[Deputy Ceremonie] Plant your hope with good seeds

Hij was nog steeds zo in de war. Zó in de war. Waarom moest alles altijd zo drastisch veranderen? Hij had het totaal niet zien aankomen. Een kitten dood en Amberstorm afgestapt. Ja, om eerlijk te zijn snapte Shade er helemaal niets meer van en had hij zijn twijfels. De kater had geprobeerd zoveel mogelijk buiten alle drama te blijven, zo had hij Daintywhiff alleen gelaten samen met Frailpaw. Hij wilde het liefst het kamp uitgaan, zijn kop leegmaken, maar hij wilde ook geen andere belangrijke mededelingen missen. En hij voelde dat die eraan zaten te komen. Alsof Wolfstar zijn gedachten kon lezen, begon hij te spreken. Shadefeather spitste zijn oren en zuchtte vervolgens luid toen Amberstorm als Elder verklaard werd. Tuurlijk, waarom ook niet. Zijn ogen gleden naar zijn voorpootjes terwijl hij deze nieuwe informatie begon te verwerken, samen met luisteren naar Wolfstar. Nieuwe Deputy aankondigen was natuurlijk ook nodig. Zijn kop schoot omhoog toen hij Blazesongs naam hoorde. Zijn ogen zochten de rood-witte kater in de menigte en toen hij Dainty's gestalte al bij hem zag staan sprong hij op. Hij had Blazesong tegenwoordig als een goede vriend gezien en hij vond helemaal dat hij dit verdiende. Geen slechte keuze, gelukkig. Shadefeather kwam bij hen aan en glimlachte breed. 'Gefeliciteerd Blazesong!' snorde hij naar hem. 'Je gaat het geweldig doen, dat weet ik zeker.' Hij had hier wel vertrouwen in, misschien dat het toch nog allemaal goed zou komen.

Ze had geen idee wat er allemaal precies gebeurd was, maar Gorsekit was dood en Amberstorm was van der rang afgestapt, maar wat er allemaal aan voorgevallen was, was haar niet duidelijk. Wolfstar was weer tevoorschijn gekomen en begon de clan aan te spreken. Met een lichte frons luisterde ze naar zijn woorden. Amberstorm werd zelfs teruggezet naar de rang van elder omdat ze geen warrior kon zijn? Waarom was dat? Maar het was niet aan haar om haar leider's beslissing tegen te spreken, want de volgende mededeling kwam, de nieuwe deputy. Ondanks alles wat er gebeurd was vandaag kon ze bij de naam van de nieuwe deputy een kleine glimlach niet onderdrukken en stapte dan ook vrijwel meteen naar de kater toe wanneer het kon. "Gefeliciteerd," Sprak ze, dezelfde glimlach nog steeds om haar lippen en drukte haar lichaam kort tegen de zijne aan. "Nu hoef je minder in de tunnels te zijn." Sprak ze hem wat zachter toe. Ze was niet vergeten wat hij haar eens verteld had, maar dat was ook de reden dat ze het niet hardop zei. Maar nu had hij een kans om als deputy meer buiten de tunnels te zijn en ze gunde dat hem ook zeker.

OH,MIJN,GOD- dit moest waarschijnlijk een van de wildste bijeenkomste zijn waar ze ooit naar toe was gegaan. Want meid, dit was echt wild. En eigenlijk wist de kleine poes niet zo goed hoe ze zich moest voelen. Blij natuurlijk voor Blaze maar ze vondt het ook verschrikkelijk voor Amberstorm. De dood van een kind en het verlies van een rang moest vast super zwaar zijn. Z-ze zou zelf niet geweten hebben hoe ze daar mee om moest gaan. Fawn leek wat te diep in haar gedachten verzonken te zijn want toen ze weer na Blaze keek was hij al omringt met katten die hem feliciteerde. Fawn wachtte even toen er al een paar vertrokken waren voordat ze naar hem toe stapte. Ze wilde namelijk persoonlijk met hem een praatje houden, want ze hieldt er zo van om met hem te spreken. Oh- nee, natuurlijk haha. Dat kon ze niet doen. Hij moest vast en zeker snel dingen met Wolfstar bespreken. Dus het was niet handig om hem lang op te houden... 'Hey, Blaze.' Sprak ze zoet toen ze het eindelijk een goed moment achtte om hem aan te spreken. 'Ik, ben heel erg blij voor je.' Hij zou waarschijnlijk sowieso weinig tijd voor haar over hebben, nu hij deputy was. Zijn nieuwe taken gingen namelijk voor haar.

