[Halloween Event] I walked with you once upon a dream

_{Nettleroot liet haar adem geschokt ontsnappen. Ze had haar ogen geopend toen een onverwachte koude windvlaag aan haar pels had gerukt. Afgezien van de maanloze nacht zonder sterren en het gordijn van mist die tussen de stammen zweefde, leek het erop dat ze in het Thunderclan bos was ontwaakt. Ze overwoog even of ze misschien was gaan slaapwandelen maar iets zei haar dat ze nog steeds droomde. En toch? Het voelde niet als dromen, noch als wakker zijn. Het voelde .. verkeerd. Nettleroot kwam overeind en liet haar ogen rondgaan, scannend tussen de boomstammen of ze iets zag bewegen. Een onheilspellend gevoel bekroop haar en ze draaide zich met een ruk om. Had ze het zich ingebeeld of dook er net iemand weg toen ze zich had omgedraaid? “Hallo?” Prevelde ze, haar stem vragend maar ook aarzelend.}

doesn't play well with others

Kijk, eindelijk hoefde zij niet de rol van wekker uit te hangen! Een assertieve poes, daar hield ze wel van. Tansystep rekte zich uit, waarbij een pijnlijke kramp door haar misvormde achterpoot heen kroop. Echter was pijn hier enkel relatief, werkelijk consequenties hingen er niet langer aan. Erger kon haar lijden niet worden, beter ook niet. Dark Forest was een impasse, een eindeloze kwelling, en ze was blij die voor korte tijd te delen. Met een geamuseerde twinkeling was ze de poes nu al een tijdje aan het volgen tussen de bossen die haar vast bekend waren. Heel bekend, binnenkort. Zij was de maker van deze synthetische wereld, kon zichzelf laten opduiken en vergaan waar ze wilde. Nettleroot, slechts een gast. Ach, gasten behandelde je gastvrij, toch? Daarom ook dat toen ze geroepen werd, Tansystep zo braaf was zich bekend te maken. Zonder een waarschuwing verscheen haar gestalte vlak voor de ander. Tussen haar tweekleurige pootjes zat een klein, pluizig en bruin konijntje die ze zachtjes streelde. "Hoi Nettleroot,"

x x /

litch

_{Nettleroot deinsde geschrokken achteruit toen een gespikkelde poes voor haar opdook, samen met een bruin konijntje dat tussen haar poten zat. Het rilde zacht en weerspiegelde hoe Nettleroot zich momenteel voelde. "Wie ben jij?" Haar oren waren automatisch in haar nek gedraaid bij de she-cat's verschijning. Ze wilde geen toneeltje spelen voor het plezier van de ander. "En waar ben ik? Dit is geen droom," Stelde Nettleroot vast. Starclan.. was ze dood? Nee, dwaas, natuurlijk ben je dat niet. Starclan hoort veel mooier te zijn dan zo'n naargeestig oord als dit. Sprak ze zichzelf toe. Ondertussen sloeg ze de ander tussen toegeknepen ogen gaande. Ze verbrak het oogcontact alleen om een blik naar het kleine konijntje te laten gaan. Dat lieve, zachte, bruine beestje die er zo onschuldig bij zat.}

Tansystep

So frickin evil

Oh, was het niet schattig? Het bruine velletje onder haar poten trilde zachtjes, diens oren plat tegen het kleine lichaampje gelegd. Tansystep haar ogen fonkelden, als een kind met een speeltje. Het diertje zou niet rennen, niet zolang zij daar geen toestemming voor gaf. Net als Nettleroot, eigenlijk. Diens nek zou ze even soepel kunnen verbrijzelen als het konijn tussen haar poten. "Ik ben Tansystep, die naam wil je misschien onthouden," haar stem was vrolijk en ze gniffelde. Kort wendde ze haar blauwe ogen af van haar ene pluizige speelgoed naar het ander. Diens bevelen negeerde ze, ze was in geen plaats om haar antwoorden af te dwingen. "Schattig hé?" snorde ze en aaide nogmaals over het pluizige beest.

"Schattig en een oerdom vluchtdier wiens nek zelfs een lafaard kan breken. Ze lijkt ergens wel een beetje op jou, hé, Nettleroot?"

