[HALLOWEEN EVENT] Bad Bad Things

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Wolf wist wel beter dan daadwerkelijk haar problemen confronteren om ze op te lossen. Tot nu toe had ze altijd al haar problemen opgekropt en dat ging prima... Afgezien van wat onvoorziene woede uitbarstingen soms, maar dat laten we maar even achterwegen. De waarheid was dat ze haar draai niet kon vinden. Ja, de waarheid was dat ze haar hele leven af had laten hangen van haar moeder, en dat het pijn deed nu ze zag hoe weinig ze eigenlijk aan haar eigen leven had gewerkt. Plots had ze geen doel meer om naar te streven, geen figuur meer naar wiens trotse blik ze kon verlangen. Oh, ze zou niet liegen, de klappen en moorpraktijken van haar moeder miste ze zeker weten niet, dat mocht duidelijk zijn. Enkel voelde ze zich stuurloos, onbelangrijk en gevaarlijk. Haar familie was kapot gevallen en van vrienden kon de poes amper spreken, laat staan over hoe ze zich tegenover de Medicine cat begon te voelen. Alles leek zinloos, een routine waar ze in kon functioneren, maar nooit thuis zou horen. Een gedachte knaagde aan haar, sloop soms geluidloos haar kop binnen: wat als ze voorbestemd was om net als haar te zijn?

Ze belastte zich met een ongoddelijke hoeveelheid aan taken Dag in dag uit was ze aan het jagen, patrouilleren en trainen met haar apprentice. Als ze zich ver genoeg duwde, was er geen tijd om met die verdomde gevoelens te zitten, om geteisterd te worden door haar herinneringen. Toch bleef dat onrustige, walgelijke gevoel van stuurloosheid groeien. Vooral op momenten als deze, wanneer ze na een lange dag zich in haar nest liet vallen. Die laatste paar minuten voordat haar ogen uiteindelijk dichtgetrokken werden door een verschrikkelijke, fysieke vermoeidheid, waren het allerergst.

[Gereserveerd]

gemaakt door kiki

You have not seen death, my dear

Niets maakte meer uit. Ze was alles kwijt, zelfs haar liefde had ze alleen gelaten. Terug laten keren. Gezegd dat ze alles en iedereen zou vergeven. In haar persoonlijke hell zou branden en over haar eigen fouten na zou denken. Zou bekeren en haar zonden zou opgeven.

Zonden die niet de hare waren. Nooit was het haar fout geweest. NOoit was er iets haar fout geweest. Nooit. Ze hadden haar dit aangedaan. ZE hadden haar allemaal dit aangedaan en vannacht, vannacht zou haar wraak beginnen. Haar plot uitrollen met de maan hoog aan de hemel en de grens tussen leven en dood zo flinterdun. Een enorme grijns lag op haar lippen. Wetende wat anderen zouden doen. Anderen die zij had ingefluisterd, en anderen elkaar weer hadden gefluisterd. Ieder van hen was klaar voor deze nacht. Ieder van hen dacht dat ze zelf met dit idee waren gekomen. Ieder van hen was zelf uit op wraak. Ieder van hen, zou haar idee volgen als gevoelige kleine schaapjes. Kleine lievelijke schaapjes.

Maar een iemand was voor haar, een iemand was altijd van haar, van haar en van haar zou ze altijd zijn. Haar dood, haar grootste faal. Haar legacy.

Haar Wolfblood.

Het was zo simpel om de donkere dromen in te stappen. Zichzelf op te geven aan het bewustzijn van haar dochter, alsof ze hier altijd al was en wellicht was dat ook zo. Ze had zichzelf in het hoofdje van haar dochter gedrongen. Had van jongs af aan al een plekje voor haarzelf gemaakt. Een nest vol fluisteringen en overtuigingen. Velen waar, vast sommige niet waar, vast sommige waarvan de rest van de wereld zou zeggen dat ze niet klopte. Maar in haar hoofd klopte ze wel. In haar hoofd was het de waarheid, want het was alles dat er bij haar naar binnen was gebracht.

