Darker than shadows [HALLOWEEN EVENT]

Vermoeid liep Eaglepaw richting de apprentice den, zijn poten langzaam neerzettend. Het was nog maar net avond aan het worden, maar hij was uitgeput van een zware dag trainen. In de ochtend had hij zijn eerste paar vechtbewegingen geleerd, en in de middag was hij druk bezig geweest met mos verzamelen voor de elders en kittens. Waarom was het zo vermoeiend om apprentice te zijn? Hij had wel wat rust verdiend na een lange dag werken, maar eigenlijk wilde hij ook door trainen. Trainen totdat hij de beste warrior van de hele clan was, en uiteindelijk leader zou kunnen worden. Trainen zodat hij zijn vader trots kon maken. Helaas zijden zijn poten iets anders, en eenmaal aangekomen bij zijn nest viel hij uitgeput neer op het zachte mos. Tijd om te dromen over een lekkere muis, of een nieuw avontuur in het oude Skyclan territorium. Eaglepaw rolde zichzelf op en sloot zijn ogen, veilig in de apprentice den, niemand die hem kon storen.

Langzaam werd Eaglepaw wakker van een vage stem die zijn naam zei, en keek verbaasd om zich heen. Was dit echt, of een droom? Overal waar hij keek zag hij bomen, grote donkere bomen. Deze had hij nog nooit in het Shadowclan territorium gezien, en voor een seconde was hij in paniek. Hij was niet meer in zijn eigen nest, maar wel wakker geworden. Ach ja, er was vast niks aan de hand, en de apprentice keek nog een keer om zich heen. Boven hem waren wolken te zien die de hemel bedekte, toen hij in slaap viel waren er nog gewoon sterren aan de hemel, maar er was vast veel wind geweest die de wolken boven waar die ook mocht zijn heen had geblazen. Eaglepaw draaide zich langzaam om en sprong in de lucht van schrik toen hij een poes voor hem zag staan, een schildpad poes net zoals hem, met twinkelende blauwe ogen. Dat was dus waar de stem vandaan was gekomen, die poes wist zijn naam. ‘Wie bent u? En.. en waarom heb je mij nodig?

Eaglepaw knikte en glimlachte terug toen de poes haar naam vertelde, maar die glimlach verdween al snel toen Tansystep iets minder vriendelijk werd. 'Ja.. Tansystep.' De apprentice bleef dapper staan toen de poes zijn richting in liep, maar was vanbinnen toch een beetje zenuwachtig. Hij knikte toen Tansystep vertelde dat hij veilig was, en ontspande meer. Hij was toch in Starclan, of niet, maar het leek niet erg angstaanjagend hier, dus het zou vast veilig zijn. Eaglepaw luisterde aandachtig en was verrast om te horen wat ze te zeggen had. Iemand had zijn harde werk opgemerkt, eindelijk, zijn harde werken werd misschien wel beloont. 'Een taak?' Tansystep klonk redelijk serieus, dus het moest vast belangrijk zijn. Als het echt belangrijk was zou het vast zijn clan helpen, en hij was altijd bereid om zijn clan te helpen. 'Tuurlijk', zei hij vastberaden, en keek terug naar de poes, met zijn geel-groene ogen.

Een belangrijke, híj was uitgekozen om een belangrijke taak te doen, door zijn harde werk en ambities. Eaglepaw stond stevig op zijn poten en hield zijn hoofd omhoog, kom maar op, ik ben er klaar voor. Aandachtig luisterde hij naar elk woord die Tansystep hem vertelde, vol verbazing. Hij had niet veel meegemaakt van het gevecht tussen Bloodclan en Shadowclan, hij was toen nog niet geboren, of een hele kleine kitten. Gelukkig had hij er veel verhalen over gehoord, maar dit verhaal nog nooit, deze kant van het grote verhaal nog nooit. Hij was er niet bij geweest toen dit allemaal gebeurde, hij had het niet met zijn ogen gezien, dus wat de poes vertelde kon best waar zijn. Maar waarom, waarom zou een andere clan hen willen verjagen. Honger, honger en macht. Hoe konden ze, hoe kon de Riverclan Shadowclan verraden, als ze allemaal in hetzelfde bos woonden met dezelfde warrior code. Met grote ogen luisterde hij verder naar het verhaal, en keek met verbazing naar beneden toen de grond onder hem vervaagde, en veranderde in een beeld, een beeld van twee kleine kittens, aan het zwemmen in een rivier. 'Ze hebben wat?' Kon Ealgepaw niet inhouden toen de poes vertelde wat er met de twee kittens was gebeurd. Gelukkig kon hij zijn toon zacht houden, zodat alleen hij het hoorde. Toen kwam zijn taak, zijn speciale taak. 'Maar hoe dan? Hoe moet ik door hun leugens heen zien? Hoe moet ik Shadowclan redden?!' Zijn stem klonk wanhopig, en zelfverzekerd tegelijk. Het was nog al een verantwoordelijkheid, de Shadowclan lag in zijn handen... Maar hij was uitgekozen, Starclan had vertrouwen in hem, het moest goedkomen.