We can never plan the future by the past

Iroh sloot genietend zijn ogen terwijl de geur van thee om zijn neusgaten leek te kronkelen zodat hij het diep in zich op kon nemen. Het was een geur waar hij gewend aan had moeten raken, maar waar hij verliefd op was geworden nadat zijn Twolegs het aan hem hadden geïntroduceerd. Of waar hij zelf per ongeluk was achter gekomen, het was maar hoe je het bekeek. De kater begon steeds meer Twoleg-termen te kennen en hoewel hun taal hem nog steeds één groot raadsel was op veel momenten had hij bepaalde gebaren al wel geleerd en wist hij wat hij kon verwachten. Zijn dag bestond dan ook meestal uit opstaan, bij zijn Twolegs zitten, door het kattenluikje naar buiten gaan, op het hek springen zodat hij over de nesten kon kijken en hier en daar eens wat afdwalen van the Twolegplace om zijn omgeving wat te verkennen. Iroh nam zijn laatste slokjes thee, liet zich gewillig aaien door zijn Twoleg en liep toen naar buiten. Hij nam de geur van zijn omgeving in zich op en kon nog steeds de vage hint van prooi ruiken. Soms, als hij écht geen zin had in zijn kattenbrokjes, dan ging hij er nog wel eens op uit om te jagen. Hij was zijn Twolegs echter dankbaar voor hun eten en dus hield hij het meestal bij de kattenbrokjes, al won de rijkelijke geur van prooi het soms van zijn dankbaarheid voor zijn Twolegs. Iroh klom het hek op en sprong gracieus naar beneden. Hoewel hij wel wat aangekomen was sinds hij bij zijn Twolegs leefde, waren de spieren van vroeger nog steeds aanwezig en was hij nu ook weer niet zó dik. De donkergrijze kater liet zijn blik langs de nesten glijden en bewoog verrast met zijn oortjes toen hij de geur van ThunderClan rook. Hij ging geduldig zitten en probeerde door zijn zintuigen te gebruiken te bepalen van waar de ThunderClanner ongeveer zou moeten komen.

Waar de Twolegs leefde was niet de plek waar hij graag kwam, maar hij moest toegeven dat er ook dingen waren die hem wel aantrokken. Een bepaalde nieuwsgierigheid kon je het noemen en ergens vond hij altijd wel dingen waar hij om kon lachen. Want Twolegs hadden soms rare spullen, sommige waren eng en duidelijk gevaarlijk en bij andere snapte hij er niks van. En dat was juist leuk. Naast dat waren de katten die daar leefde ook interessant, zelfs Bloodclan, maar daar ging hij niet gezellig even op bezoek. Die Kittypets leefde gewoon met de rare recht oplopende wezens en ze leken het nog leuk te vinden ook. Het was een heerlijk leventje, want ze kregen gewoon voer en hoefde zelf niet te jagen. Je kon je afvragen of dat dan niet perfect voor hem was, maar hij had nog waarde hoor. Want hij was opgegroeid met waar de clans in geloofde en ook bij hem was die trots wel aanwezig. Maar af en toe een uitstapje kon nooit kwaad, dan kon hij weer eens wat ontdekken. Bovendien, het was niet zo dat hij heel ver moest gaan. De grof gebouwde Warrior liep nu wat door de stenen paden te zwerven, lopend op een van de verhoogde paden, want daar leken monsters niet over te gaan. Zijn postuur en uiterlijk paste niet bij de katten die hem bekeken van een afstandje. Want hij was een enge boskat. Voor hun moest hij er ruig uitzien, maar vergeleken met de rest van zijn clan viel dat erg mee. Zeker als je hem goed kende. Na een klein stukje te hebben gelopen zag hij een wat dikke grijze kat van een hek afspringen. De kat keek even naar de andere nesten, maar leek toen iets te ruiken. Smouldertongue besefte dat hij het waarschijnlijk was. Hij had half verwacht dat de Kittypet op zijn hoede zou zijn nu of misschien zelfs wel zou vertrekken, maar tot zijn verbazing ging hij gewoon zitten. Dat trok hem natuurlijk wel aan en de roodwitte kater liep op de andere af. ''Het lijkt me daarbinnen een stuk warmer dan waar ik slaap''zei hij als begroeting, kijkend naar het nest waar de Kittypet vandaan was gekomen. Natuurlijk, de Warrior Den was warm genoeg, maar zo dicht als dat Twoleg nest leek te zijn.

