Sticky fingers

Pridekit liep met zijn lange poten relatief gratieus voor een kitten van zijn leeftijd en zijn slungelige postuur op de nieuwkomer af. Het was een kattin met een konijn in haar bek, die ze op de grond van de nursery neerlegde. Het katertje liet zijn intelligente tweekleurige blik over het prooidier glijden, en toen omhoog naar de kattin. "Bedankt.", mauwde hij beleefd maar koel. Hij vond het belangrijk om beleefd te zijn, zoals hem ook geleerd was. Respect en waardigheid waren de dingen waaraan hij zichzelf optrok, waarmee hij zich kenmerkte. Ook al was hij nog zo jong. Hij had nooit kunnen zijn zoals de andere kittens, die zo vol van zichzelf waren en onnozel speelden alsof er niets anders was in de wereld. Nee, Pridekit was beter dan dat.

Hoewel Pridekit de koelte in haar stem opmerkte, gaf hij er weinig aandacht aan. De meeste katten spraken tegen hem alsof hij ze niet zou begrijpen - met van die stemmen die een octaaf hoger waren dan hun gewone stem en een blik in hun ogen alsof ze naar een schattig diertje keken. Maar Pridekit was geen schattig diertje; hij was een grote, sterke, waardige kater. Het voelde goed om ook eens een keer zo aangesproken te worden. Zelf sprak hij iedereen met dat respect aan - dan verdiende hij het toch ook om dat terug te krijgen? "Mijn naam is Pridekit.", stelde hij zich voor, beleefd en met verzorgde articulatie. Zijn tweekleurige oogjes keken verwachtingsvol op naar de kattin, wachtend tot ze haar naam ook aan hem zou vertellen. Pridekit moest immers iedereen nog leren kennen, en hij had het zijn missie gemaakt om iedereens naam vanbuiten te leren. Er was immers niets zo beschamend dan niet te weten over wie er gesproken werd of om iemands naam te vragen als apprentice. Nee, zo zou hij niet zijn.

Hij sprak alsof hij een bejaarde was, en waarom? Er was niets leuks aan om volwassen te zijn. Je moest je alleen maar zorgen maken over dingen, alles opeens zelf gaan regelen. Als kitten kan je nog huilend naar je moeder rennen, en als zij zei dat alles goed zou komen zou je het daadwerkelijk geloven. Maar goed, als ze eerlijk was wilde ze als kitten ook altijd groot zijn. Keek ze naar buiten met dromen over een wereld waarin ze vrijer was, gelukkiger. De poes zuchtte en probeerde niet al te vies naar het katertje te kijken. "Oké," sprak ze wat droogjes en wilde eigenlijk het daarbij laten, maar zij tweekleurige oogjes keken haar zo verwachtingsvol aan. Rabbit knarste met haar tanden, maar gaf toch toe. "Ik ben Rabbitcharm," ze wilde gewoon weg hier. 

De kattin leek bijna schoorvoetend haar eigen naam te vertellen, maar daar gaf Pridekit weinig aandacht aan. Hij sloeg het enkel in zich op - Rabbitcharm. Oké. Als hij in haar plaats was geweest, was hij beleefder geweest. Hij had hogere eisen voor zichzelf dan zij duidelijk had. Hoge eisen waren nodig in deze wereld - ze moesten streven naar perfectie. Niets minder was goed genoeg. Het jonge katertje keek op naar haar, recht in haar ogen die die van hem wel leken te weerspiegelen. Eén oranje en één blauw. "Tunneler of Moorrunner?", vroeg Pridekit na een korte stilte. Hij zou gokken op tunneler, aangezien haar poten vrij kort waren en ze relatief compact gebouwd was, tegenover sommige andere Windclanners. Zelf was hij ook eerder slank en lang - hij zou ook moor runner worden, daar was hij zeker van, en hij zou ervoor zorgen dat hij de béste moor runner van windclan zou worden. Dat leek hem geen onmogelijk doel.