Floriske
598
Actief
Koester het licht
en het zal de schaduwen verjagen
| |
|  Onderwerp: Wat blijft  wo 30 dec 2020 - 10:37 | |
| Wat blijft is vaak niet meer dan een zwakke afspiegeling van wat eerst was - het bleke kringetje op je netvlies als je naar de zon had gekeken, de pootafdrukjes in de sneeuw van een vogel die was gevlogen. Maar zo was leven niet. Nieuw leven was altijd weer net zo mooi, net zo groots, net zo volledig als het leven dat gegaan was. En zo waren deze drie kittens geen echo van Mouse, geen nabeeld, maar een voortzetting en tegelijk iets compleet nieuws, onontdekts, prachtigs. Day keek glimlachend naar de slapende kleintjes, gerustgesteld door hun vredigheid. Toen zag hij twee oogjes opengaan en zijn glimlach verbreedde nog wat. "Hallo daar, klein vonkje", begroette hij haar zachtjes in de wereld der wakenden.
- Eerste post voor Flare |
|
21
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: Wat blijft wo 30 dec 2020 - 21:43 | |
| Flare was met vijf Moons al bijna oud genoeg om een To-be te worden. Dat betekende dat het al weer Moons geleden was dag haar mama was overleden en dat Oma was weg gegaan van haar. Dat betekende dus ook dat de kleine vlamkleurige kattin zeer hecht was met haar Opa Day, als z hem langer dan een halve dag niet zag kon ze zomaar in doodsangst de halve Tribe bijeen roepen, het betekende dan ook dat ze soms, heel soms, besloot om op zijn schouder te gaan slapen, zodat hij niet zomaar weg kon gaan, zoals oma. Vandaag was ze echter te moe geweest van het rondrennen om warm te blijven, dat ze in slaap was gevallen en wakker werd met haar grote opa naast haar. 'Hallo daar, klein vonkje,' begroette de kater haar zachtjes waardoor ze zich snorrend op hem gooide. 'Opa Day! Opa Day je bent er nog!' Vrolijk drukte ze haar neusje in zijn langere vacht, zo diep mogelijk om zijn warme geur in te ademen. Haar opa! Hij was haar niet vergeten!
|
|
Floriske
598
Actief
Koester het licht
en het zal de schaduwen verjagen
| |
| | Onderwerp: Re: Wat blijft zo 3 jan 2021 - 12:50 | |
| Ze was blij hem te zien. Enthousiast snorrend begroette ze hem en Day moest lachen toen ze zijn neus in zijn lange manen drukte. Er leek naast de aandoenlijke blijdschap altijd een soort opluchting in haar begroetingen te zitten die hem steeds met een kleine steek herinnerde aan wat ze op haar jonge leeftijd al verloren had. "Ik ga nergens heen", miauwde hij geruststellend en hij gaf haar een lik over haar kop. "Wil je nog even blijven liggen of zullen we een ontbijtje van de prooistapel uit gaan zoeken?" Het was vrij laat in de ochtend. Hij was zelf bij de eerste schemering al op pad geweest voor een territoriumcontrole en had daarna de jachtpatrouilles en het wachtrooster voor de dag samengesteld. Inmiddels was de vroegste jachtpatrouille net teruggekeerd, dus er zouden nu wat heerlijk verse ontbijtjes op de stapel liggen. |
|
| | | Onderwerp: Re: Wat blijft | |
| |
|