Zo, het zag er naar uit dat ze hun deputy dus kwijt waren en er een kind weer dood was gegaan, alweer, er ging hier nooit iets goed. Echt helemaal niets. Al sinds de woorden van Amberstorm had ze gewoon ergens, onopvallend zitten luisteren naar de woorden die er allemaal werden gezegd, en eerlijk gezegd had ze genoeg van al die stomme beslissingen. Opeens kwam er een nieuwe leider uit het niets met een koffer van levens, opeens kittens, toen dode kittens, … Het werd allemaal teveel. En dan nog haar dagelijkse leven die niet werkte. Het waren allemaal net puzzelstukjes die net niet in elkaar pasten, het werkte gewoon allemaal niet. En als de finishing-touch… Het kersje op de taart… Haar broer werd de nieuwe deputy. Sorry hoor, maar Blazesong en deputy gingen niet in één zin. Niet die brompot, niet die broer die er nooit voor haar was wanneer ze hem nodig had. Haar ogen schoten naar zijn rode vacht toe met een boze uitdrukking. Er waren zoveel andere katten in deze rotclan en dan hadden ze juist hem moeten kiezen. Was dit op voorhand geplanned? Zodat hij haar slecht kon doen voelen voor alles? Dit was de laatste druppel, dit was echt de allerlaatste. Even zette de grijze poes zich recht en zwiepte haar staart heen en weer. Dit kon gewoon niet, niet in deze wereld, niet in deze clan. De grijze kattin stapte boos op hem af, de andere katten die hem feliciteerden negerend.  “Jij… Jij… stomme brompot! Wie denk je wel niet dat je bent? Zomaar de deputy worden van de clan terwijl  je echt NOOIT iets goeds hebt gedaan! Echt helemaal nooit!”, snauwde ze boos naar hem. Erg boos. Ze zou hem gewoon kunnen aanvallen, maar dat deed ze niet. Ze hield zich in, probeerde rustig in en uit te ademen. Eventjes rustig aan doen… Alsof dat zou lukken. “Je hebt nooit voor me gezorgd als de grote broer die je bestemd was voor me te zijn, hoe zou het je dan lukken om een hele vervloekte clan te verzorgen hmm?”. En als iedereen nu boos op haar zou worden voor tegen de nieuwe deputy te roepen, dan zou het haar toch niets schelen. Ze wilde hem gewoon niet als haar deputy, ze wilde niets met hem te maken hebben. Misschien hadden ze dezelfde ogen, misschien hadden ze hetzelfde doel. Maar dat hield haar niet tegen van hem te haten.  "Kom maar niet huilen aan mijn poot wanneer je ziet dat heel je clan bijna sterft door jouw onverantwoordelijkheid" 

