We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Onderwerp: Moeder der draken vr 23 okt 2020 - 18:27
SKY ABOVE MEEARTH BELOW MEFIRE WITHIN ME.
Vuur, overal was vuur. Haar blauwe oog weerkaatste het geflikker van de vlammen die al rondom haar te vinden was. De lucht was donker, geen sprankeltje licht was er geweest tot het vuur was gekomen. Nu was er zoveel licht dat ze bijna verblind werd. De kou van de nacht die haar had laten bibberen was verjaagd door stromen van hitte dat haar huid er van brandde. Vonken van het vuur danste in de lucht, bliezen omhoog en rondom haar heen; lieten haar mee dansen doordat ze probeerde te ontkomen om in vlam te slaan. Haar poten tippelde over de grond, heen en weer, terug en naar voren, omhoog en weer omlaag. Als een gevangen konijn wurmde ze zich overal door heen waar dit kon terwijl het vuur haar in de rug achterna bleef jagen. Als tedere likken van een moederpoes raakte de vlammen haar aan maar Shatteredice gaf niet op. Ze sprong, ze rende, rolde. Alles om te proberen om te blijven leven, om niet levend verbrand te worden. Ze had zoveel meegemaakt, zoveel doorgestaan.. het kon niet dat ze na dit alles hebben doorstaan dat ze nu haar einde bereikte. Er was nog te veel te doen, nog genoeg om af te maken voor ze met vrede haar leven kon laten. Ze ging niet, ze zou doorgaan, voor haar familie. Ze was sterk, ze gaf niet meer op. Ze was nodig hier op aarde en geen zee aan vuur die haar ijs zou laten omsmelten. Na vandaag, zou alles gaan veranderen. Ze zou terugkeren vanuit het as, ze zou zelf het vuur zelf zijn als dat moest. Ijs en vuur, haar nieuwe lied, haar nieuwe verhaal.
Het oude boek werd gesloten en een nieuwe werd geopend en dit deel was hoofdstuk 1.
Haar blauwe oog was knaloranje van de weerspiegeling. Haar hart klopte zo hard in haar borstkas dat ze het niet eens meer voelde. Haar vacht deels verschroeid evenals haar snorharen. Haar oren waren in haar nek gevouwen en haar donzige verenstaart tussen haar poten. Alles om haarzelf zo klein mogelijk te maken om niet aangeraakt te komen met de uitstekende grijpende klauwen die haar zouden branden. Krabbend met haar nagels probeerde ze de holte nog iets te vergroten terwijl ze zich ook stijf tegen de wand aangedrukt hield. Ze voelde haar longen klagen van de rook die haar luchtwegen in kwam maar ze kon niet haar kop uitsteken voor frisse lucht want daarbuiten was de hel te vinden. En terwijl ze daar lag, de vlammen die haar leken te verteren, had ze hoop.
Het was de wind die haar toen redde. Een storm sloeg over het land en bracht donkere dikke wolken vol regen. Druppels water vielen eerst langzaam naar beneden, spatte zo lichtjes dat je het niet eens doorhad dat het regende tot een enorme lichtflits door de hemel trok. De bliksem zo groots dat het net leek dat de lucht uit elkaar barste. Vanaf die flits brak de storm echt los en plensde het water naar beneden. Het had nog lang geduurd maar het vuur werd gedoofd en hoewel haar adem raspig en pijnlijk was, gingen haar flanken nog altijd op en neer. Hun verhaal was nog lang niet over, het was pas net begonnen.
