Candy Store

Heatherpaw zat samen met haar vriendinnen tegen een omgevallen boomstam waar mos op gegroeid was waardoor het nu een lekker zachte en comfortabele zitplaats was. Ze lag uitgestrekt op haar gemak, met de late namiddagzon die zwak was in het najaar op haar lichtgekleurde vacht. Haar oortjes waren gespitst en ze merkte het geluid op van kwetterende vogeltjes. Ja, dit was goed. Ze was geliefd, ze hoorde erbij. Dit zou ze voor geen prooi in de wereld ruilen.

+ Heathers en co

Geïrriteerd tikte de zwarte poes met haar staart, liet ze haar giftige blik over het gebied glijden dat haar clan als thuis beschouwde. Ze was hier met haar "vrienden" naar toe gegaan om wat te doen ook alweer? Ach ja wat maakte het ook uit Heatherpaw, "the all mighty" zal vast wel weten wat ze er deden. Zij had het immers altijd voor het zeggen of niet soms? Zij was toch de baas hier? Ze zou geërgerd hebben gesnoven als de poes in kwestie er zelf niet was geweest, maar een stiekeme oogrol? Ze kon het niet laten, reflexen...oopsy daisy. Ach ja, het was toch niet alsof ze met hen om ging voor de lol, dus wat verwachtte ze nou eigenlijk? "En wat deden we ook alweer hier Heatherpaw?" mauwde ze, haar stem zeurderig zoals het wel vaker was, beter was de reden het allemaal waard.

Perfectie, dat was wat zij was. Absolute perfectie en iedereen wist het. Zij had geleefd waar haar miezerige siblings waren gestorven. Zij leefde waar haar zielige mama stierf en nu, nu had papa alleen haar nog. En hij liet het merken. Naast papa had ze alles, de perfecte mentor. Leider van het meest populaire groepje apprentices en een toekomst als leider. Dat was al duidelijk toch. Heatherstar. Het klonk goed, ze sprak de naam soms zachtjes uit, puur om er alvast even aan te wennen. Want het kon nooit lang duren voor ze hem zou krijgen zodra ze de juiste leeftijd had. Sommige dingen waren simpelweg gewoon alleen voor bepaalde katten weggelegd en zij, zij was die kat. Iedereen hielt van haar of vreesde haar.

Zelfs haar eigen vrienden. Haar ogen schoten naar Heather en Heather en vernauwde haar ogen iets. De witte idioot hield van haar, de zwarte vreesde haar. Beide onder haar nagels en enkel verheven van de grond omdat zij hen waardig diende. "Wij zijn hier, Heather." Snauwde ze Heather toe. "Om van de zon te genieten, terwijl Violetpaw onze prooi bij elkaar schraapt. Of was je dat vergeten, Heather." Met een lichte grijns keek ze naar de zwarte apprentice voor ze haar twee gekleurde ogen sloot en genoot van de warme zonnestralen op haar huid. Binnenkort zou het Leaf-bare worden, niet dat ze ooit Leaf-bare had meegemaakt, maar ze wist nu al dat ze het niets vond. Veel te koud en ze zou tegen anderen aan moeten kruipen om het warm te hebben, ugh. Nee, beter maar de zon. Nog even genieten van de warmte zo lang het kan. Nog even genieten van zelfstandigheid.

Heatherpaw vroeg aan Heatherpaw waarom ze hier eigenlijk waren. Heatherpaw hield zich stil maar opende wel haar gele ogen om te kijken wat haar beste vriendin zou antwoorden, al wist ze natuurlijk dat antwoord wel. Hoe kon het ook anders? Ze was Heather's rechterhand, haar vertrouwelinge. "Ja, was je dat vergeten, Heatherpaw?", echo-de ze de woorden van de oudste van het drietal, een disproportioneel lief glimlachje op haar snuit. Ze zag niet echt in dat haar woorden soms pijn konden doen. Ze deed gewoon wat Heatherpaw deed, want Heatherpaw was succesvol en knap en slim; en dat was ze zelf allemaal niet.

Het was op momenten zoals deze dat de kattin zich afvroeg precies waarom ze besloot heather en haar "clique" te joinen. Ja het bood bescherming, niemand durfde haar wat aan te doen als ze de Heathers achter haar had staan. Het maakte haar populair- natuurlijk niet zo als de drie edelstenen zelf. Ze was immers maar een "violet". Ze stond ergens boven aan in de rangorde, enkel omdat ze met de almachtige geassocieerd werd. Als ze zo het rijtje afging leek het enkel voordelen te hebben. Maar als dat zo was waarom voelde ze dan zo dood ongelukkig? Ze waren verschrikkelijk- moraal gezien. En zij werd enkel gebruikt als slaafje, dat wist ze dondersgoed. En ze haatte het, met haar hele hart. De grijze kattin beet hard neer op de prooi die tussen haar kaken geklemd waren. Ze zag de drie katten al zitten veder op, en kon bijna het gesprek al horen. Ze zuchtte en duwde haar lichaam voort- naar haar "vrienden" "Sorry i'm late but prey don't seem to understand the immense honor it is to be eaten by the Heathers." Mompelde ze op haar karakteristieke sarcastische toon terwijl ze haar buit op de grond legde.

