Without you

Twistedpaw had zijn familie nodig. Zijn broer. Waar hij als kitten op avontuur mee was gegaan, mee had gespeeld. Er was zoveel gebeurd en Twisted voelde alsof hij hen niet genoeg aandacht gaf, of dat hij zich te erg afsloot. Hij probeerde er voor iedereen te zijn, zichzelf proberend sterk te houden. Maar hij hield zo erg van zijn familie, zo zo erg. En hij had hen nodig. Hij had zijn grote broer nodig.
Tot zijn spijt niet Southernwolf. Die was er helaas niet meer. En hoewel hij diep verdriet voelde voor zijn grotere broer, hij had de kater nooit zo goed gekend. Nee, dit ging om zijn grote broer in zijn eigen nestje. Hij zag de kater al zitten en snel liep Twis op hem af. 'Segde,' mompelde hij op gedempte toon en hij duwde zijn kop tegen zijn schouder aan. Op deze momenten was hij kwetsbaar, en wilde het liefst zo dicht mogelijk bij zijn familie zijn. Hij hoopte maar dat Segdepaw zijn gevoelens deelde.

Segdepaw

Het was een vreemde tijd, en Sedgepaw werd er niet gelukkig van. Hij was nog te jong om precies te begrijpen wat er nou allemaal speelde, maar hij wist dat het niet goed was. Shadowclan was niet meer van haar eigen leiders. En niet alleen de clan, maar ook zijn eigen familie had een aantal flinke klappen moeten verduren. Southernwolf, zijn oudere broer, was gedood door de katten die het kamp nu hadden ingenomen.
Sedgepaw zat zorgvuldig te eten, zijn misvormde kaak liet hem niet toe zich te haasten, toen hij plotseling een kopje tegen zijn schouder voelde: Twistedpaw. Zijn broer was in de afgelopen moons veel gegroeid en was ondertussen al een stuk groter dan Sedge zelf. En hoewel hij zich voordeed als een sterke kater die zich door niets of niemand liet deren, wist Sedgepaw wel beter. Twistedpaw was vaker bij hem gekomen met zijn problemen. Hij dacht dat het kwam doordat hij goed luisterde, aangezien hij zelf liever niet zoveel praatte. Die keren hadden hem geleerd dat Twistedpaw kwetsbaar en gevoelig kon zijn wanneer hij zich slecht voelde. "Twishted... Ghaat 'et?" Vroeg hij, ook op een zachte toon, wetende dat zijn broer het niet fijn zou vinden als anderen hem zo zouden zien.

Hij had echt de beste grote broer ooit bedacht hij zich. Segdepaw vroeg hoe het ging. Hij praatte zacht, maar dat vond Twis wel fijn. Hij ging dicht tegen zijn broer aan zitten en zuchtte. 'Ik mis onze vader... En Southernwolf ook natuurlijk,' zuchtte hij. Lichtjes schudde hij zijn kop en zijn nagels vonden hun weg in de aarde. 'Die stomme BloodClanners, ze verpesten alles.' Zijn stem klonk bot, maar hij ontspande zijn spieren weer wat daarna. 'En ik.. ik heb zo erg gefaald in dat gevecht.. Ik had iets moeten doen, maar.. Ik deed niks,' verzuchtte hij en hij liet zijn kop moedeloos hangen.

Hun vader, Acorndust, was al een tijdlang weg. Sinds het eerste gevecht had Sedgepaw hem niet meer gezien. Het was een verschrikkelijk beeld geweest; zijn vader had verloren en was toen verdwenen. Hij knikte langzaam terwijl Twistedpaw dichterbij kwam zitten. Hij trok zijn verdraaide mond tot een vreemde grimas en knikte instemmend bij de opmerking over de Bloodclankatten. Zijn broer had zich willen bewijzen, en hij was niet de enige geweest, Sedgepaw had zelf ook minder gevochten dan hij achteraf had gewild. "Nu... Kahn je dat mak'lijk zeg'n. Achtraf." Bracht hij moeizaam uit. Oh hij haatte zijn mond, haatte hoe hij in zijn eigen oren klonk. Hij klonk belachelijk, kon eens hele zinnen zeggen zonder een uur de tijd te nemen. Als hij sneller praatte werd het compleet onverstaanbaar, maar dit langzame gezwets... Hij wilde Twistedpaw gewoon vertellen dat het oké was, want op dat moment had geen enkele apprentice van hun leeftijd zich het bloedige gevecht in gestort. In plaats van dat allemaal te proberen zeggen duwde Sedgepaw simpelweg zijn kop tegen de schouder van zijn broer en sloeg zijn staart om hem heen.