De hele dag was hij weer buiten het kamp bezig geweest, eerst met de training en toen was hij zelf nog verder gegaan. Nu was het donker en had hij zichzelf gegund om zijn nest op te zoeken. Toen hij de den inliep gleden zijn ogen bijna automatisch naar waar Shatteredice sliep, al wist hij niet precies waarom. Ze lag er altijd gewoon. Behalve nu. Het nest was leeg, overduidelijk. Toen besefte hij dat hij haar vandaag niet meer gezien had, al was hij zelf druk bezig geweest. Zijn slaap vergetend draaide hij zich om en verliet de den weer. Om zich kijkend, hopend dat ze ergens zat te praten met iemand. Maar dat was tegengeefs want ze was duidelijk niet in het kamp aanwezig. Zijn angst begon groter te worden en met haastige stappen ging hij naar de uitgang. Er was haar zoveel overkomen en hij wou niet dat ze nog meer pijn moest meemaken. Niet omdat hij haar niet kon beschermen. Zijn neus was helaas niet de beste, maar toch lukte het hem om haar spoor op te pikken. Hij kende haar geur goed inmiddels. De groot gebouwde kater bleef het volgen zo goed als het lukte en ontdekte al snel dat ze het territorium had verlaten. Nu werd hij pas echt ongerust en begon hij te rennen, niet eens wetend of hij wel de goede kant opging. Af en toe kreeg hij weer een vlaag van haar geur mee en daarop volgde hij blindelinds de weg. Totdat het licht van de sterren en de maan verdween door de overkomende dikke wolken. Het duurde niet lang voordat de regen viel en alles wegspoelde waar Lynxfang afhankelijk van was. Het speur was niet meer te ruiken in de stromende regen en hij wist niet meer waar hij naar toe moest. Verslagen ging de roodbruine Warrior zitten, de regen kletterde op zijn lichaam. Waar was ze heen? Hij keek in de verte, waar de wolken vandaan waren gekomen. Daar begon de lucht inmiddels weer een zwarte sterrenlucht te worden. Daar was het oude gebied van Skyclan, wat verwoest was door de brand. Nu had hij verhalen gehoord van Twolegs die het hadden ingepikt en hun territorium van hadden gemaakt. Ze hadden veel veranderd had hij begrepen, al had hij het nog nooit gezien. Lynxfang dacht aan waar het speur gestopt was, of waar hij gestopt was toen het niet meer te vinden was. Rechtdoor naar waar ooit de vijfde clan leefde? Was ze daar misschien naar toe gegaan? Hij kon geen antwoord vinden op waarom ze dat zou doen, maar op dat moment was hij wanhopig en wou hij alles proberen. Met een vastberaden knik stond hij weer op en begon hij weer te rennen, zijn angst in zijn buik voelend.
Hoewel hij zeker voor een Riverclanner een prima uithoudingsvermogen had en dat ook een sterk voordeel was bij gevechten en jagen op land, was het geren hem wat te veel geworden en hijgend kwam hij aan. De geruchten waren waar geweest, hier waren inderdaad de Twolegs bezig geweest. Hij had het gebied een keer gezien na de brand, de verwoesting die er geweest was. Nu hadden de Twolegs het opnieuw verwoest op hun manier. Het eerste wat hij zag was een groot Twolegden, groter dan de stuk kleinere dennen in de Twoleg Place. Zelfs groter dan wat achter bij hun territorium stond. Hij schudde zijn kop, nu moest hij niet afgeleid raken door problemen die niet meer opgelost konden worden. Shatteredice was belangrijk nu en hij moest haar vinden. Al wist hij niet eens of ze hier was. Ondanks dat hij uitgeput was liep hij richting het gebouw, alles wat hij zag negerend tenzij het iets bekends was. Toen hij een stukje had gelopen rook hij een verse geur, eentje die de haren in zijn nek overeind lieten staan. De geur van vuur was hem in zijn jaren al een keer bekend geworden. Er was brand geweest hier en duidelijk niet lang geleden. Al had de regen waarschijnlijk de vlammen gedoofd, er was toch nog schade te zien. Door het zachte licht van de maan zag hij weggeschroeid gras. Hij liep er naar toe, al wist hij niet eens waarom. De grond leek wat verzakt te zijn en zodra hij dichtbij genoeg was, overviel een golf van opluchting meteen weer gevolgd door doodangst hem, op het moment dat hij haar geur weer rook. Het was sterk en duidelijk samen met de poes. Met bijna trillende poten liep hij naar het hol. Hij had al veel dood meegemaakt en gezien, maar dit was een dood die hij niet wou meemaken. Zijn stem was onzeker toen hij door zijn voorpoten ging en in het hol keek. ''Shattered?''.
Onderwerp: Re: Moeder der draken za 24 okt 2020 - 16:35
BREATHE FIRE LIKE YOU BREATHE LOVE
De kitten was enkele uren geleden ter wereld gelegd. In het hol had hij zachtjes heen en weer gewurmd tegen zijn twee andere broertjes. Hij was de grootste van het nest, zeker dubbel zo groot. Zijn vacht plakte het eerste halfuur nog aan zijn lichaam. Het was koud en hij bibberde. Hij had honger en liet van zich horen, maar toen kwam de warmte. Hij vond het aangenaam. De vlammen die aan de rand van het hol likte. Het deed zijn vacht opdrogen. Hij rolde zich op tot een bal, gezellig tegen zijn broertjes aan, tegen de warmte van het vuur.
