[HALLOWEEN EVENT] Turning Page

Met slome passen sjokte Bluepaw naar de Apprentice Den. Ze had vandaag zoveel taken gedaan, ze vond dat ze nu wel wat slaap verdiende. Zie je, ze kon wel een goede Apprentice zijn. Het was niet alleen maar niets doen en af en toe wat regeltjes breken. Niets te gek natuurlijk, ze wilde immers niet verbannen worden. Wat dat betreft vond ze Acornstar wel een beetje streng, ze mocht toch wel gewoon plezier hebben? Maar goed, ze was nu veel te moe om daar over na te denken. Ze sloop de Den binnen en rolde zichzelf op in haar nest. Ze was nog steeds blij met de plek die ze gekozen had. Een ideaal plekje vond ze zo. Een gaap verliet haar bekje voor ze haar staart om zich heen krulde en in slaap viel.

Ja, deze was vast nog heerlijk kneedbaar. Dat kwam hem goed uit. Net als wanneer het al in ze zat dat ze niet de makkelijkste waren. Hij was ook nooit makkelijk geweest en hier? Nee, hier al helemaal niet. Er waren Dark Forest katten die dat eindeloze donkere bos maar deprimerend vonden. Hij niet. Hij dwaalde er graag in rond, om steeds een nieuw plekje te ontdekken. Om steeds meer draadjes met elkaar te verbinden en er zijn eigen map van te maken. Verbinden, overal waren verbindingen te vinden. Zelfs in dit warrige bos. Dat kon hij gebruiken, dat was nuttig. Nuttig voor deze momenten, voor de momenten dat hij zijn kans kon grijpen. Hoezo zou hij haar direct op de goede plek laten komen? Toen ze in slaap viel drong het bos haar droom binnen. Het donker, de doodse stilte. Totdat hij een gegrinnik liet horen. Kom dan kleintje, zoek me dan. Speel met me.

Ze dacht er nog niet veel van toen er een donker bos tevoorschijn kwam. Het leek ergens wel een beetje op het ShadowClan territorium. Ze keek om zich heen en besefte dat het misschien toch een beetje anders was dan het ShadowClan bos. Het was donkerder, grauwer, kouder en onheilspellend stil. Een rilling ging over haar rug en haar vacht prikkelde vervelend. Ze had wel vaker nachtmerries gehad, maar geen voelde zo echt als deze. Was ze wel echt aan het dromen? Bluepaw zette voorzichtig een stap naar voren, haar blauwe ogen bleven de omgeving afspeuren. Het leek wel alsof er nog iemand in het bos was. Haar vermoedens werden bevestigd toen er een grinnik het bos doorklonk. Haar vacht ging overeind staan. Dit voelde niet goed. Toch stapte ze verder, haar onbewuste nieuwsgierigheid haar verder het bos in brengend.

Ze liep verder het bos in. Ja, kom maar kleintje. Kom maar bij Playground. De nieuwsgierigheid die haar dreef was interessant, bruikbaar. Hij hield van bruikbare dingen. Hij ging haar kneden, hij ging haar leuke dingen laten doen daar beneden. Daar beneden in hun *kuch* geliefde ShadowClan. Niet alleen daar natuurlijk, altijd voor het grote doel gaan. Het bredere perspectief. Even stak hij zijn kop boven een bosje vlakbij haar. Zijn ambergele ogen glinsterden in de duisternis. Toen dook hij weer weg en verdween. Vind je het nog steeds leuk kleintje? Ik wel.

Terwijl ze voorzichtig stapje voor stapje het bos verder in liep gleden haar ogen onafgebroken langs alle bomen. Het voelde echt alsof er iemand anders was. Hoewel je normaal gesproken niet alleen in een donker bos zou willen zijn, wilde Bluepaw nu liever toch niet dat de onbekende er was. Een beweging in haar ooghoek deed haar opkijken, om nog net gele ogen in het donker te zien glinsteren. Ze stopte met lopen en fixeerde haar blik op de plek waar ze even snel weer verdwenen waren. 'W-Wie is daar?' Ze probeerde zo stoer en zelfzeker mogelijk te klinken, maar dat was niet makkelijk in een situatie als deze.

Ze begon nu toch een beetje zenuwachtig te worden leek het. Dat werd bevestigd met haar vraag wie er was. Altijd weer dezelfde vraag, altijd weer hetzelfde antwoord. “Zoek en gij zult vinden.” Miauwde hij met een zachte grinnik. Ik ben je redder, je verlosser. Ik zal het leven zo veel leuker maken. Kom dan kleintje, zoek me dan. Je zult worden beloond. Hij liet bladeren ritselen aan haar rechterkant. Als ze goed keek zou ze het spoor zachte mos vinden, het pad. Zijn pad op zijn speelveld. Hij bepaalde de regels, hij bepaalde wat zij zou vinden. Omdat hij die macht bezat. Macht was alles en hij zou haar ook wat geven. Als ze deed wat hij zei, hij kon haar groots maken. Hij was de koning, maar zij mocht zijn prinses zijn. Kom maar kleintje, kom.