El4a

_{De poes aaide het konijn tussen haar poten voorzichtig, je kon het bijna teder noemen. En toch.. Nettleroot fronste. Alles aan de ander stond haar niet aan. Haar tengere lijfje, haar ogen die zo openlijk fonkelde, haar twinkelende gelach en haar lieve glimlach. Haar eigen ogen bedrogen haar, want als die het voor het zeggen hadden zou Nettleroot de ander niet vrezen. "Tansystep.." Het kwam eruit als een twijfelachtige fluistering die bijna werd meegevoerd op de huilende wind. Nettleroot slikte bij de aanblik van het kleine beestje die gevangen zat tussen Tansy's poten. Het zag er zo klein en bang uit. Zo onschuldig. Het hoorde hier niet thuis op een plek als deze. Ze kon haar poot er niet op leggen wat het was.. maar dit beviel haar allerminst. Het zachte gestreel maakte Nettleroot onpasselijk. "Stop daarmee." Sprak Nettleroot resoluut. Haar ogen schoten weer naar de heldere kijkers van Tansy. Haar eigen ogen waren scherp. De tegenpool van de houding van Tansystep.}

Tansystep

So frickin evil

Precies. Sprak haar naam, proefde iedere zure letter op haar tong. Net zoals het hele woud zou moeten doen. Ze mochten het schreeuwen totdat ze erin stikten, en het meenemen in hun dood. Eenmaal was ze vergeten, haar lichaam weggevroten door ongedierte en haar botten verbogen onder jaren van aarde. Maar niet nogmaals. Met een glimlach keek ze de ander aan. Nettleroot zou haar nooit meer vergeten.

Een gelach verliet haar mond. Een lach die eerst jeugdig en vol leven was, zoals je bij haar kleine gestalte zou verwachten, maar al snel zo schel werd dat het je oorschelp deed rammelen. De haren op haar rug kwamen overeind terwijl ze met haar grote, lege, blauwe ogen de ander aan keek. "Oh ja? En wat als ik dat niet doe?" ze liet het konijn los, dat meteen met een kloppend hart van haar wegsprintte. Niet dat het veel zin had, vanuit het niets vormden de schaduwen een groot, angstaanjagende kat die met één soepele haal het konijn onderschepte. Een gil weerklonk terwijl het lichaam zonder enig genade tegen de grond werd geslagen. Enkel de scherpe klauwen en de halsband vol hondentanden schitterde in het vale, rode licht. "Ik bedoel, het is niet alsof je ooit eerder het hebt kunnen stoppen,"

Ze giechelde zachtjes, want onder de klauwen van de enorme bloodclanner was niet langer meer het konijntje te zien. Nee, hoewel de vachtkleur bijna gelijk was, samen met het mollige snoetje - waren het nu twee oranje kattenogen die Nettleroot vol angst aan keken. Twee kattenogen die zo erg leken op die van Nettleroot zelf. Het runde kennelijk in de familie, wat schattig.

El4a

_{Tansystep begon te lachen alsof Nettleroot het de grappigste opmerking van wereld had gezegd. Het was een scherp contrast bij de vrees die Nettleroot voelde. Bij de donkere stronken en bleke mistbanken. Bij de wind die huilde maar er niet in slaagde het vreselijke gedonder van Tansystep te overstemmen. Nettleroot wist nu zeker dat het geen werkelijkheid was. Zo zeker als de plotse grimmige schaduw die zich boven Tansystep leek uit te strekken en haar hele verschijning zoveel groter deed lijken dan het in werkelijkheid ook was. Word wakker. Word wakker.. Dacht ze koortsachtig terwijl ze een paar passen achteruit zette.

Haar adem stokte toen Tansystep het diertje losliet, dat er gauw vandoor schoot. Geschokt keek ze het na en zou ze zweren dat ze diens hartje keihard hoorde kloppen in haar eigen oren. Plotseling verscheen er een schim die met één achteloze haal van diens klauw het konijntje onderuit haalde en vervolgens genadeloos tegen de grond duwde. De kreet die het slaakte klonk als een donderslag in Nettleroot's oren. "Rabbitpaw?" Ademde ze, haar stem schor. De open plek leek opeens alles van het oog te ontrekken. Alles behalve Nettleroot die baadde in het rode licht. Een monsterlijke klauw en gruwelijke lach vol rijen scherpe tanden was het enige waar ze nog maar naar kon kijken. Dat, en het konijntje. Hoe hulpeloos het daar lag.. Tansy's stem donderde als onweer in haar hoofd. "Ik bedoel, het is niet alsof je ooit eerder het hebt kunnen stoppen,"

Er volgde een twinkelend gegiechel en vervolgens was het niet langer het bruine konijntje die smekend omhoog had gekeken naar Nettleroot. Het waren twee ogen die zo veel op die van haar leken. IJs viel over haar heen want ze wist heel goed dat het niet haar ogen waren die terugkeken. Het waren die van haar zusje.

