Every sacrifice is for my sister

Samen met een andere was hij de tunnels ingegaan om te jagen, in de hoop dat ze met zijn tweeën wat konden vangen. De kou beet in zijn ogen en liet ze tranen, ook hier onder de grond. Desondanks hadden ze toch geluk had en beide hadden een konijn kunnen grijpen. Foxtrail knikte de andere die een andere tunnel in ging gedag en volgde zelf een geur die hij zonet had opgepikt. Het was een van de geuren die hij het beste kennen, maar vaak leek hij te laat te zijn. Het was lastig om zijn zus te spreken de laatste tijd, alleen te kunnen spreken. In het kamp vond hij teveel mogelijke luistenaars en kreeg je niet veel privacy. Ze was waarschijnlijk verderop aan het jagen in de tunnels. Met het konijn nog vast zocht hij naar haar, zijn kleine zusje. Toen hij haar korte staartje zag verdwijnen in een andere tunnel maakte hij even vaart en volgde haar. ''Rabbit''zei hij, nu hij haar in het zicht had. Hij legde zijn prooi even aan de kant en liep op zijn zus af. "We hebben te lang niet meer gesproken''

-Rabbitcharm

Een zucht rolde over haar lippen en kwam in een klein wolkje naar buiten. In deze tijden waren de tunnels al helemaal niet prettig om je in te bevinden. Ze grond was hard en koud, graven was onmogelijk en om nog konijnen te pakken te krijgen moest je behoorlijk hard werken. Maar ach, klagen mocht ze natuurlijk niet, dit zat nou eenmaal in haar bloed. Zelfs Rabbit kon niet ontkennen dat haar postuur perfect was voor de tunnels, maar nog altijd vervloekte ze haar rang. Hoe goed ze er ook in was, samen met haar familie. En over familie gesproken... De geur van haar broer werd steeds sterker. Rabbitcharm zuchtte nogmaals en probeerde een andere tunnel in te gaan, maar werd al onderschept. "Ha, ja, hey Fox," het was niet dat ze niet van hem hield hoor, juist het tegenovergestelde. Maar hoewel hij vast vol zat met goede bedoelingen, wilde hij maar al te graag zijn neus in haar zaken steken. Iets waar ze niet altijd even veel zin in had. "Hey, mooie vangst Foxy," en daar stond zij, nog met lege poten. Oeps. 

Er waren veel dingen die hij wou vragen, die hem waren opgevallen de laatste tijd. Het belangrijkste was hoe ze opeens gekleefd leek te zijn aan Wolfstar tegenwoordig, wie vroeger haar vriend was geweest. Hij had haar gemist een van de afgelopen nachten en toen hij haar ging zoeken, denkend dat hij haar weer zou betrappen met een of andere kater leidde haar verse geurspoor naar de Leaders Den. Het was vreemd, maar blijkbaar ging ze nu voor de leider zelf. Rabbitcharm complimenteerde hem met zijn vangst, misschien een poging om het gesprek te kunnen ontwijken. "Bedankt''mompelde hij kort, maar hij liet zich niet afleiden. De grotere kater keek naar zijn kleine zusje, wie zoveel pijn had gehad door haar ex. Hij had haar pijn gedaan, al was het zover hij wist enkel mentaal. "Ben je oké?''vroeg hij stilletjes. Ze was zijn zus, hij kende haar en hij had ook door dat er iets gebeurd was. Hij wist niet wat, maar even had hij het gevoel gehad dat ze gespannen was. Een kans om het toen te vragen had hij niet gekregen, die nacht was ze naar Wolfstar gegaan. Of hij er iets mee te maken gehad wist hij niet, maar een ding wel. Niemand zou nogmaals zijn zusje pijn doen, Leader of niet.

