgrijze kitten. Snel trippelde ze onder de boom en keek ze naar boven. “Argentkit! Wat doe jij daar boven? Kom onmiddellijk naar beneden!”, riep ze, zelfs al maakte het misschien anderen wakker, het kon haar niet schelen. Zo hoog in een boom was gevaarlijk voor een kitten zoals zij. Dat ze binnenkort apprentices werden wilde niet noodzakelijk zeggen dat ze allemaal kattenkwaad konden uitsteken, zeker niet na wat ze had gehoord van hun avontuur met de honden. Ze had daar zwaar onder de voeten voor gekregen van de leider, dat wilde ze liever njiet opnieuw.

Nog licht hijgend zat ze daar op een mooi vlak stukje alsof het ervoor uit gesleten was vele manen voor zij deze boom beklommen had. Het was wel erg hoog, hoger nog dan de boom die ze in het bos had beklommen samen met Emberkit, maar het was hoog genoeg geweest om de honden er niet erbij te komen. De bedrijvigheid in het kamp ging zijn gangetje en Argentkit bekeek alles vanuit de boom. Eigenlijk wel een vreemd gezicht, maar ook weer leuk. Haar pootjes waren net uit gerust genoeg om niet langer meer te trillen toen ze haar moeder voor het eerst ontdekte en keek toe hoe ze dichterbij kwam. Toen ze naar haar op keek grinnikte het blauw/witte kitten even. Maar toen ze strenge toon van haar moeder hoorde schoten haar oortjes even naar achteren. Oei! Kennelijk mocht ze hier niet zijn... Argent draaide zich om en keek even naar het pad dat ze eerder genomen had. Dat ging ze nooit redden rechtstandig naar beneden zoals ze vooruit omhoog gegaan was. Dus draaide ze zich weer om en probeerde achteruit naar beneden te klimmen over de weg die ze eerder genomen had. Oef dit was nog zwaarder dan omhoog klimmen. Het eerste gedeelte die ze genomen had bleef Argentkit eventjes op het vlakke stuk rusten. Daarna trippelde ze verder tot ze zich weer opnieuw om moest draaien om naar beneden te klimmen. Dit was het langste stuk. Ze klauterde naar beneden en bleef soms even iets langer hangen, maar het laatste stuk dat ze nog moest was zeker nog een katten lengte van de grond af. Ze was zo moe en haar pootjes beefde opnieuw weer hevig, maar ze wilde niet los laten. Het was haar gelukt om in de boom te klimmen dan moest ze er zelf uit komen. Ze zakte nog wat, maar de grond was nog te ver weg om er naar toe te springen.

De blauwwitte kitten had haar goed gehoord. Ze kwam stukje voor stukje uit de boom geklommen en de grijze kattin keek rustig, maar streng toe. Het was niet de bedoeling dat ze haarzelf elke keer in gevaar zou brengen, ze was maar een hulpeloze kitten. Er zijn al velen gestorven door simpelweg uit een boom te vallen en dergelijke, dat wilde ze niet meemaken. De kitten stopte met klimmen, maar was nog net te ver weg om er al af te kunnen springen. “Glijd gewoon naar beneden, dan ben je er”, vertelde ze aan haar; alles dat ze moest doen is een kleine grip op de schors bouwen en dan naar beneden glijden, zo makkelijk was het. Veel kracht had je er niet voor nodig, en in de eerste training als apprentices gingen ze dat ook leren, dus ja. Op voorhand geleerd was best wel handig of niet? De kattin zette zich dichtbij de boom, voor het geval dat Argent toch zou vallen- dan kon ze haar snel pakken. Maar in eerste instantie moest ze haar toch leren waar en waar ze niet mocht komen, want dit liep wel wat uit de hand.

Argentkit keek even naar beneden toen haar moeder zei dat ze zich moest laten glijden. Haar pootjes trilde steeds erger. Ze liet haar klauwtjes wat verder los tot ze begon te glijden. Dat ging nog best snel. De blauw/witte kitten gleed naar beneden en maakte steeds meer vaart doordat ze te weinig druk op het schors hield. Dit probeerde ze nog te corrigeren, maar er brak daardoor een stuk barst van de boom af en Argentkit voelde hoe ze naar achteren begon te kantelen. Het leek alsof ze vertraagde in haar val. Het was zo raar. Ze zag het schors dat tussen haar klauwtjes zat, maar het voelde niet alsof ze viel.

