Miss you.

Onderwerp: Miss you. di 3 nov 2020 - 17:51

Inkspots

StarClan sta hem bij. Sinds de dag dat hij met de kittens in het kamp was gekomen, had hij Carameltwirl niet meer gesproken. Ze dansten er een beetje allebei omheen, scheen het. Hij wist ook niet goed wat hij moest zeggen, wat hij kon zeggen. Maar nu was toch echt het punt gekomen dat ze samen moesten werken en samen dingen moesten gaan doen. Er was immers aan hem gevraagd of hij met Caramel wilde gaan jagen. Caramel, die heel goed was in jagen. Hij voelde nervositeit omhoog komen en geloof hem, zo vaak was hij niet nerveus. Maar.. dit? Dit was misschien nog wel het ergste. Hij wachtte net buiten het kamp, hij wist niet waar ze was maar.. als ze naar binnen of naar buiten zou gaan dan zou hij het vanzelf zien. Toen hij haar prachtige gevlekte vacht zag, moest hij een keer diep adem halen. Hij kon dit. Hij trippelde op de mooie poes af, waarna hij haar aan keek. ”Carameltwirl, uh.” Goed begin, totaal niet ongemakkelijk dit. Waar waren de woorden die hem normaal zo makkelijk toe kwamen stromen? ”Er is aan me gevraagd, of naja gevraagd, gezegd dat we samen moeten jagen.. dus..” TOTAAL niet ongemakkelijk hoor Ink, alsof je nog duidelijker moest zijn dat dit zwaar ongemakkelijk was. Hij wist überhaupt niet of hij een antwoord terug van haar zou krijgen, of dat er stilte zou blijven tussen hen.

Carameltwirl

Onderwerp: Re: Miss you. di 19 jan 2021 - 22:25

_{Carameltwirl voelde zichzelf zo dom. Hoe kon ze in zijn val gelopen zijn? Het was zo, zo stom. Ze had het nog niet aan haarzelf toegegeven dat ze een oogje op de kater had gekregen, maar het deed haar zoveel pijn toen hij binnen kwam lopen met kittens. Zijn kittens, kennelijk, die hij had gekregen met een jonge, prachtige poes. Airwisp was vast net zo dom als zij was geweest. Carameltwirl wist niet eens of ze nou echt een koppel waren, of wat dan ook. Ze had de bengaal dan ook actief vermijd de laatste tijd. Elke keer als ze hem zag, kon ze spontaan weer beginnen met janken. Oh ze was zo dom, ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Maar toen Settleddust had gezegd dat ze moest jagen met Inkspots, kon ze wel door de grond zakken. Ze wilde de deputy niet een probleem geven dat ze niet met hem wilde, dat durfde ze ook niet te zeggen. Maar ze liep met lood aan haar poten gekluisterd naar buiten het kamp. Eenmaal buiten kwam Inkspots er direct aan. Met wat dode ogen keek ze hem voor een moment aan toen hij vertelde dat ze moesten jagen. Ja, dat wist ze al, anders was ze hier niet. ’Oké.’ Dat was haar enige reactie. Ze kon gewoon niet meer over haar lippen geperst krijgen. Ze wílde niet met hem praten, eigenlijk. Ze wendde haar goudbruine ogen dan ook direct van hem af en liep het bos in. Ze zouden vast snel genoeg wel wat vinden.}