Vol afschuw deinsde ze achteruit. Net zo lang tot haar achterkant tegen iets hards aanbotste. "Dit is niet echt! Dit is een droom!" Schreeuwde ze tegen niemand in het bijzonder. Vol angst keek ze om zich heen, wanhopig om een uitweg te vinden die nergens te bekennen was. Ze zat gevangen. Gevangen in een nachtmerrie die de realiteit ten schande kon maken.}

Tansystep

So frickin evil

Oh, hoe anders zij waren. Nettleroot kermde bij het zicht van haar zusje, Tansystep durfde giechelend te wedden dat ze met één extra zetje nog tranen uit haar ogen kon persen. Ja, heel anders. Tansystep had gelachen toen de hond haar broer verscheurde, zijn lichaam dat brak tussen die glimmende tanden was niets anders dan muziek in haar oren. Een kakofonie van brekende botten, of brekende harten.

Ze probeerde te vluchten. Te vluchten zoals ze altijd had gedaan, rennen als de lafaard die ze was. "Je blijft hier, kreng!" krijste ze, waarbij donkere breuklijnen door de gehele wereld begonnen te lopen, die zich allen in haar richting haasten. Zwarte, naar dood meurende wortels klauwen naar haar poten, probeerde zich te wikkelen om ieder deel van haar lichaam en sleurden haar terug naar naar de jonge poes. Ja, terug naar Tansystep, en haar eigen zusje. Oh, Rabbitpaw. Haar gekrijs klonk schel door de wereld terwijl ze de poes dwong om te kijken. De bloodclanner was langzaam bezig om het vel beetje bij beetje van haar lichaam te verwijderen, een traag en precies werk. Was Nettleroot dan niet blij haar zusje weer te zien? "Ik weet niet, voelt dit als een droom?" ze gniffelde en keek de ander aan, het rode licht weerspiegeld in haar lege, eindeloos blauwe ogen.

Je bent een zwakke lafaard Nettleroot. Je hart verliezen aan een Shadowclanner, je zusje aan een bloodclanner. Wanneer heb je ooit iets anders gedaan dan rennen? Ik vind dat dat wel eens anders mag, je bent meer dan dat. Vind je niet?"

El4a

_{Met een keiharde donderslag galmde Tansy's stem en begon de wereld letterlijk te barsten. Dikke spleten kerfde zich overal om Nettleroot heen terwijl zij niets anders kon doen dan met grote angstogen het tafereel aanschouwen. Dit was geen nachtmerrie meer. Dit was erger dan dat. Nettleroot had nog een poging gewaagd om weg te rennen, dieper de duisternis in. Het kon haar niet schelen waarheen. Alles was beter dan dit. Stinkende wortels die naar zwavel, ijzer en dood roken wikkelde zich om Nettleroot haar poten heen en sleurde haar terug. Ze schreeuwde het uit van afschuw terwijl ze haar nagels in de grond boorde, smekend naar iedere god die ze maar kon bedenken om haar te redden.

De wortels hielden haar vast als sterke, pijnlijke, dunne vingers en hielden haar omhoog zodat ze het tafereel kon zien. Wegkijken kon ze niet, ook al wilde ze dat graag. Ze merkte niet eens meer dat de wortels om haar kop hadden losgelaten.. haar ogen leken vastgeplakt aan het krijsende hoopje dat was overgeleverd aan Tansystep haar machten. Nettleroot voelde haar adem stokken en haar hart verkrampen. Het was niet langer Tansystep die daar stond.. maar Lethal. Lethal die Rabbitpaw haar staart er moeiteloos afbeet, lachend en onbezorgd. Net zo gemakkelijk als Nettleroot een vogel zijn kop eraf zou trekken. Stukje bij beetje haakte klauwen zich in Rabbitpaw's vel, stroopte het vel langzaam omhoog met bijna ontzagwekkend gemak. Het gemengde gegil van Lethal en Rabbitpaw knalde in haar oren. Elke stuiptrekking die Rabbitpaw maakte bracht Nettleroot dichter bij de afgrond. Bij die fijne lijn tussen sanity en insanity. Hoe vaak moest ze dit nog herbeleven.. hoe vaak..

"Je bent een zwakke lafaard Nettleroot. Je hart verliezen aan een Shadowclanner, je zusje aan een bloodclanner. Wanneer heb je ooit iets anders gedaan dan rennen? Ik vind dat dat wel eens anders mag, je bent meer dan dat. Vind je niet?"

