It's a very very mad world(Halloween Event)

Het was gewoon zonhoog, maar dat hield de kater niet tegen om zichzelf lekker op te rollen voor een beetje slaap inhalen op de warme stenen. Wel, niet zo warm meer. Het waterige zonnetje was natuurlijk niet zo sterk meer dus ging het verwarmen van deze rotsen niet zo vlug meer. Het was nog steeds aangenaam hoor en prima voor een powernap. Al hadden Smoulder's powernaps veel power, om zo te zeggen. Zou niet de eerste keer zijn dat hij ging slapen onder de zon en wakker werd onder de maan. Wel, als iemand hem niet wakker maakte dan. Het duurde in elk geval niet al te lang voordat de clan eigen comedian naar dromenland vertrok.

doesn't play well with others

Katten zoals hem verachtte ze het meest. Ze zagen enkel de lol in het leven, konden lachen om zaken die volgens haar zeer ver weg stonden van humor. Het liefst zou ze kundig haar nagels aan zijn strot scherpen, zodat het lachen hem voor altijd zou vergaan. Maar oh, helaas, dat was dan weer niet wat ze vandaag voor hem in petto had. Nee, dat kwam misschien een andere keer weer.

De zwarte schaduwen van Dark Forest vormden zich tot het Thunderclan kamp. Gevuld en levendig zoals altijd, enkel hadden alle katten hun ruggen naar Tansystep en de slapende Smouldertongue toegedraaid, waardoor hun lege gezichten niet zichtbaar waren. Geen leek aandacht voor het tweetal te hebben. "Wakey wakey, Smouldertongue," sprak ze in zijn oor. Zijn schoonheidsdutje was over.

x x /

litch

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Zijn slaap werd verstoord door een stem die hem duidelijk wakker wou hebben, haar woorden vlak bij zijn oor. Weer een poes die kwam zeuren dat hij van zijn luie krent moest komen en zichzelf nuttig moest maken. Geeuwend knipperde hij met zijn ogen, maar al meteen viel een ding op. Het was pikkedonker opeens, terwijl het net nog dag was. Hoe lang had hij geslapen? Verbaasd keek hij om zich heen, maar de duisternis was heftig. Bovendien, de Sunning Rocks leken weg te zijn. Nu zag hij de poes die hem gewekt had, maar hij had haar nog nooit eerder gezien. Een indringer? Nee, waarom zou een indringer hem wekken. Smouldertongue kwam overeind en keek haar aan, ze waren omringd door bomen en er hing hier een kille sfeer. ''Ik weet dat men mijn humor slecht vindt, maar zo slecht is het toch ook niet?''sprak hij haar aan, al was er een lichte trilling in zijn stem. Als hij zich niet vergiste kon hij nog wel eens in Dark Forest zijn. Of zij had hem hier naar toe gehaald of hij was dood en Starclan kon gewoon zijn grappen niet dulden. Enkel, hij voelde zich niet echt dood. Dus hopelijk was het eerste, al wist hij niet waarom.

To:Tansystep|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

doesn't play well with others

Allicht zou ze zijn tong af moeten snijden. Misschien zou dat eindelijk een grap zijn waar ze wel om kon lachen, wanneer hij zou stikken in het bloed. Alas, dat was niet waar ze voor was gekomen, en hoewel het verleidelijk was, wist ze dat ze beter kon. De trilling in zijn stem was genoeg om haar te bedaren, voor nu.

"Oh nee hoor, ik vind je hilarisch," haar fel blauwe ogen staken fel af tegen de omgeving en de glimlach op haar gelaat leek even onschuldig als dat van een jong meisje. Dat was ze ook, immers, een jong meisje, ja. Maar niet een die machteloos was, nooit meer. Dit was haar wereld, van HAAR en hij zou nergens meer om kunnen lachen, afgezien van de walgelijke grap die hij zelf was. "Mijn naam is Tansystep, en als ik jou was zou ik die goed onthouden. Wij gaan even praten, Smouldertongue,"

