Dancefloor

Langzaam maar zeker, beetje bij beetje, werd Tidekit zelfstandiger. Haar lichaam groeide als kool - ze ontpopte zich als een tamelijk groot gebouwde kattin, met brede poten en een brede borstkas. En ze had ook niet het geluk dat ze een pluizige vacht had die haar proporties wat zouden verbergen, nee; haar vacht was bijzonder kort en dun en hielp niet heel veel. Maar haar stappen werden beetje bij beetje zelfverzekerder terwijl ze door de nursery liep, ook al viel ze nog steeds heel regelmatig omver of botste ze ergens tegen op. Maar ze ging er ergens vanuit dat dat normaal was, en de blauwe plekken konden haar niet zo veel schaden. Nu was ze met nieuwsgierige blauwgroene oogjes aan het kijken naar een nest een eindje verder, met kittens die nog jonger waren dan haar! Dat was een raar gevoel. Ze liep er dichter op af, en hoe dichter ze kwam, hoe groter ze zich voelde. Tidekit was het niet gewend om zich groter te voelen dan een ander, ze wist niet goed wat ze met dat gevoel nu weer moest.

+Aspenkit eerst

De kitten werd wakker en keek haar aan met een vrolijke glimlach op haar gevlekte snuitje. Tidekit knikte haar kopje scheef, al spiegelde de glimlach zich ook op haar snuitje. Hé, wat grappig! Het katje was kleiner dan haar, maar toch hetzelfde, ergens. Het kittenstemmetje van het jongere poesje mauwde haar een begroeting, duidelijker dan ze zelf kon praten - zeker op die leeftijd. "Hiii!", antwoordde ze met een vrolijke piepstem. De kitten hing met haar pootjes over de rand van het nest en Tidekit was bijna bang dat ze eruit zou vallen. Toen zij zo klein geweest was had ze dat heel eng gevonden, hoor! Waarschijnlijk vooral omdat ze er nooit zelf terug in geraakt was. Tidekit probeerde met haar voorpootje de kitten verder het nest in te duwen, terug de veiligheid in, maar haar bewegingen waren ruw en ongecontroleerd en dus zou ze evengoed de kitten het nest uit kunnen trekken of een slag kunnen geven met haar goede bedoelingen.

De calico kitten werd even vrolijk teruggegroet. Maar een fronsje verscheen op haar gelaat toen ze een ietwat grotere poot op haar af zag komen die haar terug het nest in duwde. Hey! Aspenkit schudde haar kopje en kroop weer terug naar de rand van haar nest. “Waawom jij dawt doe?” kwam er uit haar bekje, lichtelijk nieuwsgierig, maar het ook niet eens met de actie. Wilde ze niet praten dan? Maar ze had toch vrolijk teruggegroet? De kleine kitten wist allemaal niet wat ze er van moest denken hoor, maar ze wist tenminste dat ze het niet leuk had gevonden. Dat was het belangrijkste toch?

Ze sloeg erin om Aspenkit verder naar achteren te duwen, maar het jonge poesje kwam al snel weer naar voren geklauterd. Het maakte Tidekit bijna bang om te zien! De jongere kitten vroeg haar waarom ze dat deed. Tidekit zette haar pootjes weer stevig op de grond, inziend dat het weinig nut had om te proberen de ander tegen te houden, al was haar blik nog steeds bijna angstig gericht op de manier waarop ze uit het nest leek te hangen. "J-je gaat v-v-vallen!", antwoordde ze, de hapering in haar stem minder duidelijk door de urgentie in haar toon, waarna ze besloot toch nog een poging te maken en dit keer de andere voorpoot gebruikte om te proberen Aspenkit zachtjes terug te duwen. Nja, ze probeerde wel zachtjes, maar kracht inschatten was niet haar sterkste punt.

De ander keek haar aan met een emotie die de jonge kitten nog niet zo goed kon plaatsen. Misschien als ze zelf ooit een keer goed bang zou worden, dat ze dat dan wel zou kunnen herkennen. Maar dan, het was ook weer een wat andere angst dan als je een nachtmerrie had. De ander vertelde haar dat ze zou gaan vallen, maar dat was niet zo toch? Aspenkit wiebelde een beetje rond bij de rand van het nest, maar ze lag toch echt wel stevig. “Niewtes-“ begon ze, maar de rest van haar zin verdween door een harde poot in haar gezicht die haar weer achteruit duwde. Hey! Aspenkit krabbelde tot haar pootjes, wangen boos uitgeblazen en ze staarde de ander aan met een boze blik. “Niewt lief!” vertelde ze Tidekit. Ze was niet lief, totaal niet lief.

De kitten wiebelde rond in haar nest en had toen nog de durf om haar niet lief te noemen! Tidekit fronste en zette toen maar een stap achteruit, oortjes in haar nek geplooid. Ok, goed dan. Dan zou ze de kitten niet helpen. Maar het was niet haar fout als Aspenkit dan de grond op lag hoor! Nee, zij had alles gedaan wat ze kon. En als ze haar hulp niet wouden accepteren was dat hun eigen probleem, hmpf. Toch ging het poesje niet weg. Deels omdat ze dan alleen zou zijn, en deels omdat ze nog steeds niet op haar gemak was. Haar groenblauwe oogjes bekeken de jongere kitten geconcentreerd, oplettend of ze niet zou vallen. Al kon Tidekit daar haar aandacht niet superlang op houden, want dat was best saai, dus probeerde ze maar om misschien over iets anders te praten, kwestie van het gezelschap gaande te houden. "W-wat is jouw f-f-f-avorie-te-te kleur?", vroeg ze dus maar, natuurlijk één van de meest saaie vragen in de geschiedenis van het vragen stellen, maar goed, het leek haar een veilig onderwerp.

Aspenkit had de ander net verteld dat ze deze niet lief vond, waardoor het even stil was. Toch ging deze niet weg, dus verscheen er een klein fronsje op haar gezicht, want ze snapte het niet helemaal. Ineens kwam er uit het niets ook de hakkelende vraag wat haar favoriete kleur was. Oh uhm. “Owanje!” Piepte ze vrolijk. Oranje zoals de vlekjes op haar vacht, want die vielen op. En oranje als de zon die ze had zien ondergaan toen ze vanuit de nursery naar buiten had gegluurt voordat iemand haar naar haar nest had teruggetrokken. De vraag had tenminste gewerkt en de koppige kitten afgeleid van haar eerdere mening dat ze de oudere niet lief had gevonden. “Jouw?” vroeg ze dan ook op haar beurt. Zouden ze dezelfde lievelingskleur delen?