Spreading my broken wings

Laatste tijd hing ze vaker rond in het territorium. Sinds ze dat kind had pijn gedaan durfde ze zich niet zo vaak meer te vertonen in het kamp. Ze wist niet eens waarom ze dat kind had pijn gedaan, was het omdat ze een stukje had gespeeld in haar geschiedenis? Ze had haar een leuk verhaaltje verteld, haar wat geleerd, en misschien had ze dat proberen te wissen, maar het lukte niet op die manier. De grijze kattin wilde dit niet meer, ze wilde stoppen, ze wilde gewoon weer zijn zoals vroeger, niet meer zo’n gekke dwaas zoals nu. Haar witte poten brachten haar langzaam over het territorium heen, waarna de moor runner uiteindelijk ging zitten, kijkend naar een grassprietje die werd bewogen door de wind. Door dezelfde zachte wind die ook door haar vacht woei. Nu was het even rustig, misschien kon ze nu beter denken over haar daden.





+closed UwU

When the wolves howl, the sheep shall run.

Frayhowl eist dat het leven soms lastig kon zijn. Hij had zijn moeder veel moeite zien hebben met het leiden van de Clan. Ze leek zo wel te hebben, maar dat betekende niet dat ze het makkelijk had. Ze had kittens die van haar hielden en waarvoor ze door het vuur was gegaan. Ze had altijd haar Clan op een gezet in de hoop dat het haar kittens zou beschermen tegen de pijn van de echte wereld om daarna haar leven te geven voor zijn jongste broers en zussen, waarvan enkele al weer overleden waren en in Starclan verder zouden leven zonder ooit hun naam te mogen ontvangen. Hijzelf was in de bergen geboren en opgegroeid onder de liefde van de toenmalige Deputy en zijn moeder en vader en ondanks het feit dat hij zelf waarschijnlijk nooit een hoge positie zou krijgen was hij blij het goede voorbeeld te hebben gehad. Hij wist hoe lastig het was een familielid in een hoge positie te hebben en zelf niet te weten of ze goed genoeg waren waardoor hij woordeloos op Fallenflight kwam afgelopen en zijn kop kort tegen de iets jongere kattin drukte. 'Kom, het heeft geen zin te twijfelen of somber te zijn over het verleden. Windclan heeft elke Warrior nodig om zelfverzekerd te kunnen doen wat ze moeten.' Zijn stem klonk rustig waarna zijn blik naar de lucht gleed. Daar waar s'nachts de sterren fonkelden en schitterden.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

Het grassprietje woei heen en weer, botste soms tegen een ander aan om vervolgens in de andere kant dekking te zoeken. Hoeveel emotie er in die ene spriet zat… Het was ontelbaar. De stilte werd al snel verstoord toen ze pootstappen hoorde en ze voelde vlak daarna een kop die zachtjes tegen haar drukte. De poes wist niet wat ze moest doen of wat ze moest voelen. Deze kat was niet boos op haar en had helemaal niets met haar te maken gehad vroeger, dus een vragende blik ontwikkelde zich in haar gouden ogen terwijl ze die naar hem toe richtte en luisterde naar wat hij zei. “H-hoe dan… I-i-ik kan mezelf niet eens vertrouwen”, antwoordde ze, bijna fluisterend. Wie wist viel ze hem binnen een paar seconden al aan, ze wist niet eens wat ze van haarzelf moest verwachten. Hopelijk kon ze de rust die ze nu had gebruiken om betere controle over haarzelf te hebben. Het was nooit makkelijk voor haar geweest om alles te verwerken. In het begin kon ze het accepteren, maar het had zich allemaal opgestapeld. Niemand was er echt voor haar, zelfs haar eigen familie liet haar gewoon vallen.

When the wolves howl, the sheep shall run.