Hij haatte zichzelf zo erg dat hij niks gedaan had. Hij nam zichzelf voor dat hij zou vechten bij het volgende gevecht, als dat er ooit kwam. Maar dat moest wel toch? Ze moesten BloodClan op één of andere manier verslaan. 'Nu... Kahn je dat mak'lijk zeg'n. Achtraf,' mauwde zijn broer moeizaam. Twis had geen problemen met het spraakgebrek van zijn broer, al was het soms wel een beetje moeilijk om uit te maken wat hij zei. Maar hij was er wel aan gewend, het was al sinds hun geboorte zo. Hij zuchtte. 'Misschien.. Maar toch had ik meer willen doen.. Ik ga sowieso meer doen volgende keer...' antwoordde hij met een vastberaden knik. Hij zou vechten voor zijn Clan en voor zijn vader. Twisted glimlachte lichtjes toen Segdepaw zijn kop tegen hem aan duwde en zijn staart om hem heen sloeg. Als antwoord duwde hij ook zijn brede kop tegen hem aan en leunde wat meer naar hem toe.

Natuurlijk kon Twistedpaw het niet helemaal bij die worden laten. Hij verkondigde dat hij meer zou doen de volgende keer. Sedge zuchtte even maar accepteerde het maar. Zijn broer wilde zich bewijzen, hij trouwens ook, dat was niet meer dan logisch. Hij was gewoon bang voor wat er van zou komen, hun familie had niet bijzonder veel geluk in deze oorlog. Met een ingetogen glimlach verwelkomde hij het gewicht van Twistedpaw. "Ikh geloov je." Mauwde hij zachtjes terwijl ze samen de zon onder zagen gaan. Sedgepaw vroeg zich af of Bloodclan doorhad dat iedereen in Shadowclan rekende op een nieuw gevecht, vast wel.

Twisted rekende er helemaal op. Een nieuw gevecht, hij stoomde zichzelf er al mentaal voor op. Echt oefenen kon natuurlijk niet, zelfs al was het een schijngevecht. Wie weet wat BloodClan wel niet zal denken. En de meeste Apprentices waren toch niet in voor een leuk partijtje vechten oefenen. Nee, dat was niet handig. Twisted had geen zin in nog meer confrontaties met BloodClan. 'Ikh geloov je,' mauwde Sedge zachtjes. Twistedpaws borst werd warm en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij snorde zacht en diep en genoot van de ondergaande zon. 'Dankje, Sedge..' mauwde hij zachtjes. Hij kon zich geen betere broer wensen. 'Hoe gaat het eigenlijk met jou?'

Twistedpaw bedankte hem en Sedgepaw keek hem even aan. Wat wilde hij nou? Wilde hij zijn broer beschermen? of vertrouwde hij er écht op dat Twisted zich zou redden bij het volgende gevecht. Heel even sloot hij zijn ogen en probeerde hij zijn kop leeg te maken, toen Twisted weer sprak. "Het ghaat..." Begon hij, hij wilde nog meer zeggen maar hij wist niet wat. Eigenlijk ging het helemaal niet. Hun hele normale leven was plotseling van hen af genomen en in de ruil daarvoor hadden ze een verschrikkelijke bezetter gekregen. Sedgepaw, die altijd zo nuchter probeerde te zijn, liet zijn kop hangen en zuchtte alleen maar.

Zijn broer sloot zijn ogen bij zijn vraag. Het was ook een lastige vraag, dat gaf hij toe. Het kon onmogelijk goed gaan in tijden als deze. 'Het ghaat...' Het klonk alsof hij meer wilde zeggen, maar er kwam niets achteraan. De grijze kater liet zijn kop hangen en zuchtte. Twistedpaw slikte. Hij legde altijd zoveel vertrouwen in zijn grotere broer, om hem nu zo verslagen te zien was raar. Lichtjes knikte hij en hij duwde zijn kop zachtjes tegen Sedges schouder. 'Konden we maar weer het kamp uit... Zullen we afspreken samen te gaan jagen na dit alles?' Twisted wilde ondanks alles wel de hoop erin houden. En om iets af te spreken om naar uit te kijken zou hen misschien wel hierdoorheen kunnen sleuren.