Oké, of het een goede kwaliteit was hing volledig af van de situatie - maar een ding moest ze hem meegeven, Foxtrail was niet iemand die opgaf. Doelbewust wist hij altijd al haar afleidingstechnieken weg te wuiven. Verschikkelijk irritant, maar hij was er wel goed in. Rabbitcharm hield er van om rond de onderwerpen die ze niet wilde bespreken heen te dansen. Foxtrail zette meteen de muziek uit en dan was dansen opeens zinloos. De poes zuchtte en rolde met haar ogen, al was het meer plagend dan echt uit irritatie. "Tuurlijk," het echte antwoord was nee. Wat deed je wanneer alles opeens weer op zijn kop werd gezet. Wanneer je eindelijk dacht gelukkig te worden, je daarvoor opofferingen wilde maken - en vervolgens een kat vermoorde, enkel om erachter te komen dat je soort van partner een kind van een klif af heeft geduwd. Of dat hij soms zo verschrikkelijk eng op hun vader leek... Maar daar wilde ze het niet over hebben, ze wist niet eens hoe ze dat zou moeten doen. "Ik ben niet je kleine zusje meer Fox, je hoeft niet meer de grote, stoere broer uit te hangen," ergens, stiekem, waardeerde ze het met heel haar hart dat hij dit soort dingen vroeg. Hij was de enige in hun familie die nog echt uit het diepste van zijn hart om haar leek te geven, de enige met wie ze nog een beetje contact had. Maar dat was iets waar ze veel moeite mee had om het ook echt te laten merken, al deed ze het op haar eigen, vreemde Rabbit manier. "Vertel me over jouw leven? Heb je niet inmiddels al een mooie vrouw weten te veroveren, hm?" 

Hij hield van zijn zusje en zij hield hopelijk ook van hem, maar de manier waarop de twee met elkaar praatten soms mocht anderen een ander idee over hun relatie geven. Haar nogal vrije karakter en het durven nemen van bepaalde risico's en zijn beschermende kant, met zijn angst dat iemand haar weer pijn ging doen. Dat ging botsen en dat heeft het ook gedaan. Meer dan genoeg voor Rabbitcharm om te proberen zijn vragen te ontwijken of zijn aandacht op iets anders te richten. Ze had wel door dat dat niet lukte, tenslotte kende ze elkaar prima, maar liet het er niet bij zitten. Nu sprak ze rechtstreeks over wat hem dwarszat. Ze gaf hem een bevestiging dat het goed met haar was en vertelde hem dat ze het alleen af kon in deze wereld. Wel, dat waren niet de specifieke woorden, maar het was waar ze op doelde. Het was het zelfde riedeltje wat tussen de twee afspeelde, enkel met andere woorden. "Je weet dat ik je altijd zal willen beschermen''herinnerde Foxtrail zijn zus even, of ze dat nou wou of niet. Er waren teveel die haar pijn konden doen en hij wou dat zo graag voorkomen. Alleen, als ze hem altijd leek te ontwijken en zweeg over wat ze meemaakte...Hoe kon hij haar dan beschermen tegen de monsters die rondliepen. Daarmee bedoelde hij niet de monsters die raasden over het Thunderpath. Zusjelief gaf niet meteen op en probeerde het over zijn liefdesleven te hebben. "Je weet dat ik niet aan relaties doe''antwoorde hij haar wat stug. Hij hield ervan om anderen te verleiden, te flirten als hij daar kans voor zag, maar een echte relatie hebben wou hij niet. Nu nog niet in elk geval. "Ik begrijp dat jij nu voor de Leader gaat?''vroeg hij haar met een opgetrokken wenkbrauw, ze had hem met haar vraag een mooie kans gegeven om daar een opmerking over te maken. Jammer genoeg voor haar.