De toon waarop, her majesty, blegh, had gesproken deed het poesje haar oortjes wegdraaien, haar oogjes verkleinen. Het was enkel een vraag geweest, geen verklaring tot oorlog. Maar goed, all high en mighty zal ze wel weer beter weten he, kon ze zeggen wat ze wilde. Was het niet eigenlijk belachelijk dat ze het kreng die macht over hen gaven? Het waren immers hun eigen schouders waar de poes op steunde niet waar? Zonder hen was ze niks! Helemaal niks! Kort schoot haar blik naar de mindere Heather, diens woorden die van het kreng echode, zoals gewoonlijk. Meid kon niet eens voor haarzelf praten, likte gewoon Heater's teentjes zoals ze het gewoonlijk deed. Heatherpaw zuchte, kon een korte oogrol niet weerhouden, dat was in iedergeval één paar schouders waarop her majesty kon leunen, waarop ze haar gegeven macht kon blijven uitoefenen. En zolang dat daar was, zolang hondje achter baasje aan bleef wandelen kon ze niks doen, ik bedoel, ze kon toch niet met die low lifers omgaan? Snailpaw ofzo, ha nee die tijd was over. Ze mocht dan wel her majesty verafschuwen, maar in iedergeval was het veilig onder haar poten te staan. "oh- ja natuurlijk heatherpaw..." better safe than sorry.

Vervolgens viel haar gif groene blik op een nieuw speler in de groep, violetpaw was het niet? Een kleine ijdele grijns verscheen op haar kop bij het zien van de prooi voor haar snuit, wel jammer dat ze er zo lang op hadden moeten wachten. Met een slag van haar dikke staart hief ze zich op haar poten, schudde ze het losse zand uit haar pels en liep ze er brutaal op af "hm ik zou de schuld eerder leggen op je jaag vaardigheden, Violetpaw"' beet ze het poesje toe, voor ze haar blik op her majesty legde, toch? toch? Snakkend naar de smaak van bloed keek ze de oudere poes aan, hoopte ze het verslavende gevoel van macht te verkrijgen. Heatherpaw zou violet afmaken toch? Zou lachen om haar woorden? Het moest wel, zo goed was ze dan ook. Spijtig was het echter dat haar aandacht al gouw verschoof naar een luid geluid iets wat verder op. En dan bedoel ik spijtig voor de arme ziel die de rust had besloten te verbreken, niet spijtig voor haarzelf natuurlijk, pft. Met een grijns keek ze normaals naar Heatherpaw, die het ongetwijveld ook gehooord zou hebben. Het was Snailpaw die hen zou gaan vergezellen, dat moest wel als ze de geur moest geloven, walgelijk als deze was.

Ze waren allemaal minder, allemaal laag aan de vloer en op een dag zou zij overheersen. Sunfall zou haar trainen tot de beste warrior en daarna zou ze deputy worden voor Heatherstar. Ja, Heatherstar leider van Riverclan. Het had een mooie ring.. Het liet haar zowaar glimlachen in zichzelf. De toekomst voor zich uitbeeldend terwijl ze de idioten om haar heen vergat, voor een enkele seconde want tja.. Heatherpaw's stem was irritant genoeg om haar terug te trekken bij de realiteit. Haar oren zakte omlaag, starend naar de zwarte kattin voor ze met haar staart hard de witte Heatherpaw sloeg. "Ben je een aap. Heatherpaw." Snauwde ze maar verloor intresse in de witte kat en focuste zich op de grijze Violetpaw. Een grijns rond haar lippen terwijl ze omhoog kwam. Heatherpaw besloot om ook alweer met woorden uit te halen en ze rolde met haar ogen. "Zo lang ze nog warm zijn." Mompelde ze en plaatste haar poot op de grootste prooi plaatsend haar bovenlip optrekkend. "Wat ze zijn. Klaag ik niet." Ze trok de prooi over de grond naar haar toe en sloeg haar staart er omheen. Even met haar oren trekkende. "Heatherpaw. haal haar." Grommend op de gore geur van Snailpaw, de kat in de schaduwen nog nieteens een blik waardig gunnend.