Long Overdue

Terwijl de dagen in het woud steeds korter werden, voelde ook Whitelion de duisternis sterker worden. Hij kon het gevoel niet specifiek plaatsen; maar hij voelde zich donkerder. Alsof hij het licht hier in Starclan vergiftigde. En.. Was hij dat ook niet? Het zwarte schaap tussen de sterren, hoewel zijn vacht spierwit en glinsterend was? Maar hij kon het gevoel niet wegschudden. Hoe meer katten zich bij hen voegden, hoe zwaarder het hem viel. Het waren allen zo'n goede katten. Icyrose en Oceanstar en onschuldige kittens die nooit kwaad gedaan hadden. Katten die hun leven aan het goede gegeven hadden.

En wat deed hij hier nog? Hij was nooit goed geweest. Hij had geclaimd dat hij hier was uit zijn schuldgevoel, maar nu begon hij meer en meer te denken dat Starclan, of wie dan ook, een fout gemaakt had. Hij hoorde hier niet tussen de sterren. Zijn gedachten gingen naar Sinclaw, de Shadowclanner die er zo van overtuigd geweest was dat ze het goede deed; ze had alles gegeven voor haar vriend en ze was door hem bedrogen. Maar ook zij moest haar kitten achterlaten en vertrekken naar het bos vol schaduwen, waar ze voor eeuwig als een monster moest leven. Wat gaf hem dan het recht om hier tussen zijn kittens en familie te leven alsof hij niets misdaan had? Alsof hij géén monster geweest was in zijn leven?

Hij had kittens in elke clan, maar nooit van hun moeders gehouden. Hij had gemoord en verwond en gelogen. Oorlogen gestart en complotten gesmeed. Deputy geworden onder een leugen. En dan zijn eigen leven genomen, alles opgebiecht wat er op zijn hart lag en als een lafaard het makkelijke pad gekozen terwijl zijn oude apprentice Barksound met de mesthoop moest dealen. De grote witte kater sloot zijn tweekleurige ogen en stond toen op. Hij voelde de roep van de schaduwen. Hij kon niet langer ontkennen dat hij daar thuishoorde, en niet hier. Het licht verblinde zijn ogen. De andere Starclanners meden hem; of de meesten toch. Ja, er waren katten die hij pijn zou doen door deze stap te nemen. Maar - was dat niet zo eerlijk? Door te blijven maakte hij Starclan minder goed.

De kater wierp nog één blik achterom, naar het prachtige zonovergoten gebied. Sterretjes twinkelden als vuurvliegjes in het daglicht; een warm briesje liet de bloemblaadjes ruisen. Een prooidiertje sprong voorbij alsof het niets te vrezen had, alsof het niet bang was van de katten die hier zaten. En toen draaide hij zijn rug naar dat mooie tafereeltje en richtte hij zijn blik op de duisternis.

Vanaf hier, vlak op de grens, kon je niet naar binnen zien. Hoe dieper in het bos, hoe donkerder het werd. Niemand wist wat daar was. Niemand die deze stap gezet had zou ooit terug kunnen komen; al was hij niet zeker of iemand het al ooit vrijwillig gedaan had. Maar dan zou hij de eerste zijn. Hij haalde diep adem en stapte met open ogen de grens over.

En het gevoel.. Was niet indrukwekkend. Hij voelde zich niet anders. Kouder, misschien, nu de eeuwige zon niet meer op zijn vacht scheen. De witte kleur die hij had was bijna grijs in deze eeuwige schaduw. De sterretjes die net nog in zijn vacht geblonken hadden doofden langzaamaan uit. Maar die kou trok door tot in zijn botten. Nu pas realiseerde hij zich hoe verstikkend warm het daar geweest was, en hoe die eeuwige zon hem toch geïrriteerd had.

De grote kater keek nog eens achterom, en hij greens. Ha, take that Starclan. Nu was hij geen zielig sterrenkatje meer. Nu was hij bedoeld voor grotere dingen.

Zijn tweekleurige ogen blonken vals in de vriezende duisternis van Dark Forest.