Nettleroot voelde het laatste beetje vechtlust uit haar sijpelen terwijl ze zich slap liet hangen in de wortels wiens weerhaken zich inmiddels diep in haar huid hadden geboord. Ze voelde het niet eens meer.. Pepperpaw.. Nettleroot wilde zich vastklampen aan dat ene beetje hoop dat Pepperpaw buiten de klauwen van deze poes verkeerde. Ze leefde nog.. ver weg in Shadowclan. Maar in deze huidige wereld bestond er geen tijd of reden.. niets klopte meer. "Help me.." Nettleroot begon te huilen.}

Tansystep

does not play well with others

Het was deze doodsangst die haar deed leven, meer leven dan ze ooit had gedaan met een kloppend had. Het vulde haar van een nieuwe energie waar ze geen bloed voor nodig had, geen zuurstof meer in haar longen. Een zacht, kinderlijk maar tegelijk afgrijnzelijke lach galmde door de wereld. Zolang ze nog angst in de ogen van een ander kon zien, zou zij nooit echt sterven. Haar lichaam zou pas tot eeuwige stof vervagen wanneer ze al haar woede op de wereld had losgelaten, en het zou nooit genoeg zijn. Botten kon je gemakkelijk breken, een kat zelf echter... Dat was een kunstwerk, en Nettleroot was haar Mona Lisa.

Ze zag met een kleine lach toe hoe de poes onomkeerbaar teruggetrokken werd over de vuile aarde, dat als teer aan haar mooie vacht zou moeten blijven kleven. Zij was een god hier, en Nettleroot haar speeltje; ze kon haar rondgooien en slaan zoals ze wilde. Ach, ach, de poes had beter moeten weten dan van haar weg te vluchten. Er was toch geen plaats voor laffe honden. Niet in haar wereld, en niet in die van de Thunderclanner. Gelukkig was zij een welbekende hondenfluisteraar, hihi.
Inmiddels ging haar blik naar de twee figuren naast haar, ergens een beetje verveeld. Kom op, wat een lawaai ook. Het zou haar gast goed doen, maar Tansy d'r arme oortjes vonden het niet al te plezant. Inmiddels was Rabbitpaw ontdaan van het meeste van haar vacht, waardoor een donkere vloeistof dat zowel naar metaal als rot rook de grond te bevuilen. De bruine poes kermde alleen nog maar, haar lege ogen gericht op haar zuster. En tot Tansy haar genoegen zag ze de heldere tranen van Nettleroot op de grond vallen. Ze spetterden, en vermengden zich toen met de duistere vloeistof dat inmiddels als zweet uit de aarde kwam. Tansystep giechelde, en met een zwiep van haar staart lieten de enorme wortels los en viel haar grijze figuur in de teerachtige substantie. "Hmm, wat zei je daar?" gniffelde ze en keek de ander met ogen zo blauw als een lege hemel aan. "Help? Maar wie dan?" ze stapte dichterbij, waarbij haar achterpoot ongemakkelijk over de natte aarde sleepte. "Lethal? Ik? Je zusje? zonder verdere waarschuwing klapte ze haar nagels uit en zette ze haar poot met een onbekende kracht op de kop van de ander, drukte haar wang tegen de vuile aarde. De donkere vloeistof bleef toenemen, en rees langzaamaan verder tot haar lippen en neus. Ze zou het proeven, er in gorgelen totdat zij haar toestand adem te halen. "Zie je jezelf wel, vuile, laffe rat dat je bent. Je had kunnen vechten, je had kunnen proberen je zusje te bevrijden, en nu, voor de tweede keer, sterft ze door jou Ze zette nog meer kracht op de kop van de ander en bracht haar kop onnodig dichtbij. Pas nu, nu ze neus aan neus stonden, zou Nettleroot de geur van rot kunnen ruiken - en de bloedrode aderen in haar hemelsblauwe ogen kunnen zien. "Je vlucht van alles, en geeft op zonder te vechten, zonder iets te doen. Je grote woorden doen niets, niets!" haar lach weerklonk bulderend door de gehele ruimte en donkere klodders speeksel verlieten haar bek. "Jij verdient het nog meer om hier te zijn dan ik," en toen liet ze los. Tansystap verplaatste haar poot en ging weer zitten en likte haar poot even schoon van dat vieze gedoe. Haar oortjes trilden en met een glimlach keek ze naar de ander. "Maar ik weet wel iets om dit goed te zetten, hoor Nettleroot. Wil je weten wat?" haar ogen boorden zich in die van de ander. "Misschien moet jij maar eens de touwtjes in handen nemen, hm? Zondes kan je maar op één manier afbetalen, en dat is met bloed."

