[HALLOWEEN EVENT] I've got my demons they don't know

Met elke dag leek hij maar steeds moeilijker in slaap te kunnen vallen en wanneer hij eenmaal wel sliep was het een nachtmerrie die hem wel weer wakker maakte. Vandaag leek het een van die nachten te zijn dat hij wel in slaap zou kunnen vallen, maar wie weet wat die slaap hem zou brengen?

Hij opende zijn ogen, maar waar hij eerst dacht dat hij misschien naar Starclan gegaan was, vertelde het donkere bos om hem heen een ander verhaal. Dit was misschien wel het bos waar hij al vele verhalen over gehoord had. Alleen zeker ervan kon hij nog niet zijn. Dit kon tenslotte nog altijd een van zijn nachtmerries zijn en dan was dit wel helemaal niet de dark forest.

[Gereserveerd]

Met geduld bereikt de slak de ark, een quote waar ze naar toe had geleefd. Ze noemde zichzelf liever geen slak maar de betekenis erachter stond waarvoor zij naar streefde. Geduld.. en ze zou eindelijk het gene krijgen waar ze haar hele leven naar verlangen had. Zoetsappige wraak, ze kon het bijna al proeven in haar bek. Vandaag zou ze haar eerste zet spelen van haar hele spel. Vandaag was het begin van het einde. Haar groene ogen glinsterde helder in het donkere woud waar ze Acornstar's ziel mee naar toe had kunnen brengen. Ze had in zijn den gewacht, lurkend in de schaduwen, tot zijn lichaam in slaap gevallen was en hij zijn geest niet meer kon beschermen. Hij ontwaakte bij haar. Ergens diep in het woud van duisternis waar zand je poten kietelde. Desertshrew had haar onder verblijven hier gesetteld sinds haar eerste sterfdag, het hielp haar elk minuut van de dag herinneren wie ze was. Ze zou niet vergeten raken, niet door de wereld noch door haarzelf. Ze zou geen vervaagde geest worden die haar plannen links liet liggen omdat ze dood was. Ze voelde zich enkel nog maar machtiger nu ze hier was. Machtiger dan ooit te voren en met elke dag werden haar krachten sterker en sterker. ''Welkom, Acornstar..'' Mauwde ze zachtjes. Haar lippen in een warme glimlach getrokken. ''Of zou ik je schoonbroer noemen?" Een flits schoot door haar groene ogen heen.

Een serieuze kater was het, ook altijd al geweest. Ze kon geen moment herinneren van toen ze nog geleefd had dat de bruine leader hier voor haar eens een keer glimlachte dan vierkant keek. Ze had dan ook niet veel reactie verwacht op haar woorden, al wist ze wel degelijk zeker dat er over zal gaan nadenken. Direct en anders indirect. Haar ogen gleden van hem weg, starend in de verte waar meerdere glimmende ogen toe knipperde. Gelach van kittens echode door het woud heen en een verharde gezichtsuitdrukking trok over haar gelaat. ''Je kinderen verliezen.. het is iets waar je niet aan wilt denken, maar wel gebeurd.'' Haar blik gleed terug naar Acornstar. ''Arme Southernwolf, ik zag het gebeuren toen hij stierf, het moest waarschijnlijk het meeste pijnlijk gevoel geweest zijn die je ooit gevoeld had in je leven niet?'' De she-cat kwam lichtjes naar voren gestopt. Haar kanelige geur rond spreidend alsof ze haar territory markeerde. ''Ik vond van wel in ieder geval, het doet zoveel pijn om je eigen kinderen eerder te zien gaan dan jezelf.. en elke dag ziend hoe de moordenaar ook nog gewoon rondloopt..'' Haar lippen liet een verslagen zucht klinken terwijl ze Acornstar bedroeft aankeek. Toch versmolt haar blik toen ze haar ogen kort dicht drukte. Haar gelaat vertrok weer en woede glinsterde in haar gifgroene ogen. Ze opende haar mond, haar tanden knarsend over elkaar heen terwijl ze sprak:

''Hoeveel heb je ervoor over schoonbroertje om de katten te straffen die kinderen dood, katten die ook jou familie vermoordde.''

Geen recht? Geen recht? ze had ALLE recht! Ze kon zeggen wat ze wou en doen wat ze wou. Op zijn lichaamsreactie waar hij zijn klauwen uitstak vloog ze zelf uit naar zijn oor om hem daar een tik aan te verkopen zoals een moeder dat deed om haar kittens te corrigeren. Wat dacht die wel niet. Daar beneden was hij misschien de baas maar hier in de duistere woeden omhult met mist was zij de baas. Zij had hier de macht en zij zei wat zij wilde. Haar groene ogen priegelde zich vast in de zijne als een slang die om zijn strot wurmde toen hij sprak. Hij dacht dat ze verwachtte dat hij ze moesten doden van haar. Ze er inderdaad geen nee op zeggen.. ''Je heb dus liever dat moordenaars rond blijven lopen? Hoor ik dat goed?'' Ze keek hem nog steeds aan, niet knipperend en groots. Haar tanden kwamen van elkaar af en een druppel slijm viel uit haar opengesperde kaken. ''Hoe zou je het aanpakken? Wat zou je doen als je voor de neus stond met iemand die jouw kind vermoord heeft? Jouw nichtjes? Jouw vrienden? Je kijkt gewoon toe? Verbannen misschien? Fijn, kunnen ze ergens anders hun bloedbad verspreiden. Je wilt niet doden, maar je weet dat de doden die vallen door de moordenaars die jij vrij uit laat lopen.. dan door jou komen. Ze staan ook op jou naam Acorndust, hun bloed kleeft net zo plakkerig aan jou klauwen.'' Ze schudde haar kop. ''Iemand die geen gevaar uit de weg kan ruimen.. die zijn eigen clan noch familie kan beschermen is geen leider. Misschien is het tijd om dat stokje door te geven oude man. Zolang jij moordenaars laat rondlopen.. zal ik ervoor zorgen dat jou levens heel snel zullen aflopen.''