Frayhowl leek erg op zijn moeder, niet in zijn vacht en bouw maar in het zachte dat hij mee droeg. Echter was hij in zijn ogen nog lang niet zo sterk als zijn moeder ooit was geweest. Zijn poten waren kalm, krachtig en hij hield er dan ook van om zijn taken als normale Warrior uit te voeren, hij had verder geen verantwoordelijkheid of druk op zijn schouders. Hij was gewoon een van de kinderen van, en voor hem was dat voor nu wel voldoende. Hij hield zich niet bezig met boos zijn, hij was wel steen maar boos, dat was zelden het geval. De ander leek verward omdat hij haar niet zag als de slechterik, keurde hij alles goed, nee maar gevechten werden er niet gewonnen door alleen maar te slaan en niet na te denken. Soms was geen gevecht hebben beter en soms moest een akte nog een kans hebben om het juiste te doen. 'H-hoe dan… I-i-ik kan mezelf niet eens vertrouwen,' fluisterde de ander waardoor Frayhowl zijn kop kort schuin hield. 'Daar gaan we dan snel verandering in brengen. Je weet dat mijn moeder wel vaker katten kansen had gegeven als zijzelf al opgaven, ze probeerde anderen altijd te inspireren het goede te doen en vaak komt het op den duur vanzelf. Kom we gaan jagen dan hebben we het er later verder over.' zijn blauwe ogen glinsterden met een oprecht en wellicht ook wel een speels licht.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

De poes keek nog steeds verward. Waarom  deed hij zo aardig tegen haar? Ze had letterlijk bijna iemand vermoord en was al meerdere keren helemaal doorgedraaid. Zo vaak dat ze haarzelf niet eens durfde te vertrouwen. Door haar eigen gedachtes wilde ze naar hem grommen, maar ze onderdrukte het, voor nu. De kattin moest goed bij haar hoofd blijven- ze wilde niet weer zo’n geval zoals Storkpaw hebben. Ze moest erbij blijven, bij haar hart. Ze ademde heftig terwijl ze luisterde naar wat de kater aan haar vertelde. Hij vertelde dat het goede vaak vanzelf kwam en stelde ook meteen voor om te jagen. Zelf was ze heel onzeker of het goede ooit nog terug zou keren. Nu ze voor even haar gedachten vast had gegrepen kon ze veel onderdrukken, maar haar innerlijke woede vlamde nog steeds. Het enigste wat er kwam van de poes was een knikje, waarna ze zich voorzichtig rechtop zette en probeerde- gewoon probeerde om over iets anders te denken dan woede. Over dat grassprietje. Haar focus lag nu op het zielige grassprietje. Ze mocht  geen anderen meer pijn doen. Dat mocht ze niet- ze moest het onderdrukken, ze moest wel. En het leek wel alsof deze kater haar wilde helpen. Haar uit de duisternis wilde trekken...

When the wolves howl, the sheep shall run.

Frayhowl wist dat Amberstorm ook al een keer door zijn moeder was aangesproken op haar gedrag omdat ze Cootsnarl van de Outlook Rock had afgeduwd. Als die kattin kans op kans kreeg en zelfs Deputy kon worden, dan kon dat ook met Fallenflight. Hij gedroeg zich dan ook niet anders dan hij bij een van de andere Warriors zou doen, en geloofde gewoon stellig in het feit dat katten nooit helemaal slecht waren. Het was niet dat hij het goedkeurde wat ze had gedaan maar het zou niet helpen allemaal op eieren te gaan lopen, want dat zou iedereen nerveus maken en dat was een probleem. Het zou niemand vooruit helpen waardoor hij enkel speels de ander met zich mee wenkte om te jagen. De andere grijze Warrior stond op en volgde hem terwijl hij zijn mond opende om de geur beter te kunnen ruiken. Het zonnetje was wellicht niet sterk maar de zachte warmte was fijn op zijn dikke vacht. Hij had wellicht niet direct de bouw van zijn ouders maar wel de dichtheid van vacht geërfd. Hij was in zekere zin ook wel knap te noemen. Met lichte witte aftekeningen hier en daar verborgen in zijn vacht. 'Er zijn zoveel katten die fouten hebben gemaakt en toch uiteindelijk wat goeds hebben voor gebracht.' Mauwde hij al hield hij een oor op haar gericht zodat hij haar in de gaten kon houden. Hij kon zichzelf prima verdedigen als het nodig was.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