Ze slikte toen er een antwoord kwam, gevolgd met een zachte grinnik. Zoek en gij zult vinden? Bluepaw keek even snel om haar heen, alsof ze hoopte daar een andere kat te vinden, iemand die ze kende. Haar vriendjes, Rudepaw, Settleddust of nog het liefst zou ze haar vader zien. Toen haar blik weer op het struikje vestigde waar ze de ogen had gezien was er een pad gevormd. Een pad van zacht mos. Blue twijfelde even, maar stapte toen toch door. Ze was ergens toch wel benieuwd wie deze kat was, en waar ze precies was. Het was toch maar een droom. Toch?

Bluepaw koos het pad uit, zijn pad om te bewandelen. Goed zo. Wat zou hij nu eens doen? Misschien had hij wel weer lang genoeg met haar gespeeld. Ja, ze moest hem maar eens te zien krijgen. Dus ging hij aan de andere kant van het pad zitten in afwachting totdat ze eruit zou komen. “Kom maar Bluepaw, ik heb lang op je gewacht.” Zijn stem lonkend, waarbij de kilte compleet was verdwenen. Er lag een klein grijnsje rond zijn lippen. “Is er iets wat je altijd al graag hebt gewild?” Miauwde hij toen.

Aarzelend liep Bluepaw over het pad. Stapje voor stapje kwam ze dichterbij het eind. Als er ook een eind zou zijn. Haar blauwe ogen flitste om haar heen, bang dat er opeens iemand vanuit de struiken op haar af kwam springen. In plaats daarvan verscheen er een gedaante voor haar op het pad. Bluepaw stopte heel even en herkende de gele ogen die ze eerder had gezien. Langzaam kwam ze weer wat naar voren, maar ze hield voldoende afstand tussen hen twee. 'Kom maar Bluepaw, ik heb lang op je gewacht.' Hij klonk niet kil, maar nog steeds prikte haar vacht. 'Is er iets wat je altijd al graag hebt gewild?' De jonge poes slikte. Iets graag willen? Wat zou ze moeten willen? 'Hoe.. Hoe weet je mijn naam? Wie ben je?' Hoe kon er iemand op haar wachten als ze elkaar nog nooit ontmoet hadden?

Hij kreeg geen antwoord op zijn vraag. Ze vroeg hem naar zijn naam. “Is dat wat je het liefste wilt? Dat is een makkelijke. Mijn naam is Playground. Ik ga je helpen in ShadowClan Bluepaw. Je vader zal nog trotser op je worden, dat beloof ik.” Er speelde een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. Hij was zo aardig, zo vriendelijk. Kijk dan. Dat kon ze toch niet weerstaan. “Is mijn naam echt wat je het liefste wilt. Wil je niet ergens sterker in worden?” Zijn blik keek haar afwachtend aan. “Ik kan je sterker maken, geliefder maken. Je vechttechnieken leren of de juiste woorden op elk moment.” Vervolgde hij. “Ooit was ik ook een geliefde en sterke ShadowClan warrior. Ze waren gek op me.”

Ze keek hem met wiebelende oortjes aan, onzeker over wat er nu allemaal gebeurde. 'Is dat wat je het liefste wilt? Dat is een makkelijke. Mijn naam is Playground. Ik ga je helpen in ShadowClan Bluepaw. Je vader zal nog trotser op je worden, dat beloof ik.' Ze was stil. De glimlach op zijn gezicht stond vriendelijk, maar het maakte Bluepaw niet geruster. Hoe kon haar vader ook nog trotser worden? Die was al trots. Dat hoopte ze tenminste, voor hem. 'Is mijn naam echt wat je het liefste wilt. Wil je niet ergens sterker in worden?' Sterker? Ze was al sterk hoor! De kater ging verder met een verhaaltje over nog sterker en geliefder worden, en hoe hij ook zo was geweest in ShadowClan. Bluepaw schudde haar kopje. 'Ik ben al sterk en geliefd,' miauwde ze standvastig. Misschien geliefd niet bij iedereen per se, maar ze was wel sterk en haar vader was trots op haar en zo niet dan had ze een hartig woordje met hem te spreken. 'Waarom wil je me nóg sterker maken?' Kon hij het zelf niet meer?