Aandachtig keek ze hoe de kitten zachtjes naar beneden gleed en tegelijkertijd de schors van de boom wat brak. Uiteindelijk kantelde die wat naar achteren en de queen duwde wat als steun met haar pootje om haar recht te krijgen. Ze hielp haar nog naar beneden te komen en gaf haar een likje over haar oortje. “Dat moet je niet meer doen… Ok? Zo hoog in een boom is levensgevaarlijk”, vertelde de poes lichtjes bezorgd aan haar dochtertje. Ze was gewoon zo blij dat ze het veilig weer naar beneden heeft gered, het had veel gevaarlijker kunnen aflopen. En dat wilde ze zich niet bedenken, dat haar botjes allemaal braken als ze op de grond viel- dat wilde ze niet in haar hoofd hebben.

Het vertraagde vallen stopte toen ze een steun op haar ruggetje voelde die Argentkit weer terug duwden tegen de boomstam aan. Zo kon ze weer verder glijden tot haar achterpootjes vaste grond onder haar achterpootjes kon voelen. Er zat nog steeds boombast tussen haar tenen en hoewel ze een lik over haar oor kreeg wist het blauw/witte jong dat haar moeder heel erg bezorgd om haar was geweest. Aan haar moeders toon was het ook duidelijk te horen. Argentkit keek haar aan en knikte daarna even. 'Sorry mam, maar vandaar uit kon ik wel een stukje woud zien. Mijn pootjes jeuken om er weer door heen te trippelen. Het is net alsof er mieren een nest in mijn poten gemaakt hebben.' Miauwde ze verontschuldigend en wees daarna met haar staartje naar de boom waar ze zonet bijna uit gevallen was. Ze had wel eens verhaaltjes gehoord van katten die uit een boom gevallen waren, maar ze had het woud weer willen zien en dat leek haar de veiligste plek om dat te doen. Helaas had ze daar geen gelijk in gekregen. Argent had de uithouding nog niet om in en uit bomen te klimmen in een korte tijd.

De kleine kitten legde uit dat ze vanaf daar een stuk woud kon zien en ze knikte, maar de bezorgdheid was nog steeds te merken in haar emerald groene ogen. Ze snapte het wel, het woud was erg mooi. Maar binnenkort werden ze apprentices en dan konden ze dat samen doen met hun mentor, dan konden ze de schoonheid van het woud aanschouwen en bewonderen. “Ik snap het wel… Het woud is heel mooi. Maar binnenkort zal je een nieuwe kans krijgen om dat te doen… Zonder jezelf zo in gevaar te brengen”, vertelde de kattin zachtjes en legde zich neer, haar dikke pluizige staart rond haar lichaam wikkelend terwijl ze de kitten aankeek en de groene ogen die ze van haar had opnieuw ontmoette. Haar kittens waren allemaal mooie edelstenen, ze hadden allemaal hun eigen plekje in haar groot hart. En ze wilde dat ze dat beseften, dat... Zelfs als ze heel streng kon zijn, ze nog steeds heel veel om ze gaf.

Het woud was ook prachtig. Het trok aan haar om er opnieuw erop uit te trekken, maar ze wilde haar moeder en daardoor haar siblings en haarzelf niet nog meer problemen bezorgen. Ze luisterde dan ook naar haar moeder en snapte best wat ze bedoelde. Mistynose doelde op de maan die ze nog moest wachten. 'Maar dat duurt nog zo lang!' piepte ze expres klagend en viel slap tegen haar moeders flank aan, maar de kitten zorgde er wel voor dat ze het niet te hard deed en zo haar moeder verwonden zou. Argentkit deed net alsof ze niet meer bewoog en liet haar tong uit haar bekje zakken zodat het echter leek.