ThunderClan. Tijdens zijn periode dat hij verbleef in BloodClan had Iroh genoeg kennis opgedaan van de Clans om wel wat over hun te weten. Hij wist hoe ze roken, hoe ze joegen, hoe ze vochten en nog wel een paar kleine dingetjes, al gebruikte hij die kennis meer in zijn achterhoofd dan dat hij duidelijk liet blijken dat hij überhaupt over de kennis bezat. Zijn uiterlijk was die van een typische Kittypet en was ook de reden waarom zijn broer hem haatte. Iroh was tijdens zijn verblijf in BloodClan nog gespierd en slank en hoewel die spieren er zelfs nu nog zaten, hadden zijn Twolegs er wel voor gezorgd dat hij toch dikker was geworden waardoor hij toch die typische uitstraling van een Kittypet had. En dat vond hij prima. Hij begon inmiddels op een leeftijd te komen dat hij zich niet al te druk meer wilde maken in kleine dingen zoals dat. Zijn blik gleed naar de ThunderClanner die hem naderde en automatisch ontstond er al een warme, verwelkomende blik in zijn ogen, die nog warmer werd toen de ThunderClanner niet denigrerend reageerde, maar eerder met een hint van nieuwsgierigheid sprak. “Warmte is een gegeven dat je zelf kunt creëren,” sprak hij op een rustige, wijze toon. “Bijvoorbeeld door een warmtebron nabij op te zoeken. Ik weet zeker dat de warriors in je den het niet erg vinden als je tijdens de koudere nachten warmte bij ze zoekt.” Hij glimlachte warm naar de ander. “Wat brengt jou op dit pad buiten je territorium, jonge kat?” vroeg hij vervolgens geïnteresseerd. Hoewel de kater al een oudere warrior was, vond Iroh hem nog jong vergeleken zichzelf. Zeker omdat hij bijna een leeftijd begon te naderen waarop de BloodClanners hem sowieso uit hun groep hadden geschopt als hij niet zelf voor het kittypetleven had gekozen.

“Ik denk dat je dat wel van de meeste nesten kunt zeggen om eerlijk te zijn,” zei Iroh grinnikend en hij schonk de ander een klein knipoogje. Hij luisterde vervolgens aandachtig naar wat de ThunderClanner nog meer te zeggen had en gaf een knikje. Hij kon zich voorstellen dat het soms een beetje saai kon worden om dag in en dag uit te moeten vertoeven in hetzelfde territorium. Toen hij nog bij de Elite zat, had hij het na een tijdje ook vreselijk gevonden om steeds in het kamp te zijn of in de buurt ervan en was hij ook op onderzoek uitgegaan. En tijdens zijn tijd als rogue had hij dat alleen maar meer gedaan, waardoor hij op een gegeven moment al wel een hoop plekken in de wijde omgeving had gezien. Hij was zelfs een tijdje naar de bergen getrokken, al had hij daar zijn draai niet kunnen vinden en had hij zijn thuis pas echt gevonden toen hij teruggekomen was. “Nieuwsgierigheid is een gegeven dat ons altijd op een bijzonder pad kan brengen,” begon Iroh op een wijze toon. “Al kan het ook voor de nodige gevaren zorgen wanneer je erin verdrinkt.” Hij glimlachte warm naar de ThunderClanner. “Al denk ik niet dat dat jou snel overkomt. Je lijkt me een slimme kat die het goed voorheeft met zijn Clan.” De andere mogelijkheid was dat Iroh veel te naïef was, maar als die overweging al in zijn kopje op kwam zetten, besloot hij die wijselijk te negeren. Sinds hij een kittypet was geworden, waren negativiteit en te veel twijfels niet meer aan hem besteed.

Iroh grinnikte toen de ThunderClanner zijn woorden sprak. “Humor is een gegeven dat we allemaal bezitten, maar niet op dezelfde manier uiten,” sprak hij wijs. “Ik weet zeker dat je Clanmates ook wel hun portie humor hebben, maar dat jij ook op hun kunt vertrouwen. De één laat het alleen meer blijken dan de ander.” In BloodClan was humor soms ver te zoeken. Er was wel humor, maar dat was meer donkere humor. Niet dat het niet grappig kon zijn, maar… laten we zeggen dat de grens tussen de donkere humor van de BloodClanners en de werkelijkheid soms vrij dun was. Zijn snorharen trilden geamuseerd toen de ThunderClanner snel nog iets aan zijn eerder gesproken woorden wilde toevoegen. “Ik zou het behoorlijk knap van je vinden als je in je slaap een grap uit zou kunnen halen,” sprak hij op een geamuseerd. “Maar wat is je naam, jonge kat?” vroeg hij vervolgens op een geïnteresseerde toon, zijn amberkleurige ogen op de kat voor hem laten rustend.

“Wel, hebben jullie niet zo’n speciale groep katten waar je in je dromen een grap mee uit kunt halen?” Hij gaf nu misschien meer prijs dan dat een andere kat in zijn plaats zou hebben gedaan, maar het maakte Iroh vrij weinig uit of de kat voor hem wist dat hij een voormalig BloodClanner was en dat hij dus wel het één en ander wist van de katten in het woud. Hij had al meerdere gesprekken gedaan met Clankatten om te weten dat zij een speciale groep katten hadden waar ze in geloofden; StarClan. Iroh had in zijn jonge dagen veel kennis opgedaan van alle Clans en wist over elke Clan dus wel een beetje te vertellen, maar de specificaties zou hij natuurlijk enkel weten als anderen hem daarover vertelden. De kater stelde zich voor als Smouldertongue en Iroh glimlachte. “Iroh,” zei hij op een rustige toon tegen de kater. “En hoe vergaat het je naast het grappen maken in je Clan nog meer, jonge kat? Heb je een apprentice?” vroeg Iroh op een geïnteresseerde toon.