Within my roots [Halloween Event]

Ferretshadow had het gevoel dat er teveel druk op haar lag, niet alleen omdat ze nog haar pad moest kiezen en haar zus Feverpitch zo erg miste, maar ook omdat ze gewoon teveel gedachten had die in haar kop om een plek vochten. Ze miste haar vader, ze miste het vriendelijke, warme gezelschap van vroeger toen het meeste nog goed was. Ze voelde haar naam onhandig en onprettig op haar te dunne schouders drukken, een naam die niet goed voelde. Een naam die haar moeder had gegeven omdat ze vrijwel direct niets meer voorstelde. Ze was anders geweest en hoewel ze uiteindelijk er redelijk goed uit gegroeid was, was haar hart onder dit alles behoorlijk beschadigd. Ze wilde gewoon een normale Shadowclanner zijn. Ze wilde niet telkens de pijn voelen die was aangericht door onder andere haar moeder.

Had Starclan haar verlaten, was ze nu alleen in het pad van het onbekende, het duister van het woud. Er was een reden waarom Shadowclanners hun naam droegen, ze waren als de schaduw, stil maar soms ook beangstigend. Ferretshadow wist dat ze niet langer in haar nest kon blijven en had besloten om buiten, daar bij de verbrandde eik tot rust te komen. De sterren fonkelden zacht in de nacht, het licht was er nog. De kleine puntjes, hoop. Haar ambere ogen gleden langzaam dicht toen de vermoeidheid haar overmeesterde en haar dromen waren onrustig, vol van angst, vol met onrust, vol met keuzes.

Ferretshadow had eerst rustig geslapen, het leek zoals de standaard droom. Het was niet geheel positief maar zeer zeker ook niet te beangstigend. Ze had geen moeder meer die haar elke dag waardeloos liet voelen, ze was eindelijk vrij van die druk, al zou het nog lang duren voordat ze er bovenop zou komen, wellicht als haar naam niet langer Ferretshadow was, dat ze haar eigen kat kon zijn. Haar eigen pad kon volgen zonder dat ze verwachtte dat iemand de dromen ruw eruit zou slaan. Hoop onder de fonkelende sterren, echter kwam er uit het niets een ijskoude vlaag over haar lichaam heen, het likte aan haar vacht, snuit, oren en poten. Een helse koude, haar ambere ogen vlogen open toen ze een ander hoorde. 'Ik denk dat het tijd is om wakker te worden, Ferretshadow,' hoe wist de ander de naam en belangrijke nog, hoe kon ze het koude vuur dat haar deed verstijven verslaan? Het was donker, het voelde verstikkend. Ze hapte dan ook naar adem, terwijl ze de druk van zich af probeerde te schudden, het deed niets meer dan haar lichaam van zuurstof beroven. Haar haren stonden dan ook overeind terwijl ze met grote ogen bleef staren, geen woord vormde zich op haar lippen.

Ferretshadow had het idee dat de ander haar ongemakkelijk niet vervelend vond, er juist op aasde, alsof ze zocht naar de manier waarop ze de calico zo oncomfortabel mogelijk kon maken. Het koude vuur ontnam haar de adem en dat zorgde ervoor dat de wanhoop in haar ogen toenam. Een gegiechel deed rillingen over haar ruggengraat heen lopen, deze kat was in ieder geval niet van Starclan, het leek meer een aanwezigheid van Dark Forest, en ze wilde het liefste met staart tussen de poten terug naar haar Clan, naar de levende wereld. 'Je hoeft nog niet bang te zijn, ik ben er om je te helpen Ferretshadow,' de woorden waren vriendelijk en warm nadat de ander zijn verloste van de zwarte vlammen door haar neus tegen haar aan te drukken. Ergens voelde het alles gevaarlijk en slecht maar de warmte was welkom, zeer welkom. 'Mijn naam is Tansystep!' Een voor haar onbekende naam. 'En je doet er beter aan die te onthouden,' er waren geen woorden die ze wilde en kon spreken, verlegen als ze normaal gesproken al was, waardoor ze enkel knikte. Tansystep leek apart, maar ze kon niet plaatsen hoe gevaarlijk de ander was, Starclan was vrediger toch?

Het kon niet anders dan een nachtmerrie zijn toch? Wel die hoop was al snel verschoten toen ze niet wakker werd op het moment dat ze in ademnood kwam. Ze kon gewoonweg niet voldoende zuurstof binnen krijgen terwijl de andere kat op deze duistere plek gewoonweg ontspannen bleef en genoot van de manier waarop de calico zich in bochten moest wringen. Ze had al lang door dat ze niet zomaar kon ontsnappen aan de zwarte vlammen en dat de ander deze deed doven toen ze voldoende beangstigd was. Zevreesde voor iets, wellicht voor het leven dat ze nog niet had gehad. Ze wilde zo graag er voor haar Clan zijn, de sporen van Sinclaw uitwissen. Zo graag zichzelf kunnen zijn en hoopte er maar op dat dit haar niet zou tekenen, dat ze niet dood zou gaan voordat ze dit had kunnen doen. 'Wat ben je stilletjes,' giechelde ze, de kattin die Tansystep heette en niet meer dan rillingen over haar rug deed trekken. De haren van de calico stonden overeind terwijl ze zo stil mogelijk bleef staan, hopende dat dit alles zou vervagen, weg zou waaien als de as in de wind. 'Cat got your tongue..?' nogmaals lachte Tansystep en rekte zich uit, alsof er geen zorg in de wereld was. Het regende as vlokjes en als het sneeuw was geweest had de calico verwonderend gekeken. Nu probeerde ze enkel het spul te negeren dat haar vacht donkerder maakte doordat het tussen de haren bleef zitten. Tansystep leek zich niets aan te trekken van het as dat op diens neus belandde en er enkel kort naar te kijken voordat haar blik weer op Ferretshadow viel. 'Ik ga je een verhaaltje vertellen, oké? Je hoeft nog niets te zeggen, als je niet wilt,' Ferretshadow knikte enkel, ze hoopte doordat ze niets zei ze ook niemand zou beledigen en al helemaal niet iemand zoals Tansystep, misschien zou ze het met geduld en hoop, zelfs al had ze geen hoop, het nog vol kunnen houden. Totdat ze veilig in het territorium wakker zou worden, en haar nest op kon zoeken. Dit alles kon vergeten. Hoop, hoop, maar er was geen hoop, ze zat net zo gevangen als een kat in een kooi.