Zijn zusje, zijn kleine zusje. Hoe ze bijna tegen hem kon schreeuwen, hoe ze bijna leek te lachen om zijn woorden. Ze spotte met zijn gevoelens, snapte niet waar het over ging. Of ze wou het gewoon niet snappen, want hij wist zeker dat ze prima wist wat er aan de hand was. De zorgen die hij baarde, steeds als hij haar te lang kwijt was. Ja, mooie katten konden misschien in de rij staan voor hem, maar daar had hij dezelfde zorgen. Wat als hij probeerde zijn hart voor goed weg te geven en dan eindigde met het kwestsen van wie zijn geliefde zou zijn. Hij zou het niet willen wagen, alleen dat betekende niet dat er anderen waren die er geen enkele moeite mee hadden. Die haar pijn konden doen. Sommigen wouden iets wat ze niet kon geven. Zijn opmerking over Wolfstar viel niet in goede aarde, al had hij ook geen succes met de rest wat ze besproken. Als je het zo kon noemen. Nu leek ze echt kwaad te worden, alsof hij een gevoelige snaar geraakt had. "Mijn leven is interessant genoeg, dank je''beet hij haar toe, maar dat was nu niet belangrijk. ''Je weet dat ik bang ben..''begon hij langzaam, de toon van zijn stem veranderde en klonk bezorgd. ''Hij heeft je pijn gedaan en je leek zo gelukkig met hem''terugdenkend aan toen haar hart gebroken werd door haar oude liefde, een herinnering die zwaar voor haar moest zijn, maar het moest maar even. Foxtrail liet een korte stilte vallen, waarbij hij met zijn nagels in de grond groef. ''En wie zegt dat Wolfstar of iemand anders dat niet zou doen?''bracht hij in twijfel, zijn stem nu duidelijk. Er was meer te zeggen, meer dat ze moest snappen.

Er was altijd wel een lichte spanning tussen de broer en zus geweest, eentje die gezien werd door de anderen als misschien een familietrekje. Wat hier op dit moment gebeurde, was echter iets wat niet heel vaak voorkwam gelukkig. Helaas leek het erop dat Rabbitcharm de lastige kleine zus ging uithangen en werkte ze Foxtrail tegen. Voor hem des te meer reden om te geloven dat er wat scheelde. Want waarom zou ze anders zo lastig zijn. Haar woorden waren genoeg om te snappen dat ze inderdaad nu met de Leader zelf ging, maar ze leek niet echt blij te zijn om dat toe te geven. Foxtrail liet zijn oren in zijn nek zakken bij haar volgende woorden. Ja, hij wou dat ze gelukkig was, meer dan wat dan ook in de wereld. Ze moest toch snappen dat hij moest voorkomen dat haar hart weer gebroken werd. Wolfstar, hij had nog niet zo lang geleden de moeder van zijn kittens verbannen. Wat wou hij van Rabbitcharm? Waar zocht hij naar? ''Geloof je dat Wolfstar de ware is?''vroeg hij haar, bijna uitdagend. Misschien dat Wolfstar mocht weten van haar kleine probleempje en al zijn kittens had, maar er kon nog zoveel meer zijn wat hij wou. ''Was hij de ware? Voordat hij je in de steek liet?'' terugdenkend aan hoe haar eerste liefde haar verlaten had. Geloofde ze toen in ware liefde?

Ze haatte het wanneer hij zo sprak. Het was zo kleinerend, zo verschrikkelijk vernederend. Ze was geen Rabbitpaw meer, die leefde in de schaduwen van haar broers en vader. Geen Rabbitkit meer die angstig zich verstopte na de boze verhalen van hun moeder over sterren en monster. De sterren hadden haar vervloekt en vervolgens genegeerd, en zij zou hetzelfde doen met haar ouders. En als hij zo door ging, kon hij er ook van mee profiteren. Rabbitcharm keek hem kwaad aan, al was het meer omdat ze niet direct antwoord kon geven op zijn vraag. "Fox I swear to starclan-" en toen begon hij over haar vorige partner. Zijn naam hoefde niet eens uitgesproken te worden om haar weer terug te brengen naar dat moment. Daar in de nursery, toen Routnose langs was geweest en hij haar in tranen had achtergelaten. Het verhuizen terug naar de warriors den, zijn rug altijd naar aar toegekeerd. Haar vacht kwam overeind en Rabbitcharm hief haar poot en haalde naar hem uit. "Was een van jouw overwinningen de ware? Hm?" sprak ze scherp en weigerde te huilen. "Wat maakt het nog uit of iemand de ware is. Niemand in onze familie heeft ooit een goede relatie gehad, dat zit gewoon in onze genen. Geef toe, de enige reden dat mam en pap nog samen zijn is omdat ze een te groot eergevoel hebben om uit elkaar te gaan!"  ze haalde diep adem en kalmeerde zich iets. "Stop met de grote broer uit te hangen, ik kan m'n eigen boontjes doppen en mijn eigen bedpartners versieren, hartelijk dank," en met die woorden draaide ze zich van hem weg.