[Halloween event] I never sided with the stars

Hoe vaak was ze al niet laat in de avond opgestaan uit haar nest om een wandeling te maken, de slaap niet vattend tussen al die andere warriors. Hoe vaak was ze al niet midden in de nacht de tunnel ingegaan, waar het altijd nacht was. Hoe vaak was ze al niet ergens in een doodlopende zijgang gaan liggen om daar uiteindelijk alsnog in slaap te vallen, alleen. Was het gevaarlijk? Het voelde veiliger dan tussen haar clangenoten. Hier hoefde ze in ieder geval niet bang te zijn dat iemand haar zou horen als ze praatte in haar slaap en verraadde wat ze verraden had.
Ze droomde wel vaker over een donker bos, een maanloze nacht, een naderend onheil. Hoe vaak had ze die vreselijke nacht al niet in haar dromen herbeleefd? En toch voelde het dit keer anders. Het bos leek niet helemaal op het bos van ShadowClan. Het rook niet hetzelfde. Maar het onheilspellende gevoel was sterker dan ooit.

doesn't play well with others

In het donker voelde ze zich het meeste thuis. Dat was eigenlijk altijd al het geval geweest. Dan viel het zwart van haar vacht weg, waren haar littekens en wonden slecht schimmen en enkel haar blauwe ogen helder genoeg om dwars door iedereen heen te kijken. Ook nu, onder deze maanloze hemel, voelde ze zich helemaal in haar element. De wereld die zijn has geschilderd was niet erg anders dan de stille nachten in Windclan gebied. Het hoge gras omringde je en kietelde je pootkussentjes bij iedere stap. Bijna, bijna zou het haar thuis voor kunnen stellen, was het niet dat het dood, en doodstil was. Geen vogel vloot, geen wind woei. Er was enkel kleine Tansystep, haar ogen gefixeerd op de lucht nu plots een zachte, lichte gloed de hemel begon te verlichten en donkere wolken voor hun ogen vormen begonnen aan te nemen.

x x /

litch

Ze was niet in een bos, besefte ze plotseling. Het was zo donker, zo windstil dat ze had gedacht wel tussen bomen met een dicht bladerdak te moeten zijn, maar nee. Het was leeg om haar heen, leger dan ze de velden van WindClan ooit had ervaren. Een bleke gloed begon in de lucht te ontstaan, maar het voelde niet als hoopvol ochtendgloren. Donkere wolken staken af tegen het licht, vervormend hoewel er nog altijd geen zuchtje wind stond. In de stilte voelde Crowcall dat ze niet alleen was. Stond daar iemand, een gedaante in het lange gras?

doesn't play well with others

Achter haar klonk het geritsel van gras, wat Tansystep vertelde dat Crowcall dan toch eindelijk was ontwaakt. Een klein glimlachje verscheen op haar gelaat, al zou die onzichtbaar blijven voor de poes. Immers was haar blik nog altijd gefocust op de hemel voor hen, waar de donkere wolken fel af staken tegen het vreemde licht dat de hemel verhelderde. Ze leken de vormen aan leken te nemen van twee katten, twee die Crowcall spoedig zou herkennen. Dat was, als dan eindelijk haar zou vergezellen. Awh, was ze dan niet eens een beetje nieuwsgierig? Vanwaar dat ze zo voorzichtig was? Waardeerde ze dan niet de omgeving die ze speciaal voor haar had nagebootst? Ondankbaar kreng.
Voor het eerst bewoog de kleine poes zich, waarbij haar heldere, jeugdig blauwe ogen de ander aan keken, onschuldig haast. Enkel Crowcall haar ogen staken fel af tegen de omgeving, haar donkere vacht verstopt tussen het hoge gras. Niet dat ze kon verdwijnen. Dit was haar wereld, alleen Tansystep kon dergelijke beslissingen maken. "Kom je niet mee kijken, Crowcall?" vroeg ze de ander en wenkte haar met haar staart, alvorens haar blik weer af te wenden naar de wolkenhemel.