Donder spleet de hemel open. Uit de naakte lucht viel regen. De grote kitten zat echter veilig, veilig onder de staart van zijn moeder. Wist ze dat ze hier waren? De drie jonge draakjes, geboren in het vuur? De kitten ontrolde zich en begon instinctief te neuzen in haar pluizige vacht. Was daar ergens melk? Hij piepte. Mama ik ben hier!
Onderwerp: Re: Moeder der draken za 24 okt 2020 - 18:49
It is not light
that we need, but fire; it is not the gentle shower, but thunder.
Hij was enkele uren geleden ter wereld gezet, samen met twee oudere broers. Broers die hij niet kon zien, maar tijdens zijn ontwikkeling wel had kunnen voelen, de trapjes, de duwtjes, het was normaal geweest. Elke kitten zou zich op die manier ontwikkelen, steeds vaker bewegen tot de tijd daar was en het geboren moest worden. Hij was als laatste geboren van de drie. Iets dat hij niet zou herinneren, hij zou de spanning niet herinneren van het alleen zijn in de baarmoeder, hij was simpelweg te jong om iets te onthouden van de onrust die het hem ongetwijfeld had gebracht, want het was niet bekend geweest. Hij hoorde niet alleen te zijn. Hij hoorde bij zijn twee broers te zijn, en deze wens kwam al vroeg genoeg in vervulling. De kleine kater was dan ook levend en wel ter wereld gekomen.
Al viel over dat laatste wel te twisten, want ondanks het feit dat zijn oren en ogen nog dicht zaten kon hij de warmte van het vuur voelen, het vuur dat zijn vacht opdroogde en zijn longen verder deed openen, terwijl hij ongemakkelijke piepjes uit slaakte. Het was warm, het was prettig, zeker toen hij dichter tegen zijn twee broers aan kon kruipen. In het hol waren ze veilig voor de pijn van de vlammen, het leek hen net niet te bereiken ook al had hij het instinct om er naar toe te kruipen. Zijn vacht was nat geweest, had hem in het begin doen bibberen maar de warmte die de vlammen uitstraalden verwarmden hem, namen hem in een tedere omhelsing waaruit hij niet verlost wilde worden.
Donder rolde door de hemel heen, en het begon te regenen. De pasgeboren kitten slaakte een klein geluidje uit, zacht, gedempt doordat hij zijn neusje in de vacht van een van zijn broers had gedrukt. Hij kroop dichter naar hen toe, veilig in het hol. In de buurt van de staart waar het zach en warm was. Zijn oudste broer, de grootste leek te bewegen ergens anders heen terwijl de nog naamloze kitten bleef liggen, wachten, hij was rustiger. Minder fel, maar beduidend toch gehecht aan hetgeen dat hem veilig hield, een klein klagelijk geluidje verliet echter zijn lippen omdat de vlammen er niet meer waren, deze werden uitgedoofd door de helse regenbui. Hij was geboren in vuur, samen met zijn twee broers. Geboren in de warmte die zo kon branden, maar ook in een zekere zin hem had doen overleven. Anders had hij zonder twijfel koude gevat, gezien zijn langdurig natte vachtje.
Onderwerp: Re: Moeder der draken za 24 okt 2020 - 21:35
@Brothers
Calcitekit
Nog maar een paar uur oud en nu al omgeven met zoveel gevaar en chaos. Samen met die van zijn twee broers hadden hun leven gehangen aan een zijden draadje, vuur had hen omringd en hen bijna met de grond aan mee gebrand. Toch ademde hij, hij wist niet hoe, maar hij deed het. Hen alle vier slurpte het beetje zuurstof naar binnen die hier weinig was. Nog zo jong, maar toch zo gretig om te leven. Hen allemaal. De kitten lag warm met zijn breekbare lichaam verstopt tussen een staart. Hem afgezonderd en beschermend tegen de vlokken as dat naar binnen woei door de wind. Het vuur was weg, gered door de storm die nu heerste. Als hij niet pas geboren was dan had hij gezien hoe de lucht opengebarsten was door de bliksem terwijl de ochtendzon zich vanuit de horizon naar boven kroop. De lucht die eerst zo donker was geweest door de nacht, die daarna zo fel rood was geweest door het vuur, die gekalmeerd was door de regen en nu weer lichtjes opbloeide met oranje en roze van een nieuw begin. Kleine vlammen werden afgetekend in de wolken, de wereld hen zo begroetend. Ze waren drie draakjes, herrezen uit het as van het vuur om hun moeder te beschermen tegen de wereld.