Deze dag was super verwarrend, maar dit was tenminste een lichtpuntje. Blazesong Deputy, Shadefeather had geen betere keuze kunnen bedenken. Niet dat hij er veel over nagedacht had, het was ook allemaal zo kort op elkaar, hij had er niet eens tijd voor gehad. Maar nee, Blazesong was perfect. Hij vond het een geweldige keuze. Misschien was hij een beetje biased omdat de kater zijn vriend was - tenminste, hij beschouwde de kater inmiddels wel als een vriend - dus hij keek ook verstoord op toen hij Fallenflights stem in zijn oren hoorde. Hij had af en toe wat gehoord over de poes maar had verder nooit echt direct contact met haar gehad. Wat hij had meegekregen was echter dat ze geen fijne zus was. Shade klemde zijn kaken op elkaar bij het horen van haar woorden. Hij nooit iets goeds gedaan? Als hij de verhalen mag geloven had Blazesong niets anders dan zijn best gedaan. De kater boorde zijn nagels in de grond, een vlaag van woede overspoelde hem. Hij stapte naar voren, de poes met liggende oren aankijkend. 'Wie denk je wel niet dat jij bent, Fallenflight?' siste hij naar haar. 'Volgens mij heeft Blazesong niks anders gedaan dan zijn best, zijn best voor zijn familie, voor jou en zeker ook voor de Clan! Hij verdient dit meer dan elke andere kat in deze Clan en jij zou dat eens moeten gaan inzien! Ik weet niet wat voor rare kruiden je ophebt, maar dit slaat nergens op Fallenflight!' Shade was nooit goed geweest in debatteren, in argumenten maken, in boos zijn. Maar dat maakte op dit moment niets voor hem uit. Hoe durfde ze zijn harde werk niet in te zien. En hoe durfde ze het woord van de Leader in twijfel te trekken? Shade was het dan misschien niet met alles eens, maar hij had zijn loyaliteit naar StarClan nog steeds hoog zitten. Dit was hoe het ging, hoe het hoorde. Hij zette een stap dichterbij. 'En hoe durf je Wolfstars woorden in twijfel te trekken, Fallenflight? Hij is je Leader en hij weet volgens mij heel goed wie een goede Deputy is voor de Clan! Misschien moet je voortaan je woordkeuze maar wat beter uitzoeken, want ik denk niet dat wij degene zijn die huilend aan je poot zit, door jouw onverantwoordelijkheid.'

De meest opvallende dingen  dat de anderen naar haar toe sisten was dat zij de onverantwoordelijke was en dat zij haar leider in twijfel trok. Maar dat deed ze niet, dit was niet haar bedoeling geweest, natuurlijk trok ze Wolfstar niet in twijfel, of misschien wel. Haar broer was het probleem, niet Wolfstar, niet zij, maar hij. Ze was het even kwijt, ze was even niet meer mee met haarzelf. Maar haar woede overtrof haar twijfels, want dit liet ze niet toe. Echt niet toe, echt niet. Misschien had de poes de vrolijke sfeer verpest, maar het was ook echt omdat ze niet wilde inzien dat hij alleen maar goede dingen probeerde te doen. “M…Maar jij bent de onverantwoordelijke hier! Dit kan niet, dit kan echt niet!”, snauwde ze hem nog toe, vol van verwarring. De jonge warrior voelde zich verraden door zichzelf, daarmee een brok inslikkend en kijkend naar de andere kant. Was dit wat er hoorde te gebeuren? Dat ze haarzelf belachelijk maakte voor de hele clan omdat ze gewoon iets niet kon accepteren? Dit was te moeilijk, veel te moeilijk. De kattin begon opeens hard weg te lopen, springend over de kampwand om aan iedereen te ontsnappen, want dit kon ze niet, ze kon dit allemaal niet verwerken. Ze keek niet meer om naar wat er achter haar gebeurde. Wat als ze inderdaad de bug was in de code? Wat als zij diegene was die alles altijd verstoorde? De wereld was zo hard, zo pijnlijk voor haar om het te snappen. En nu... Ja nu was ze ergens in het territorium verstopt, hopend ontsnapt te zijn aan al die ogen en al die bekvechters. Ze was een schande geworden, een complete schande.

