[Halloween Event] When I close my eyes

Toen de grote kater opnieuw neerdaalde in het Windclan camp, bracht hij een ijskoude windvlaag met zich mee. Het waren nu geen sterretjes die blonken op zijn vacht, nee; maar wel sneeuwvlokjes. Hij liet ze dwarrelen op de zwarte vacht van de kattin waar hij nu voor stond. Op haar vacht zag je ze veel beter liggen; ze bespikkelden haar zoals ze waarschijnlijk op een dag de Starclansterretjes zou krijgen. Maar niet als het aan hem lag. Hij zou haar ziel zwart maken, zoals haar vacht, zoals de maanloze nacht. "Ashfeather..", klonk zijn zware sissende stem. Zijn witte vacht stak fel af tegen de pikzwarte achtergrond maar de sneeuw bleef eeuwig vallen. "Ashfeather.." Opnieuw, maar dit keer was het niet zijn stem. Een koor van schimmen, enkel zichtbaar aan de omranding die de sneeuwvlokjes op hun pikzwarte vacht gaf, voegde zich bij hun. Allen riepen ze de Windclan kattin - word wakker en wees geliefd bij zij die nooit geliefd zijn geweest.

Whitelion glimlachte breed, een warme glimlach; al was de blik in zijn tweekleurige ogen ijskoud. "Wij zijn vrienden, Ashfeather.", mauwde hij als antwoord, gebarend naar de schimmen om hem heen. Vrienden, dat waren ze. Ze hadden het beste voor met haar, enkel het beste.. "En jij kan ons helpen." Hij speelde in op haar naïeve en hulpvaardige natuur. Zo was hij; manipulatief voor zijn eigen doeleinden. Maar dit doel was groter, belangrijk dan hemzelf of de kattin voor hem. Maar hij gaf haar maar mondjesmaat informatie; zodat ze er naar zou gissen, zodat ze zelf haar eigen oordelen zou vellen. Want dat was het beste. Katten geloofden het meeste wat ze zelf bedacht hadden. En Whitelion, wel, hij had alle tijd van de wereld - dood was hij toch al lang.

Ashfeather schreef:

Ashfeather

Ashfeather knikte toen de kater zij dat ze vrienden waren, maar was nog steeds onzeker. Het viel haar nu pas op dat de plek waar ze was een en al donker was, geen enkele ster die het bos waar ze nu in stonden kon verlichten. Het was best opmerkelijk, maar ze zou er maar niet over nadenken, het was vast normaal. Ashfeather keek verbaasd richting de kater toen hij vertelde dat zij kon helpen, en keek nog even snel achterom om te kijken of er niet iemand anders was waar hij tegen praatte. Zij kon helpen, ze hadden het echt tegen haar, alleen tegen haar. Bijna niemand had ooit speciaal om haar gevraagd, de helft van de clan praatte niet een met haar. 'Ik? Hoe.. hoe kan ik helpen? Hoe kon zij nou helpen, een vechter van niets, fysiek niet sterk, en altijd verlegen. Maar de witte kat vroeg echt om haar hulp, dus ging ze er maar in mee, misschien was het wel iets belangrijks. 'Ik zal alles doen.' Vertelde ze toen zeker, misschien kon hij haar dan helpen als zij iets voor hem had gedaan.

Elfje

Whitelion glimlachte breed bij haar naïeve zekerheid. Ja, ze was een makkelijke ziel om te manipuleren - iets te makkelijk, misschien, dat het bijna niet leuk meer was. Maar de grote witte kater liet dat niet aan zijn hard komen. Hij zette een stapje dichterbij haar. "Mijn naam is Whitelion.", mauwde hij toen, want hij verwachtte niet dat de jonge kattin hem nog zou kennen. Uit verhalen, misschien, als ze opgelet had terwijl de elders hem afschilderden als een monster of een verrader. "Ooit was ik de grootse deputy van Windclan. Ik zou de clan groot gemaakt hebben, sterk en machtig." Hij hief zijn hoofd groots; in de verte klonk gejuich, alsof de Windclankatten hem toejuichten terwijl op de highrock stond. Maar het gejuich stierf weg en de temperatuur werd nog wat kouder, alsof plots de zon was gestopt met schijnen - behalve dat de zon nooit geschenen had hier, natuurlijk. "Maar jij kan dat nog steeds. Jij kan Windclan groots en sterk maken. Want jij bent speciaal." En hij greens opnieuw, een grijns die op het eerste zicht warm en hartelijk was - maar in zijn tweekleurige ogen stond een koelte, een afstandelijkheid en een soort vals genoegen. Oh, ja, hij had dit gemist. Nu hoefde hij geen heilige meer te spelen.