[HALLOWEEN EVENT] Bad blood

Ze had zich opgekruld in haar nest met de kittens naast haar. Het waren misschien niet haar kittens meer, die bij haar lagen, maar toch had ze deze ondertussen als haar eigen geaccepteerd. Het duurde niet lang voor ze dan ook in slaap viel, alleen merkte ze al snel dat dit geen gewone nacht zou zijn. Niet met de koude rilling die over haar rug leek te lopen zodra ze in slaap was gevallen.

doesn't play well with others

Een blauwe maan scheen hoog boven hen, in een hemel ontdaan van sterren. Tansystep keek er kort na, de wereld veranderend met enkel haar blik terwijl ze Beechresin haar droom binnendrong als een ziekte. Het was hier vrij donker, in deze lege wereld. Boven hen was slechts leegte, en onder hun poten een wateroppervlakte. Het oppervlak was stil als een spiegel en leek zo ver te gaan als de wereld ging. Alles was plat, zowel onder als boven hen een eindeloze diepte. Enkel brak het wateroppervlakte niet onder hun gewicht. Enkel Tansystep haar oneven pootstappen trokken kleine kringen.

"Beechresin, open eens je ogen,"

x x /

litch

Ze had verwacht een keer een rustige nacht te hebben, vooral nu de kittens wat ouder waren, maar het leek erop dat ze dat niet zou krijgen. Een onbekende stem vertelde haar haar ogen te openen en voor een moment wilde ze het eigenlijk gewoon negeren, maar besloot toen dat ze toch wel wilde weten wat dit was. Ze wist niet goed wat ze had verwacht te zien wanneer ze haar ogen opende, maar deze leegte was het niet. Er was alleen een kat en een soort oppervlak, maar wat het precies was, was haar niet duidelijk. Ze vernauwde haar ogen lichtjes richting de poes, maar zei verder niks. Ze wist niet of ze antwoorden zou krijgen als ze vragen zou stellen en wie weet was dit alles nog gewoon een droom. Ook al voelde het wel echter dan dat moest ze toegeven.

doesn't play well with others

Ze haatte haar kloppende hart, de manier waarop ze haar ogen vernauwde. Alsof ze het recht had om iets anders te zijn dan onderdanig, alsof ze daadwerkelijk dacht dat ze macht had in deze wereld, haar wereld. Maar het was oké, dat zou Tansystep wel verhelpen. Een glimlach sprong op haar gelaat. "Hoi Beechresin, ik ben Tansystep," haar onnatuurlijk heldere ogen richtte ze op de ander. "En je doet er goed aan die te onthouden,"

Een gniffel verliet haar mond. "Wij gaan eventjes praten," De prinses, het poppetje. Hoe naïef om zichzelf op een verhoging te zetten, wanneer je in de schaduw stond van een berg. Er waren veel katten van wie Tansy grootse dingen verwachtte, maar niet van haar. "Kijk eens naar beneden. Wat zie je daar, Beechresin?" ook zij keek even naar beneden, waar haar eigen, heldere reflectie haar terug aan keek. Maar Beechresin zou niet haar eigen gezicht zien. Aan de andere kant van het oppervlak torende een kater ver boven haar uit, wiens gestreepte vacht zo op de hare leek. Maar zijn blik was niet vaderlijk, of liefdevol. Zijn oogkassen waren zwart, donker en keken op haar neer.

x x /

litch

Tawnystep? Het was een naam die ze nog niet eerder gehoord had als ze het goed had. Maar gezien de kat zich voorstelde was het misschien toch meer dan alleen maar een droom. Alleen was ze er wel vrij zeker van dat dit niet Starclan was, dat kon niet. Alleen wat was dit dan wel? Ze wachtte alleen nog af, want waarom wist deze kat haar naam en wat wilde ze? Ze moest naar beneden kijken? Ze liet haar blik naar beneden gaan, niet wetende wat ze daar zou zien. Was het haar vader die naar haar terugstaarde? Dat kon niet zo zijn, hoe wist deze poes daar vanaf? Hij keek op haar neer, maar dat was ze wel van hem gewend. Het was niet alsof hij ooit echt om haar gegeven had. Dan had ze de clan en daarmee haar kittens niet in de steek gelaten om achter Tall aan te gaan. Het was iets wat ze dondersgoed wist, maar iets wat de meesten in de clan niet wisten. "Waarom laat je me dit zien?" Sprak ze licht geïrriteerd. Niet per se geïrriteerd op de poes, maar wel op het beeld dat ze haar liet zien.

Tansystep

So frickin evil

Ach gut, was het iets dat ze niet graag zag? Tansystep klakte terechtstellend met haar tong. "Tut tut, niet zo onbeleefd jij," Als ze zo graag haar eigen spiegelbeeld niet meer zag, zou ze met liefde haar ogen uit diens kassen verwijderen. Oh, haar achterpoot was allicht niet meer in staat naar behoren te functioneren, maar haar klauwen nog wel. Ze zou ze met precisie in haar iris kunnen haken, en met een plop verwijderen. Die gedachte liet haar even giechelen maar daar stopte ze al snel mee, ze moest zich nog focussen op haar gast, dat was wel zo beleefd. Ja, zij was wel beleefd. "Ik laat het je zien omdat je een stomme idioot bent," haar stem was jeugdvol, hoog en vrolijk als dat van kind. In schel contrast met de woorden die ze sprak. "Niet om lullig te zijn hoor, maar wie ben je, behalve zijn dochter?" ze keek haar recht aan. "Ik bedoel, wat heb jij ooit zelf bereikt? Niets. Niet behalve leeggezogen te worden door de parasieten die je je kinderen noemt, niets dan verliefd worden op een medicine cat die niet om je geeft," ze lachte. Een lach die eerder schel dan jong was en iets van het ware duister in haar hart liet doorschemeren.

