This little heart

Het was niet de eerste keer dat hij afdwaalde van zijn territorium om het oude gebied van SkyClan in te trekken. Als apprentice zijnde was hij hier al vaak genoeg naartoe gegaan en had hij dan ook zeker het één en ander tripjes op zijn teller staan. Soms had hij gewoon nood aan wat afzondering en dan was deze plek ideaal om naartoe te gaan. Het territorium behoorde officieel gezien aan niemand toe en dat maakte dat er ook geen ruzies konden ontstaan over of je hier nu wel mocht zijn of niet, al werd het apprentices vaak verboden om hier alleen naartoe te komen. Stormflight had die regel zelf echter al vaak genoeg verbroken. Niet omdat hij een rebel was, maar omdat hij avontuurlijk was aangelegd en omdat hij zo veel mogelijk territoria waar hij wel mocht zijn had willen verkennen voordat de verantwoordelijkheden hem te veel in zijn eigen territorium hielden. Hij had echter al twee vissen gevangen en was zo zeker van zijn zaak dat hij er wel meer kon vangen dat hij het er gewoon op gewaagd had. En nu liep hij dus door het verloren gebied van SkyClan, genietend van de stilte. De rust duurde echter niet lang en zijn bek ging kort open zodat hij de geuren om zich heen in hem op kon nemen. Een ThunderClangeur kwam hem algauw tegemoet en kalm bleef Stormflight afwachten tot de desbetreffende kat voor zijn neus zou staan.

Het duurde niet al te lang eer dat er een jonge ThunderClanner voor zijn neus stond. Een jonge warrior, maar waarschijnlijk al wel even verwijderd van zijn warriorceremonie. Het was iemand die hij nog niet iemand had gezien, ook niet op een Gathering. Nu moest hij eerlijk toegeven dat hij niet het meest opmerkelijke type was en dat er zo veel katten op de maandelijkse bijeenkomst kwamen dat het onmogelijk was om alle gezichten te onthouden. De jonge kat begroette hem en Stormflight schonk hem een vriendelijke glimlach terug. Zo lang er geen oorlog tussen hun Clans heerste en het niet om een border fight ging, zag hij geen reden om zich vijandig te gedragen en zag hij liever ruimte om nieuwe vriendschappen te creëren dan vijanden te maken. Hij nam dan ook aan dat de katten met wie hij sprak ook wel wisten wat er van hun verwacht werd zodra ze elkaar tegenkwamen op het strijdveld. Dat was immers wat de Code van hun vereiste. “Er is hier veel veranderd sinds dat ik nog maar een apprentice was,” zei hij met een zachte zucht tegen de kater. “Soms zou ik willen dat die Twolegs eens met hun klauwen afbleven van wat niet van hun is.” Het was onduidelijk van wie het dan wel was, maar dit was ooit een territorium van een grote groep katten geweest en daar moesten Twolegs naar zijn idee gewoon van wegblijven. Ze hadden hun eigen territorium al geclaimd aan de rand van het woud, dus waarom moesten ze dan naar hier komen?

Het gesprek werd al gauw doorgevoerd. Iets wat Ardentheart niet erg vond. Hij ging graag een gesprek aan en hij had liever al gauw een simpel onderwerp om over te praten wat iedereen aanging dan een ongemakkelijke stilte. Hij keek dan ook niet zo gauw naar de grenzen die hem scheden van de andere clans zo lang er geen problemen waren. Het enigste probleem wat Thunderclan op het moment had lag ook niet met de andere clans, maar met de konijnen op hun territorium. "Ja, ik heb hier nog wat leuke momenten meegemaakt toen het nog het oude Skyclan gebied was. Maar ze verpesten altijd alles waar ze aanzitten lijkt het zo," Zuchtte hij. Het was al een zonde geweest dat al die katten hun huis waren verloren zo lang geleden, maar nu was het al helemaal zonde.

Hij kon ergens wel zien waar de ander het over had, dat er toch iets van schoonheid in het platgebrande Skyclan territorium had gezeten. Maar misschien zouden veel anderen dat niet doen. Een dikke laag van as en zwartgeblakerde bomen waren immers niet het typische beeld van iets prachtigs, maar het was een andere soort schoonheid die er te vinden was geweest; die van volharding. Je had altijd nog de uitlijnen van alle plekken in het oude territorium kunnen zien, alsof het wilde schreeuwen dat het nog niet weg was. Het had zich sterk gehouden in een brand en het was nog niet helemaal weggevaagd. Soms was natuur een wonderbaarlijk iets.
Maar Twolegs hadden er geen tweede gedachte aan om het plat te walsen en hun vreemde bouwsels eroverheen te bouwen. Alsof wat er eerst was nooit had bestaan. Het was een reminder dat de gekke wezens die op twee poten liepen een stuk gevaarlijker konden zijn dan dat ze meestal waren. Dat ze voor ze moesten oppassen omdat ze ook zomaar het woud konden infiltreren als ze wilden. Dat was een enge gedachte, eentje die hij gelijk zijn kop weer uitduwde.
De kater voor zijn neus hielp hem daar ook mee. Want hij leidde hem af, stelde zich voor als Stormflight. Hij schonk de Riverclanner een glimlach. “Ik ben Ardentheart,” stelde hij zich op zijn beurt voor. “En ja, het is echt gewoon zonde. De Twolegs hebben totaal geen idee wat het allemaal waard is. Het is gewoon meer land voor hun om in te pikken,” zuchtte hij. Waarom konden ze het gebied, de geschiedenis, niet gewoon intact laten?