x x /

litch

De andere gedaante bewoog, haar aankijkend met een blik zo blauw als korenbloemen. Crowcall stond als bevroren. Er klopte iets niet. Dit klopte niet. Ze wist dat dit niet echt was, maar het voelde ook niet als een droom, zelfs niet als een lucide droom. De kleine poes met de blauwe ogen sprak haar aan en aarzelend zette Crowcall een paar stappen naar voren. Ze opende haar mond om te vragen wie ze was, wat dit was, maar zoals zo vele vragen durfde ze hem niet te stellen. Boven de vreemdeling bewogen de wolken. Crowcall had het gevoel dat ze de ander niet uit het oog wilde verliezen, maar de beweging in de lucht trok haar blik omhoog, naar de lichte lucht waarin een donkere voorstelling gedaante kreeg.

doesn't play well with others

Een geluidloze, zwarte donderflits sloeg door de hemel. Oh verdorie! Dat gebeurde nu altijd als ze kwaad was. Kwaad omdat ze zo een mooi toneelstuk uitgeschreven had, en haar spelers niet deden wat ze wilde. Maar het was oké, uiteindelijk had zij de touwtjes om haar klauwen gebonden. Dit was haar wereld. Gelukkig luisterde de poes uiteindelijk, de juiste hoeveelheid aan ongemak in haar ogen. Brave Crowcall dat het ook was, een goed meisje. Tansystep glimlachte en richtte haar blik weer naar de hemel, waarnaar ze een koude ademtocht blies. Per direct kronkelden de zwarte wolken zich tot een helder, droomachtig beeld. Waar overige kleuren slecht zichtbaar waren, waren de oranje en geel/groenige ogen genoeg om te verraden wie zich tussen die vier kronkelende eikenbomen bevonden. "Crow," het was een zware stem die door de hele ruimte heen leek te galmen. "Klopt het dat jullie tunnels hebben?"

Het was haar Crowcall haar eigen stem die antwoordde.

"Ja."

De wolken vervaagden, gingen op in de vreemd gekleurde hemel. Maar haar verhaal was nog niet klaar, oh nee, slechts begonnen. In stilte draaide de poes felle, onnatuurlijk heldere ogen van de hemel terug naar Crowcall, en hoewel er een stilte was, leek het woord door alles heen te dreunen.

verrader, verrader, verrader....

x x /

litch

Vier bekende bomen krulden zich uit de zo-even nog vormeloze wolken, met tussen hen in twee katten. Het was de scène die Crowcall voor haar geestesoog zag wanneer ze wakker lag, en die haar dit keer blijkbaar tot in haar slaap was gevolgd. De woorden die ze in gedachten zo vaak had herhaald galmden door de verstikkende lucht. Zijn vraag en haar antwoord. Haar verraad. Ze voelde de ogen van de vreemdeling in haar vacht prikken. Het woord verrader bonsde door haar kop, al had geen stem het uitgesproken. Haar paniekerige gedachten zochten naar de excuses waarmee ze zichzelf sinds die dag gerust had proberen te stellen.
Hij is mijn vriend. Hij wás haar vriend.
Hij zou mij geen kwaad doen. Hij had zijn eigen clan kwaad gedaan, en zelfs de kat die hij tot dochter had benoemd had hij niet geholpen.
Als hij het aan BloodClan had verteld, hadden ze al een tijd geleden in het kamp gestaan. Was dat zo?
Wat heeft WindClan ooit gedaan om mijn geheimhouding te verdienen?
Ze staarde naar de vreemdeling, hulpeloos op zoek naar woorden om dit goed te praten, om het verrader, verrader, verrader in haar kop te stoppen. Wie was die kat? Was ze hier om haar te straffen? Was ze echt?

doesn't play well with others

Ach gos, stond ze daar met een mond vol tanden. Wat dacht ze dan? Dat haar geheimen verdwenen op de wind? Oh, voor haar clangenoten misschien, zolang ze leefde kon ze net doen alsof alles goed was, alsof ze nooit had gesproken. Enkel waren ze nooit alleen. Nee, noch voor haar, noch voor Starclan kon ze haar donkere geheimen schuil houden. Amuserend hoe vaak katten dat leken te vergeten.