En daar zag ze haar, opgekruld en zo klein. Bijna de kitten die ze zo wanhopig had opgevoed. Zo dicht tegen zich aan had getrokken uit angst dat kleine Wolf haar ook zou worden afgenomen. Wie had kunnen denken dat het Wolf was geweest waardoor haar keel open lag. Dikke vastgeplakte rode sporen in haar eens witte vacht. Een gele halsband los om haar nek maar voor altijd verwoven met haar lichaam. Zij was een met haar lot, haar lot wat haar opgelegd was door hem. Door hem en vannacht zou het begin zijn van zijn einde. Van het einde van alles. "Wolf." Siste ze haar stem fluisterend alsof er een briesje was in het onderbewuste van haar dochter. "Kijk toe naar je daden dochter." Een grijns vormde zich om haar lippen, haar nek uitrekkend waardoor er meer druppels op haar poten drupte, tussen haar voetkussens verdween in het niets. "Ik heb je gehele focus nodig schatje van me." Snauwde ze, honger in haar ogen, starend naar haar liefste kindje.

You have only seen the mask we put on it

xoxo

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze droomde wel vaker over haar. Altijd dezelfde droom, die haar slaap zo onrustig en gepijnigd maakte. Ze lag daar dan altijd, haar gele ogen glazig en haar strot aan de hemel blootgesteld. En het was allemaal haar schuld, door haar klauwen. Niet dat het anders had gekund, al haar gesmeek was voor dove oren geweest. Dat wist ze wel, na alle keren dat ze was geslagen en verstoten. Als zij niets had gedaan, was het verhaal andersom geweest. Dan had haar moeder haar vast gedood, zoals ze wel meer dan eens had gedreigd. Het enige verschil zou zijn dat zij misschien nog wel slapen kon, maar Wolfblood niet meer.

Deze keer was het anders, ze voelde het al het moment dat ze haar ogen opende. Dromen waren soms pijnlijk helder, maar nooit had de rottende geur van bloed zo sterk in haar neus gestoken, en nooit was zij zo helder geweest. In een reflex kwam ze overeind en dook sissend ineen, angst in haar grote, amberen ogen. En ze keek, zoals Sinclaw haar opdroeg. Keek naar het bloed dat nog altijd uit haar nek droop, het bloed waar ze verdomme naar vernoemd was. Het maakte haar misselijk tot het punt dat ze bijna begon te kokhalzen. Want zoveel kon ze wel blerren, over dat ze nu zichzelf was. Dat ze zich van haar had losgemaakt, dat haar acties juist waren en dat Sinclaw het verdiend om weg te rotten tussen het moeras. Voor alle keren dat ze haar mishandeld had, voor de jeugd die haar was ontnomen en de moeder die ze vanaf zo jong niet meer had gehad. Maar tegelijkertijd bleef ze toch altijd haar moeders dochter, en hoe ze het ook draaide of keerde... Ze miste haar. Ze miste haar en ze voelde zich zo, zo verdomd schuldig.

De poes klemde haar kaken op elkaar en legde haar poten over haar oren, terwijl ze krampachtig haar ogen sloot. "Het is niet echt, het is niet echt," murmelde ze tussen haar tanden door. Ze wilde het niet zien, ze wilde het niet horen. Ze wilde wakker worden uit deze afgrijselijke droom.

gemaakt door kiki

You have not seen death, my dear

Haar dochter, haar geliefde kind. Haar project, haar faal maar nog niet, nog niet alles was opgegeven. Ze was bekeerd sinds haar Pythonkit, sinds STarclan had besloten om haar zoon zijn zicht af te nemen. Ze had daardoor haar Beekit opnieuw kunnen zien en het had haar gevoed met meer haat, meer woede. Pijn, verdriet, oneerlijk. HEt was allemaal zo oneerlijk.

