[Halloween Event] I don't know how to be just standing by blankly

Storkpaw It's all good girl

Na een dag vol training waar ze zichzelf met al haar kracht en zin op had gestort was het nu tijd om te slapen. Ze had de rust nodig om bij te komen, maar de laatste tijd werd ze vaker dan normaal geteisterd door nachtmerries. Meestal waren ze hetzelfde, Fallenflight die haar aanviel. Alleen ditmaal kon ze niet ontsnappen en moest ze toezien hoe de poes haar vermoordde. Een andere nachtmerrie was dat alle katten om haar heen aan het schreeuwen waren tegen elkaar en zij wou ook schreeuwen, alleen lukte dat niet. Totdat het wel lukte en dan was haar eigen schreeuw het enige wat ze hoorde, het enige wat nog belangrijk was. Haar leven was een paar keer op de kop gezet en de waarheid van de wereld was flink in haar gezicht gegooid. Een wrede wereld waar ze in leefde, waar haar kleine probleempjes niet meetelde als je keek naar waar de rest meemaakte. Een scheur in haar oor was het bewijs van het eerste grote probleem waar zij centraal had gestaan en nog had ze enkel maar een bijrol gespeeld. Ze bewoog haar kop even naar waar Hedgepaw sliep, een van de weinigen die ze echt had hier, maar besloot om hem niet te storen. Hij had het vast ook druk gehad. En daarnaast, misschien was ze soms te veel met hem bezig. Misschien werd hij soms wel moe van haar. Een zucht verliet haar lippen en ze rolde zich op om te kunnen slapen. Hopelijk een rustige nacht.

Elfje

Ze was hier al lang ondertussen en misschien als ze alles kon vergeten dan zou het beter zijn, maar dat deed ze niet. De jaloezie en het gevoel van verraden te worden bleef haar nog altijd bij en het wilde maar niet stoppen. Misschien dat ze daarom deze apprentice uitgekozen had om deze keer naartoe te gaan. Ze zag een klein beetje van haarzelf in deze apprentice. Ook deze apprentice had problemen gehad met een warrior, net als zijzelf. Wie weet zou ze dat kunnen gebruiken bij deze poes. Iedereen had tenslotte een zwakte die je kon benutten. Haar zwart met witte lichaam gleed door het bos heen alsof het water was en ze hield halt voor de apprentice. "Storkpaw," Was het enige dat ze zei, wachtende tot de apprentice wakker zou worden.

Tegen haar verwachtingen in sliep ze toch wel goed eerst. Ze droomde een beetje, voornamelijk over grote velden waar je in kon rennen en katten die ze vaag herkende maar geen gezicht bij kon plaatsen. In elk geval geen nachtmerries deze nacht. Een rustige en goede slaap, dat kon ze wel gebruiken. Helaas voor haar gevoel werd ze te vroeg gewekt. Haar naam werd genoemd maar ze kon de stem niet plaatsen. Slaperig knipte ze met haar ogen en keek op. Het was nog helemaal geen dag, waarom werd ze wakker gemaakt? Moest ze soms mee op een nachtelijke patrouille? Zodra ze genoeg zicht kreeg van haar wekker besefte ze twee dingen. Ten eerste, dat was niet iemand die ze kende en ten tweede, dit was niet dw den. Zodra ze dat doorhad gingen haar ogen helemaal open en keek ze in schok naar de poes voor haar. "Wie..Wie bent u?"

De apprentice was geschrokken, niet iets dat heel vreemd was. Ze plaatste dan ook een geruststellende glimlach op haar gezicht, ze wilde de apprenrentice niet bang maken, ze moest eerst weten hoe nuttig ze zou kunnen zijn. "Ik ben iemand die je wilt helpen. Je bent veilig hier." Van wat was aan de apprentice om te interpreteren, maar ze hoopte dat ze dat op de goede manier zou doen. Ze gaf haar naam alleen nog niet. Ze was allang dood, maar ze wilde eerst vetrouwen winnen bij Storkpaw voor ze dat prijs zou geven.

Storkpaw schreef:: Storkpaw It's all good girl
Waar was ze? En wie was die poes voor haar? Dat waren de belangrijkste vragen die ze nu had, maar het leek erop dat ze er nu geen antwoorden op ging krijgen. De vreemdeling glimlachte geruststellend naar haar, alsof ze niet Storkpaw had gewekt in een duistere plek. Een duister bos leek het wel. Tijdens de woorden van de poes beklom een ziek voorgevoel Storkpaw. Ze had gehoord van het duistere bos waar de katten naar toe gingen die kwaad hadden gedaan in hun leven, in plaats van naar Starclan. Maar...betekende dat dan dat ze dood was? En naar Dark Forest was gegaan? Nee, dat kon niet zo vlug gaan. Ze had zo erg haar best gedaan en ze had nooit kwaad gedaan. Tenminste, niet dat ze het wilde. Met bange ogen keek ze naar de andere, de poging om haar gerust te stellen mocht niet baten. "Waarom ben ik hier?"vroeg ze als haar tweede vraag, de angst klonk door in haar stem. Was Starclan dan echt zo oneerlijk?

