Day and Night

Shadefeather liep met een slome pas over het territorium. Het was een mooie dag en normaal zou hij volop van de zon genieten, maar nu lukte dat gewoon niet. Hoe hard hij het ook proberen. Een glimlach kon hij misschien nog wel opbrengen, maar het was gewoon.. Zo veel moeite? Een diepe zucht verliet zijn bekje en hij hief zijn kop op. Misschien kon hij wat gaan jagen? Hij moest immers nog steeds zijn Clan dienen, ook al was er wat veranderd. Of nou ja, voor hem was het meer dan een wat. Maar goed, hij moest nog steeds zijn taken als Warrior doen, dus dan deed hij dat maar. Hij wilde net zijn pas versnellen om de hoogvlakte op te gaan toen er een andere kat uit een tunnel kwam.

Blazesong

Zo onder de grond was het makkelijk de wereld erboven te vergeten. Links te leggen en er voor even niet mee te hoeven dealen. Het was tot vandaag dat de kater het niet had beseft, het was tot alle drama dat de kater er niet over na had gedacht. Het zei wel wat, dat de stemming in het kamp momenteel zwaarder voelde dan de donkere grauwen tunnels waar hij zich wegwijs had gemaakt. Het vertrek van Stallionstar, hoewel het hem persoonlijk niet had geraakt, had ook hij de opschudding in zijn clan ervaren, voelde hij ook de verwarring in de lucht hangen wat betreft de gehele situatie. De bittere kleine man zou het nooit zelf hebben toegegeven hoe zwaar het hem kon liggen, hoe ook hij het gewicht op zijn schouders voelde drukken zodra zijn clan er even in zat. En nee, niet alleen omdat hij het gezeik erover zat was te horen.

Maar voor nu hoefde hij er geen  migraine van te krijgen, hoefde hij zich er niet over te bekommeren. Alles boven de grond kon stikken, hier beneden was de kater alleen, geen Fallenflight, geen kittens die hem nog wel is uit zijn oh zo geliefde slaap wilde halen. Hier was hij geheel alleen, alleen met zijn gedachten, volledige eenzaamheid, het was iets wat je in deze momenten kon koesteren. Het was dan ook voor het eerst dat de kater er niet over had geklaagd zich hier in te moeten begeven, de tunnels begonnen langzaam aan een uitweg te bieden, een afleiding. Maar daarbij bleef het dan ook, een afleiding, een tijdelijke oplossing voor iets wat buiten zijn bereik lag.Ooit zou hij het daglicht weer onder ogen moeten komen, zou hij het geklaag, de spanning, weer over nieuw moeten voelen. Een wereld waar hij niet de enige was die een rot dag leek te hebben.

Een wereld die niet op zich leek te wachten. Eenmaal boven de grond vielen zijn warme ogen op Shadefeather, die zoals gewoonlijk zijn steentje bij droeg. Met een kleine zucht knikte hij hem toe, hij kon wel raden dat de tom er diep in zat. En na wat hij voor hem betekend had...daar op de fourtrees... hij verdiende het niet een hele laag bitter over zich heen te krijgen. "Ah, Shadefeather" begroete hij de tom, zijn stem hoewel niet enthousiast, warmer dan het gewoonlijk zou zijn geweest terwijl hij iets wat ongemakkelijk naast de kater stond. Echt met hem gesproken na het gedoe op fourtrees had hij niet. Wellicht omdat hij nooit iemand iets schuldig was geweest, nooit echt moeite had genomen iets met andere te maken te hebben...en nu stond hij hier naast iemand die zijn leven zonder twijfel gered had, waarbij hij in het krijt stond. Met een diepe zucht wende hij zich tot de kater "Ook het kamp aan het ontvluchten?" besloof hij dan maar koeltje te beginnen, wie weet hadden ze wel iets gemeen...dat zou een goed begin zijn.

Hij draaide zijn kop en zag het kleine compacte lichaam van Blazesong de tunnel uit komen. Hij knipperde met zijn ogen en ontspande zijn spieren. Zo van hem wegrennen zou wel erg flauw zijn. Hij knikte de kater toe toen hij hem begroette. '..Hey,' mauwde hij, zijn stem zacht en somber. Normaal gesproken zou het vrolijk en enthousiast klinken, maar daar was niet veel van over op het moment. 'Ook het kamp aan het ontvluchten?' vroeg de ander. Shade knipperde met zijn ogen en zuchtte. Hij draaide zijn kop weg en keek uit over de glooiende vlakte. Het was voor hem niet raar om vaak het kamp uit te zijn, hij was meestal zo'n beetje heel de dag buiten. Maar hij moest toch eerlijk zeggen dat hij nu ook niet graag in het kamp zou willen zijn, ook al was daar Daintywhiff. 'Uh, ja.. Soort van,' antwoordde hij dus maar met een korte blik en glimlach naar de ander. 'Was uh, van plan om wat te jagen..'

