Into the unknown

Enthousiast liep Eaglepaw richting de twolegplace, op zoek naar avontuur. Het was niet de eerste keer dat hij dit deed, maar wel de eerste keer op deze plek. Vrolijk, maar ook een beetje zenuwachtig liep hij verder. Voor zich doemden de grote vierkanten holen op waar hij over gehoord had, en plotseling stond hij stil. Was dit wel een goed idee? Wie weet wat voor gevaarlijke dingen daar konden zijn, misschien wel honden. Twijfelend stond Eaglepaw stil voor de eerste grote holen, en keek om zich heen. Er was in ieder geval niks engs te zien, en het was bijna muisstil op de paden die door de tweebeenplaats heen liepen. Misschien hielden de twolegs niet van kou of wind, en bleven ze daarom de hele dag in hun holen. De apprentice besloot het er toch maar op te wagen en liep weer even vrolijk als eerst verder, alle twijfelingen vergetend. Zijn neus pikte opeens een scherpe kruidengeur op, niet ver hier vandaan. Het rook naar de kruiden die ze in het kamp hadden bij de medicine-cat den, maar niet helemaal hetzelfde. Nieuwsgierig als altijd kon hij de drang om te onderzoeken waar de geur vandaan kwam niet weerstaan, en liep met snelle passen de geur achterna, opzoek naar avontuur.

@Iroh

Een geamuseerde blik verscheen in Iroh’s ogen terwijl hij naar zijn Twoleg keek. Ze was iets lekkers aan het maken in een groot diep ding waar Iroh in kon kijken als hij zich zou verheffen naar zijn achterpoten. Zijn balans was echter niet meer wat het eens moest zijn en omdat hij aan de rand van het aanrecht stond, besloot hij om het maar niet te doen. De geur verraadde dat het iets was wat hij ook wel lekker zou vinden. Hij kreeg een zacht duwtje van zijn Twoleg en speels sloeg hij met zijn poot naar die van haar. Hij hoorde een geluid dat op lachen moest lijken, kreeg een aai over zijn rug heen en daarna nog een zacht duwtje. Iroh wist dat het zijn cue was om te gaan en hij draaide zich om, waarna hij van het aanrecht sprong en door het kattenluikje naar buiten ging. Zijn amberkleurige ogen namen zijn omgeving in zich op en hij liep naar het hek, waar hij op sprong en zijn blik door het woud liet glijden. Zijn blik veranderde van geamuseerd naar verrast toen hij de scherpe geur van ShadowClan rook en niet veel later zag hij een jonge apprentice langs de nesten af gaan. Iroh sprong van het hek af en hij naderde de ander met een warme glimlach om zijn lippen. “Goedemiddag, jonge kat,” sprak hij op een vriendelijke manier tegen de ShadowClanner. “Wat laat jou zo ver van je pad afdwalen?” vervolgde hij op een nieuwsgierige, maar niet vijandelijke toon aan de apprentice.

Eaglepaw schrok op toen hij opeens een kat achter hem op zag duiken, een veel oudere kat dan hem. Hij ontspande snel weer na de vriendelijk toon en bekeek de ander nog is goed. Hij leek in de verste verte niet op een clankat, en was helemaal niet mager zoals de meeste in het bos nu in leaffall. Het moest een Kittypet zijn, die waren niet eng, en Eaglepaw zag dus geen reden om vriendelijk en beleefd terug te doen. ‘Goedemiddag, oude kat.’ groette hij de ander, niet vriendelijk en niet agressief. ‘Gewoon, op avontuur.’ Hij vertelde het ongeïnteresseerd, en keek hooghartig naar een andere plek dan de oudere kat. ‘En jij, wat doe jij hier, Kittypet.’ hij legde een spottende toon op het woord “Kittypet”, want meer was deze kat ook niet, een luie kittypet.

Ah, ShadowClan. Tijdens zijn verblijf in BloodClan had hij weinig ervaringen met ze gehad, maar als hij er één had, dan reageerden ze al net zoals deze kat: arrogant, spottend en onbeleefd. Het was hun typische handelsmerk en een normale kat zou agressief of terughoudend gereageerd hebben, maar Iroh glimlachte alleen beleefd toen de apprentice op een spottende toon benadrukte dat Iroh een kittypet was. Hoewel de apprentice een spottende houding had, zag Iroh niks dat wees op agressiviteit en vermoedde hij dus dat er wel wat beleefdheid en openhartigheid onder het masker kon schuilen, al was Iroh er nog niet zo zeker van of hij dat zou kunnen vinden. “Het bewandelen van een onbekend pad is een ontdekkingsreis voor velen, maar wees je altijd bewust van de gevaren die je tegemoet kunnen komen, jonge kat,” sprak hij op een wijze toon tegen de apprentice. Een warme glimlach kwam om zijn lippen nadat de apprentice aan hem had gevraagd wat hij hier deed en met zijn staart wees hij vaag in de richting van waar hij woonde. “Ik breng hier mijn dagen door en verlaat zo nu en dan wel eens mijn nest om nieuwe ontdekkingen te doen, al zijn er op mijn leeftijd nog weinig dingen die ik echt kan ontdekken,” vertelde hij de apprentice met een warme glimlach om zijn lippen.