"Je zou op je knieën mogen smeken om ook maar een beetje te lijken op je vader,"

El4a

Was ze echt zo onbeleefd? Het was hoe ze zich zo vaak gedroeg en niemand zei er echt ooit wat van behalve deze poes. Ze vernauwde haar ogen dan ook iets terwijl ze haar recht aankeek. Waarom probeerde ze onder haar huid te kruipen met haar woorden? Alsof ze dondersgoed wist hoe ze over alles dacht. Dat kon toch niet zomaar? "Denk je echt dat hij zo goed is?" Gromde ze zachtjes. "Ja, ik heb fouten gemaakt, maar hij veel grotere. Waarom Shadowclan nog op hem vertrouwt is me een wonder." Woede borrelde op alleen al bij de gedachte van wat haar vader had gedaan. Hoe hij de clan in de steek liet en het haar kittens ten kostte was gekomen. Nee, ze zou hem nooit meer vertrouwen en mocht hij echt te gevaarlijk worden zou ze misschien het heft in eigen hand moeten nemen. "Dus nee, ik zou nooit op hem willen lijken en er al helemaal niet om smeken." Deze poes begreep haar misschien, maar ze zou nooit toegeven aan haar vader.

Tansystep

does not play well with others

Een donker geruis begon de omgeving te vullen, terwijl duistere scheuren door de wereld begonnen te lopen. Takken druipend van iets dat zowel teer als bloed kon zijn kropen uit de dieptes en rekten zich als gulzige klauwen uit naar de poes. Tansystep haar blik verduisterde, terwijl de donkere takken zich strak om de poten van de ander begonnen te wikkelen. Als ze er nog van overtuigd was dat dit een droom was, zouden de doorns haar wel herinneren dat dit een nachtmerrie was. Een waarin ze aan HAARpoten zou mogen liggen. "Let op je toon, Beechresin," haar stem weerkaatste door de ruimte en leek zich een weg in haar brein te willen duwen.

Oh! De jeugd van tegenwoordig ook hé, zomaar haar tegen spreken. Tansystep klakte met haar tong en schudde weemoedig haar kop. De spanning van eerder leek plots te zijn opgeklaard, al trokken de takken langzaam maar gestaag aan de poes. Ze zou haar wel op haar knieën krijgen, welke manier dan ook. Zij was hier een god. "Awh," verzuchtte ze melodramatisch. "Nou ja, Shadowclan leeft wel nog door hem. Je debiele dochtertje was maar een kleine opoffering, een waarvan jij nooit het lef zou hebben om 'm te maken," ze haalde haar schouders op. "Jij hebt nooit iets opgeofferd, enkel geleefd als een verwend kreng!" sneerde ze vals terwijl ze de woorden woedend over haar lippen rolde. Die woede was echter snel weer weg toen ze sprak. "Als je niet de dochter van je vader bent, Beechresin, wie ben je dan wel?"

El4a

Ze was koppig, misschien te koppig, maar dat was ze altijd al geweest. Iets dat ze misschien wel van haar vader geërfd had, maar dat ze nooit zou toegeven. Tenslotte deed ze er alles aan om niet op haar vader te lijken, hoe zeer ze dat ook deed. Hij had te veel fouten gemaakt die haar dingen hadden gekost. Fouten die ze hem niet snel zou vergeven. Ze merkte dat de omgeving wat veranderde, takken leken haar richting uit te komen en instinctief probeerde ze er van weg te geraken, maar dat werkte niet, er waren er simpelweg te veel. Doorns begonnen in haar poten te prikken door de takken die zich daar omheen gewikkeld hadden en ze liet haar blik kort daarheen gaan voor ze deze weer op de poes voor haar richtte. Nee, ze wist wat dit alles was, maar het was waarschijnlijk ook een kwestie van tijd voor ze weer wakker zou worden en dit alles voorbij was. Toch wist Tansystep haar te raken op plekken die ze juist zo hard had lopen negeren. En dan kon ze haar wel vertellen om op haar toon te letten, maar dan moest ze simpelweg niet beginnen over haar vader of wat het haar gekost had. Want dat was een fout, een die de poes blijkbaar graag nog een keer maakte. Een grom verliet haar keel, terwijl ze haar poten los probeerde te krijgen. "Dat is allemaal zijn schuld en je kan me niet vertellen dat dat voor het betere was. Hij had nooit leider mogen worden." Niet dat Tallstar beter was geweest, maar haar vader zou alleen maar chaos brengen. Meer slachtoffers zouden vallen. Toch verloor ze iets van haar pit bij de laatste vraag. Wie was ze dan wel? Ze was gewoon haarzelf, iemand die nooit zoals haar vader zou zijn. Maar wie zei dat ze nooit dingen had opgeofferd? Ze had Blood een keer aan de kant gedaan, omdat het niet verder kon meer. "Het is niet alsof ik nooit iets opgeofferd heb en ik ben gewoon mezelf." Maar dat betekende niet dat zij zo goed was. Want wat zou ze doen als haar vader het ooit nog een keer zou flikken om iemand pijn te doen waar ze van hield? Wat als er weer wat zou gebeuren door zijn schuld. Zou ze hem dan echt nog kunnen tollereren?

Onderwerp: Re: [HALLOWEEN EVENT] Bad blood