De poes kwam overeind en strompelde naar de ander, haar misvormde achterpoot trok ongemakkelijk over de grond. Vlak voor de poes kwam ze tot stilstand en glimlachte. Eén enkele zwiep van haar staart bracht het dreunende woord in hun beide hoofden tot stilte. Enkel haar eigen ademhaling was nog hoorbaar in deze windloze wereld, want dat van Tansy was al lang, lang geleden gestopt. "Ik vind je geen verrader," haar stem was jong, vrolijk. Het stak sterk af tegen deze ijskoude, genadeloze wereld. "Windclan wel. De sterren ook, ze fluisteren van die haatdragende dingen over je." was het waar? Deed dat er toe?

"Maar ik niet. Wil je weten waarom, Crowcall?"

x x /

litch

De vreemdeling kwam op haar af strompelen. Crowcall begon iets onverstaanbaars te hakkelen, maar haar stem kwam niet boven het gedreun in haar kop uit. En plots: stilte. Rust. De stem van de ander was vreemd vrolijk en Crowcall was een moment lang verbaasd, opgelucht. Ze was hier niet om veroordeeld te worden. Stond de vreemdeling aan haar kant? Waarom trok er dan toch een rilling over haar ruggengraat? Was het de kou? Was het de vermelding van de sterren die haar deed huiveren? Of was het toch de vreemdeling, die manke onbekende met de onschuldige ogen en vrolijke stem, in bizar contrast met de omgeving. Wie ben je? wilde ze vragen, maar de ander liet maar opening voor één vraag, die Crowcall na een korte aarzeling uitsprak. "Waarom?"

doesn't play well with others

Op z'n minst rende ze niet weg. Daar stond windclan immers bekend om, niet? Dat ze allemaal walgelijke lafaards waren. Hier konden ze niet rennen, ze zou hun poten verbrijzelen net zoals ooit bij haar was gebeurd. De botsplinters mochten ze uit hun eigen vlees mogen verwijderen. Maar Crowcall maakte de juiste beslissing en Tansystep glimlachte.

"Nouja, wat heeft Windclan ooit voor jou gedaan?" ze gniffelde en wuifde met haar poot. Uit het niets doemde een vijftal figuren naast haar op. In een zwijgende cirkel keken ze op hen neer, hun ogen leeg en toch veroordelend. Tansystep nam niet de moeite hun namen te noemen, Crowcall zou ze allen kennen. "Of eigenlijk, wat heeft iemand ooit voor jou gedaan, Crowcall? Afgezien van je slaan, verachten en uitkotsen. " Haar stem droop van een diep gegronde bitterheid die een glimp gaven van de reden waarom ze hier was, en niet tussen de sterren. Tansystep keek naar het eerste figuur, even zwart als haar gast. "Ik bedoel, je partner heeft je ervoor gedumpt. Alleen omdat je je ideaal nastreeft en een betere wereld neer wilde zetten, toch? De vuile hond," ze gaf haar niet de tijd om te antwoorden, immers gleed haar blik alweer af naar twee grote figuren, de een gevlekt en de ander bruin. "Of anders wel je eerdere leader, en mede warrior. De een vindt je een lastpak en een verrader, de ander kennelijk niets meer dan walgelijk onderkruipsel dat geslagen hoort te worden," de woede in haar jeugdige stem nam toe terwijl ze sprak, totdat haar fel blauwe ogen eindigden bij de laatste twee figuren. De een gestreept, de ander wit gevlekt. "En wat dacht je van je 'vrienden'? De medicine cat is een lafaard. Oh natuurlijk, ze is het eens met wat je zegt, maar zou ze er ooit voor opkomen? Zou ze achter je staan, als je doet wat juist is? Nee. Ze zou met haar staart tussen de poten de andere kant op kijken, en jou verscheurd laten worden door die monsters!" als laatste was hij aan de buurt. Hij.