❝ Named after mother, who melted to become fire.
Shatteredice
Member
Mark 563 Actief ''I had wings once. They we're strong. But they were stolen from me."
Onderwerp: Re: Moeder der draken za 24 okt 2020 - 22:08
SKY ABOVE MEEARTH BELOW MEFIRE WITHIN ME.
De tijd dat ze hier gelegen had was voor haar ontelbaar geweest. Elk minuut had uren geleken wanneer je afwachtte op de dood. Onder haar verschroeide vacht zaten drie levens verstopt. Hen had ze beschermend tegen de likken van het vuur, waardoor ze nu ongedeerd onder haar warme lichaam verstopt lagen. Haar kin was tegen haar borstkas aangedrukt, helemaal ineen opgekruld in deze kleine ruimte; bang dat als ze bewoog het vuur ineens terug kwam. Haar blauwe oog was dicht terwijl haar lippen zachtjes van elkaar afstonden. Ze probeerde frisse lucht te ademen maar veel daarvan was rokerig door het as. Ze hoestte zachtjes, wou niet de drie kittens onder haar lichaam per ongeluk pijn doen door haar longen uit haar lijf te proesten. Onbeweeglijk bleef ze hier liggen, vermoeid van wat er gebeurd was. Haar spieren deden pijn evenals haar verbrandde pootkussentjes, maar ze kon zich nog niet verroeren om hulp te zoeken. Ze moest op energie komen.. ze moest, ze moest nog even wachten tot ze haarzelf en haar drie kinderen naar thuis kon brengen. Naar de medicine cats. De medicine cats waren noodzakelijk, ze wist niet eens als de kittens nog leefde.. en anders nog voor hoelang. Ze voelde ze soms bewegen, heel lichtjes.. maar veel was het niet. Het maakte haar bang. Want na alles.. na al dit, kon ze niet bedenken dat ze het niet hadden overleefd.
Meer tijd ging voorbij, de storm ging liggen en de zon kwam weer op. De lucht begon weer te gloeien maar ditmaal door de zon in plaats van de vlammen. Zachtjes opende ze haar ijsblauwe oog, kijkend in twee paar groene. Zijn stem bracht haar hoop. Vertelde haar dat ze tenminste nog leefde. ''Ly-nxfang-g.'' Kreeg ze raspig over haar kurkdroge lippen. Haar gezicht straalde kalmte uit, alsof ze onaandoenlijk was geworden. Zachtjes liet ze haar staart van haar lichaam wegglijden, vlokken as rees lichtjes op door haar beweging. Haar eigen lijf was bijna niet te zien, was zo goed als zwart gekleurd door het as, maar die van de kittens.. die waren duidelijk aan haar buik te zien. Haar drie nieuwe kinderen.. het vuur in haar was ontsnapt, had alles af gefikt wat er was geweest, had het ijs laten smelten waarin ze gevangen had gezeten. Een nieuwe start was gekomen, ze zou net zo licht gaan schijnen als het vuur die vannacht de hemels had opgelicht. Zo liet de eerste kitten dat ook horen, zijn aanwezigheid was getoond. De eerste brul van de draken hadden de wereld gevuld.
Onderwerp: Re: Moeder der draken zo 25 okt 2020 - 0:04
Just one more thing before the end
No, time has never been a friend
@[tagged]
Hij merkte pas dat hij zijn adem aan het inhouden was toen hij opgelucht weer ademen zodra haar oog hem aankeek en haar stem zijn naam sprak. De opluchting verdween echter weer wat toen hij hoorde hoe haar stem klonk, ze had waarschijnlijk rook ingeademd. Hoe veel en hoe erg wist hij niet, maar hij wou haar niet verder vermoeien door vragen te stellen. ''Ja, ik ben er''stelde hij haar gerust, al leek ze dat al te zijn. Ze zag er opvallend kalm uit. Hij probeerde haar bekijken. Ze rook naar vuur en rook en haar normaal gesproken lichte vacht was donker gekleurd door as. Lynxfang was een Warrior en zeker geen Medicine Cat, ook al had hij misschien een beetje ervaring opgedaan, hij was nog steeds niet een professioneel voor zulke gebeurtenissen. Hij kon een andere kat bevechten met gemak, maar hier had hij niks aan die kennis. Dus moesten ze iemand hebben die wel die kennis had. De kater ging iets dichterbij en wou zijn mond weer opendoen, maar toen zag hij ze. Waarom hij ze niet eerder had gezien wist hij zelf ook niet, misschien was hij te veel bezig geweest met haar. Had hij het ook helemaal niet verwacht. Het was nu niet meer te ontkennen, bij Shatteredice lagen drie kittens.