Onderwerp: Re: Miss you. za 27 feb 2021 - 18:12

Inkspots

Oh, hoe hij het wel had opgemerkt. Iedere keer dat ze weg ging zodra ze ook maar een glimps van hem op ving. Niks was over van de band die ze hadden gekregen toen Bloodclan het kamp was binnengevallen en de clan had overgenomen. Helemaal niets. Nog erger, het was zelfs in de min gegaan. Waar ze eerst nog gewoon normaal samen konden jagen, was dat nu amper het geval. En StarClan wat zou hij ervoor over hebben om weer normaal met de poes te kunnen praten, om deze awkwardness te verplaatsen. 'Oké.' Was het enige wat uit haar kwam, waarna haar blik meteen van hem af ging en Ink iets zijn oortjes liet hangen, waarna hij haar achterna het bos in ging. Hij wilde iets zeggen, iets als 'het is niet zoals je denkt' of 'ze betekent niets in die trant voor mij' maar alles wat in zijn kop omhoog kwam klonk alleen maar fout. Lieten hem alleen maar in een donkerder gat vallen en dat zou Caramel niet waarderen. Dat wist hij vrij zeker. Normaal had hij altijd wel iets klaar om te zeggen, om iets te doen, maar op dit moment? Had hij geen idee. Hij wilde zoveel zeggen, maar er kwam niets nuttigs in hem op terwijl hij afwezig naast haar draafde. "Het spijt me als ik je pijn gedaan heb." sprak hij uiteindelijk zachtjes. Dat was het enige wat hij kon bedenken wat ook maar in hem op kwam. Hij was hoe dan ook de bad-guy, hoe hij het ook bekeek. En het was niet eens echt zijn fout. "Ik had geen idee dat ze drachtig was en- en het was niet de bedoeling van ons beiden dat ze drachtig werd." Het klonk nog steeds totaal niet goed. Maar niets klonk goed. Alles wat hij bedacht klonk slecht. "Ik neem het je niet kwalijk als je nooit meer tegen me spreekt, echt niet." sprak hij terwijl hij iets met zijn oortjes trok. Hij wilde dat niet, hij wilde niet dat ze nooit meer tegen hem zou gaan praten. Maar als dat het enige was wat hij kon aangeven... "Maar.. ik heb nooit de intentie met haar gehad om iets te worden, echt niet. Het was een fout." Dat was misschien het ergste wat hij kon zeggen en hij cringde zelf bij de woorden die hij sprak.

Carameltwirl

Onderwerp: Re: Miss you. di 4 mei 2021 - 21:00

_{De kleine poes moest haar best doen om haar ogen droog te houden. Ergens wilde ze tegen hem schreeuwen, janken, hoe hij durfde haar zo voor de gek te houden. Maar het was haar schuld geweest, zij was in de val gelopen, zij was de sukkel, de idioot. Het bleef even stil, enkel zijn voetpassen waren te horen. Carameltwirl wist altijd te lopen als een lichtvoetig hertje, bijna zwevend over de grond. En nu klonken zijn pootstappen oorverdovend in de stilte, ergens waar ze zich vreselijk aan ergerde. Ze keek hem verder niet aan, ze had haar blik op het woud, proberend zich te focussen op de taak. Jagen. Maar die verdomde pootstappen, dreunend in haar oren.

En toen kwamen de woorden. Een verontschuldiging. Ze draaide haar oren naar achteren, maar haar blik bleef stoïcijns naar voren, vechtend tegen de tranen. Ze kon er nog niets tegenin brengen, ze durfde niet. De brok in haar keel prikte, haar stem zou breken het moment dat ze zou spreken. Maar ze bevroor in haar passen, alsof als ze nog een stap zou zetten, ze om zou vallen. En toen begon hij weer te praten, dat het niet de bedoeling was. Maar toch was Airwisp leuk genoeg geweest om zijn lichaam mee te delen. Ze klemde haar kaken op elkaar en richtte haar blik omhoog om maar geen tranen te laten vallen, terwijl Inkspots bleef praten. Meer excuses, meer verklaringen. Haar lip trilde. Moest ze zich hierdoor beter voelen? Het bewees niets, niets meer dat elke poes inwisselbaar was voor hem. Ze was zo, zo ontzettend dom. Ze haalde een keer trillend adem, nog steeds keek ze niet naar hem. ‘Waarom zeg je sorry? Het was niet alsof wij iets waren.’ De woorden waren koud, schor, en keihard. Het was de waarheid, al had ze stiekem gewenst, gedroomd dat het wel meer was. Maar dat was het niet. Alles was nep geweest. En de enige manier om zichzelf tegen nog meer pijn te beschermen was om dat haarzelf wijs proberen te maken.}

Onderwerp: Re: Miss you.