"dit is echt mijn Wolf, dit is het echte leven." Ze stapte naar haar toe, dichter en dichterbij zodat de geur voor altijd zou steken in de neus van haar kind, zodat haar bloed de bruine vacht van Wolf opnieuw zou bevuilen. "Dit is het echte leven, waar je voor altijd moet leven met je eigen daden." Ze grijnsde breed terwijl ze haar hoofd verlaagde en Wolf recht in haar mooie oogjes aankeek. "Dit is wat jij je eigen mama hebt aangedaan mijn baby." Fluisterde ze bijna zoetelijk en liet haar bleke tong over het voorhoofd van Wolfblood raspen een slijmerige mix van bloed achterlatend op haar vacht. "Ik moet toegeven baby, zelfs ik zou mijn eigen moeder niet kunnen hebben vermoord. Ik zou bijna trots op je zijn."

You have only seen the mask we put on it

xoxo

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Nee, nee, NEE. Ze wilde haar stem niet meer horen, ze zou voor altijd het zwijgen moeten zijn opgelegd! Wolfblood grauwde en klapte haar nagels uit in haar eigen vel, maar zelfs toen kleine bloeddruppeltjes langs haar ogen heen parelde veranderde de wereld er niet. Ze was er nog steeds, de geur van dood brandde haar longen en ze kon niet ontsnappen. Het besef sloeg als een donderklap in op haar vermoeide brein; ze was in Dark forest.

Koude angst greep haar naar de keel toen ze recht in de ogen van haar moeder keek. Niet levend, noch echt dood. Haar geur vulde haar neus en ze leek overal, overal te zijn. Het wit van haar ogen werd zichtbaar terwijl paniek zich bijna van haar lichaam meester maakte. De nachtmerries die haar al zo lang teisterden waren plots werkelijkheid geworden, en Sinclaw was hier om wraak te nemen. Opeens was ze weer kleine Wolfpaw, die niet wist of ze moest rennen, vechten of haar moeder omhelzen.

"Dit is wat jij je eigen mama hebt aangedaan mijn baby." ze wendde haar blik af van het schouwspel dat haar moeder nu was, totdat haar tong over haar voorhoofd raspte en iedere haar in haar lichaam overeind lieten staan. Koude rillingen trokken door haar lichaam heen en met een ruk kwam ze overeind, haar ademhaling gejaagd en haar keel samengeknepen. Er was geen moederlijke liefde, alleen de overweldigende geur van rot, bloed en haat."Ik moet toegeven baby, zelfs ik zou mijn eigen moeder niet kunnen hebben vermoord. Ik zou bijna trots op je zijn.". Nee, nee, ze deed het gewoon weer. Verdomme! Al die tijd en ze trapte er nog steeds in, hing nog altijd aan haar lippen. Ieder woord dat ze zij ging dwars door haar muren heen, en hoe durfde ze. "Nee, nee! ROT OP!" schreeuwde ze, maar haar stem trilde. "Je liet me verdomme geen keuze! Laat me met rust, rotwijf!" waarom trilde ze, waarom trilde ze op haar verdomde poten.

gemaakt door kiki

You have not seen death, my dear

Een luide lach was de eerste reactie van Sinclaw op de diepe paniek van haar kind. Wist Wolf het nou nogsteeds niet. Had ze het niet door. Dit zou voor eeuwig en eeuwig zo doorgaan. Altijd zou Wolf bij haar zijn in dat kleine nest in haar eigen hoofdje. Dat met bloed bekladde nest. Zo lang Sin haar zou vasthouden en och, hoe zou een moeder ooit haar mooiste baby los kunnen laten.