Even kwam er een meelevende blik in zijn ogen toen ze aangaf al sterk en geliefd te zijn. Hij fronste ernstig en schudde toen langzaam zijn kop. “Weet je dat wel zeker Bluepaw?” Even flitste er een beeld onder hun poten van Bluejay. Van de medicine cat’s den met een slapende Pepperpaw. Van Acornstar, voordat het weer zwart onder hun poten werd. Even leek het gras aan hun poten te likken terwijl hij Bluepaw strak aankeek. “Ik zie alles hier Bluepaw, echt alles.” Miauwde hij ineens een stuk minder vriendelijk met een geniepige grijns om zijn lippen. Die ineens bevroor. Hij knipperde met zijn ogen en toverde de vriendelijke glimlach weer terug. “Ik wil je sterker maken, zodat jij ShadowClan groots kunt maken Bluepaw. Groter dan de andere Clans, de grootste van het woud. Ik maak je machtig en krachtig.” Hij stond op en deed een stap naar haar toe. “Laat maar eens zien wat je kunt.” Grijnsde hij naar haar.

De kater tegenover haar fronste. 'Weet je dat wel zeker Bluepaw?' De Apprentice schrok toen ze opeens haar vader onder haar poten zag, gevolgd door Pepperpaw en Acornstar. Blue slikte en keek op naar Playground. Ze begon langzaam meer overtuigd te raken van het feit dat dit een heel ander soort droom was dan ze eerst dacht. Zoals alle andere dromen. Nee, dit was echt. 'Ik zie alles hier Bluepaw, echt alles.' De kater klonk een stuk minder vriendelijk en ook zijn gezichtsuitdrukking deed haar vacht wat overeind staan. Even dacht ze in StarClan te zijn, maar dat idee verwierp ze al snel. Dit was anders dan StarClan. Dat moest wel. Ze durfde het alleen niet te denken wat het wel was. 'Ik wil je sterker maken, zodat jij ShadowClan groots kunt maken Bluepaw. Groter dan de andere Clans, de grootste van het woud. Ik maak je machtig en krachtig.' Hij kwam een stap naar voren. 'Laat maar eens zien wat je kunt.' Bluepaw knipperde met haar ogen. 'Wat.. Wat wil je dat ik doe? Waarom moet het grootser gemaakt worden?' Tuurlijk, het zou best prettig zijn om meer territoria te hebben, maar ze zag haarzelf niet jagen op WindClan territoria. 'Word ik dan soort van leider ofzo?' Hoe dacht hij dit zelfs voor elkaar te krijgen?

De jonge kattin knipperde met haar ogen voordat er weer allemaal vragen over haar lippen gleden. Hij keek haar kalm aan. “Ik wil dat je mij aanvalt.” Miauwde hij toen eentonig. “Ik wil je grootser maken, zodat jij mijn prinses kan zijn.” Er ontstond weer een grijnsje rond zijn lippen. “Ja zoiets, een stiekeme leidster met haar eigen onderdanen. Maak je eigen groepje Bluepaw en sla toe wanneer jullie daar klaar voor zijn. Dan zal ik helpen. Ik zal je altijd helpen.” Hij keek haar afwachtend aan. In afwachting dat ze hem aan zou vallen, zodat hij haar wat dingen bij kon leren in de korte tijd die hij nog had. De tijd begon nu toch wel een beetje te dringen, maar ach dit ging nog wel lukken en dan was ze er klaar voor. Klaar om zijn prinses te worden en toe te slaan wanneer ze ouder was, zodat ze ShadowClan naar de ondergang kon helpen. Zijn wraak zou zoet zijn.

De blik van de kater was kalm toen hij miauwde dat ze hem aan moest vallen. Wat? Ze kon al helemaal haar oren niet geloven bij de volgende woorden die hij sprak. Zijn prinses? Zíjn prinses? Ho ho, ze was maar prinses van één iemand. Ze vernauwde haar blauwe ogen en geïrriteerd - maar nog steeds nerveus - kneedde ze de grond onder haar, haar nageltjes half uitgeslagen. Ze bleef nog even stil zodat hij zijn verhaal af kon maken. Ze zou een soort van leidster zijn van een eigen gekozen groepje? Het klonk maar vaag. Iets wat Bluepaw misschien wel aansprak, maar ze vond deze Playground maar een rare kerel en ze vond dit helemaal niet prettig gaan. Daarbij, ze had zijn hulp helemaal niet nodig om zelf een groepje te vormen waar zij de baas was, om zelf groot en sterk te worden. Ze schudde daarom ook haar kopje. 'Ik ben jouw prinses niet en dat zal ik ook nooit worden!' miauwde ze boos. Alleen van papa. 'En ik heb jouw hulp helemaal niet nodig. Dat kan ik allemaal zelf.' Boos dat ze was raakte ze wat helderheid kwijt, waarin ze de kater alsnog aanvloog, haar scherpe nageltjes nu volledig uitgeslagen.

Onderwerp: Re: [HALLOWEEN EVENT] Turning Page