[HALLOWEEN EVENT] Heavy on my mind

Doodop. Dat was het woord waarmee hij zichzelf de laatste tijd kon beschrijven. Hij was doodop van zijn drukke dagen met twee apprentices, doodop van het houden van geheimen, maar vooral doodop van het verraad van iemand die hij ooit een vriend had genoemd. Soms had hij echt het gevoel dat hij nog maar amper een stap kon zetten zonder in te storten. Het was dan ook geen wonder dat als het einde van de dag kwam, hij zich met liefde in zijn nest stortte. Slaap overnam hem echter nooit gelijk. Hij werd altijd geteisterd door gedachten. Vaak verschillende gedachten die op hem wogen, maar er was er altijd een constant; zijn kinderen. Dat was ook een van de geheimen die hij met zich meedroeg, een van de geheimen die voor hem verraden was bij Thornstar. Hij had drie zoons en een dochter in Windclan die hem geen eens kenden. Hij had ze nog nooit gezien. Ze waren nu ook praktisch ouderloos, sinds Dewberry dood was, maar hij dacht niet dat het goed zou zijn geweest om ze daar uit hun leven te plukken. Beter dat hij die last alleen droeg. Zoals hij vele ander deed. Hij miste zijn beste vriend om mee te praten, hij wilde dat hij er met andere vrienden over kon praten, maar hij wilde ze niet belasten en ze niet in de problemen brengen. Het was dan ook geen wonder dat hij door al dat gewicht op zijn schouders doodmoe was de meeste dagen. Het was geen wonder dat, toen zijn brein eindelijk niet meer duidelijk na kon denken, niet meer kon piekeren over die lasten, dat hij in een slaap viel. Rustig of onrustig? Dat viel nog te besluiten.

Een diepe slaap had hem overnomen, iets wat niet vaak gebeurde. Hij lag als een dood gewicht in zijn nest, iets wat heerlijk zou zijn geweest als de onvoorziene omstandigheden hem niet hadden omgulfd. Er stond namelijk geen rustige, droomloze slaap op de planning voor Ardentheart.

Met zijn ogen nog dicht had hij niet door dat iemand zijn dromen binnen was geslopen. Dat die iemand een kracht had die angst in hem zou zaaien mocht hij er achter komen. Maar dat zou nooit het plan zijn, want er werdt een warme, zachte wereld voor hem gecreëerd. Maar dat was iets waarvan hij niets van af wist. Hij wist ook niets af van de haat die de ontwerper van die wereld met haar mee droeg.

Nee, zijn ogen waren nog dicht, in de slaap die hij zo nodig had. Hij had zich helemaal afgesloten voor een moment. Het was dan ook geen wonder dat hij niet wakker werd van de vacht die zachtjes langs hem streek. Zijn naam die werd gemurmeld viel op dovemans oren. Hij sliep no vredig door voor nu.

De slapende warrior had niet door hoe er klauwen tot enkele millimeters boven zijn oogleden werden gehouden. Hij had de woede en afgunst binnen de eigenaar van die klauwen al helemaal niet door. Voor nu dreef hij nog vredig in het zwart wat slaap met zich meebracht. Of daar verandering in kwam? Dat was niet zo zeer een vraag, maar meer een kwestie van afwachten.

Pas toen er een klauw over zijn kop heen streek veroerde hij zich lichtjes. Het gebaar werd in zijn slaap opgenomen als iets wat niet natuurlijk was. Echter had zijn bewustzijn dit nog niet door. De gestreepte kater opende zijn ogen dan ook pas toen zijn naam ineens luid klonk. Ze schoten open uit schrik. Was er iets aan de hand? Niets leek minder waar. Het beeld voor hem was immers alles behalve bedreigend; een veilige omgeving badend in warm licht en recht voor zijn neus een gevlekte kattin met blauwe ogen. Wel, er hing een onopgemerkte dreiging in de lucht. Ardentheart wist de intenties van de kattin niet, hij wist niet dat de droomwereld waarin hij zich nu bevond kon breken bij het minste of geringste en zijn ware ondertoon naar boven zou brengen. Het enigste wat de kater wist was dat hij verward was. Het ene moment was hij in een heerlijke, droomloze slaap ondergedompeld en nu zat hij in een droom die levensecht leek. Zo ver was hij echter al wel; dat het een droom was. Deze kattin kende hij niet, de wereld die al zeker niet de warrior’s den in Thunderclan was, ook niet. En toch leek het ook weer levensecht. Het gaf hem een licht onbehaaglijk gevoel, maar hij schudde het van zich af. Hij zat al een tijd niet lekker in zijn vel.