"Jij gaat een bloodclanner voor mij vermoorden,"

El4a

_{Als iemand had gevraagd aan Nettleroot wat ze zou doen om uit deze nachtmerrie te komen dan had ze "alles wat je maar wilt" gezegd. Het maakte niet meer uit wat ze ervoor moest doen. Ze wilde weg. Ze wist niet meer of ze nu werkelijk droomde of niet. Nog nooit had een kat de hemel laten opensplijten, rottende wortels uit de grond laten schieten of het ene moment zo groot als een twoleg nest worden en het andere moment weer slinken naar een gewoon formaat. Alles voelde levensecht en ze wist niet meer welke realiteit de hare was. De wortels die Nettleroot vast hadden lieten los en ze voelde hoe ze naar beneden tuimelde. Recht in de smerige substantie. Ze probeerde nog om zichzelf eruit te duwen maar Tansystep duwde haar genadeloos terug. "Lethal? Ik? Je zusje?" Vroeg Tansystep haar. Nettleroot schudde haar hoofd. Eender wie. Wie dan ook! Als deze ellende maar ophield. De smerige drab begon haar neusgaten in te lopen. Haar ogen in te lopen zodat ze nauwelijks meer iets kon zien. Het enige geluid wat ze nog kon voortbrengen was dat van een stervend dier want ademhalen kon ze niet meer. De randen van haar zicht begonnen zwart te worden en langzaam naar binnen te kruipen alsof de dood zelve haar bezocht. "Zie je jezelf wel, vuile, laffe rat dat je bent. Je had kunnen vechten, je had kunnen proberen je zusje te bevrijden, en nu, voor de tweede keer, sterft ze door jou. Je vlucht van alles, en geeft op zonder te vechten, zonder iets te doen. Je grote woorden doen niets, niets!" Haar lach klonk niet langer tinkelend en aangenaam. Nee. Het klonk eerder alsof ze door de duivel zelve werd bezeten. "Jij verdient het nog meer om hier te zijn dan ik," Nettleroot begon nu bijna haar bewustzijn te verliezen. Ze zou doodgaan. Nu echt. En ze verdiende het dubbel en dwars. Ze was een laffe hond. Nog minder waard dan de kleinste kever. Ze was een lafaard met een knik en haar staart en een litteken op haar rug omdat ze te bang was geweest om Lethal onder ogen te komen. Ze verdiende dit allemaal. Het was alsof Tansystep daarop had gewacht want het loden gewicht op Nettleroot's kop werd teruggetrokken en Nettleroot kon weer ademen. Gretig zoog ze het levenselixer naar binnen en vulde ze haar longen met lucht. Hoewel Tansystep hier het meeste werk had gedaan, leek het erop alsof ze niet eens moe was van de inspanning. Ze leunde achterover en likte haar poot alsof er zojuist niets gebeurd was. Nettleroot liet haar kop op haar poten vallen. Staarde angstvallig omhoog. Te bang om geluid te maken en te bang om te bewegen. Dit was haar domein. Zij was hier de koningin en Nettleroot moest buigen.

"Maar ik weet wel iets om dit goed te zetten, hoor Nettleroot. Wil je weten wat?" Woordeloos knikte ze terwijl ze smekend opkeek naar de ander. Alles.. ik doe alles.. Zei ze woordeloos. "Misschien moet jij maar eens de touwtjes in handen nemen, hm? Zondes kan je maar op één manier afbetalen, en dat is met bloed." Ja.. dat klonk goed.. Nettleroot wilde wel de touwtjes in handen nemen. Ze was niet klaar voor wat er daarna zou komen.

"Jij gaat een bloodclanner voor mij vermoorden,"

Nettleroot voelde het weinige beetje kracht wat in haar zat uit haar beentjes vloeien. Ze staarde Tansystep niet begrijpend aan alsof de ander zojuist het meest onwaarschijnlijke ding had gesuggereerd. "Ik? Iemand vermoorden? .. maar .. h-hoe dan?" haar stem was rauw en raspig van het gillen en klonk zwak. Ze wilde niet de ander de indruk geven dat ze er niet mee akkoord ging dus besloot ze om haar blik eerbiedig af te wenden en op een plek ergens aan Tansystep's poten te vestigen, biddend dat ze niet weer Tansystep's wraak op zich af had geroepen.}