'Uh, ja.. Soort van,' antwoordde de kater, hem een zachte glimlach gunnend 'Was uh, van plan om wat te jagen..'. Met een soort gelijke zachtheid keek de kleine kater op naar het donkere gestalte van zijn clangenoot.  Probeerde de tunneler, diens eigen emoties nog lang niet geheel onder controle, die van de ander te pijlen. Gewoonlijk was de kater die bekend stond als Shadefeather veel enthousiaster, veel vrolijker. Had altijd zo'n idiote glimlach op zijn kop wanneer de twee elkaar kruiste, maar vandaag leek dit anders te zijn. Hij kon wel raden waarom, het zou de moorrunner natuurlijk ook wel zwaar liggen, de zooi die hun geliefde kamp was geworden na het vertrek van Stallionstar. Waren de twee immers ook geen vrienden? Met een kleine zucht bewoog de kater zijn kop langzaam op en neer, besluitend er maar niet op in te gaan. Hij was nooit echt goed geweest in het vertolken van zijn of andere hun gevoelens, was altijd meer een doener geweest wanneer het erop neer kwam. Bovendien was het niet zijn plek om de kater erop aan te spreken. Hij had zijn leven gered sure maar best friends forever? Die was nog ver te zoeken. "Ahh natuurlijk" eindelijk kwamen er weer woorden uit zijn bek "..ik ook...eigenlijk". Iets wat ongemakkelijk bewoog de kater zijn poot over de stoffige ondergrond "Maar de muizen laten op zich wachten...of ik ben gewoon blind dat kan ook". Met een korte grinnik wierp hij zijn blik op de tunnel die hij zojuist had verlaten voordat hij deze weer terug draaide op de runner "Of beide natuurlijk heh"

Het duurde even voordat er antwoord kwam en Shade had het niet eens doorgehad. Hij was in gedachte verzonken, starend naar de horizon met een wazig beeld. Het leek alsof alles een waas was tegenwoordig. Hij deed zijn taken, hij deed wat er gedaan moest worden. Hij forceerde een glimlach en vertelde anderen dat het allemaal wel goed zat. Maar hij voelde zich helemaal niet goed. Shadefeather had nog nooit met zulke emoties moeten dealen, zijn leven was wat dat betreft best perfect geweest. Natuurlijk, de tocht naar de bergen was niet zijn favoriete vakantie geweest en de verliezen die de Clan heeft geleden waren natuurlijk vreselijk, maar persoonlijk had hij nog niet zulke tegenslagen moeten verwerken. Het antwoord van Blazesong kwam dan ook ietsje later in zijn brein aan. Hij knipperde met zijn ogen en draaide zijn kop naar de ander toe, beseffende dat hij niet alleen was. '..ik ook...eigenlijk.' Ook wat? Oh ja, jagen. Daar hadden ze het over. Shade knikte wat afwezig. 'Maar de muizen laten op zich wachten...of ik ben gewoon blind dat kan ook.' Blazesong grinnikte kort en Shade forceerde weer een glimlachje op zijn snoet. 'Of beide natuurlijk heh.' De zwarte kater schudde zijn kop. 'Je zal vast een goede jager zijn, Blaze.. Die muizen komen wel,' miauwde hij. 'Of ze zitten boven.' Hij zuchtte zachtjes en draaide zijn kop weer naar de vlakte.

Even had het geduurd voor de kater naast hem gerustellend antwoorde 'Je zal vast een goede jager zijn, Blaze.. Die muizen komen wel,' miauwde hij 'Of ze zitten boven.' Verassing was overduidelijk te zien in zijn ambere ogen bij het horen van de, okay beangstige late, antwoord. Hoewel al lang niet meer zo vervelend enthousiast was de kater duidelijk nog niet zijn zoedsappige kant verloren, verdigde hij de jachtvaardigheden van een ander diens woorden over zijn eigen jachtvaardigheden ver van positief hadden geklonken. Tuurlijk, het liet zien dat hij hem wellicht nog niet goed kende, hij had hem immers nog nooit echt zien jagen daar beneden in het donker van de tunnels. Maar het feit dat hij hemnog altijd complimenteerde, het was meer dan de bittere bal van woede verdiend had. Naar de oudere kater opkijkend op meer dan een enkele manier verscheen er een kleine glimach op zijn normaal gesproken bittere kop. "Je bent te aardig Shadefeather" gaf hij grinnikkend toe "Je lijkt Fawnleap wel." De enkele naam uitspreken alleen al deed de kater, diens mondhoeken moesten wennen aan de spanning, al dom glimlachen, deden zijn ogen nog meer verzachte, och Fawnleap.

