A soul like a storm

<sub>DE WIND WAAIDE DOOR ZIJN HALFLANGE vacht en liet hem zacht beven op zijn poten. Het was ijskoud. Zijn poten zouden in recordtempo bevriezen als hij niet zoveel haar ertussen had gehad. Gelukkig was hij in ieder geval daarmee gezegend. Hij trok met zijn oren toen er ergens in de verte het geklapper van vleugels klonk. Een schaduw viel voor een tel over hem heen toen de grote roofvogel hem voorbij scheerde met zijn prooi tussen zijn klauwen. Wolfspirit keek het dier met grote ogen na. Snel begaf hij zich naar de bosjes ter beschutting, al was het dier al bijna uit het zicht verdwenen. Hij benijdde hem. Híj en de rest van zijn clan leed wederom honger terwijl die rotvogel een mogelijke maaltijd voor minstens vijf kittens en één queen had weggegrist. Hij vloekte nijdig, sprong uit de bosjes en zette het op een rennen. Misschien had hij ergens lager in het territorium betere kans. Zijn poten brachten hem uiteindelijk naar het kleine bos. De takken waren al hun bladeren verloren en alle bomen leken alleen nog maar hun magere geraamte achtergelaten te hebben. Hoewel er hier en daar wat vogels in de takken zaten, was Wolfspirit zijn focus op de grond gericht, hopend een spoor op te pikken.

+ Stormsoul</sub>

De kattin had haar ogen gericht op een bobbel vlak voor een gat in de grond. Ze lag stil tegen de grond gedrukt, wachtend op een beweging van haar prooi. Het was pas toen er een oor omhoog ging dat ze toe sloeg. Op volle kracht rende ze achter de haas aan, haar massieve lichaam in een enorme sprint dwingend. Ze voelde de wind door haar vacht heen gieren en de sneeuw klonteren aan de uiteindes ervan. Ze sprinten over de de Highlands in, zo het Small Forest door. De haas gaf zich niet snel gewonnen en probeerde een snelle afslag te maken. De kattin gromde diep, zetten zich af en sprong op de rug van het beest. Snel moest ze wegduiken, toen twee sterke achterpoten rakelings langs haar kop af gingen. In een snelle beweging beet ze in een van de poten, om de ander tegen haar voorhoofd aan te krijgen. Sterretjes verschenen voor haar ogen, maar ze schudde haar kop en wist de nek van de haas te vinden. Wankelend kwam ze overeind en schudde haar kop een paar keer. Achter in haar kop voelde ze koppijn op komen, fijn. Dat kon er ook nog wel bij. Ze pakte de haas bij zijn rug op en liep verder het bos in. Toch kwam ze niet verder dan een paar staartlengtes, voordat ze moest gaan zitten en de prooi weer neer legde. Starclan nog aan toe, wat deed dat pijn.

_{Het spoor dat hem uiteindelijk dieper het bos in had gebracht, behoorde toe tot een haas. Wolfspirit wilde eigenlijk direct opgeven omdat hij wist dat hij met zijn afmeting en snelheid zo’n dier onmogelijk te pakken kon krijgen. Hij wist dat de ex-windclanner een paar leden leerde om op die dingen te jagen, maar hij hoefde daar niet aan mee te doen hoor. Hij was een riverclanner, geen hazenvreter. Hij keek dus ook verbluft op toen er niet veel later allemaal sneeuw opspatte en er een konijn de bosjes uit schoot gevolgd door een grijze she-cat. De sneeuw regende op hem neer terwijl het duo langs rende. Wolfspirit keek toe hoe Stormsoul in een worsteling geraakte met het dier terwijl ze wat schade aan het diertje toebracht. Maar de haas leek ook een paar rake klappen te hebben uitgedeeld. Wolfspirit grinnikte toen hij haar uiteindelijk triomfantelijk de trofee zag claimen en het beestje wilde meesleuren. Dat ging nog niet zo gemakkelijk. “Zo, zo, indrukwekkend,” hij trippelde met zijn staart recht omhoog naar zijn clanmate toe. “Ik dacht toch even dat hij jóu als maaltijd zou verslinden in plaats van andersom,” grapte hij met twinkelende pretlichtjes achter zijn blauwe ogen. Hij kon niet ontkennen dat een haas neerhalen niet gemakkelijk was geweest, zeker niet voor een riverclanner. Hij hield wel van sterke vrouwen. En kom op, ze mocht er best wel wezen..}

Ze gromde een keertje zag, vechtend tegen de pijn die opborrelde achter in haar kop. Haar lichte ogen schoten omhoog toen ze een stem hoorde. In haar blikveld verscheen een grote kater die ze herkende als Wolfspirit. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht terwijl een poot lichtelijk beschermend over de haas werd gelegd. Het was niet dat ze de kater niet vertrouwde, maar het was haar prooi, haar offering aan Starclan. Ze prevelde snel haar gebedje, voordat ze zich weer richtte op Wolfspirit. "Dat gevoel had ik ook even," gaf ze daarna toe, wiebelend met haar oortjes en proberend de pijn te onderdrukken. "Geen geluk voor jou jacht?" vroeg ze daarna. Stormsoul ging recht staan, haar staart rustig omlaag. Ze wist niet zeker wat de kater van haar wilde, maar ze voelde hoe zijn ogen over haar lichaam heen gingen. Ze schudde haar vacht uit, waardoor het nog iets meer uit stond dan normaal.

_{Wolfspirit kon een grijns niet onderdrukken toen hij zag hoe Stormsoul haar poot om het konijn drapeerde. Alsof hij dat ding zou pakken.. hij zou nog niet dood gevonden willen worden met een konijn in zijn bek. Hij liet dat gaan en haalde zijn schouders achteloos op. “Havik nam m’n prooi mee..” Mompelde Wolf. Hij gaf een nijdige pets tegen een willekeurig stuk sneeuw toen de irritatie van die gebeurtenis weer bovenkwam. Beter dat hij van onderwerp veranderde. “Zal ik hem je helpen dragen? Geen zorgen.. ik zal hem loslaten als we bij het kamp zijn zodat ze niet gaan denken dat ik je heb geholpen,” bood hij haar aan met een dikke knipoog. Hij had het gevoel dat iemand zoals Stormsoul dat allerminst zou waarderen.}

Ze kneep haar ogen dicht toen ze hem zag kijken naar haar poot. Niemand kon haar kwalijk nemen dat ze achterdochtig was, ondanks dat de kater voor haar van haar eigen clan was. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze in de rug gestoken was. Wolfspirit gaf al mompelend toe dat een havik er met zijn prooi vandoor was gegaan en ergens voelde het als verraad als ze nu haar prooi alleen voor zichzelf zou claimen. Ze keek op van de blauwe ogen van de kater voor haar en staarde in de verte, in haar kop de regels door te nemen. "Dat kan. Misschien kunnen we onderweg kijken of we nog iets voor je kunnen vinden," stelde ze daarna op een kalme toon voor. Ze ging er niets eens op in dat hij met haar spotten, dat was ze inmiddels wel gewend immers. Ze kwam overeind en greep de haas bij zijn scruff, waarna ze met haar staart wenkte. Gingen ze?