x x /

litch

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Slecht publiek vandaag, ook al had ze hem waarschijnlijk zelf hier naar toegebracht. Haar woorden stelden hem toch enigszins gerust, ze kon gelukkig nog doen alsof. Hoe erg ze het meende, wist hij natuurlijk niet precies. Haar glimlach was onschuldig, maar dit was geen onschuldige plek. Ook al liet hij het niet echt merken, hij was wel bang. Hij snapte niet waarom hij hier was en waarvoor. Enkel, hij hield het vol en zou waarschijnlijk met grapjes deze letterlijke hel doorkomen. Dat was te zeggen, als die grapjes niet zijn dood werden hier. Ze stelde zichzelf voor, een naam die hij blijkbaar moest onthouden. ''Mooie naam, dat moet vast lukken''zei Smouldertongue, al voelde het alsof hij op een dunne tak aan het balanceren was. Dus ze wou een gesprek met hem voeren? Hij moest toegeven dat hij aan haar keuze twijfelde. ''Dus waarover?''bijna had hij weer een grap gemaakt, maar hij was net op tijd. Het was trouwens een hele slechte, zelfs hij vond dat.

To:Tansystep|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

doesn't play well with others

Met de woorden die ze sprak zag ze zijn nervositeit toenemen. Oh, was het niet enig? Haar hart hoefde nooit meer te slaan, enkel die pure paniek die ze zag toenemen in zijn blik was genoeg om haar levendiger te voelen dan ze ooit had gedaan. Ze hoorden haar te vrezen, te knielen aan haar poten en te smeken om hun miezerige, walgelijke levens. Bevend op hun poten bij het horen van haar naam. Zoals het hoorde ZOALS HET VERDOMDE HOORDE.

Oh, waarom liet ze zich toch altijd zo meesleuren? Wat mopperend keek ze naar een donkere barst die plots door de wereld heen leek te lopen. Met een enkele veeg van haar poot haalde ze die weg, waarna ze hem kort met haar jeugdige blauwe ogen aan keek. "Oh! Sorry daarvoor," wuifde ze het weg met een giechel en de wereld was weer zoals eerder; nog altijd leken ze zich in een grimmigere versie van het Thunderclan camp te bevinden. "Ik wilde eigenlijk praten over jou, Smouldertongue," haar sterspeler, de grootste act van vanavond. Eén keer sloeg ze met haar staart op de grond, waarna plotsklaps alle katten om hen heen hem aan leken te staren. Afgezien van het feit dat hun gezichten enkel een zwarte waas waren.

"Want volgensmij is de enige grap hier jouw zielige, nutteloze bestaan,"

x x /

litch

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Een misselijk gevoel overkwam hem en zijn pootkussentjes werden opvallend vochtig toen er een duistere breuk kwam in de wereld waar ze in waren. Hij staarde in de duisternis, totdat Tansystep met een veeg van haar poot het weer fixte. Ze biedde haar excuses aan zelfs, hoe netjes. ''Geen probleem, kan gebeuren''mompelde hij en richtte zijn blik weer op haar. Grappig genoeg kon hij haar vast aan, maar zij was al dood en hij niet. Praten over hem? Wel, dat gebeurde niet al te vaak. Er was een lichtelijke nieuwsgierigheid gewekt, maar die veranderde al snel in angst toen katten hem aankeken en tegelijk niet. Hun koppen waren zijn kant op, maar ze waren enkel een waas. Niks kon hij er aan herkennen. Voordat hij iets kon zeggen, was ze hem al voor. Haar woorden waren snijdend en met stomheid geslagen keek hij haar aan. Zielig en nutteloos? Kijk, ze was niet de enige die dat dacht, maar van haar hoorde hij het ook echt. Hij had haar niet eens gezien tot vandaag en zij noemde hem meteen zielig en nutteloos. Er fonkelde iets in zijn blauwe ogen. En toen lachte hij, hardop. Gewoon zijn lach, niet eens iets bijzonders mee. Een korte lach, wat zou zij verwacht hebben? ''Ik leid dat zielige en nutteloos bestaan, ik weet ervan'' zei hij toen, want dat was de waarheid. Hij kwam zijn leven door met grappen en grollen, met anderen lastigvallen en lui zijn. Niet persé iemand waar je veel aan had. Ook al vergat hij de momenten waarop hij een bepaalde wijsheid liet blijken, de katten waarvoor hij klaarstond en de kracht die hij had. Zo was hij altijd al geweest, maar de dood van zijn ouders had niet meegeholpen.

