digital daggers {Halloween event}

De poes lag in haar nest, maar slapen ging lastig. Ze was te ver gegaan in haar laatste training sessie, ze had te veel gevraagd en nu werd ze gestraft voor haar roekeloosheid. Elke keer als ze haar spieren durfde te bewegen werd ze geraakt door scherpe steken. Alsof iemand met messen in haar tedere vlees aan het snijden was. Ze kreeg er vochtige ogen van, maar drukte haar tranen weg. Ze zou niet weer jankend in haar nest liggen, die tijd had ze achter haar gelaten. Het was middernacht dat de poes eindelijk in slaap kon vallen. Naar dromenland, zoals de meeste zeiden. Maar Raptordash droomde niet, althans niet meer. Toen ze jonger was waren haar dromen vol fantasie geweest. Maar nu was alles- zwart.

doesn't play well with others

Ze was mooi, heel mooi. Heel grijze vacht beschildert met verschillende tinten en hoewel ze nu nog sliep, wist dat de ogen van Raptordash helderder waren dan de hare ooit zouden zijn. Tansystep zuchtte. Ooit, ooit zou ze de kattin zijn geweest waar ze jaloers op was geweest, die haar deed blozen wanneer ze voorbij kwam. Nu, nu was het een beetje anders. Met een zwiep van haar staart liet ze de vier welbekende eikenbomen om hen heen uit de grond reizen, hoger en neerbuigender dan ze ooit zouden zijn. Zwart, ijzig vuur likte aan alle begroeiing, knetterde hoog boven hun hoofden. De kleine poes ging zitten en sloeg haar staart tactisch om haar misvormde achterpoot heen, een glimlach op haar gelaat. Ja, nu was het een beetje anders. Nu was het Raptordash die jaloers op haar mocht zijn, en mocht beven op haar gore, miezerige pootjes

"Raptordash, open je ogen,"

x x /

litch

Won't see me closing in

"Raptordash, open je ogen,"

Het ging automatisch, alsof ze een hond was die zonder twijfel de bevelen van har baas opvolgde. Maar wat ze aantrof was niet wat ze verwacht had. Dit- dit was niet de duisternis die ze normaal kreeg als ze haar ogen sloot. Alle punten waren daar maar toch was het anders, meer uitgebreid?. Ze wist niet hoe ze het moest uitleggen. De poes schudde lichtjes met haar hoofd maar zelfs de kleinste beweging voelde vreemd en onnatuurlijk aan. "Waar ben ik?" De stem die haar bek verliet was niet de vriendelijke of zelfverzekerde die ze in haar dagelijkse leven gebruikte, het klonk zacht en verward. Misschien zelfs een beetje bang.

doesn't play well with others

Braaf, ze deed wat haar gevraagd werd. Niet zoals een andere Thunderclanner wiens droom ze laatst binnen was gedrongen Oh ze haatte het wanneer katten dachten dat ze hier alles konden maken. Het was haar droom, haar gast. Een glimlach lag op haar gelaat, Raptordash was vast een slimme meid. Ja een slimme, bange meid. Een giechel kon ze net niet onderdrukken bij de voorzichtige stem van de ander, lang niet meer zo sterk als ze op haar eigen wereld was. Als een vogel in het verkeerde habitat.

"In Dark Forest," normaal gezien liet ze die naam achterwegen. Het droop van gitzwarte vooroordelen en aannames, waarvan de meeste gerechtvaardigd natuurlijk. Enkel vertrouwde ze dit Raptordash wel toe, haar tere hartje leek de capaciteit te dragen om grootse dingen te doen. Groter dan Starclan haar ooit zou kunnen laten worden. "Schrik je daar van?" haar kopje was vragend scheef en haar ijsblauwe ogen waren kinderlijker en vrolijker dan zouden moeten zijn in deze afgrijselijke plek.

x x /

litch

Won't see me closing in

In de Dark forest werd er gezegd. Het was een antwoord waar ze eigenlijk niet van hoorde te schrikken. Haar filosofie was het zelfde als de gene die de duistere geesten die hier ronddwaalden hadden. En toch deed het haar hart sneller kloppen. Alsof ze er ondanks alles toch niet klaar voor was. "Schrik je daar van?" Raptordash vernauwde haar ogen wat toen ze de kinderlijke ogen van zeer waarschijnlijk de poes die hier haar had gehaald ontmoette. Een rilling kroop op via haar ruggengraat omhoog. "Nee, maar ben wel wat overweldigd." Ze zou niet liegen, niet hier en niet tegen haar.

doesn't play well with others

De poes was voorzichtig en een beetje terughoudend. Goed, zoals het hoorde. Ze mocht op haar tenen over scherven dansen hier. Immers was het haar hart dat nog klopte, die van Tansystep allang niet meer. Maar nee, dit keer zou zij geen harten doen stoppen, dat mocht haar gast voor haar doen. Tansystep gniffelde even. "Geen zorgen hoor! Ik ga je alleen helpen. Mijn naam is Tansystep, en die zal je nooit vergeten," niemand, ooit meer. Haar lichaam was inmiddels verteerd door parasieten, maar haar naam zou eeuwig zijn.

"Kijk, er is één grote overeenkomst en één groot verschil tussen Dark Forest en Starclan. We kunnen allebei de wereld onder jullie poten zien en horen. Maar, Starclan veroordeelt je over alles wat je doet, stelt regels aan je leven en verhinderen je te worden waar je recht op hebt, Dark Forest niet." Haar ijsblauwe ogen keken de ander aan in de hare.

"Dus, wat is het dat jij verlangt, Raptordash?"

x x /

litch