"Tallstar, oh, meisje toch. Je hebt het niet eens door, hm? Hoe hij met je speelt, je gebruikt als speelgoed. Hij heeft Shadowclan om zijn pootjes gewikkeld, Starclan zelfs... En bovenalles, jou. Mooie verhalen vertelt hij, en toch houdt hij altijd zijn plannen voor je achter? Niet om je veilig te houden, oh nee, als hij de sterren voor kan liegen kan hij dat ook tegen jou. Nee, jij bent slechts een van de vele pionnen in zijn spel. Denk maar, als het erop aan kwam, waarom vroeg hij niet jouw hulp? Waarom kwam hij niet naar de kat die hij het meest van al zou vertrouwen? Waarom zou hij met je spreken, behalve om clangeheimen van je af te troggelen en dan weer te vertrekken als HET WALGELIJKE ONGEDIERTE DAT HIJ IS,"

Oh oh, ze moest zich ook niet zo mee laten slepen. Donkere barsten liepen door de gehele wereld heen, braken de figuren een stukjes. Tansystep zuchtte ongeduldig en liet haar vacht weer zakken, waarna de barsten langzaam weer gevuld werden. Toen ze Crowcall weer aan keek, leek ze weer even opgelaten als eerst. "Als ik het zo zeg, is het eigenlijk niet zo aardig van ze. Vind je niet, Crowcall?"

x x /

litch

De vreemdeling sprak de woorden die Crowcall zelf zo-even nog had gedacht. Het voelde vreemd om het van een ander te horen. Om gelijk te krijgen. Het voelde goed. Ze zette verrast een stap terug toen vijf gedaanten uit het niets materialiseerden. Ze herkende ze onmiddellijk. Vriend en vijand, maar allemaal met dezelfde blik in hun ogen. Ze staarde naar hen terwijl de vreemdeling verder sprak, allereerst over de kater die had gezegd van haar te houden. Crowcalls oren zakten in haar nek. Hij had een omhulsel liefgehad, maar wie ze daadwerkelijk was had hij veracht. In haar dromen had hij nooit geloofd, om haar idealen had hij niets gegeven, en hij had gewalgd van alle liefde die niet voor hem en hun clan was. De woorden van de vreemdeling waren hard, harder dan Crowcall ze ooit hardop gezegd had, maar ze waren waar. Haar blik verplaatste zich van Crowfur naar de oud-leider, die kat die de warrior code gebruikte zoals hij wilde, die de regels brak die hem niet bevielen en haar veroordeelde omdat ze zich niet hield aan de wet die hij het belangrijkst achtte, gehoorzaamheid. Naar de derde kat kon ze niet kijken. Als ze hem zag, zag ze zijn silhouet boven haar uittorenen, scherp afstekend tegen de ochtendhemel. Ze had zich niet meer veilig gevoeld vanaf die dag. Maar naast angst voelde ze woede, en ze hoorde woede, en eindelijk kwam die woede niet alleen maar uit haar. Eindelijk was iemand anders boos voor haar.
Maar de woede van de vreemdeling reikte verder dan haar eigen. Crowcall fronste, wilde iets zeggen. Routnose... dat klopte niet, Routnose had haar gesteund, had naar haar geluisterd. Zij begreep haar. Zij stond aan haar kant. Maar ze kreeg de kans niet om te spreken, want de vreemdeling ging door naar de vijfde, de laatste kat.
Tallstar. De naam klonk haar vreemd en verkeerd in de oren. Het was Tall. Het was altijd Tall geweest. Hij was geen apprentice of warrior of deputy of leider, hij was Tall. Haar vriend. De vreemdeling dacht daar echter anders over. Crowcall staarde Tall aan en zijn ogen waren leeg. Zijn ogen waren nooit leeg geweest. Er had altijd wel een twinkeling in gelegen, of genegenheid, of soms een hint van verdriet of zorgen die maar zo zelden doorschemerden. Ze waren altijd vol gevoel geweest. Maar waren die gevoelens oprecht geweest? Hij had zijn hele clan voor weten te liegen, hij had StarClan negen levens af weten te troggelen, en in al zijn vage verhalen en plannen in raadselen had hij nooit tegen haar gezegd wat hij echt van plan was. Ik heb het ook niet gevraagd, dacht ze, het schuldgevoel opnieuw in haar opborrelend. Hij had haar vragen ontweken en half-beantwoord tot ze niet meer verder wilde vragen. Ze had hem vertrouwd. Had hij haar vertrouwd? De stem van de vreemdeling rees in volume tot de wereld ervan begon te barsten en Crowcall dook in elkaar, haar ogen verwijd en langzaam haar hoofd schuddend. Nee. Tall was geen ongedierte. Maar hij is inderdaad vertrokken. Hij gaf om haar. Ze had dood kunnen gaan, daar in het donkere ShadowClankamp. En hij was er niet geweest. Hij had alles kapotgemaakt en was ervandoor gegaan.
Had hij ooit een wederopbouw gewild?

