Fire in the blizzard

Haar kittens zaten nu fijn te spelen met elkaar en met andere kittens in de nursery, wat ervoor zorgde dat ze even met alle rust kon blijven liggen en genieten van het moment, ziend hoe haar kittens plezier maakten. Maar ondertussen viel ze ook wel bijna in slaap, het was hier ook zo rustig en het deed haar wel veel goeds. Een moeder zijn was vermoeiend, dat was het zeker wel. Maar voor de kattin haar ogen goed kon sluiten, voelde ze een kleine botsing in haar vacht. Ze keek eens op om te kijken wat het was en het bleek een kitten te zijn. Een lichtjes verbaasde blik kwam in haar groene ogen.


+Blazekit

Blazekit verveelde zich dood. Hij wilde dat hij nu al apprentice kon worden, maar helaas stond het in de code dat hij moest wachten tot hij minstens zes manen oud zou zijn. En die tijd zou naar zijn idee nog lang duren. Hij wilde trainen, wilde aan zijn vader bewijzen dat hij even veel recht had om in de Clan te wonen als elke andere sterke warrior. Hij wilde aan zijn vader bewijzen dat hij wél een waardige zoon kon zijn en dat ging niet als hij hier vast zat in de nursery. Licht mokkend kwam hij overeind en ging zomaar een richting in, eigenlijk niet echt bezig zijnde met zijn omgeving. Dat moest hij bekopen met een botsing. Hij tuimelde wat naar achteren, maar zette op tijd zijn poot naar achteren om te voorkomen dat hij een slordige val zou maken en keek op naar de kat waar hij tegen gebotst was. Hij herkende Mistynose al snel omdat ze hier haar kroost rond had lopen en hij gaf haar een knikje. “Sorry,” mompelde hij, waarna hij zijn blik al snel weer afwendde. Hij had geen zin in een gezellig gesprek en dus wilde hij eigenlijk al snel weer de andere kant op lopen zodat er hopelijk geen vervelende vragen of opmerkingen zouden komen.

De kitten voorkwam een slordige val en verontschuldigde zich kort. Ach die kittens toch, altijd zo’n kleine speelse klunsjes. Haar groene ogen straalden veel warmte uit terwijl ze naar hem keek. “Gaat het wel?”, vroeg de kattin nog voor de zekerheid, ze maakte zich zorgen over elke kitten in de nursery, want elk klein dingetje kon massief veel pijn doen, dat had ze zelf ervaren als kitten. De kattin deed haar blik glijden over de nesten naast haar en dan weer naar de kleine kitten. Hij leek wel bijna apprentice leeftijd, net zoals haar kittens. Misschien werden die wel vrienden later, wie wist. Wie wist ja. En wie wist had deze kit nu pijn.

Blazekit keek kort naar haar op toen ze een vraag stelde. De warmte in haar blik was te vergelijken met die van zijn moeder en hij voelde dat hij zich lichtelijk ontspande. Hij wilde dat hij die warmte in de blik van zijn vader zou vinden, maar hij wist dat dat niet zou gebeuren zo lang hij nog in de nursery zat. “Het gaat prima,” antwoordde hij op een kordate toon, gevolgd door een knikje en het rechten van zijn schouders. Hij wilde een sterk karakter hebben en dat ging niet als hij zijn levensverhaal ging vertellen aan iedere kat die aan hem vroeg hoe dat het ging. Hij mocht zijn angsten niet met anderen delen, zelfs niet als ze zo’n aardige uitstraling hadden zoals deze kattin. Het duurde even, maar uiteindelijk herinnerde hij zich haar naam als Mistynose en besefte hij dat ze hier ook kittens had rondlopen die ongeveer van zijn leeftijd waren. “Jouw kittens worden ook bijna apprentices, is het niet?” vroeg hij met zijn gebruikelijke hese stem aan haar. Zijn amberkleurige blik straalde zoals altijd een stoïcijnse blik uit, maar zijn woorden waren zacht gesproken en er was zelfs een lichte hint van interesse te horen.

Ze kreeg een kort antwoord dat het prima met hem was en in plaats van dat ze tijd kreeg om wat zorgen op te bouwen, kreeg ze weer een vraag terug, en die ging over haar kittens. Ze waren net zo oud als hem en werden ook apprentices binnenkort, en daarom knikte de queen er ook op. “Ze worden inderdaad binnenkort apprentices”, mauwde de kattin zachtjes. “Ik ben zo trots op ze, ze komen dan al een grote stap dichterbij bij het warriors-zijn”. Haar trots op ze was heel groot, en zo was haar liefde voor ze ook. Het waren een stel van deugnieten maar ze waren wel heel lieve kittens met harten van goud, net zoals zijzelf. Het was fijn om te weten dat al haar kinderen goedhartig waren, niet zo koel als haar zussen. En ook het feit dat ze al zo groot werden, de trots glinsterde keer op keer in haar ogen elke keer als ze ze zag.