De kattin stak haar neus op om wat geuren te kunnen opvangen maar ze rook nog niets. Terwijl ze dat verder deed, luisterde ze naar hoe hij uitlegde dat er meerderen waren die fouten hadden gemaakt en toch een goed einde kregen. Fouten. Ze zette zich snel in een defensieve houding en begon hard te grommen naar de ander. Ze kon dit even niet onderdrukken- ze had geen goed beeld in haar gedachten. Het was vaag zwart en het schudde wat door elkaar, de ene kant leek te zeggen dat ze hem niet moest aanvallen of bedreigen maar de andere wel, en bleef daarmee in die simpele houding staan, haar oren in haar nek met een boze blik in haar gouden ogen. “Waarom vertrouw je mij zo erg?”, zei de poes waarna ze wat in elkaar zakte. Ze kon dit niet, nu niet. Ze had nog steeds een hart ergens, ze kon het niet nog verder kapot maken. De woede verdween langzaam uit haar blik terwijl ze nog verder inzakte. “N-niemand is echt veilig bij mij in de buurt”.  

When the wolves howl, the sheep shall run.

Het leek hem duidelijk dat de ander heel gevoelig was voor woorden, wellicht meer dan daden want zodra hij over fouten begon, werd ze extreem defensief. Dit zorgde ervoor dat de grijze kater op zijn hoede deed en dit probeerde te onthouden, als anderen er niet te veel over begonnen en hij haar kon leren hiermee om te gaan, zouden ze wellicht nog een kans hebben om een goede Warrior van haar te maken. Hij zou niet zomaar opgeven, zelfs al waren haar acties niet goed geweest. Het gegrom deed hem enkel met zijn ogen knipperen voordat hij begon te snorren zoals een moederkat dat bij gespannen kittens deed. Ze bleef zo staan, een boze blik in haar gouden ogen die hem zo aan zijn vader deden denken. 'Waarom vertrouw jij mij zo erg?' Vroeg de kattin terwijl ze wat in elkaar zakte. De woede verdween uit haar blik terwijl ze niet meer dan een hoopje in elkaar gezakte vacht werd. 'N-niemand is echt veilig bij mij in de buurt,' Zijn blauwe ogen glommen licht voordat hij naar haar toe stapte en zijn staart om haar heen sloeg. 'Omdat je niet slecht wilt zijn, er gebeurd iets waardoor je boos of onrustig wordt en dan verlies je de controle. Maar als je de keuze kon maken, dan wilde je dit niet. Ik wilde je voorstellen samen met mij te trainen en de Leader te vragen of ik je aan kan nemen als een soort Apprentice om de druk eraf te halen. Wellicht kunnen we je wat meer mogelijkheid geven om rust te krijgen in situaties die je zo ongemakkelijk en gespannen maken.' Verklaarde hij simpel. Hij was de eeuwige positieveling. Dat was duidelijk.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

Zelfs al gromde ze zo wild, de kater wist toch kalm te blijven. Dit was dan wel de eerste kater die kalm bleef terwijl ze dat deed. Ze was in elkaar gezakt, ze had zichzelf verraden op dat ene moment. De poes had hem kunnen afmaken, maar dat had ze niet gedaan, ze had niet eens geprobeerd. Want het was de drang die binnenin vocht om haar tegen te houden. De blauwgrijze kater had daarna zijn staart om haar heen geslagen en stelde voor om haar aan te nemen als een soort van apprentice. Haar blik was gevuld met twijfel. Waarom zou ze weer terug een apprentice moeten worden? Ze was sterk genoeg als warrior, ze was slim genoeg. Ze hoefde geen mentor om dat te bewijzen, maar de grijze poes besefte ook wel dat dit niet om fysieke sterkte ging. Veel te onstabiel, dat was ze. En hoe ze dat kon veranderen wist de kattin niet. Ze zag enkel hoe de wind een bloemblaadje meevoerde en die dan liet vallen op de grond- vroeger haalde ze daar betekenis uit. Nu niet. Ze kon niets. Ze gaf geen antwoord- want ze wist nu niets. Geen raad en geen antwoorden.

When the wolves howl, the sheep shall run.