Elfje

Ze merkte dat haar woorden nog niet leken door te dringen tot de apprentice voor haar. De vraag waarom de apprentice hier was kwam dan ook en dat verbaasde haar niet. Dit leek tenslotte niks op Starclan als je het andere kende. "Omdat ik je wil helpen met je probleem." Dat was een duidelijke reden waarom de apprentice hier zou zijn. Ze liep naar voren toe en staarde de apprentice in de ogen aan. "Zou je niet sterk genoeg willen zijn om zoiets als Fallenflight nooit meer mee te hoeven maken?" Om haar misschien zelfs terug te pakken. Maar dat sprak ze er nog maar niet achteraan, eerst moest ze weten hoe Storkpaw hierop zou reageren.

Een koud gevoel trok door haar heen en liet haar lichtjes trillen terwijl ze omringd door de duisternis naar de poes voor haar bleef kijken. Angst voor haar maakte dat ze haar in de gaten wou houden en angst voor de omgeving zorgde ervoor dat ze niet naar de rest om haar heen wou kijken. Helpen met haar probleem? Een lichte fronst betrok Storkpaw's gezicht terwijl ze afvroeg welk probleem dat was en waarom zij haar hulp aanbood. Was ze inmiddels niet dood en daar waren die terecht kwamen die zichzelf hadden gegeven aan het leven van slechtheid? Een offer volgde, samen met ogen die in Storkpaw eigen staarde. Ongemakkelijk deed de apprentice een stapje terug, maar ze bleef kijken. Sterk zijn? Ze had een standaard Windclanbouw en hoewel ze vast nog wel wat meer spieren zou ontwikkelen, was ze gewoon niet sterk van zichzelf. Hoe kon deze kat voor haar dat dan veranderen? Tenzij het een andere kracht was waar ze oversprak. Fallenflight, ze was bang geworden voor de poes en vermeed haar zo goed als het kon. Alleen ze wist niet zeker of de aanval echt voor haar bedoeld was. Hoe erg Fallenflight bewust was geweest. Toch, als ze sterker was, dan had ze zichzelf kunnen verdedigden. ''Waarom wil je me helpen?''was de eerste vraag die ze stelde, al had ze zoveel in haar kopje ronddwarrelen. Ze moest een reden hebben waarom eerst.

Haar woorden waren duidelijk nog niet genoeg om de apprentice over te halen, maar ze begon de twijfeling wel te zien ondertussen. Alsof ze niet veel meer zou moeten doen om Storkpaw er echt van te overtuigen. De vraag kwam dan ook waarom zij de apprentice wilde helpen. De echte reden was simpel, om een kat te hebben binnen Windclan die ze misschien loyaal zou kunnen krijgen aan haar als dit goed uit zou pakken. Alleen dat was moeilijk iets wat ze aan de apprentice voor kon leggen, ze zou hier moeten relativeren, dat wist ze. "Omdat ik net zoals jou was vroeger," Sprak ze dan ook. "Ik had ook onenigheid met een warrior en ik weet dat het me echt zou hebben geholpen als er iemand voor me was." Maar diegene was er niet geweest. "Daarom dat ik er nu voor jou wil zijn en je helpen wil." Het leek haar simpel genoeg, maar ze zou geduld moeten hebben tot Storkpaw dit zelf zou willen. Te veel pushen en het zou waarschijnlijk niks worden.

De slanke poes zakte wat door haar achterpoten heen, nog steeds bang voor de kat voor haar. Ze had het gevoel dat als ze iets verkeerds zei, het nog slecht met haar kon aflopen. Dus luisterde ze maar aandachtig naar de woorden, terwijl ze zelf nadacht over wat ze moest zeggen. Wat haar verteld werd liet haar even slikken. Had zij dan hetzelfde meegemaakt? Had zij niemand gehad en was ze daarom nu hier? Storkpaw bleef haar aanstaren, maar ze voelde een steek van medelijden. Hoe veel kon iemand hebben voordat het te veel werd? Ze wist niet waarom de andere hier was. Waarom zij het leven in de dood hier moest doorbrengen. Het offer zorgde ervoor dat Storkpaw even weg van haar wegkeek en naar haar eigen witte poten keek. ''Maar ze..waren er voor mij''mompelde ze, al klonk er een twijfel in haar stem. Blazesong en Raptordash waren op haar afgekomen, maar voor Blazesong was het gewoon wat hij moest doen als Deputy en bovendien was het zijn zus die het gedaan had. Hetzelfde gold voor Falconpaw, het zou raar zijn als hij niet een gewonde kat verzorgde. Hoe erg ze er ook echt waren voor haar, voor Storkpaw, dat wist ze niet.