Hoewel de vraag weldegelijk was gesteld door een licht opgewekte interesse was het ook zo dat hij de vraag had gesteld om haar af te leiden van zijn zorgen over hem. Hij wist dat er voor een queen geen andere effectievere manier was dan het beginnen over haar kittens en ook nu leek het te werken. Hij voelde dat een licht gevoel van wrok zich nestelde in zijn binnenste toen hij zag hoe trots dat ze was. Hij wilde dat hij diezelfde trots terug kon vinden in de blik van zijn vader, maar hij nam aan dat zijn moeder, die op dezelfde manier naar hem keek als Mistynose waarschijnlijk naar haar kittens keek, hem ook al veel waard was. Hij wilde gewoon dat… bepaalde dingen anders waren gelopen. Hij richtte zijn blik op Mistynose toen deze hem uit zijn gedachten haalde door te zeggen wat ze dacht over het feit dat haar kittens op het punt stonden op apprentice te worden. “Ik denk dat dat van elke kitten wel te zeggen valt,” mompelde hij. “Al zullen sommigen er meer potentie voor hebben dan anderen.” Hij wist niet of hij het had over kittens die zwakker waren of kittens waar hun interesse niet bij het warrior worden lag. “Ik denk dat ik er in geval wel zal geraken,” mompelde hij, waarna hij zijn blik onbewust in de richting van de warrior’s den richtte, welke vanuit zijn positie nog net te zien was. Hij wilde zo graag aan zijn vader bewijzen dat hij wel een waardige zoon kon zijn dat het pijn deed.

“Niet alle kittens kunnen apprentices worden. Sommigen worden voor de rest van hun leven Elders, en dat vind ik extreem spijtig voor ze”, mauwde ze tegen hem. “Mijn kittens hebben al veel meegemaakt. Ze zijn uit het kamp weten te glippen en hebben een hondenaanval overleefd”. De kattin keek naar de uitgang van de nursery met haar groene, fonkelende ogen. “Ze zijn er zeker klaar voor, dat weet ik zeker, ze zijn niet… Ze zijn niet zoals de andere kittens”. Ze waren avontuurlijker, zelfzekerder en slimmer dan de kattin  ooit gedacht zou hebben. En die zekerheid had haar vader ook, hij was zo goed in alles dat hij deed. Misty keek echt naar hem op tot hij stierf. Maar de queen vergat even dat er een andere kitten voor haar stond en richtte haar blik weer naar hem. “Maar jij zal ook een goede warrior worden, Blazekit”

Blazekit voelde een korte huivering door zijn lijf gaan bij het idee dat er ooit iets zou gebeuren waardoor hij elder zou worden. Dan zou hij vastzitten in het kamp en dan zou hij niks meer aan zijn vader kunnen bewijzen. Dan zou heel zijn eer weg zijn en dan zou hij een kasplantje zijn waarvoor gezorgd moest worden door de rest van zijn Clan. Het zou een gegeven zijn waar hij niet mee zou kunnen leven en hij duwde de gedachte dan ook ruw weg. “Een hondenaanval?” vroeg hij verwonderd. En wanneer was dat dan gebeurd? Hij kon zich niet herinneren dat er zoiets gebeurd was. Onbewust klonk hij toch nieuwsgieriger en meer onder de indruk zijnde dan dat hij in eerste instantie bedoeld had, zijn goudkleurige ogen nieuwsgierig op de poes voor hem gericht. “En hoe zouden de andere kittens dan moeten zijn?” vroeg hij op een licht geïrriteerde toon. Hij snoof toen ze tegen hem zei dat hij ook een goede warrior zou worden. Met “goed” was hij niks. Hij wilde de beste zijn. Hij wilde aan zijn vader laten zien dat het geen fout was dat hij was geboren. “Met goed zijn ben ik niks,” sprak hij dan ook op een nukkige toon, waarna hij zijn blik naar opzij richtte, weg van haar. Ze zou het vast niet begrijpen. Ze had haar focus te veel op haar eigen kittens liggen en het was duidelijk wat ze van hem en al de andere kittens vond. Haar kittens waren de besten en dat was dat.