Het fijne aan haar kittens vond ze wel dat ze snel leerden en ook snel begrip toonden in haar woorden. Maar begrip wilde niet zeggen dat ze het ook zo fijn vonden, duidelijk te zien aan hoe haar kitten hier een toneeltje zat uit te voeren en de kattin giechelde alleen maar wat. “Zo lang duurt dat niet meer hoor”, vertelde ze. “De tijd gaat soms zo snel weetje”. Tijd vloog inderdaad snel. Straks moest de kattin niet meer zo hard waken over haar dochtertjes en haar zoontje, want dan waren ze al zelfstandige apprentices die niet elke dag moesten komen slapen bij mama. Dat gevoel zou de queen eerlijk gezegd wel wat missen, maar dan kon ze haar warrior taken misschien weer oppakken. Ze kon zich zelf nog herinneren hoe ze apprentice werd, alhoewel ze er zelf nooit naar had uitgekeken. Ze was nerveus en hield niet graag van avontuur vroeger, maar dat veranderde allemaal naarmate ze groeide.

Haar moeder zei dat het niet zo lang meer duurde na even gegiecheld te hebben. Argentkit ging verliggen en ging lekker knus tegen de vacht van haar moeder liggen. 'Sommige dagen leken inderdaad sneller voorbij dan andere, maar ik en mijn broer en zus zijn de grootste in de nursery. We lopen bijna de kleinste kittens overhoop. Vooral was we druk in een spelletje aan het spelen zijn.' Bekende ze en veegde even met haar kopje langs haar moeders vacht, maar verder verveelde ze zich nog wel en wiebelde even met het puntje van haar staartje. Ze voelde dat ze het woud al aan zou kunnen, maar om zich aan de krijgscode te houden bleef ze in het kamp al was dat maar een saaie boel voorlopig. Maar vooral om haar moeder trotst te maken deed ze wat haar opgedragen werd en bleef ze binnen in het kamp.

Ze kon wel merken dat haar kits’ hun geduld wel snel aan het opraken was. Ze wilden meer ontdekken, meer verkennen, ze wilden iets doen dat voor hun bestemd was, maar dat duurde nog even. “Het zal het wachten wel waard zijn”, sprak ze bemoedigend. “Het komt allemaal wel, uiteindelijk. Het lijkt misschien heel lang te duren, maar wanneer je eindelijk apprentice bent, zal je hierop neerkijken en herinneren hoe ongeduldig je hierop aan het wachten was”, snorde de kattin en keek warm naar haar kleine- ze bedoelde, grote Argent. Nog een maan en ze was een apprentice, en dat kon de queen zelf al niet geloven. Zo groot!

Luisterend naar haar moeders woorden wist ze wel dat de grijze queen gelijk had, maar het gevoel dat onder haar vacht kriebelde was onbeschrijfelijk vervelend. Ze wilde rennen en misschien nog wel gaan jagen als het zou lukken. Want die twee eenden kuikens was gewoon puur geluk geweest. Argentkit rekte haar nek uit eigenlijk om de oren van haar moeder te likken, maar daar was ze nog net te klein voor, dus likte ze de wang van Mistynose dus maar. 'Ik zie wel, Als het zo ver is, maar ik kan het gevoel niet kwijt alsof ik overal jeuk heb van Vlooien die me in elke spier zitten te steken. Als ik door het kamp wil rennen dan is dat te klein om goed te gaan rennen. of ik loop Apprenticen of Warriors voor de poten. Vroeger ging dat een stuk gemakkelijker.' miauwde Argent en ze legde haar kop weer tegen de vacht van haar moeder neer.

Emberkit werd wakker uit dromenland en keek wazig om haar heen. De rode kit was wakker geworden van de zon en besefte dat ze weer eens veel te lang had geslapen. Dat zou wel anders zijn als ze straks apprentice werd, Ember had verhalen van de apprentices gehoord dat je nooit meer na zonsopgang het nest uit kon komen. Nog wat suf van het wakker worden ging ze instinctief naar haar zusje op zoek, al snel merkte ze dat Argent het nest al had verlaten en Ember besloot dus op zoektocht te gaan. Eenmaal buiten zag ze in de verte het figuur van haar zusje en om haar te verassen besloot de rode kit haar te besluipen. Omdat ze nog niet helemaal wakker was had ze niet door dat Argent net op haar kop had gekregen van mama en besloot ze Argent te bespringen. Laag kruipend naderde ze de blauwe kit tot ze dichtbij genoeg was. "Verrassing!" piepte ze terwijl ze omhoog sprong richting haar zusje. Pas in de lucht zag ze ook mama staan.