De twijfel was duidelijk te merken aan de apprentice en dat gaf haar een klein gevoel van overwinning. Hier zou ze gebruik van kunnen maken, als ze hier maar op doorging tenminste. Want katten leken er soms voor je te zijn, maar wie zei dat het allemaal gemeend was? "Dat leek misschien zo te zijn, maar kan je echt zeggen of ze het meenden? Of het niet meer een verplichting voor hun was?" Zelf meende ze dit natuurlijk ook niet volledig, maar er zat wel een kern van waarheid in. Ze zou haar helpen en wie weet zou de apprentice later nog wat voor haar terug kunnen doen. Zelf was het uiteindelijk duidelijk geweest dat niemand er voor haar was geweest, zelfs niet toen ze eindelijk iemand gevonden dacht te hebben. Clangenoten gingen je alleen maar verraden als ze je niet mochten en dat zou niet anders zijn voor Storkpaw, daar was ze zelf vrijwel zeker van. Je moest zelf sterk zijn wilde je overleven.

Storkpaw It's all good girl

Het liefst wou ze dat dit een nare droom was en dat ze zo wakker werd voor een nieuwe dag. Een prachtige nieuwe dag, zelfs al zouden de regen kletteren op de grond. Wat er gaande was hier, ze wist zeker dat het niet een droom was. Het leek nou eenmaal te echt en ze wist dat ze wakker was gemaakt. De andere sprak weer, op haar woorden ingaand. Ze wou de wankele toren van vertrouwen die Storkpaw aan het maken was laten omvallen. Haar zinnen speelde in op die van de Apprentice. En het werkte ook. Natuurlijk moesten ze dat doen, anders waren er vast wel ergere dingen gebeurd in het daglicht. Die bekend waren geworden natuurlijk. Fallenflight had straf gekregen en daarmee was het verhaaltje afgelopen. ''Misschien''gaf ze toe, toen ze goed had nagedacht over wat haar verteld was. ''Maar er zijn genoeg die wel om me geven, toch?''

Elfje

Ah, het leek erop dat ze door begon te dringen. Ze moest dan ook een grijns onderdrukken toen de apprentice antwoordde met 'misschien' de onzekerheid van dat antwoord zou precies zijn wat er nodig was. Bij de vraag of er nog genoeg waren die om haar gaven knikte ze kort. "Toch blijft het lastig om te weten of ze het echt menen. Meestal is dat te zien aan hoe ze zich gedragen, maar er zijn er genoeg die hun echte intenties verbergen." Het was een kwestie van de juiste woorden gebruiken en hopen dat ze nu ver genoeg op de apprentice doorgedrongen was dat ze misschien naar haar zou luisteren. "Maar ik kan je verzekeren dat ik je nooit zal verraden, ik ben alleen maar eerlijk tegen je." En ze wilde haar helpen, zodat ze loyaal naar haar zou worden en ze mogelijk wat dingen voor haar zou kunnen doen.

Storkpaw It's all good girl

Als ze hier nog wakker van zou worden, wat moest ze dan doen? Moest ze het aan iemand vertellen? Nee, want ze zouden het niet geloven en als ze dat al deden wist Storkpaw niet wat ze gingen doen. Ze durfde dat risico niet te nemen, want straks dachten ze dat zij een gevaar was. Dan gingen ze haar misschien verbannen, voor de zekerheid. Al was Fallenflight niet verbannen voor wat zij gedaan had, dus een paar woorden zouden haar echt niet het leven van een rogue in duwen. De poes sprak verder, haar woorden klonken erg waar. Woorden, daden en gedachtes waren niet altijd gelijk en ze wist echt niet welke waarheid achter elke kat school. Dus ook niet achter deze poes en bij haar volgende woorden keek Storkpaw haar ook wantrouwend aan. ''Waarom zou je dat doen?''vroeg ze met een trilling, maar ze bleef stevig op haar poten staan. Wat voor baat had ze erbij?

Elfje

Ze zag een sprankje van wantrouwen in de blik van de apprentice. Dat was heel normaal. Tenslotte kon je niet altijd geloven op wat iemand zei, maar ging het vaak ook om acties. Ze wist dan ook dat ze haar volgende woorden goed moest kiezen. Storkpaw zocht naar de reden waarom ze dit deed tenslotte, maar de echte reden kon ze niet zeggen, dan zou ze waarschijnlijk meteen weg willen rennen hier. "Is het zo raar dat ik je wil helpen? Ik ben niet zoals al die anderen." En ze zou het ook laten zien als de ander dat toeliet. "Ik kan het altijd laten zien?" Voor zover ze dat hier zou kunnen in ieder geval.