"Als ik het zo zeg, is het eigenlijk niet zo aardig van ze. Vind je niet, Crowcall?" Niet aardig, alsof al het leed samen te vatten was in die twee simpele woordjes. Crowcall ademde zwaar, de barsten in de wereld nu in haar gedachten. Gaten alsof die lege blikken er dwars doorheen gebrand hadden. Harde woorden lagen tussen de herinneringen als scherven ijs. Ze probeerde de stukjes bij elkaar te rapen tot een coherent geheel. Er was iets... ze wist dat het niet zo was als die kat zei. Zo was het niet. Het was... "Hij is mijn vriend", zei ze en ze hoorde zelf al hoe zielig het klonk. "En zij is... Het is niet haar schuld." Ze was alleen te zacht voor deze wereld. Te lief. Te laf. Maar als het erop aankwam. Dan zou ze... Toch? Ze zou met Stallionstar gaan praten. Dat had ze gezegd. Was daar ooit iets van gekomen?

Tansystep

So frickin evil

Het was een kunst, en zij was meester. Starclan had zoveel jaren gespendeerd om de katten te maken waar ze om gaven, om hen van kwade geesten en de boze wereld te beschermen. En zij, zij was de meester van destructie. Enkel haar woorden trokken aan iedere pees van Crowcall haar lichaam, joegen haar ademhaling op en ze kon haar verrukkelijk, levende hart horen kloppen. Ze had haar poot nooit nodig gehad om haar potentie na te leven. De dwazen, de afgrijselijke dwazen. Ze zou willen dat haar familie toekeek vanuit Starclan. Ze hoefden hun trots niet, hun liefde deed haar walgen. Ze wilde de doodsangst uit hun ogen drinken.

"Je liegt jezelf voor!" haar eerder jeugdige, zangerige stem werd overstemd door een schel gekrijs, dat evengoed uit haar bek kwam. Het sloeg tegen de aarde, kaatste overal rond terwijl zwarte scheuren dwars door de wereld begonnen te lopen. Vijf tellen. En toen was alles weer normaal, waren haar ogen weer even blauw en onschuldig als eerder. "Oh Crow, de één is een leugenaar, de andere een onbetrouwbare lafaard," ze stapte dichterbij, waarbij haar achterpoot over de grond sleepte. "En jij-"Teder streelde ze met haar gevlekte poot langs de wang van de ander. "Jij bent een strijder zoals geen van hen ooit zal kunnen zijn, met je goedgelovige hart op de verkeerde plaats,"

"Wat is een vriend die je enkel voor zijn eigen, egoïstische doeleinden gebruikt? Wat is een onschuldige die haar ogen afwend van de pijnlijke waarheid?"