Wellicht kon zijn voorstel ook als neerbuigend overkomen. Immers was de ander net zoals hijzelf al een poosje Warrior en dus in staat de taken uit te voeren die erbij hoorden. Jagen, vechten en voor de Clan zorgen, het hoorde er allemaal bij. Hij hoopte enkel dat hij voor haar kon zorgen, haar kon helpen om een nieuw doel te vinden, een nieuwe balans. Ze was de enige die kon leren de controle weer over zichzelf terug te krijgen, zodat ze tot haar potentie kon komen, zodat ze op zou bloeien. De grijze kattin keen hem twijfelend aan, ze wist duidelijk niet wat ze met hem aan moest, wat ze met deze situatie aan moest. Zolang ze dat niet wist en dus bleef denken , zou ze geen energie steken in het aanvallen. Betekende dat, dat hij haar zijn rug toe zou keren, nee, immers wilde hij niet zover met het lot tarten. Hij wilde haar gewoon een kans geven. 'Je kunt prima jagen en vechten. Anders had je nooit je Warriornaam gehad, ik wil je enkel helpen om wat meer controle te krijgen, wat meer balans zodat je daadwerkelijk een van de beste Warriors van de Clan kan worden.' Legde hij uit, zodat ze haar eer terug kon krijgen. Een eer dat ze verloren was door het aanvallen van een Apprentice.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.

Op het einde zou hij haar toch laten vallen, wanneer ze hem echt nodig zou hebben zou hij er niet voor haar zijn, dat was hoe het bij iedereen ging, elke keer weer, waarom zou hij anders zijn? Hij klonk misschien overtuigend, hij klonk alsof hij wel een hart had, maar dat vertrouwde de kattin nog steeds niet volledig. Ze zou niemand zomaar vertrouwen nu, niet in deze tijden. Als iemand haar zou laten vallen wanneer ze hen het hardste nodig zou hebben dan zou ze al helemaal breken. Dan zou ze vaarwel kunnen zeggen aan sanity, aan het goede leven dat ze nu nog overhad. Misschien werkte ze zichzelf dan wel nog naar de dood. Maar om mee te spelen, om haar reputatie tenminste terug te krijgen, knikte de grijze poes toch zachtjes naar de kater. Als ze haar eer terug zou krijgen… Dan had ze niets meer te vrezen, had ze geen echte geheimen meer. “Beloof me dan… Dat je me altijd zal bijstaan wanneer ik het nodig heb”, sprak ze toen, een eisende blik in haar amberen ogen te vinden. Beloof me dat, dan kan ik misschien de vertrouwen toch binnenin me krijgen. De kattin moest het juiste doen, ze moest het vinden. Maar ze wist het verschil tussen goed en slecht niet echt meer, de wereld voor haar leek wel in zwart en wit gekleurd te zijn. Haar stem werd iets harder, ze was hier zeker over. Het klonk wel alsof ze een zuchtje naar wraak wou, want dat wou ze ook. Ze was geen monster, misschien was ze wel erger. Of beter, wie wist. "En dat je me zal helpen tot ik weer mijn eer terugheb. Tot de Clan niet meer zal denken dat ik een monster ben zonder hart"

When the wolves howl, the sheep shall run.

Fallenflight leek nog niet zeker over zijn betrouwbaarheid en betrokkenheid. De waarheid van zijn woorden, ooit zou hij haar moeten overtuigen. Tonen dat hij het meende, dat ze veilig was bij hem. Dat ze zichzelf kon zijn bij hem en hij haar niet zou verraden. Hij wist dat zijn moeder zoveel katten nog een kans had gegeven en hij wilde hetzelfde doen, zou hetzelfde doen. Ze wist wellicht niet meer wat goed en slecht was maar hij zou haar het pad wijzen, en met haar lopen. Dat beloofde hij in stilte, de woorden van Fallenflight deden zijn oren trillen. 'Beloof me dan… Dat je me altijd zal bijstaan wanneer ik het nodig heb', sprak ze toen, met een eisende blik in haar amberkleurige ogen. De grijze kater knikte langzaam, er was geen reden om er niet voor haar te zijn. 'En dat je me zal helpen tot ik weer mijn eer terugheb. Tot de Clan niet meer zal denken dat ik een monster ben zonder hart', haar stem klonk harder, maar hij had een kans, een ingang. Hij zou het niet verpesten. 'Dat beloof ik,' Hij zou haar niet verder af laten dwalen, dat verdiende ze niet. Dat verdiende Windclan niet.

And the wolves will start the hunt,
Howling with the wind to the moon. Telling you that you will be dead tomorrow.

But still we will rise and fight.