Weer hield hij zijn adem in zonder het door te hebben, met een verbaasde en bijna verwilderde blik staarde hij naar de kittens die tegen de poes aanlagen. Hij ademde weer uit, terwijl zijn kop overstroomde met vragen. Waren dat haar kittens? Maar als dat zo was, wie was dan de vader. Hij wist vrij zeker dat hij het niet was. Of waren ze hier al, had zij ze gevonden? Ze waren duidelijk pas net geboren, ergens deze nacht. Een hoop gevoelens joegen door zijn kop heen en geen een was duidelijk. De stille belofte die hij Shatteredice had gemaakte vergetend sprak hij eindelijk weer. ''Zijn..zijn ze van jou?''vroeg hij haar, want dat het eerste wat in hem opkwam. Dat hij misschien had moeten checken of ze okay waren was nu even niet in zijn gedachtes, totdat hij ze eens beter bekeek en bedacht dat zij misschien ook die rook hadden ingeademd. Voorzichtig boog hij zijn kop naar een van de kittens, een zwarte met grijze vlekken. Hij ademde nog en terwijl hij dichtbij genoeg was zag hij dat het ook voor de andere twee geldde. Ze leefde nog, samen met hun moeder. Als zij hun moeder was. Inmiddels was zijn bekende kalmheid weer wat teruggekeerd en nu was er een meer serieuze blik in zijn ogen toen hij haar weer aankeek. ''Ik denk dat we terug moeten naar het kamp''het was meer een soort van beseffing dan het ook echt willen ergens. Het was vreemd, maar hij had bijna het gevoel dat hij nog even hier wou blijven met haar. Want er was zoveel dat hij niet snapte en niet alleen van wat hier nu speelde. Ook zichzelf snapte hij niet op dit moment en terwijl hij hard probeerde de vage gevoelens in hem te onderdrukken, kwamen deze enkel maar meer omhoog. Alleen was hij verstandig genoeg om te weten dat ze daar geen tijd voor hadden.
Onderwerp: Re: Moeder der draken zo 1 nov 2020 - 11:12
SKY ABOVE MEEARTH BELOW MEFIRE WITHIN ME.
Hoewel ze op was van de intense gebeurtenis straalde haar lichaam en haar blik sterkte uit. Haar blauwe oog glom als helder als de sterren maar flikkerde ook als krachtig als het vuur waar ze aan ontsnapt waren geraakt. Zijn woorden, die gerustelent waren, gaven haar nog meer sterkte. Ze keek op in zijn ogen en glimlachte zachtjes. ''Ik ben blij dat je er bent Lynxfang.'' Dat hij hier nu stond, zo ver van het clangebied, vertelde haar al genoeg. Hij was haar komen zoeken, had opgemerkt dat ze weg was. Haar oogje kneep toe bij die gedachten. Al vanaf dag één had de tom zich over haar bekommerd en ervoor gezorgd dat ze veilig was; net als een sterke waakhond. Ze herinnerde zich nog goed hoe hij ook op de uitkijk had gestaan toen ze de gathering had bijgewoond. Hij was iemand waarvan vele andere van kon leren. Iemand die ze niet enorm lang kende.. maar met haar leven toevertrouwde en dat was iets bijzonders om te zeggen, na alles wat ze meegemaakt had. De she-cat volgde Lynxfang's blik die naar de drie kittens aan haar buik keek. Hij had pas nu door dat ze er lagen nadat hij wat dichter naar haar toe gestapt was. De tom hapte naar adem, maar dat ontging haar. Pure trots scheen in haar oog. De vraag die hij daarna stelde was eentje die verwacht werd. Waren het haar kinderen? Ja dat waren ze. Shatteredice knikte zachtjes en ze keek toe hoe hij dichter naar de kittens kwam, verschoof haar staart ietjes zodat hij ze beter kon bezichtigen. ''Ik denk dat we terug moeten naar het kamp'' Mauwde hij toen. Shatteredice had daar ook al over na gedacht, had enkel nog geen weg gezien om dat voor elkaar te krijgen in haar eentje.. maar nu was hij er, om haar wederom te helpen. Zachtjes verschoof ze wat in de holte, het was er krapjes en ze wou de kittens niet onnodig aanstoten. Haar neusje ging naar de kinderen, waarna ze elk een paar warme likjes gaf over het lijf. Ze zouden de kou in moeten en het was nog best een aardig stukje lopen, vooral met haar tempo nu zou het wat langer duren dan gemiddeld. ''Lynxfang.. zou jij, zou jij er twee willen dragen?'' Vroeg ze hem, hem kort aankijkend voor bevestiging. Niet dat ze verwachtte dat hij het niet zou doen, maar toch voor de zekerheid. Zelf koos ze de grootste kitten om vast te houden, zodat het gewicht onder hen verdeeld werd met het dragen. Voorzichtig pakte ze hem bij de nekvel op, hoewel hij groot was voor een pasgeboren kitten, was hij nog steeds klein en breekbaar. Ze stond op, kwam uit de schuilplaats met haar vacht zwart van het as, met haar kop hoog en haar blik glijdend over het landschap. Als een koningin keek ze toe, zo trots en machtig. Ze kon de wereld aan.
