Shadow Dragon

De poes wilde verkennen, alles verkennen, op haar eentje. Want wanneer je alleen was, was je veel vrijer en hoefde je geen bevelen op te volgen. Ze wilde vrienden maken, maar niet omgaan met een mentor, want die waren meestal stom en streng. De apprentice huppelde vrolijk over de takjes heen en de bladeren die er lagen dankzij leaffall. Het was ook zo’n mooi seizoen en ze hield wel van door al die bladeren heen te rennen. Ze was aangekomen bij de Fourtrees, volgens haar mentor een plek voor gatherings, en een plek waar vrede tussen alle vier de clans heerste. Ze was hier nooit in haar eentje geweest, dus dit was wel cool. Voor even voelde ze zich gewoon, vrij, met een warm hart dan nog wel. De poes vond het zo leuk om te verkennen, elke dag weer iets nieuws tegemoet te komen. Zoals daar, een andere apprentice. "Hey!", riep ze van een afstand.

+Eaglepaw

Hij kwam al dichterbij en riep een enthousiaste ‘hallo’ uit. De poes zette een glimlach op haar gezicht en keek hem vrolijk aan. “Ik ben Risingpaw! En jij bent?”, vroeg de poes. Ze observeerde hem wat en merkte dat het een kat was uit ShadowClan, eentje die wat jonger dan haar was. Ach ja, het maakte niet uit waar of hoe ze vandaan kwamen, het belangrijkste was dat ze iedereen leuk en aardig vond, zelfs als ze verschillend waren. De jonge poes keek hem met grote ogen aan, erg verwachtingvol van wat zijn naam was. Namen raden was ook zo moeilijk. Misschien was het Darkpaw, of Dragonpaw- misschien zelfs Blackpaw. Wie wist? Ze was erg nieuwsgierig, misschien ietsje te. Nieuwe katten leren kennen was ook echt veel leuker dan altijd orders op te volgen van je strenge mentor, dat was zo stom en zo saai. Altijd nesten schoonmaken, riet gaan halen,... Bleh.

De iets jongere kater stelde zich voor als Eaglepaw, ze bekeek hem eens goed en sloeg die naam op. Ze beschouwde hem vanaf nu als een vriend, tonend aan de accepterende uitdrukking op haar gezicht. “Leuk je te ontmoeten Eaglepaw!”, zei de asgekleurde poes en hoorde hem vragen waarom ze Rising-paw heette. Eerlijk gezegd had ze net zo goed Ashpaw kunnen heten, maar haar ouders vonden Risingpaw blijkbaar mooier. “Mijn vader vertelde me dat ik Rising noem vanwege mijn vacht die net een rijzende vlam heeft als patroon”, antwoordde ze. Haar vacht was mooi asgrijs met donkerdere vlekjes en rode markeringen op haar staart, oren en pootjes, dus het was wel duidelijk. Even bekeek ze hem ook eens en eigenlijk was ze ook wel nieuwsgierig waarom ze hem Eagle besloten te noemen, dus wederkeerde ze de vraag. De kater had een zwarte vacht bespikkeld met oranje vlekjes, het was best mooi om te zien. Maar misschien noemden ze hem Eaglekit voor een heel andere redene? “Waarom Eagle?”  

Eaglepaw keek vriendelijk naar de ander apprentice en glimlachte. ’Ook leuk om jou te ontmoeten!’ Hij luisterde aandachtig naar de grijze apprentice en de donkere plekjes rond haar poten vielen opeens op, haar pels was net als as die uit de vlammen oprijst. De apprentice knikte dat hij het begreep en luisterde naar Risingpaws volgende vraag. Eaglepaw kon het antwoord natuurlijk zeggen, maar er was nog een veel betere manier om het antwoord te laten zien. Meteen richte hij zijn geelgroene ogen naar de kop van de poes en staarde haar aan, met zijn bekende blik, de blik van een adelaar. Heel lang kon de apprentice het echter niet volhouden, want een paar seconden later barste hij uit van het lachen. Als hij iemand serieus wilde laten schrikken, kon hij het echt wel langer volhouden, maar tegen een aardige kat kon hij nooit serieus blijven. ‘Ik denk dat je nu snapt waarom’, zij Eaglepaw terwijl hij plotseling stopte met lachen, er was iets aan de hand. Net had hij de wind door de bomen horen razen, de vogels horen fluiten en het geritsel van de blaadjes op de grond. Opeens was al dat geluid weg, uit het niets hing er een doodse stilte. De gevlekte apprentice durfde niets te zeggen en keek voorzichtig naar Risingpaw, die tegenover hem stond.

Verwachtingsvol keek ze naar hem, hoe hij opeens begon te staren in haar ziel zoals een arend. Zijn gele ogen waren intimiderend, zijn pupillen waren rond maar klein. De asgekleurde poes kreeg een rilling door haar vel en giechelde. “Dat is zo cool!”, gaf ze vol verwondering toe. Maar alles veranderde toen alle geluiden weg vielen en de stilte viel. De enge stilte. Het was ietsje te stil. Zelfs haar eigen ademhaling was weggevallen en een akelig gevoel kwam in haar maag, het kromp in elkaar. Het was waarschijnlijk van lichte angst. Toch toonde ze die niet en keek gewoon rond, zoekend. Maar naar wat ze zocht, wist ze niet. De stilte was het meest intimiderende dat er bestond. Misschien leek het ongevaarlijk en niet eng, maar dat dacht je maar tot je het echt ervaarde. Je was alleen met je gedachten… En het geluidloze beeld. “Eagle… Heb jij een idee waarom het zo stil is?”, ze vroeg het alsof er niets aan de hand was. Voor alles was een oplossing. Toch? Het leek alsof de lucht ook steeds donkerder werd door de wolken die dichter bij elkaar kwamen, tegen elkaar botsten en zo de plek zo duister maakte als wat. Dit begon een beetje eng te worden, moest ze toegeven.

Eaglepaw verwondert richting Risingpaw, toen die vroeg waarom het zo stil was. Het bijzondere was alleen dat ze helemaal niet zenuwachtig of bang leek, en de vraag stelde alsof er zojuist niets was gebeurd. ‘Ik weet het niet... Vind jij het niet eng?’ Vroeg hij voorzichtig, de ander mocht natuurlijk niet denken dat hij doodsbang was. Want de stilte was best griezelig, maar hij was avontuurlijk aangelegd en het was toch best spannend en cool dat dit gebeurde, toch? Eaglepaw begon zich wel een beetje zorgen te maken toen de stilte bleef, het leek nu al minutenlang door te gaan. Of eigenlijk ging het niet door, het stopte eerder, al het geluid stopte. Eaglepaw liet het los en keek naar boven, waar net nog de bladeren heen en weer hadden gewaaid. Nu bleven ze stil hangen, en door het bladerdak heen kon je de prachtige sterren zien. Had ook wel iets magisch, hier bij de Fourtrees. Ze waren op een heilige plek, met een prachtige sterrenhemel en totale stilte. ‘Het is mooi hè, de sterren? De plaats van de Starclan.’ Eaglepaw was niet meer bang, en genoot van het mooie uitzicht.