Hij was alweer half vergeten dat er naast hem nog een kat stond, tot deze weer iets zei. Het had even geduurd voor zijn antwoord kwam en dus was Shadefeather weer afgedwaald in het niets, zijn blik weer wazig starend. 'Je bent te aardig Shadefeather,' grinnikte de kater naast hem en Shade draaide zijn kop weer naar hem toe. Hij knipperde terwijl hij nadacht over waar het nu over ging. Was hij aardig? Dat had hij wel vaker gehoord, ja. 'Je lijkt Fawnleap wel.' Shade kantelde zijn kopje wat toen hij de domme glimlach op Blazesongs snoet zag. Die had hij nog niet eerder gezien, dat wist hij wel zeker. 'Fawnleap?' vroeg hij met een lichte hint van amusement, zijn mondhoeken trokken iets naar boven. 'Is die ook zo aardig?'

'Fawnleap?' De kleine rossige kater keek op naar de kater toen deze zijn bek opende, een lichte hint van amusement die hem niet aanstond bespeurend 'Is die ook zo aardig?'. Kort trok de warrior wat aan zijn oortjes bij het zien van de kater's entertainde houding, leedvermaak was wat hij het zou noemen. Snel schoot zijn blik dan ook naar het dorre gras, de zwarte kat niet meer willen gevend dan hij verdiende, wilde zijn vonkelende oogjes doven in de kou van de langzaam opkomende leaffall. "Hmpf, ja." murmelde hij onder zijn ademhaling "Veelste". Met een zwiep van zijn staart eindigde hij het gesprek, begon hij gouw aan een andere voor hij gedwongen zou worden zijn emoties uit te vogelen door mr lovebird hier. "Maar goed wat doe jij hier zo laat, ben je niet kapot van achter die Daintywhiff hollen?" een kleine grijns speelde op de kater's lippen waarna hij langzaam zijn kop terug boog naar shadefeather, oh hij had die twee wel zien rondhangen hoor.

Blazesong was duidelijk niet zo geamuseerd als hij. Shade glimlachte, blij dat praten over hun liefdesleven een redelijke afleiding gaf. Blazesong gaf aan dat Fawnleap veel te aardig was en Shade grinnikte zachtjes. Aw, cute. 'Maar goed wat doe jij hier zo laat, ben je niet kapot van achter die Daintywhiff hollen?' Shadefeather trok zijn wenkbrauwen wat op en keek hem aan. 'Nou.. Nee..' Hij was er niet kapot van nee, hij zou daar nooit kapot van raken. Nee, het gaf hem juist energie. In deze emotionele zware tijden was zij een groot lichtpuntje, iemand die hem even wegnam van zijn zorgen en die hem het mooie weer in liet zien, iets wat hij gemist had tegenwoordig. Zijn domme lovestruck glimlach verdween langzaam toen hij de donkere wolken zag die zich voor hen vormde. Die ene wolk had wel een heel specifieke gedaante. Zijn vacht tintelde lichtjes. 'Zie je die wolk ook?'

'Nou.. Nee..' antwoordde de kater met opgetrokken wenkbrouwen. Blazesong grinnikte zachtjes, natuurlijk zou de zwarte kater naast hem er nooit moe van worden, te verblind door de gekte genaamd liefde aye. De domme glimlach op de kater zijn kop was bewijs genoeg dat zelfs iemand als Blazesong precies wist waar het op duiden. 'Zie je die wolk ook?' vroeg Shadefeather vervolgens, als je het Blaze zou vragen zou hij zeggen dat hij uit de twee de beste onderwerp verandering had gemaakt. Wie keek er nou naar wolken? Die zouden er toch altijd zijn. Maar goed, als Shadefeather niet wilde praten over zijn liefdeleven vond de rossige kater dat helemaal prima, het interesseerde hem toch niet zo veel. Echter, de wolken beloofde nog is heel bijzonder te zijn die avond, deed een koude rilling door zijn lichaam heen stromen "...oh". Kaken op elkaar klemmend hield hij de bewegende massa's water in de gaten "Ook dat nog"

De ander grinnikte zachtjes om zijn reactie. Shadefeather kon alleen maar dom glimlachen, hij was nog nooit zo verliefd geweest. Toch haalde de enge wolk hem uit zijn gedachtes. '...oh,' reageerde Blazesong met zijn kaken op elkaar geklemd. 'Ook dat nog.' Shadefeather zuchtte. 'Ik denk niet dat er veel gejaagd kan worden nu. Misschien kunnen we maar weten beschutting zoeken,' miauwde hij en hij keek naar de ander. Richting het kamp gaan kon ook, maar of ze dat nog zouden halen... Shadefeather misschien, als hij zou rennen.