[Halloween event] Poppies and posies

Things my heart used to know

De sterren zouden vannacht niet over de flamepoint heen schijnen, noch over haar waken. Terwijl ze zich lekker warm in het nest van Bloodhound genesteld had, haar neusje in zijn dikke staart gedrukt, was ze langzaam weggezakt in een diepe slaap. De warmte van Bloodhound, zijn diepe ademhaling, het stelde haar altijd gerust. Haar oogleden waren langzaam over haar blauwe ogen gegleden terwijl ze met een glimlach in slaap viel. Haar snorharen trilden nog lichtjes terwijl haar dromen langzaam begonnen te ontluiken voor haar ogen. Wist zij veel dat er flarden aan haar dromen begonnen te trekken, dat er een duistere invloed over haar heen hing, wist zij veel dat de sterren langzaam gestopt waren met schijnen? Want waarom zou het leven, als alles nu eindelijk een beetje goed leek te gaan, haar de rust gunnen?

Een groot veld vol rode klaprozen strekte zich voor haar uit, langzaam en uitnodigend wuivend in de wind. Enkele vlinders dansten rond in de wind, glitterend in de zonnestralen die neerregenden. Pepperpaw keek wat verwonderd om zich heen, het adembenemende zicht in zich opnemend. Hier.. was ze nog nooit geweest. Langzaam stapte ze naar voren terwijl de bloemen teder haar pels streelden.

Someone holds me safe and warm

litch

doesn't play well with others

Een oplettend oog zou zien hoe de hemel boven de wonderlijke bloemen leeg was, hoe de wuivende bloemen gekleurd leken te zijn met een diep, onnatuurlijk rood en hoe de weeïge lente geur slechts die van rot verborg. Maar Pepperpaw lette niet op, oh nee, kleine Pepperpaw liep enkel nog slaperig te dwalen tussen de wonderbaarlijke wereld die Tansystep speciaal voor haar in elkaar had gevlochten. Het liet haar mondhoek omhoog krullen. Arm meisje toch.

"Pumpkin," snorde ze met een glimlach, de heldere lucht weerspiegeld in haar glinsterende, blauwe ogen. Haar tweekleurige figuur was gepositioneerd in het midden van het veld, het epicentrum waar alle bloemen naar toe leken te wijzen. Het waren de klaprozen die ook haar vacht streelden, die net hoog genoeg kwamen om de wonden op haar lichaam te verbergen. Ze was niets anders dan een jeugdvolle poes, in haar heldere ogen slechts onschuld. "Kom, ik heb zo lang op je gewacht~" nodigde ze haar met een honingzoete stem uit. De bloemen aan de verre uiteinden begonnen langzaam, haast onzichtbaar, te verdorren, maar zouden haar ware intenties nog niet door laten schemeren.

x x /

litch

De zoete geuren werden op de wind meegedragen en Pepperpaw sloot haar ogen kort, diep in en uitademend. Het was vredig, bijna tastbaar, levensecht. Pepperpaw trok kort met haar oortje en zuchtte bijna onhoorbaar. Ze besefte zich nog niet dat ze droomde. Dat besef kwam pas toen een figuur voor haar verscheen.

Behoedzaam keek Pepperpaw op, haar blauwe ogen rond toen ze de bijnaam hoorde die bijna niemand meer gebruikte. Ze was uit haar droomstaat getrokken. Ze wist dat de kat tegenover haar geen droombeeld was. Het voelde anders, net zoals toen ze Sabrefur ontmoette. Was dit wellicht.. Starclan? Haar staart en snorharen trilden in lichte spanning terwijl ze naar de tortie poes keek met blauwe ogen. Ze kende haar niet.. maar dat hoefde ook niet.. toch? Maar dan was het gek dat ze haar Pumpkin noemde.. "Hallo.. wie bent u?" besloot ze te vragen, waarna ze een paar stappen in de richting van de poes zette.

doesn't play well with others

Er was altijd een beetje verwarring in het spel. Meestal ook angst, maar dat deel zou bij Pepperpaw later nog wel komen. Tansystep vond het altijd wel leuk, het was iets dat ze nooit in anderen had gezien toen haar haart nog klopte. "Ik ben Tansystep," snorde ze en keek de ander met haar heldere ogen aan. "En je doet er beter aan die naam te onthouden,"

Kort sloot ze genietend haar ogen toen een zacht briesje haar vacht streelde, noch warm noch koud. Het was een ervaring die ze al zeer lang niet meer had gehad. Immers kon ze enkel in andermans dromen de wereld maken zoals ze wilde. Dark forest zelf was een koud thuis. Een ijskoud, onvergefelijk thuis. "Ik ben hier vandaag om iets belangrijks met je te bespreken, Pepperpaw," ze sloeg uitnodigend met haar staart op de grond naast haar. "Dus kom er even bij zitten, wil je?"

x x /

litch

De kattin tegenover haar leek niet te flonkeren met sterren, dat was gek.. Maar ze stonden hier ook niet in Starclan. Misschien dat het daardoor kwam? Pepperpaw trok wat benieuwd met één van haar oren, gespitst om alles op te vangen wat de kattin haar te vertellen had. Tansystep heette ze en Pepperpaw was al bezig met bevestigend te knikken, toen haar stem ineens veel duisterder leek te worden. Pepperpaw haar vacht poefte op van schrik en ze keek eventjes geschokt naar de kattin, maar het was alsof er niks gebeurd was. Wat behoedzaam stapte Pepperpaw op de kattin af, dichterbij gaan zittend, maar nog wel op een staartlengte afstand. Ze was nog niet echt bang, maar wel behoedzaam. ”Wat wilt u met me bespreken?” besloot ze stilletjes te vragen.

Tansystep

does not play well with others

Aan de verste uiteindes begonnen de prachtige bloemen te verdorren en ze moest steeds beter haar best doen de geur van rot te verbergen. Het kleine poesje kon nog net een geërgerde zucht onderdrukken. Oh! Dat gebeurde ook altijd, en nu moest ze weer gaan haasten. Ach, het was ook moeilijk iets in leven te houden wanneer je zo'n grote bloedhekel had aan alles leefde.

Gelukkig was Pepperpaw braaf, daar hield ze wel van. Het poesje kwam naar haar toe en ging inderdaad zitten. Ach, was dat angst in haar ogen? Schrik met haar opgezette vacht? Ze gniffelde zachtjes. Zoals het hoorde te zijn. Haar hemelsblauwe ogen waren leeg en nietszeggend, als dat van een kind. "Je hebt het een beetje moeilijk de laatste tijd, hé, Pepperpaw?" ze glimlachte, de bloemen dansend op een onechte wind. "Dat snap ik wel, wanneer je nergens thuis kan horen,"

El4a

Onderwerp: Re: [Halloween event] Poppies and posies