De kittypet ging niet vijandig doen? Wat was dit voor kat, iedere ervaring met andere katten buiten zijn clan was anders geweest. Ze werden allemaal chagrijnig, agressief, of begonnen een preek over respect. Deze kat bleef echter kalm en vriendelijk, waarom? De apprentice luisterde aandachtig naar de woorden van de kater, ook al keek hij nog steeds alsof het hem niks boeide. Voor een moment voelde hij zich dom, want hij begreep helemaal niks van hem. Na een paar seconden denken viel het kwartje, en wist hij de zin in elkaar te puzzelen. Tuurlijk was hij bewust van de gevaren, iedereen wist dat er gevaren waren. Eaglepaw was eigenlijk nooit bezig met gevaren, maar dat vond hij zelf wel, het was niet alsof iemand hem pijn kon doen. 'Het zal wel, ik ben geen kitten meer hoor, ik weet echt wel wat ik aan het doen ben', zei hij chagrijnig, en keek weer om zich heen. Wie kon hier leven, zonder bomen, alleen maar grijs en een stinkend zwart pad. Hij haatte deze plek nu al. 'Ben je wel is in het bos geweest dan?' Die stomme kittypet had het hele bos vast nog nooit verkent, hoe oud hij ook was.

“Ik zou het raar vinden dat je leader je de suffix “paw” had gegeven als je nog een kitten was,” zei Iroh op een plagerige toon, gevolgd door een knipoogje. De chagrijnige toon van de ander was iets dat hem niet ontging, maar wel iets dat hij besloot te negeren. Hij wist dat ShadowClanners van nature erg arrogant konden zijn en dat ze bepaalde dingen al snel als een belediging op konden vatten en Iroh weigerde om zijn goede humeur te laten lijden onder de opmerkingen van een geïrriteerde apprentice, al zouden er velen van zijn leeftijd zijn die daar anders over dachten. De jonge kat vroeg of hij al wel eens in het woud was geweest en Iroh glimlachte samenzweerderig naar hem. “Ik durf zelfs te beweren dat er geen enkele plek in het woud is dat ik nog niet heb gezien,” zei hij op een mysterieuze toon tegen de kater. “Op al jullie territoria na, dan,” voegde hij er snel aan toe. “Het pad van iemand bewandelen bij wie jouw aanwezigheid niet gewenst is, is immers een pad dat vervuld kan zijn met gevaren,” zei hij weer op zijn zachte, wijze toon. Waar hij eigenlijk gewoon mee wilde zeggen dat de apprentice op moest passen met het betreden van territoria waar hij niet mocht zijn, maar het was natuurlijk de vraag of de apprentice dat er uit kon halen. Waarschijnlijk niet.

’Het zal wel’, antwoorde Eaglepaw op het grapje van de kater, en keek boos richting de ander. Hij was niet in de stemming voor grapjes, al helemaal niet als het grapjes waren van iemand die niet meer dan een stomme kittypet was. ‘Een andere plek dan het territorium van de vier clans? Als je überhaupt weet wat een clan is...’ Een rogue of buitenstaander wist meestal niet van het bestaan van de vier groepen katten in het woud af, dus waarom zou deze dat wel doen? Als elke buitenstaander hier van wist zouden ze zometeen nog aangevallen worden, iets wat zijn clan en hij liever vermeden. Toen besefte hij opeens dat hij de kater zojuist vertelt over het woud, soms kon hij ook zo’n muizenbrien zijn! Nu was het gewoon een kwestie van doen alsof hij niks bijzonders had verteld. Waarom kon die kittypet niet gewoon normaal praten? Waarom telkens die raadsels? Gelukkig kwam hij er snel genoeg achter dat hij geen totaal muizenbrein was, want de betekenis kon hij er snel uit halen, sneller dan de vorige keer. ‘Ik bepaal zelf wel waar ik heen ga, maar ik ben echt niet zó dom om een grens van een andere clan te overschrijden.’ Een twolegplace, of het oude Skyclan territorium was anders, dat was niet van iemand, niemand was er de baas.

"Ik zou het raar vinden als ik niet zou weten wat een Clan is. Het is niet alsof jullie ondertussen geen faam hebben gekweekt," grinnikte Iroh. "Jij bent afkomstig van ShadowClan, is het niet, jonge kat?" Hij was er echter wel van overtuigd dat hij het juist had. Zijn tijd in de Elite had er wel voor gezorgd dat hij de Clans beter had leren kennen. En hoewel hij nog nooit met ze had gevochten, waren er zat momenten geweest dat hij op het punt had gestaan om dat wel te doen. De jonge kat moest maar eens weten waar hij allemaal doorheen was gegaan, maar dat liet Iroh achterwege. Voor nu dan. Zijn blik gleed weer naar de ShadowClan apprentice toen hij zei dat hij niet zo dom was om de grenzen van de andere Clans zou overschrijden, maar dat hij voor de rest heen ging waar hij maar naartoe wilde gaan. "Het avontuurlijk vermogen in je binnenste mag niet onderdrukt worden, maar wees je wel bewust van de gevaren als je afwijkt van het veilige pad dat je territorium voor je uitgestippeld heeft," zei hij op een wijze toon tegen de apprentice. "Nu heb je maar een simpele kittypet tegenover je staan, maar er zijn katten die in groepen leven in deze buurt die minder aardig zullen zijn." Hij glimlachte warm naar de ander, al was er wel een lichte frons te zien op zijn gelaat.