Aegir zijn kop was naar de hemel gericht, in zijn ijsblauwe ogen weerschitterden enkele sterren, glinsterend in maanlicht. Zijn ogen leken bijna een witte gloed af te geven in zijn donkere kop. Hij was helemaal naar de top van de toren geklommen in het holst van de nacht, zijn dikke, pluizige staart had hij om zijn tenen gevouwen en een diepe zucht rolde over zijn lippen. Hij was al bijna geen jongen meer, je kon het aan hem zien. Hij was gedrild door zijn mentor, BloodClans leider en wat altijd een klein, mollig kereltje was geweest, begonnen de spieren te tonen. Zijn Riverclan bloed scheen duidelijk door en zijn brede kop begon zijn jongensachtige aaibaarheid te verliezen. Hij wilde graag een man worden, een ridder. Want dat was zijn lotsbestemming. Daarom was hij al die manen geleden voor meegenomen, gestolen uit zijn eigen huis, om beter te worden. Dat was hem beloofd. Waarom... waarom was er dan nog niets gebeurd? Wanneer werd die belofte in vervulling gebracht?


Aegir deed zo zijn best. Hij probeerde het keihard. Hij had er vrienden voor moeten opgeven. En ondanks dat hij misschien niet zo'n natuurtalent was als Skadi, knokte hij harder dan wie dan ook. Hij stond altijd weer op als hij viel. Hij hield zichzelf groot. Hij buffelde en ploeterde, omdat hij dat moest doen. Omdat hij het niet kon doen op dom geluk en rauw talent. En toch bestempelden oude vrienden hem als slecht. Niemand begreep hem, of werd hij gek? Was hij wel degelijk de slechterik en was alles wat iedereen hem probeerde wijs te maken de waarheid? Kon hij nog wel in zichzelf geloven? Waarom kreeg hij er nog niets voor terug. Zijn final assessment zou snel komen en hij wist niet eens of hij het wel in zich had. Hij wist dat een grote test hem te wachten stond, maar kon hij het wel aan? Ja, ja. Hij moest in zichzelf geloven, want soms leek het wel alsof hij de enige was. Zijn blik ging weer naar de hemel. En voor de honderdste, duizendste keer smeekte hij of hij een teken mocht krijgen. ‘Jullie hebben mij gekozen, toch?’ fluisterde hij onder zijn adem, het vergif van twijfel en onzekerheid dat door zijn brein sijpelde.


Aegir wendde zijn blik af en vloekte. Hij werd gek. Hij liet zichzelf op de planken vallen en sloeg zijn poten over zijn oren en kneep zijn ogen dicht. Wat moest hij nog doen wat hij nog niet geprobeerd had? Wat zou hem doen uitspringen, met kop en schouders boven iedereen doen uitsteken? Wat was eigenlijk zijn lot? Want hij voelde zich nu eerder een pion, een kat zonder eigen gezicht in de massa, een onbekende. Hij wilde beroemd worden, hij wilde dat iedereen in het woud zijn naam zou kennen, met bewondering naar hem op zou kijken. Hoe moest hij dat doen? Hij deed duidelijk iets verkeerd. Hij kon zo lang als hij wilde tegen zichzelf liegen, maar hij had geen vrienden hier. Hij kon wel proberen, maar iedereen dacht dat ze over hem heen konden lopen. Dat hij het lef niet had. Ze moesten eens weten. Hij was niet zacht en aaibaar. Hij ontblootte zijn klauwen en sloeg ze in het hout, net zo hard tot het splinterde, waarna hij een poot in een reflex weg schudde. ‘Auw,’ mopperde hij tussen zijn tanden door. Een perfect rond gaatje zat in zijn voetzool. Hij keek hoe een bloeddruppel opwelde en uiteindelijk knapte en bloed over zijn zwarte huid stroomde. Hij likte een keer over zijn poot, waarna hij zich tot een balletje oprolde. Hij zou vannacht slapen onder de sterren. Stijf kneep hij zijn ogen dicht en deed nog een stil gebedje.

Aegir hoorde zijn naam, eerst zachtjes, ver weg, echoend door een pikzwarte leegte. Hij trok even met zijn lip en een frons trok op zijn gezicht. Toen de stem bleef roepen gingen zijn ogen open en vond hij zichzelf in het niets. Tenminste, was hij nog steeds op de plek waar hij in slaap was gevallen? Zijn kop ging omhoog en de sterren waren verdwenen. Hij was ergens waar geen licht meer leek te komen en waarbij zijn lichte ogen een witte gloed afgaven. En toen hij zichzelf op zijn poten hief wist hij het zeker, iemand riep hem. Ze waren hier. Wie waren hier? Onzeker draaide hij zijn oortjes in het rond. Hij herkende deze stem niet. Hij zette eerst aarzelend een stapje achteruit, waarna hij uiteindelijk naar voren ging, tastend in een duisternis die hij nog nooit eerder had gezien. ‘Hallo? Wie is daar?’ miauwde hij echoënd de leegte in. Hij keerde zijn kop heen en weer, maakte een cirkel om zijn as. Waar was diegene? Haar stem bleef door zijn kop stuiteren, ze riep hem. Alleen hem, zijn naam werd geroepen. Hij versnelde zijn pas, op weg naar waar hij dacht waar de bron van het geluid vandaan kwam. Eerst aarzelend, bang dat de grond onder hem weg zou zakken, tastend in het niets, maar hij werd met de pas zekerder, bijna wanhopiger. ‘Hey! Stop!’ riep hij naar de stem. Wat wilde ze van hem? Wie was dit? En waar was hij gebleven? Ergens wakkerde een hoopvol vlammetje in hem op. Was dit het dan eindelijk? ‘Wacht op mij!’

Aegir stond stil, zijn kop zwierf van links naar rechts, zijn lichaam draaide om zijn as, zoekend naar waar het geluid vandaan kwam, totdat hij opeens realiseerde dat het van omhoog kwam. Zijn kin kwam omhoog en voor zijn ogen kwam een spoor. Pootstappen, een witte waas, tekens! Hij wist het wel. Zijn gezicht klaarde eerst op, opluchting en verwondering te zien, maar daarna rechtte hij zijn schouders en kwam een vastberaden blik op zijn kop. Hij volgde de sporen, en tot zijn verrassing sprong hij elke keer op een bijna onzichtbare verhoging. Hij was aan het klimmen. Enkele keren verstapte hij zich, maar hij zette door. Het was zijn naam die ze riepen. Het was hem die ze nodig hadden. ‘Ik kom, ik kom!’ miauwde hij enthousiast. Wie was de kat die hem riep? Zou diegene zich laten zien. Oh alsjeblieft, dit was toch geen droom? Nee, dit was levensecht.
En opeens met een klap veranderde de wereld om hem heen. Voor hem stond een rode poes, compleet bekend. Haar groene ogen doorboorden de duisternis. Zijn mond viel een beetje open. Hij had zoveel vragen, maar hij werd afgeleid door de bekende omgeving. Was hij thuis? Waar was iedereen? Zijn bek ging even open, maar sloot toen ze weer sprak. Wat te zien? Hij keek haar vragend aan, maar volgde haar blik naar het raampje. ‘Oké..’ miauwde hij in een mix van een opgewondde en een wat onzekere toon. Hij stapte dichterbij het raam, zijn blik nauwelijks van de onbekende poes afhoudend, totdat hij op het laatste moment door het raam keek. Wat was er?