"Nee nee schatje snap je het niet." Mauwde ze haar poot onder de kin van haar dochter duwend. "Ik heb nooit die keuze van je afgenomen, er is maar 1 kat die deze keuze van je afgenomen heeft. Die ons allemaal zo ver gedwongen heeft. Mijn lief mijn mooie meisje. Er is maar 1 kat die deze schuld draagt. 1 Kat die wij nooit mogen vergeven." Fluisterde ze, haar nagels in de keel van haar dochter duwend, op dezelfde plek waar Sin's gapende gat zat. "Tallshadow. Hij is de rede dat ik geen rust heb, de rede dat ik hier ben, de rede dat jij nog zoveel pijn moet hebben mijn kind. Mijn mooie baby, mijn Wolfstar. Mijn alles. Het is hij, hij is de vijand. Ik was nooit je vijand. Alles wat ik gedaan heb, wou hij mijn liefste." Ze liet haar los en stapte om de kattin heen, duwde haar zwartwitte vacht tegen die van Wolf. Alles wat wolf zou willen doen zou haar geen pijn doen, het was een droom, voor een van hen tenminste en kon je werkelijk een dode nog meer verwonden? Disturbingvoice was daar al achtergekomen. Maar dat hielt ze nog even stil voor haar mooie baby.

You have only seen the mask we put on it

xoxo

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze lachte haar starclan verdomme uit. Nog altijd bespotte ze haar, en gaf die poes eens ongelijk. Als een bang kind stond ze hier te jammeren om wakker te worden. Was ze dan geen haar veranderd? Nee, ze was Wolfblood nu. En hoewel ze iedere dag de naam droeg die ze aan haar twee grootste kwelgeesten te danken had, zou ze haar kop geheven houden. Moeizaam stond ze op, en ondanks de angst die diepgeworteld was in trauma, hief ze haar kop en zette ze haar vacht dreigend overeind.

Toen Sinclaw haar poot onder haar kin legde werd ze geforceerd in diens gele ogen te kijken. Hoe erg ze op de hare leken, maar de waanzin daarin deelde ze niet. Wolfblood gromde tussen haar kaken door, haar oren diep in haar nek terwijl ze sprak. Iedere keer weer wisten haar woorden haar mee te dragen... Want was het niet Tallshadow die hen dit had aangedaan? Ze wilde het niet geloven, maar ze wilde evenmin geloven dat ze haar moeder kon doden - en hier waren ze. Een clan geteisterd door bloodclan en een dode moeder, zou het anders zijn geweest als hij er niet was geweest? Ze keek haar moeder aan, en zag daar een deel van zichzelf. Wie was zij geweest zonder haar moeder? Wie was Sinclaw geweest zonder Tallshadow? Misschien was zij ook alleen maar een pioen in diens gruwelijke spel, een kind misleid door gebroken dromen en mooie woorden van een ander - net als zij. Haar ogen werden troebel, want hoe graag wilde ze het geloven. Geloven dat haar moeder slecht gecorrumpeerd was door anderen, dat ze gered kon worden. Maar in die valkuil was ze al zo vaak gevallen. Te vaak.

Hard sloeg ze de poot van haar moeder weg en tranen parelden op in haar ogen. "Oh ja?" snauwde ze. "En was het ook Tallshadow die je zei om mij te slaan?" herinneringen aan haar jeugd dreven op. Misschien waren ze ooit gelijk geweest, misschien waren ze dat op veel vlakken nog steeds; maar één ding was anders - zij zou nooit tegen anderen doen, zoals Sinclaw tegen haar had gedaan. "Was het Tallshadow die je zei dat ik nooit lief mocht hebben? Dat ik een apprentice van Windclan moest vermoorden? Dat ik het verdiende om aan stukken gescheurd te worden?" ze schreeuwde de ander haar woorden toe. "En zelfs al was het verdomme Tallshadow, dan nog had je nee kunnen zeggen! Hoe vaak heb je me wel niet met de dood bedreigd, ik was goddomme een kind!" ze snikte, veegde verwoed de tranen weg die ze al zo lang aan het oppotten was. "Ik zou alles voor je hebben gedaan, maar je vroeg altijd meer. Meer, meer, meer en het was nooit goed genoeg. Ik ben klaar, hoor je me?! Ik ben klaar met je speelgoed zijn, of van wie dan ook!" haar ogen boorden zich in de ander. "Ik haat je net zo erg als ik Tallshadow haat,"

gemaakt door kiki

Onderwerp: Re: [HALLOWEEN EVENT] Bad Bad Things