De she-cat had haar ogen dicht toen ze haar laatste zin uitsprak. Haar vacht kietelde op haar lijf van de adrenaline die ze voelde. Hoewel ze dood was, voelde ze nog alles. Nog meer dan dat ze geleefd had. Het was tijd voor wraak en vandaag begon het bij Acorndust. Als hij het werk niet deed, dan zou ze zelf iedereen uitroeien. Hij had haar familie van haar afgenomen, haar leven van haar afgenomen en nu zou zij het allemaal terug doen.

Met een haal van haar klauw sloeg ze het zand waarop ze stonden omhoog in zijn gezicht om daarna met uitgeslagen klauwen naar hem toe te springen en haar tanden en nagels overal in zijn lichaam te boren waar het mogelijk was.

De levende dachten altijd dat ze de sterkste waren, dat hen niks aangedaan kon worden door de doden. Ze zag hem denken over haar woorden, niet eens over het ene hoe hij doden aan zijn naam kreeg hangen, maar om het feit dat hij zijn levens zal verliezen door haar. Was hij zo bang om te sterven? Gaf hij stiekem meer om zijn negen levens dan de veiligheid van zijn clan? Van zijn familie? Haar staart zwiepte kwaad heen en weer toen ze boven op de tom gesprongen was. Ze zal laten zien dat de dode sterker was dan hem, sterker dan welke levende dan ook. Overal zal haar woede reiken en ze alles bederven en laten sterven. Acormdust probeerde haar natuurlijk van zich af te drukken maar de rode she-cat voelde diens klauwen niet. Ze was geen eenheid meer. Ze voelde niks maar kon wel andere reiken. Het was gek maar het was zo. Een voordeel die ze zal gebruiken nu ze hier als geest rondzwierf dan daar beneden op aarde liep. ''Als Starclan jou levens kan geven, dan kunnen wij ook jou levens ook afnemen.'' Siste ze hem duidelijk in zijn oren. ''Er zijn geen andere mogelijkheden, je bent gewoon té zwak Acorndust.'' Een trieste leider, oud en gevangen in zijn eigen gedachtes van al dat verraad. Hij maakte zichzelf gek. Niet dat zij het erg zal vinden. Ze genoot van het zien hoe de familie van haar moordenaar er allemaal één voor één onderdoor ging. Desertshrew klemde zich vaster over de tom heen en drukte haar kaken rondom zijn nek. Haar hoektanden doorboorde zijn vel als zacht gesmolten boter, het gif dat in haar bek droop zal ze als een slang in zijn aderen toebrengen.

Het was misschien niet hem maar hij was iemand die het zelfde bloed droeg. Haar tanden zinkend in het vlees waar hij ook van gemaakt was. Het was een heerlijk gevoel, maar noch lange na niet perfect. Ze genoot van het moment maar in haar wijd geopende ogen zag ze hem toch daarzo staan. Toekijkend hoe ze de nek van zijn broer doorboorde alsof het een prooidier was. Hoe hard zo ook probeerde in te beelden dat het hem was, hem wegdenkend in de verte.. hij bleef er staan. Haar woede borrelde meer op en ze sloeg haar twee klauwen in de keel van Acorndust terwijl ze haar tanden dieper liet zinken in zijn nek. "Je komt hier niet mee weg," Haar oren gleden in haar nek, haar kaken enkel steviger om zijn bot heen als reactie. Wat ging hij doen? Ze was dood. Er kon haar niks gemaakt worden, enkel haar klauwen konden reiken. “Het enige wat ik wil.. is dat zijn familie net zo lijdt.. zoals wij geleden hebben door hem. Wraak zal niet zoet zijn.. maar bloederig.” Ze trok haar nagels naar beneden, waardoor ze twee gapende sneden maakte in zijn keel met daarbij nog eens de openwond in zijn nek. Hoewel ze zijn lichaam kon breken hier.. kon ze zijn ziel niet direct naar de buren schoppen. Maar zodra hij zal ontwaken door de pijn.. zal hij meteen heen gaan.

“Je bloedlijn zal uitdrogen als modder in de zon. Kurkdroog als de woestijn. Vandaag begin ik bij jou, morgen je dochter als je maar blijf zitten en toekijkt.” Haar woorden hoefde geen meer uitleg te hebben. Hou zou vast wel begrijpen wat ze bedoelde. Ze hadden er immers net een heel thee kransje overgehouden..