Het was natuurlijk nog even wachten en zeker als je jong was, dan zat dat geduld niet goed mee. Ze wilden alles snel hebben en krijgen waardoor er sneller verveling ontstond. “Het zal echt wel komen, je kunt het Argentkit, dat weet ik zeker”, bemoedigde de queen haar, waarna ze opeens opmerkte dat Emberkit verrassing piepte en op haar zus afsprong. Haar blik gleed naar de nursery, afvragend of ze de andere twee kittens ook hadden wakker gemaakt of niet. Maar in ieder geval keek de grijze kattin terug en rustig toe naar Ember en Argent, afwachtend op wat ze beiden zouden doen. Vroeger had ze zoiets als spelen met haar zusjes niet gekend. Ze waren allebei koudhartig en ze vonden haar niet zo fijn- maar ze was tenminste blij dat haar eigen dochters wel met elkaar speelden en plezier konden maken. Misschien ietsjes teveel zelfs.

Ze deed er het zwijgen toe. Argentkit wist diep van binnen dat haar moeder gelijk had, maar toch trok het woud aan haar als onzichtbare klauwen de in haar pluizige vacht bleven haken en dan haar naar de bomen wilde halen. De blauw/witte kit schudden zich even, maar voor ze zich weer goed neer kon leggen hoorde en voelde ze Emberkit. Direct draaide ze zich op haar rug en probeerde Ember met haar pootjes te omklemmen. 'Bloodclan aanval!' piepte ze luid en haar ogen twinkelde direct weer vrolijk. Ze had het meest op met haar rode zuster. Het was altijd leuk om met haar samen te zijn. Ze waren bijna twee poten op 1 buik kon je wel zeggen.

Om een of andere reden leek Argent de aanwezigheid van Ember aan te voelen. Net toen de rode kit dacht dat ze eindelijk een keer geslaagd was had Argent het toch door en draaide ze zich om. Het schoot door Embers hoofd dat ze dit had moeten verwachten, zij kon haar zusje immer ook altijd voelen aankomen. Jammer genoeg voor Ember en Argent was de rode kit al begonnen met haar sprong en kon ze dus niet meer uitwijken. Na een snelle blik op mama en een nieuwe ingevingen veranderde Ember haar tactiek en probeerde met haar volle gewicht op Argent te landen. "Van onderen" piepte ze enthousiast terwijl ze op haar zusje afvloog.

Haar kittens liepen met elkaar te spelen, een ‘BloodClan aanval’ dan nog wel. Ze merkte hoe Emberkit van tactiek veranderde halverwege haar sprong en met volle gewicht aankwam. "Als jullie ooit echt worden aangevallen, door wie weet, een echte BloodClanner, dan moet je altijd mikken op de nek, de buik, of de ogen", gaf ze nog mee als tip. Natuurlijk moesten ze dat nu niet uitproberen- anders was straks één van haar kittens nog blind, maar ze besloot het mee te geven. Straks werden ze apprentices en ze moesten zichzelf kunnen beschermen.

Emberkit liet zich vallen en Argentkit rolde geen centimeter aan de kant en hield haar adem in waardoor de klap minder hard aan zou komen, maar ze spreiden wel haar poten zodat ze haar voorpoten om de hals van haar zusje kon slaan en beet naar haar nek. Wel speels en niet door. Met haar achterpootjes wilde ze nog de buik van haar zuster bewerken. De tip van haar moeder in haar achterhoofdje houdend. Natuurlijk wilde ze Emberkit niet blind maken ze had de verhalen van de elders maar vaak genoeg gehoord dat klauwen over je ogen je blind konden maken.

De rode kit kwam in volle vaart met haar pluizige lichaam tegen Argent aan. Gelukkig dat beiden kittens de klap hadden zien aankomen en er dus op voorbereid waren. Terwijl ze nog aan het nadenken was over de woorden van haar moeder merkte ze al dat haar zus haar poten om Embers nek had geslagen. Ember probeerde zich los te trekken en voelde Argent speels in haar nek bijten, als reactie hierop liet ze zichzelf op haar rug vallen en probeerde ze met haar eigen achterpoten Argent in een soort judoworp over haar heen te krijgen. Als deze actie zou slagen zou zij de dominantere positie overnemen en kon Argent nergens meer heen. Dan moest mam wel trots zijn.

Onderwerp: Re: Little miss sneaky you are!