To:Tansystep|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Tansystep

So frickin evil

Dit was haar wereld HAAR wereld. Hoe drufde hij te lachen, haar monoloog te stelen en de woorden eigen te maken. Zij maakte de regels hier, zij ALLEEN. Had hij geen idee? Geen idee dat ze zijn tong uit zijn mond kon rukken, scheuren en voeren aan de honden die haar ooit hadden verscheurd? Het lachen zou hem vergaan, hij zou nooit meer mogen lachen. De donkere scheuren bereikten zijn rood-witte poten, en woekerde als wortels om zijn poten. "Ik had je niet gezegd te lachen," haar stem dreunde dwars door alles heen, kaatste tegen de onzichtbare muren van deze wereld. Haar blauwe ogen waren nog altijd even eindeloos diep, maar er was in die diepte lag een duisterheid dat zich een weg naar hem probeerde te klauwen "Op een dag zal de aarde ook jouw lichaam eisen, en je mag smeken dat die dag niet vandaag is. Maar dan? Denk je dat de sterren jou in hun midden willen hebben, Smouldertongue? Denk je dat iemand jouw leven zal herinneren anders dan dat van ongedierte, als een vlek op de naam van Thunderclan?" de wortels om zijn poten probeerden steeds verder omhoog te klimmen, klemden zich steeds steviger om zijn poten met iedere denderend woord dat ze sprak. "Is er niets in jou dat enige waarde acht aan je bestaan?"

El4a

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Dat het lachen hem snel zou gegaan in de wereld waar ze hem in getrokken had was duidelijk toen ze hard sprak. Bijna schreeuwend, woedend. De grond onder hem begon te scheuren, de waarheid kwam aan het licht zo. Hij stopte. Hij keek haar aan, maar naast angst was nu iets van medelijden te zien. Totdat hij merkte dat wortels om zijn poten heen wikkelde, komend uit die duisternis. Tansystep woorden drongen nauwelijks door, langzaam probeerde hij ze te verwerken. Hij geloofde in Starclan en hij geloofde dat hij op een dag daar zou gaan jagen. Of luieren. Nee, hij was niet slecht. Hij probeerde het tenminste niet te zijn. Hij was wat lui, erg komisch als je hem vroegt. Enkel niet slecht. Een vuile vlek? Er waren vlekken vuiler dan hem geweest. Terwijl de wortels omhoog leken te willen klimmen en hem de duisternis in wilden rukken keken zijn ijzige ogen in de hare. ''Wouden de sterren jou in hun midden?''

To:Tansystep|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Tansystep

does not play well with others

Medelijden? Hoe DURFDE HIJ. Ze snoof terwijl de scheuren in haar wereld begonnen te sizzen, de druipende wortels draaiden zich dichter en dichter om zijn lichaam en hoe ze zich in moest houden om zijn lichaam niet kundig en langzaam uit elkaar te scheuren. Hij hoorde te SCHREEUWEN van angst en van PIJN. Ze zou hem laten huiveren, maar haar acties zorgden er enkel voor dat zijn blauwe ogen ijzig in de hare kijken.

Even was ze stil, leek na te denken over zijn woorden en de eerdere woede verdween uit het niets. De wortels om zijn poten verslapten en trokken zich terug in de donkere scheuren die ze eerder had gemaakt. Zachtjes gniffelde ze om zijn vraag, waarna deze wereld plots weer precies hetzelfde was als ervoor. "Hm, niet echt, eigenlijk," gniffelde ze, haar blauwe ogen ontdaan van alle woede van eerder. Zijn poten zouden echter ongetwijfeld nog de greep van net herinneren. "Maar dat is oké. Tussen de sterren? Bah!" ze lachte en keek hem aan. Alles was plots stil, maar de spanning leek ondanks haar rustige houding niet uit de hemel verdwenen. "Maar jij zou er wel heen willen, of niet?"

El4a

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

De wortels draaide enkel nog meer om hem heen, kijkend naar de woede van de poes van hem, ze leek haar controle even te verliezen. Hij hield zijn adem in, niet wetend waarom. Totdat het opeens ophield en de wortels verdwenen. De wereld om hun heen werd weer normaal, voor zover het normaal was. Ze sprak weer, kalm. Vertelde hem dat ze niet gaf om de sterren. Hij knikte enkel, zijn mond voelde droog aan. Als dit toch een rare nachtmerrie was, dan wou hij graag wakker worden weer. "Ja, ik denk het''mompelde hij, totaal onzeker klinkend. Ja, hij wou naar de sterren maar was hij het inderdaad waard?

To:Iroh|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Onderwerp: Re: It's a very very mad world(Halloween Event)