De kattin bood haar excuses aan voor het luid uitspreken van zijn naam en gaf als reden dat hij diep aan het slapen was geweest. Ooooh-kay. Dat maakte hem niet minder verward. “Uhm. Wie ben jij? Waar zijn we?” Flapte er dan ook uit zijn mond. Het was lang geleden dat hij zomaar vragen hier en daar er uit liet barsten. Het was iets waar hij toch redelijk uit was gegroeid naarmate hij ouder was geworden en meer had geleerd, maar in momenten zoals dit; momenten waar alles verwarren en nieuw was, in dat soort momenten kwam het weer naar boven gekropen.

Hij kon zich nog steeds niet veel wijsmaken van wat er gaande was, maar de kattin stelde zich voor als Tansystep. Ook vertelde ze hem met een glimlach dat het hem goed zou doen om die te onthouden. Het was allemaal heel dubbel. Waarom zou hij haar naam moeten onthouden?

Ze leek zijn zorgen echter geen aandacht te geven. Nee, ze ging op haar gemak liggen. Iets waardoor Ardernheart kon zien dat er iets mis was met haar achterpoot. Normaal zou hij er zo naar gevraagd hebben, maar hij kon amper woorden vinden. ”Ik kom even met je praten, om je ergens bij te helpen,” sprak ze. Hem helpen? Met wat? Hij had genoeg problemen op het moment, dus wat specifieker mocht wel. Al wist hij totaal nog niet of hij haar hulp wel wilde. Dit was iemand die hij niet kende en hij wilde zijn geheimen ook niet met meer katten delen.

Echter bleek dat niet nodig te zijn. Zijn adem stokte in zijn keel toen ze hem vroeg over zijn kittens. ”H- hoe weet je daarvan,” stamelde hij, verbaasd. Hoe kon het dat er nog steeds katten achter kwamen nu. Hoe kon hij er ooit onderuit komen. Hij had niet alles goed gedaan, dat wist hij wel, maar hij had er toch goed aan gedaan om ze in Windclan te laten nadat Dewberry was vermoord. Het was misschien moeilijk voor ze, maar hij wilde ze ook niet uit het enigste bekende leven plukken wat ze hadden.

De woorden van de kattin voor hem waren het ene moment vriendelijk, dan toch weer een beetje eng, zoals toen ze hem vertelde dat ze vanalles zag; betekende dat dat ze hem in de gaten hield? Dat ieder moment van zijn leven zomaar bekeken kon worden door de ogen van een ander? Die gedachten lieten hem met een naar gevoel achter. Maar dan kwamen er weer woorden van begrip, dat het hem geen schuld in de poten lag, dat zijn kinderen gezond waren…maar ze een vader mistten. Hij kon zich dat wel indenken. Ze waren hun moeder nu kwijt en het leiderschap was in een keer gewisseld. Hij wist allemaal niet wat hij er van moest denken, maar hij had ze ook niet uit de enigste vertrouwde omgeving met katten die zie kenden willen trekken. Ze hadden vast nog wel iemand die om ze gaf, iemand die ze kon helpen in het leven in een clan.

Hij wilde bijna een antwoord geven, dat het inderdaad niet eerlijk was maar dat het eenmaal zo was, toen hij de volgende woorden van Tansystep hoorde. Hij slikte zijn antwoord weer in bij de vlijmscherpe woorden, de belediging naar Dewberry, die ze uitsprak. Ja, ze waren niet op de beste termen uit elkaar gegaan en hij had het gevoel gehad dat ze nooit zulke sterke gevoelens had gehad voor hem dan hij voor haar. Dat hij maar een leuke afleiding was geweest, een meer een crush dan een partner, maar hij had haar geen dood toegewenst. En ja, ze had hem verboden de kittens ooit te zien, dat zou ook niet gebeuren, hoogstwaarschijnlijk. En als het wel gebeurde? Dan zou hij ze niet herkennen; hij had nog nooit een oog op ze gelegd.

hij was nogmaals aan een gebrek aan woorden. “Ik- Nee- Wat wil je precies zeggen…” Dwaalde hij onzeker af, verwarring duidelijk van hem af te lezen.

Misschien dat hij diep van binnen wel begreep wat ze wilde zeggen, maar hij kon het zelf niet over zijn lippen krijgen. Hij wilde er zo niet over denken, hij wilde goede herinneringen hebben aan de katten die hij lief had gehad. Maar zijn opgekropte gevoelens zorgden ervoor dat hij in een kwetsbare staat achter was gelaten. Woede, vedriet en frustratie waren nooit een goede combinatie.