De poes grinnikte zachtjes om de houding van de kater, hij was gewoon. Zo schattig, iemand met een goed hart. Die beschermd moest worden. Maar niet door haar, dat bleek wel toen zijn zus opeens een hele discussie begon. Fawnleap nam langzaam een paar stappen naar achter. Zich zo veel mogelijk naar de achtergrond duwend. Ze haatte confrontaties. Vooral omdat ze er totaal niet goed in was. Denken onder druk was gewoon, lastig. Ze keek op toen de zwarte kater die ze herkende als Shadefeather het voor Blaze op nam. In haar hoofd en hart juichte ze de kater aan. Want Blaze verdiende dit niet, dit moest zijn moment zijn. Een van overwinning en trots. Dat mocht niet verpest worden- vooral niet zo openbaar. Fawn voelde haar hart sneller kloppen toen rode kater zelf begon te spreken. Hij kwam aan met heel verhaal maar ze stemde met elk woord. En probeerde hem ook een blik van aanmoediging te geven- al zou hij dat vast en zeker niet opmerken. Fallenflight bleef koppig voet bij stuk houden al deed de emoties die duidelijk in haar ogen te zien was toch wel pijn bij Fawnleap. De grijze kattin rende opeens met een hoog tempo het kamp uit en met dat besloot Fawn zelf ook maar te vertrekken. 'Ik spreek je later nog wel oke snack?' Sprak ze zachtjes toen ze langs de rode kater liep.

Er was weinig hoop te vinden in haar normaal gezien sprankelende groene ogen. Met een misselijk gevoel stapte ze de open plek op, zoals van haar verwacht zou worden. Haar blik ging af naar Wolfstar die daar stond, zij zoon zojuist verloren zijnde. Zou het anders zijn geweest als hij Amberstorm meer had geholpen? Als hij haar überhaupt niet zwanger had gemaakt, zonder enige liefde te voelen? Ze klemde haar kaken op elkaar, ergens wetend dat het niet eerlijk was alles op hem te schuiven, en aan de andere kant ergens nog steeds overtuigd dat ook hij een rol had gespeeld. Net als zij. Net als zijzelf. De poes huiverde en tranen sprongen opnieuw in haar ogen, die ze ruw weg knipperde. Het was allemaal anders. Oceanstar, Stallionstar... Het waren allemaal haar vrienden geweest, katten waar ze veel mee omging. Ze waren weg. Nu Wolfstar Blazesong noemde leken het slechts twee vreemden te zijn die de clan nu leiden. Natuurlijk wist ze dat dat niet de waarheid was, ze waren immers één clan en toch voelde het allemaal vreemd en oneigen. Routnose schudde haar kop en slikte haar weemoed in, waarna ze naar de kersverse deputy liep. Het was niet eerlijk, hij was een goede warrior en verdiende het enthousiaste vertrouwen van zijn medicine cat. Maar in haar kop bleef het beeld van een bebloede Amberstorm en Gorsekit telkens opnieuw afspelen, wat haar glimlach wrang maakte en haar staart over de grond liet slepen. Ze probeerde het, echt. "Gefeliciteerd Blazesong, je zult het geweldig doen," Haar woorden leken eerder een script dat ze oplas, al besefte ze met een scheur van pijn dat het waar was. Hij zou het beter doen dan Amberstorm, wie ze altijd zo had vertrouwd. De poes drukte haar neusje tegen zijn wang en negeerde het tumult dat volgde. Normaal gezien zou ze misschien ingrijpen, maar vandaag trok ze zich enkel stilletjes terug naar haar den.

Hij was zo boos. Hoe durfde ze? Nog voordat de poes kon reageren werd hij al aan de kant geduwd. Hij keek opzij, verbaasd maar nog steeds met zijn oren naar achteren gevouwen. Het was echter Blazesong zelf die naar voren stapte en hem vertelde dat hij hem maar moest laten. Shade snoof, maar liet hem zijn gang gaan. Hij hield zijn ogen strak op Fallenflight gericht terwijl ze toegesproken werd. Ze sputterde nog een beetje tegen voor ze het kamp uitrende. Shadefeather haalde diep adem en keek naar de kater naast hem. Nu hij weer wat rust in zijn kop had wist hij niet zo goed meer wat hij moest doen. Blazesong leek ook even de tijd te nemen maar uiteindelijk volgde hij toch zijn zusjes spoor het kamp uit. De zwarte kater wilde hem bijna achterna gaan, maar hield zich in. Hij zuchtte luid en schudde zijn kop voor hij zich ook omdraaide. Tijd om rustig te worden nu.