{Helloween event} Where am i?

De training met Ambersnare was toch leuker dan de jonge kater gedacht had. Rapidpaw had er zin in om hard te leren en zijn best te doen voor zo ver dat lukten. Toch was het ook soms wel moeilijk, vooral als het om het vangen van de konijnen ging. Hij was best snel, maar zo snel als een die springerige prooien nu ook weer niet. Toch lukte het Rapid zo nu en dan om een oud konijn te grijpen, maar die waren dan ook wel op leeftijd. Maar nu trippelde Rapidpaw met twee muizen aan hun staarten tussen zijn kaken en liep door de tunnel het kamp binnen. Nog even en dan kon de zwarte Apprentice lekker zijn nest in duiken en gaan slapen. Hij was zo moe van het trainen en de jacht er gelijk achter aan, maar er groeide voldoening in zijn hart toen Rapid de twee prooien op de stapel legde en meteen door liep. Hij had geen honger daar zorgde de slaap wel voor. Zijn mentor vertelde hem dat de zwarte katertje verder vrij was en hij knikte naar de gevlekte krijger voor hij naar de apprentice den trippelde en letterlijk in zijn nest viel om daar meteen in slaap te vallen. Maar lang leek het niet te duren, want een vreemd geluid leek de zwarte apprentice wakker te maken. Hij tilde zijn kop op en zag dat hij nog in zijn nest lag. Het was donker, maar er lagen verder geen nestgenoten in de den. Zijn kop schuddend stond Rapidpaw weer op en trippelde de den uit, maar waar hij de andere clankatten verwachten te zien was er niets. Het kamp was leeg en verlaten. Er hing zelfs geen geur van de windclan meer. Geschrokken begon de zwarte kater langs de holen te lopen om te zien of iedereen ergens lag te slapen, maar elk hol was leeg. Toch leek het hol van de leader nog bewoond te zijn, maar de geur herkende Rapidpaw niet. Zijn vacht begon te prikkelen en soms leek het alsof ze overeind kwamen, maar zakte daarna weer terug. Twijfel en verwarring waren nu even deel van de anders zo rappe apprentice. Toch trippelde hij naar de ingang van de leaders den en ging er voor staan. 'Wie is daar?' vroeg Rapidpaw. Zijn stem klonk onnatuurlijk luid in de stilte. Dit kamp leek wel op die van de windclan, maar het rook er naar verrotting en de struiken zagen er zo doods uit, toch hield de zwarte kater zij blik op de ingang van het hol gericht. Welke kat hij hier ook zou mogen tegenkomen het was geen kat die hij ooit ontmoet had.

{Open voor een Dark forrest cat}

Playground had weer iets moois gecreëerd al vond hij het zelf. Kijk dan, het WindClan kamp in Dark Forest. Alleen toch een klein beetje anders. Hij had wat details veranderd, maar het zag er toch leuk uit zo. Leuk voor Rapidpaw. Hij was in de leaders den gaan zitten, een rustige blik in zijn ambergele ogen. Hij hoefde alleen maar te wachten, te wachten totdat de jonge kater naar hem toe zou komen. Hij vond de jonkies het interessants, die waren zo lekker kneedbaar. Nog beïnvloedbaar. Hij was zelf ook nog vrij jong geweest toen hij het leven had gelaten en hier was terecht gekomen, misschien kwam het dus wel door zijn jonge geest. Wie zou het zeggen. Ah, daar was hij al. Hij vroeg wie er was. “Dat ontdek je alleen als je binnen komt Rapidpaw.” Miauwde hij rustig met een uitnodigde ondertoon. Kom maar, kom maar bij Playground.

De jonge zwarte kater stond even versteld toen de onbekende kat zijn naam kende, maar hoe kon deze zijn naam kennen. Dat konden enkel de Starclan toch. Rapidpaw twijfelde, maar er was geen sterrenlicht te bekennen in de leaders den. Toch stapte de Apprentice naar binnen toe al was het nog deels in twijfel. Zijn pootjes brachten hem in het duistere hol waar Rapid in een stel oranje lijkende ogen keek. 'Wie ben jij? en waar zijn al mijn clangenoten gebleven?' vroeg Rapidpaw met een lichte rilling in zijn stem al wilde hij niet laten merken dat deze plek met toch was schichtiger maakte dan in waar al zijn windclan genoten thuis waren.

De apprentice van WindClan keek hem aan en hij keek rustig terug. Alle tijd, alle tijd. Er speelde een glimlach rond zijn lippen toen de eerste vragen over Rapidpaw zijn lippen gleden. “Aangenaam Rapidpaw, mijn naam is Playground. Ik ben je vader.” Hij liet de woorden in de lucht hangen terwijl hij naar de jonge kater keek. Natuurlijk was hij zijn vader niet, maar dat hoefde hij niet te weten. Dit was wel een leuke dekmantel bij deze kat. Wie weet kon hij daardoor lekker veel uit hem halen. Hem kneden en mooie dingen laten doen.

De andere kat was in het schemer duisternis van het hol bijna zwart te noemen net als hijzelf was, maar aan de uiterste rand van de vacht van de kat voor hem was een beetje blauw te zien waar het licht van buiten op scheen. Na even in stilte te zijn gebleven na zijn vraag begon de kat tegenover hem te spreken. Hij... hij scheen zijn vader te zijn? Heel even werden zijn heldere blauwen ogen groter van verrassing, maar ook doordat deze kat zijn naam kende en zichzelf Playground noemde. Niemand binnen de windclan kende zijn vader. Ze wisten enkel dat zijn moeder zwanger was geworden en bij zijn geboorte was gestorven. 'Als jij echt mijn vader bent Playground, wie is dan mijn moeder geweest?' Zo als zijn echte vader het wel wist dan zou die moeten weten hoe zijn moeder heten, zo niet dan was Playground een bedrieger!