Zijn hart begon sneller te kloppen toen Tansystep ineens zijn wang streelde. Hij wist wat het gebaar betekende en een nerveus gevoel nestelde zich in zijn maag. Hij vertelde zichzelf dat het alleen maar lag aan de hele situatie, want hij kon toch geen vlinders in zijn maag krijgen van iemand die alleen leefde in zijn dromen? Hij werdt echter uit die gedachte getrokken door haar volgende woorden en de schimmen die ineens verschenen waren. Het waren donkere evenbeelden van twee bekenden kattinnen; eentje was Dewberry, maar de ander kon hij nog niet helemaal plaatsen. Het was een zwarte kattin, maar hij had nog nooit zijn hart aan iemand anders als Dewberry weggegeven.

en toen kwam haar uitleg. Hoe hij veel liefde weg had gegeven en niets had terug gekregen, hoe Dewberry volgens haar aan hun kinderen had verteld dat hij niets om ze gaf, hij wist niet hoe hij daar mee om moest gaan. Was dat echt waar. Hij wilde het niet geloven, maar ze had hem niet eens in hun buurt gewild, hem niet eens de namen van zijn kinderen willen geven. Was het echt zo ver gezocht dat ze dat tegen hun had verteld, in de hoop dat ze hem ook nooit zouden opzoeken. Wisten ze uberhaupt wel dat hun vader uit een andere clan kwam? Misschien niet. Dat zou wel beter zijn, dat ze niet met dat vraagstuk zouden hoeven te dealen. Toch… “H-hoe weet je dat?” Vroeg hij aan Tansystep, van zijn stuk afgebracht. Echter leek zij zijn vraag niet te hebben gehoord of ze negeerde hem, want ze ging verder. Ze kwam dichterbij, legde haar poot op de zijne en het gevoel in zijn maag kwam weer terug. Waarom? Waarom voelde hij dat iedere keer als ze hem aanraakte. Was het een bijwerking van het feit dat ze hem aanraakte terwijl ze alleen maar in zijn dromen leefde? Was dit wat het was om een echte geest tegen te komen? Verwarring was nu duidelijk aanwezig in hem, en het hielp niet dat de woorden van de kattin naast hem daar alleen maar aan bijdroegen.

ze vertelde hem over zijn beste vriendin die blijkbaar smoorverliefd op hem was. Beste vriendin? Die had hij er wel meer, maar hij kon niet bedenken dat een van hen verlief op hem zou zijn. Nettleroot was een lange tijd verliefd geweest op Pepperpaw en hij was nog niet helemaal zeker dat ze daar al overheen was. Zij kon toch totaal niet verliefd zijn op hem? Toch…Af en toe hadden ze een moment gehad waar het op meer dan alleen vriendschap had geleken, maar hij wist niet of dat dat alleen bij hem lag. Dan had je ook nog Silverwish, maar zij kon het al helemaal niet zijn. Ze had een gelukkige familie met Olivebranch en iedereen die naar ze keek kon zien dat ze veel van elkaar hielden. Er was ook Coalnose geweest, maar ze waren geen vrienden meer nu, niet na wat ze gedaan had. En toch was dat degene waar Tansystep op doelde. Dat werd wel duidelijk in haar volgende paar zinnen. Hoe ze hem verraden had, met een vreemde de bosjes in was gesprongen en dan ook nog eens een kind naar hem durfde te vernoemen. In de tussentijd had ze zijn kopje op zijn schouder gelegd en hij kon het niet helpen om er mee in te leunen. Hij was geen complete idoot, hij had ogen. Hij had gezien dat Tansystep een mooie kattin was, eentje die heel medelevend leek te zijn ook al had ze soms lelijke woorden te vertellen. Was het echt zo slecht dat hij daar comfort in zocht?

Maar haar laatste vraag, dat liet toch een rilling door hem heen gaan. Wat bedoelde ze daar mee? De manier hoe ze het zei was wat donker geweest, maar misschien was dat gewoon zijn verbeelding? Ze leek misschien wat bitter naar wat ze hem hadden aangedaan maar het kon niet dat ze bedoelde dat hij Coalnose haar kittens moest afnemen. Toch? “Nee, het is niet eerlijk, maar…” Hij dwaalde af. Hij kon er niet veel aan doen. Hij kon ook niet ineens naar Windclan lopen en zijn eigen kittens opeisen. Alleen het leiderschap van zijn eigen clan en een paar van zijn vrienden wisten er van. Het was niet aan de clan verteld, zoals vaak wel gebeurde. Ook was Stallionstar, of Stallionheart, het was allemaal maar verwarrend wat er in Windclan was gebeurd, daar nu niet meer de leider. Hij had nog redelijk wat begrip of medelijden of iets dergelijks voor hem gehad, maar daar zou hij nu ook niet op kunnen rekenen. Hij had het zelf gewoon dik verpest. Waarom had hij zijn zinnen- en zijn hart- niet gewoon op iemand van Thunderclan kunnen zetten.