Onderwerp: Re: Moeder der draken zo 1 nov 2020 - 13:59
Just one more thing before the end
No, time has never been a friend
@[tagged]
Op zijn vraag knikte ze enkel zachtjes ja, maar hij zag de trots in haar ogen. De trots van een moederpoes. Wat bij hem natuurlijk meer vragen opleverde en ergens zelfs een vleugje van jaloezie. Stug als hij altijd was geweest negeerde hij dat en luisterde hij naar wat de poes hem vertelde. Na haar kittens nog even gelikt te hebben vroeg ze aan hem of hij er twee mee kon nemen. Er verscheen een blik van twijfel in zijn groene ogen, niet omdat hij het niet wou, maar eerlijk gezegd? Hij had nog nooit kittens gedragen, dus wist hij niet zeker hoe je dat precies moest doen. Oké, hij had het anderen zien doen en daarmee moest hij vast vooruit kunnen. Gewoon in hun nekvel, net als bij een konijn. Alleen was dat konijn dood en waren deze levend en een stuk kleiner. Dus moest hij een stuk voorzichtiger zijn. ''Dat is goed''zei hij uiteindelijk na deze gedachtes. Hij keek naar de kleine kittens, die nog zo breekbaar leken. Ze hadden nog een flinke terugtocht voor de boeg, hopelijk konden ze dan al aan. Maar terug naar het kamp moesten ze in elk geval, want hier blijven vond hij geen veilig idee. Enkel, wat was gevaarlijker? Shatteredice pakte het grootste kitten van het nest en kwam uit het hol. Haar vacht was verkleurd door het as, maar in haar ogen was geen angst te zien. Enkel trots. Lynxfang knikte naar haar en ging langs haar heen om de twee overgebleven kittens te pakken. Voorzichtig lukte het hem om de twee te kunnen pakken, met die zelfde voorzichtigheid hees hij zijn kop weer op en ging hij achteruit weer naar buiten. Nadat hij zich omgedraaid had keek hij Shatteredice aan. Dit ging nog interessant worden straks in het kamp. Zij verdween, hij verdween want hij had aan niemand verteld dat hij haar ging zoeken en nu kwamen ze terug met drie kittens. Enkel zag hij bij haar geen moment van twijfel of angst. Daarnaast, ze was duidelijk in dat dit haar kittens waren. Al wist hij niet wie de vader was dan. Hoewel hij moe was, wachtte hij op haar teken dat ze terug konden gaan. Praten deed hij niet, uit angst een van de kittens te laten vallen.
Onderwerp: Re: Moeder der draken ma 2 nov 2020 - 13:33
SKY ABOVE MEEARTH BELOW MEFIRE WITHIN ME.
Terwijl ze weer in de openlucht stond woei de wind licht over haar lijf heen, kleine vlokjes van het verbrandde aarde cirkelde wat rond mee met de wind. Overal om haar heen was het net zo zwart als haar eigen pels en ze vroeg zich toch diep van binnen af hoe ze dit in starclan's naam overleefd had. Het moest wel een wonder geweest zijn. Shatteredice keek lichtjes om waar ze Lynxfang de geholte in zag gaan om de andere kittens te pakken. Ze zag dat hij niet al soepel met de situatie omging maar ze geloofde in hem dat hij het wel aankon. Zijn instinct zou hem ook helpen hoe hij de kittens veilig moest overplaatsen. De tom wachtte op haar teken om te vertrekken. Ze kneep haar oogje kort toe en knikte toen. Ze was er klaar voor.
Onderwerp: Moeder der draken 
vr 23 okt 2020 - 18:27