El4a

Geloofde ze wat ze zei? Ze wist het allemaal even niet. Deze plek en deze kat waren haar vreemd en ze wist niet wat ze ervan moest denken. Ze wist niet wat ze van alles moest denken. De vreemdeling wist het wel. Crowcalls oren sloegen plat in haar nek in een poging zichzelf tegen het gekrijs te beschermen en ze zette geschrokken een stap terug toen het leek alsof de wereld om hen heen in zou storten. Maar zo ver kwam het niet. Zo snel als het geweld gekomen was, zo snel was het ook weer weg en in de stilte hoorde ze haar hart bonzen. De stem van de vreemdeling was weer zo onschuldig toen ze verder sprak. Vriendelijk haast, hoe pijnlijk de woorden ook waren. Crowcall verstijfde eventjes toen de ander dichterbij kwam, bang voor nog zo'n plotseling uitbarsting, maar de aanraking was teder. En juist dat was het wat tranen in haar ogen bracht, want van wie kon ze nog tederheid verwachten? Tall was weg. Routnose was wel zacht naar haar, maar dat was ze naar iedereen. Rout zou iedere voshartige moordenaar met liefde verzorgen, daar was ze een medicine cat voor, dus wat was haar vriendelijkheid nu eigenlijk waard? Alleen haar broertjes waren er nog, maar zij hoorde er voor hen te zijn, niet andersom. Crowcall haalde haperend adem terwijl ze probeerde de tranen weg te knipperen. "Wat is er dan nog?" bracht ze moeizaam uit. Wat bleef er nog over als zelfs haar vrienden geen vrienden waren? Wat had ze dan nog? Wat kon ze dan nog?

Tansystep

does not play well with others

Oh, wat was ze ook eigenlijk een mooi meisje. De ogen van een kat waren het mooist wanneer er tranen begonnen te vormen, of de doodsangst er in werd weerspiegeld. Zorgvuldig trapte de kleine poes iedere steunpilaar onder de zwarte poes vandaan, totdat ze in elkaar zou zakken in haar poten. Dat was oké, Tansystep was er wel om haar op te vangen. Immers was ze er vandaag niet om haar te slopen, maar om haar te maken tot iets groots. Was dat niet prachtig?

Een lach sierde haar lippen, in de diepe blauwe poelen was nu iets anders te zien dan onschuld. Het hing zwaar tussen hen in, als elektriciteit die je vacht overeind kon laten staan. "Jij," haar stem was zoet als honing. "Jij bent er nog, Crowcall, en dat is het enige waar je ooit zeker van zal zijn," vlug plaatste ze een kusje op de neus van de ander, waarna ze wat verlegen giechelde en haar hoofdje terug trok. "Ik heb jou nog geen belofte zien breken, of wel Crowcall? Ik heb jou nooit van je overtuigingen af zien stappen," duisternis begon de wereld weer in te kruipen. De beelden van haar vrienden veranderden langzaam in een donkere substansie die uit elkaar viel. "Zij? Zij verdienen allemaal te stikken in hun eigen braaksel, vergaan met het kraaienvoer dat ze zijn! Maar jij lieve Crowcall, ik kan zien wie je bent. Alles waarvan je ooit hebt gedroomd kan je waar maken. Zonder de vervloekte sterren! Zij hebben je nooit geholpen, en hun regels ook niet. Bloed is makkelijker van je handen te wassen dan je denkt," brokken begonnen onder hun poten weg te vallen, terwijl de wereld langzaam in elkaar stortte. Donkere vloeistof begon uit haar schijnbaar geheelde wonden te druipen terwijl de geur van rot weer overstemmend werd. Nog een laatste keer wendde ze zich tot haar gast, een jeugdige glimlach op haar gelaat.

"Je weet wat ze zeggen Crowcall, als je het goed wilt doen, moet je het zelf doen,"

[topic uit]

El4a